Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Lees de eerdere blog van Swetlana: Swetlana moest de moeilijkste beslissing in haar leven maken: “Kan mijn dochter nog wel thuis blijven wonen?”
Toen mijn dochter Thera haar eerste epileptische aanval kreeg, was mijn zoon pas vier weken oud. Terwijl we nog midden in de kraamweken zaten met luiers, voedingen, korte nachten belandden we ineens in een medisch traject vol onzekerheid, zorgen en eindeloze ziekenhuisbezoeken. Vanaf dat moment draaide alles in huis om Thera. Dat moest wel. Haar gezondheid stond op het spel. Mijn zoon groeide op. Stilletjes. In de schaduw van het zorgen voor haar.
De brus
Jari werd een brus voordat hij het woord kon uitspreken. Broer van een kind met een beperking. En dat bepaalde zijn leven, vanaf dag één. In het begin was hij een vrolijke, onderzoekende peuter die heel flexibel en makkelijk meedraaide in ons soms chaotische gezin. Thera had dagelijks meer dan tien aanvallen en elk moment kon er iets gebeuren dat ons uit een normaal ritme haalde.
De jonge oudere broer
Maar naarmate hij ouder werd, begon ik te merken hoe de rolverdeling verschoof. Want Thera ontwikkelde zich niet meer. Ze raakte zwaar verstandelijk beperkt. En waar hij begon te praten, te spelen, te tellen en zich razendsnel ontwikkelde, bleef zij achter. Het gekke was: daardoor werd hij al op jonge leeftijd mijn ‘oudste’ kind. De meest zelfstandige. De zoon die me hielp in de supermarkt door Thera vast te houden bij de kassa. Die riep als hij zag dat ze een aanval kreeg en ik het nog niet doorhad.
Altijd dat spagaatgevoel
Hij paste zich aan. Altijd. Maar ik voelde het knagen. Ik herinner me nog goed hoe hij op een woensdagmiddag vroeg of een schoolvriendje bij hem mocht komen spelen. Ik zei: “tot half vier, want daarna komt Thera thuis en dan wordt het te druk.” Hij knikte. Maar ik hoorde mezelf. En het deed pijn. Weer een moment waarop hij zich moest voegen naar de situatie. Weer die innerlijke strijd: ben ik er wel genoeg voor hem? Doe ik hem niet tekort?
Bij de kinderpsycholoog
Een paar maanden later vroeg de juf of ze even met me mocht praten. “Hij is de laatste tijd onrustig. Hij is snel boos, heeft kleine conflicten.” Ik was verbaasd. Thuis merkte ik daar niks van. Toen zei ik, bijna per ongeluk hardop: “Misschien houdt hij zich in vanwege zijn zus.” De juf knikte begrijpend. Ik voelde de brok in mijn keel. We besloten om naar een kinderpsycholoog te gaan. Ik vond dat we dit moesten uitzoeken. Ik wilde niet dat hij overschaduwd werd, ook al gebeurde het ongemerkt. Bij de evaluatie zei de psycholoog:
“Hij is niet getraumatiseerd. Maar hij is wel ontzettend betrokken bij zijn zus. Ik vroeg hem wat hij het allerliefste wilde. Eerst zei hij: “Een nieuw skateboard.” Maar even later voegde hij daaraan toe: “Dat mijn zus beter wordt.” Ik weet nog precies hoe die woorden bij me binnenkwamen. Het sneed me door mijn ziel dat hij onzichtbaar toch zoveel verdriet had over zijn zus.
En toen werd hij puber
Inmiddels is hij zeventien. Bijna volwassen. En ik kijk naar hem met bewondering, met liefde, en soms ook met een steekje in mijn hart. Hij heeft zich staande gehouden in een thuissituatie die allesbehalve normaal was. Hij heeft zich ontwikkeld tot een jongen die trouw is, zorgzaam, standvastig. Hij heeft een sterke rechtvaardigheidszin, vooral als het over zijn zus gaat. Hij was woedend als klasgenoten iets geks of gemeens over haar zeiden. Hij beschermde haar zonder dat iemand hem daarom vroeg. Ik blijf hem zeggen dat hij zoveel meer is dan een brus. Dat hij niet alleen bestaat in relatie tot zijn zus. Dat hij zijn eigen identiteit, zijn eigen pad, zijn eigen waarde heeft.
Weg met het schuldgevoel
Het heeft lang geduurd voordat ik het schuldgevoel kon loslaten. Als moeder wil je er zijn voor al je kinderen. Maar als één kind veel zorg nodig heeft, raakt die balans verstoord. Ik heb moeten leren dat het oké is dat je het niet altijd goed kunt doen. Dat liefde soms betekent: schipperen. En hopen dat je kind voelt dat je het probeert. Toen Thera in een zorginstelling ging wonen kwam er ruimte. Ruimte voor mijn zoon maar ook voor mijzelf. En na jaren heb ik besloten om een boek te schrijven over mijn verhaal. Ik hoop andere moeders herkenning te geven en te inspireren. Moeders die, net als ik, zichzelf hoge eisen stellen, over hun grenzen gaan en zich soms ongewild verliezen in het zorgen.
SWETLANA
“Door haar zwijgen ben ik gaan spreken.”
www.swetlanaspreekt.nl
Instagram: swetlanaspreekt
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Heftig!