Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het begon vorig jaar. Toen Jula er nog niet was en Sven net één jaar oud. We waren doodmoe. Echt tot op het bot. Ik weet nog dat ik in mei tegen Joep zei: “Ik zie op tegen de zomervakantie.” En dat meende ik. Niet omdat ik niet van reizen houd, maar omdat ik wist dat het allesbehalve ontspannen zou worden. Sven sliep nog twee keer op een dag, wilde geen hap in zijn mond als het buiten 30 graden was, kreeg tanden, diarree en een grenzeloze liefde voor zand eten. Hij liep net, dus hij rende overal heen en wij… wij holden erachteraan met zonnebrand, luiers, natte billendoekjes en de eeuwige angst dat hij zou vallen, verbranden of verdrinken.
Een ‘gezinsvakantie’ is hard werken
We zaten toen in een prachtig huisje in Frankrijk. Privézwembad, mooie omgeving, verse croissants op de hoek. Maar als ik eraan terugdenk, zie ik vooral mezelf zwetend een babyfoon op het terras installeren terwijl Joep probeerde Sven in slaap te wiegen. Hij had net weer koorts. Ik lag ’s avonds om half tien in bed, met een half glaasje rosé. En dan nog voelde ik me schuldig.
Want op vakantie móet je toch genieten?
Op de derde avond keek Joep me aan. “Dit is het niet, hè?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb het idee dat we hier alleen zijn om elkaar af te wisselen met zorgen.” Diezelfde avond, na wat googelen, zei ik: “Zullen we het volgend jaar anders doen? Een nanny mee?” Joep keek me aan alsof ik net had voorgesteld om met de buren te swingen. “Een nanny? Op vakantie?” “Waarom niet?” zei ik. “Dan hebben we óók tijd met de kinderen én af en toe tijd voor onszelf. Voor jou en mij.” Het klonk decadent. Als iets wat rijke mensen in glossy magazines doen. Maar toen we het maanden later écht gingen regelen, voelde het vooral als: slim.
Wat voelden we ons vrij
We vonden via via een jonge vrouw: Charlotte. Vierentwintig, pedagogisch opgeleid, rustig en lief. Ze kwam een paar keer thuis kennis maken en klikte meteen met Sven. In overleg besloten we dat ze met ons mee zou vliegen, een eigen kamer kreeg, en een paar uur per dag op Sven paste, vooral tijdens zijn middagdutje en een stukje namiddag. En het werkte. Mijn hemel, het werkte zó goed. Ik ging met Joep lunchen aan het strand. We snorkelden. We lazen boeken. Ik las een héél boek. We wandelden met zijn drietjes en we wandelden met zijn vijven. Charlotte schoof af en toe aan, maar had ook haar eigen tijd. Het voelde niet vreemd. Het voelde vrij. We kwamen thuis uitgerust. Echt uitgerust.
Dit jaar opnieuw
Nu zijn we voor het tweede jaar op rij gegaan. Inmiddels is Jula erbij, zij is nu drie maanden oud. Dat maakte het nóg meer de moeite waard om iemand mee te nemen. Want een baby én een peuter? Dat is intens, ook al zijn ze allebei geweldig. Charlotte ging weer met ons mee, deze keer naar een resort op Sardinië. Het leek wel een sprookje. Mooie kamer, babybedjes geregeld, schaduwrijke plekjes bij het zwembad. En op dag twee, nadat Jula had gedronken en Sven met Charlotte zandkastelen maakte, zat ik met Joep aan zee. Geen luier in m’n hand. Geen poeplucht. Geen gehuil. Alleen Joep, ik, en een ijskoud glas limoncello. “Ik ben zó blij dat we dit gedaan hebben,” zei ik. “Het voelt luxe,” gaf hij toe. “Maar ook: logisch.”
Het oordeel van anderen
Maar niet iedereen begreep het. Of nee, zeiden dat ze het begrepen. Mijn schoonmoeder zei: “Nou, apart hoor. Dat je dan met een vreemde op vakantie gaat.” Mijn vader bromde: “Je hebt zelf voor kinderen gekozen, dan moet je er ook voor zorgen.” Een vriendin appte: “Heb je dan wel écht contact met je kinderen?” Alsof ik ze had ingeleverd bij de bagageband. Ik slikte een hoop opmerkingen in. Maar ik voelde me er wel even rot over. Alsof ik moest verantwoorden dat ik het mezelf en Joep gunde om af en toe níet aan te staan. Alsof moederschap alleen waardevol is als je over je grenzen blijft gaan. Want geloof me; ik ben een betrokken moeder. Ik doe spelletjes, zing slaapliedjes, troost bij buikpijn, en voel met mijn hele lijf hoe het met ze gaat. Maar ik ben óók een vrouw. En een partner. En iemand die rust nodig heeft om lief te kunnen zijn.
Geen schuldgevoel
Charlotte was er zo’n vier uur per dag. De rest van de tijd waren we gewoon samen. We deden uitjes, zaten met z’n allen aan het ontbijt, zwommen in het kinderbad, gierden om Sven die ‘mamma kijk!’ riep terwijl hij kopje onder ging. We deden middagdutjes met de airco aan, samen op bed. Wat we níet deden: bekvechten uit vermoeidheid. Geen ruzie over wie dit keer de fles gaf. Geen uitputting tot op het bot waardoor alles zwaar voelt. Joep en ik hadden gesprekken. Echte gesprekken. Over van alles. Niet alleen over flesjes, poep en oppasdagen. We deelden zelfs het bed. Ja, ook dat gebeurt als je af en toe even kunt ademen.
Het beste van twee werelden
De waarheid is: wij zien het als een investering. In ons huwelijk. In ons gezin. In onszelf. Want wat hebben onze kinderen aan twee ouders die elkaar amper nog aanraken, die uitgeteld op de bank liggen en op vakantie alleen maar aan het overleven zijn? Ik zie het aan andere stellen. Die kapot terugkomen. Die ‘vakantie’ verwarren met ‘ander decor voor dezelfde stress’. Wij gunnen het onszelf anders. Niet elke dag. Niet het hele jaar. Maar één keer per jaar: vakantie mét de kinderen én een beetje zonder.
Het taboe doorbreken
Ik merkte dat ik er eerst niet over durfde te praten. Alsof ik iets stiekems deed. Maar inmiddels vertel ik het wél, als mensen vragen hoe het was. “Geweldig,” zeg ik dan. “We hadden iemand mee om af en toe te helpen met de kinderen. Dat gaf ruimte.” Soms zie ik dan opgetrokken wenkbrauwen. Soms hoor ik zelfs een oordeel. Maar soms hoor ik ook: “Wauw. Wat slim eigenlijk.” Want laten we eerlijk zijn. Waarom is het normaal om thuis oppas te regelen, maar op vakantie niet? Waarom is ‘alles zelf doen’ het ideaal? En waarom voelen moeders zich schuldig als ze ook zichzelf serieus nemen? Mijn moeder zei vorige week: “Ik had dat in mijn tijd nóóit gekund.” Ik lachte. “Nee, maar had je het gewild?” Ze knikte. “Ik denk het wel, ja.”
Vergeet jezelf niet
Tuurlijk, het is zoeken. Het kost geld. Het vraagt vertrouwen. Het is niet voor iedereen haalbaar of passend. Maar voor ons? Voor ons werkt het. En ik denk dat meer ouders dit zouden doen als ze zich niet zo bekeken voelden. Want we gunnen onze kinderen alles, maar waarom vergeten we onszelf daarin?
KELLY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
ik zeg het nieuwe normaal 🤭. Wat een goed idee zeg. Maar het moet kunnen inderdaad. Geen luxe die iedereen zich kan veroorloven. ik vind mijn kinderen fantastisch en leuk en ik zou nooit meer zonder ze kunnen. Maar ze geven me ook stress, ik herken soms mijzelf niet meer. De ontspannen ik voor ik mama was, die is er niet meer. Mede door een kind met zorgen. En inmiddels een kapotte relatie. Dus idd slim op op deze manier je vakantie en relatie leuk te houden. ik zeg vertel het door!
Als je kan doen geweldig als beide ouders werken , is dit een mooie vakantie.
slim om aan je huwelijk te werken.
of als je een lieve oma hebt ga je lekker samen even weg.
Interessant concept. Wat kost zoiets nou, aan vergoeding? Ik neem aan dat iemand ook betaald wordt, naast betalen van reis, verblijf en logies.