Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik zat op de bank met een slapende baby op mijn borst toen mijn moeder voor het eerst bij ons binnenkwam
De zon scheen door de half openstaande gordijnen. Ik had alles klaargezet: een kan verse muntthee, een schaal met zelfgebakken cake, het boxkleed strak en netjes, de baby in zijn mooiste pakje. Ik had het gevoel dat dit bezoek belangrijk was. Een soort mijlpaal. Maar mijn hart bonsde in mijn keel. Want eerlijk gezegd: ik wist niet precies hoe het zou gaan. Mijn moeder en ik… we hadden een ingewikkelde band. Soms konden we elkaar bijna lezen en voelde ik me klein en veilig bij haar. Maar vaker nog was er een afstand die ik niet kon overbruggen, hoe hard ik ook mijn best deed. Ze had altijd iets ongrijpbaars over zich. Iets dat maakte dat ik nooit precies wist waar ik aan toe was. Alsof er altijd een dun laagje ijs tussen ons in lag.
Ik zag haar door het raam al aan komen lopen
Haar handtas stevig in haar hand, haar mond in een rechte lijn. Mijn moeder was niet iemand die uitgebreid lachte of uitriep hoe leuk ze iets vond. Dat wist ik. Maar toch hoopte ik op iets van warmte vandaag. Toen ze binnenkwam, drukte ze me vluchtig op mijn wang. Daarna keek ze om zich heen, alsof ze haar omgeving in zich opnam. “Zo,” zei ze alleen. Haar ogen gleden over de box, de babyspullen, de vaas bloemen die ik had neergezet. Ik voelde mijn schouders gespannen worden. Ze ging zitten op de rand van de bank. Ik liet mijn baby voorzichtig in de box zakken. “Dit is je kleinzoon, mam,” zei ik zacht. Ze keek even. “Mmm,” mompelde ze. “Hij slaapt.” Ik lachte ongemakkelijk. “Ja, hij slaapt veel. Hij is pas enkele dagen oud.” Ik had gehoopt dat ze misschien iets zou zeggen als: ‘Wat een mooi mannetje’ of ‘Wat lijkt hij op jou’. Maar in plaats daarvan zei ze iets ongelofelijks: “Ik vind er niets aan.”
Ik voelde een schop in mijn buik
Het was zo hard en direct, alsof ze even vergeten was dat dit mijn kindje was, mijn wereld. “Wat bedoel je?” vroeg ik voorzichtig. Ze haalde haar schouders op. “Ach, al dat gedoe. Een baby. Hij slaapt maar, of huilt. Ik snap niet wat daar zo leuk aan is.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Mijn handen trilden licht. Ik dacht aan alle keren dat ik me klein voelde bij haar. Hoe ik altijd had geprobeerd haar trots te maken, haar goedkeuring te krijgen. Hoe ik mijn best deed op school, netjes at, haar niet tegensprak. En nu, nu was ik moeder. Ik probeerde het van me af te zetten en schonk thee in. “Wil je cake?” vroeg ik. Ze knikte. Terwijl ik de cake aansneed, hoorde ik de baby zacht kreunen. Een klein geluidje, maar het trok meteen mijn aandacht. Ik pakte hem voorzichtig op en wiegde hem tegen mijn schouder. Mijn moeder nam een hap van de cake en zei niets.
Het huis was stil, maar mijn hoofd was luid
De stilte tussen ons voelde zwaar. Ik had het idee dat ik moest praten, maar ik wist niet wat. Dus vertelde ik over de nachtvoedingen, hoe ik nog zoekende was naar een ritme. Over hoe bijzonder het voelde als hij zijn handje om mijn vinger sloot. Maar telkens als ik opkeek, zag ik haar blik afdwalen. Alsof ze er niet helemaal bij was. Op een gegeven moment vroeg ze: “En hoe is het nou met jou?” Ik slikte. “Best goed. Moe, maar blij.” Ze knikte. “Hm. Het is ook wat, hè. Moeder worden. Maar goed, ik ben er niet zo van.” Ik voelde de woorden als een koude douche over me heen. Ze zei het niet eens boos, meer alsof het gewoon een feit was. Maar het deed pijn. Ik dacht aan hoe ik me had voorbereid op dit bezoek. Hoe ik hoopte dat ze iets van trots of blijdschap zou uitstralen. En in plaats daarvan voelde ik me alsof ik haar teleurstelde. Ik wist niet of ik moest huilen of lachen. Uiteindelijk bleef ik maar thee inschenken en knikken.
Een moeder die geen moeder was zoals ik haar wilde
Mijn moeder was nooit een knuffelmoeder geweest. Ik had daar vrede mee gesloten, dacht ik altijd. Maar nu ik zelf moeder was, merkte ik hoe ik toch dat verlangen bleef voelen. Dat ze misschien zou zeggen: “Wat doe je het goed, lieverd.” Of: “Ik weet dat het zwaar is, maar ik ben trots op je.” Maar die woorden kwamen niet. In plaats daarvan at ze haar cake en keek ze uit het raam. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen. Ik wist dat ik niet van haar kon maken wat ze niet was. Maar vandaag voelde dat als een bittere pil. Mijn baby begon zachtjes te huilen. Ik stond op en liep heen en weer met hem in mijn armen. Ik neuriede zachtjes, iets dat ik mezelf had aangeleerd om hem rustig te krijgen. Mijn moeder keek toe. “Hij is echt een huilbaby, hè?” zei ze.
Ik voelde een steek van boosheid
“Hij is gewoon nog heel klein,” zei ik zacht. “Hij heeft tijd nodig.” Ze haalde haar schouders op. “Jij was ook altijd zo’n huiler,” zei ze toen. “Daar heb ik nooit iets mee gehad.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Mijn keel voelde dik en pijnlijk. Na een uur stond ze op. “Ik moet gaan,” zei ze. “Het is wel mooi geweest zo.” Ze gaf me een luchtige kus op mijn wang en streek even over het hoofdje van de baby. “Dag, kleintje,” mompelde ze. En toen was ze weg. Ik bleef achter in de stilte. De baby tegen me aan, zijn warme lijfje tegen mijn borst. Tranen prikten achter mijn ogen, maar ik beet op mijn lip. Ik wilde niet huilen. Niet nu.
Ik liep naar de keuken en begon gedachteloos de kopjes af te spoelen
Het water was warm en het gerinkel van het servies klonk vertrouwd. Het hielp me om niet helemaal weg te zakken in de pijn. Ik dacht aan vroeger, aan hoe mijn moeder altijd afstandelijk was. Hoe ik altijd zo mijn best deed om haar goedkeuring te krijgen. Hoe ik haar blik probeerde te vangen, haar lach probeerde uit te lokken. Soms lukte dat, soms ook helemaal niet. En nu, nu ik zelf moeder was, voelde ik diezelfde pijn. Maar tegelijk voelde ik iets anders. Iets dat ik niet goed kon benoemen. Misschien was het een soort vastberadenheid.
Ik keek naar de baby in mijn armen
Zijn zachte donshaartjes, zijn kleine vuistje dat tegen mijn borst duwde. Ik voelde hoe ik hem wiegde en ik wist: ik kan dit anders doen. Ik kan hem geven wat ik zelf zo heb gemist. Warmte. Zachte woorden. Troost, zelfs als ik het zelf niet kreeg. Misschien had ik altijd te veel verwacht van mijn moeder. Misschien was dat mijn eigen valkuil. Maar het was niet aan hem om die leegte op te vullen. Hij hoefde niets goed te maken. Hij mocht gewoon zijn wie hij was. Die avond, toen mijn vriend thuis kwam, vertelde ik hoe het was gegaan. Hij keek me aan met zijn rustige blik en legde zijn hand op mijn knie. “Dat is heftig,” zei hij. “Maar het zegt niets over jou als moeder. Jij bent zoveel meer.” Ik knikte, maar het moest nog landen. De pijn zat diep. Maar ergens, diep vanbinnen, voelde ik ook een soort opluchting. Misschien was dit het moment om los te laten wat ik altijd had gehoopt.
De volgende ochtend was het huis stil toen ik wakker werd
De baby sliep nog, zijn ademhaling zacht en regelmatig. Ik liep naar beneden en zette koffie. Terwijl ik de kop vasthield, dacht ik aan gisteren. Ik besloot een berichtje te sturen naar mijn moeder. “Dankjewel dat je er was,” schreef ik. “Ik hoop dat het niet te veel was voor je.” Ze antwoordde kort. “Prima. Groetjes.” Ik wist genoeg. Ik merkte dat ik wat meer afstand hield. Niet uit wrok, maar uit zelfbescherming. Ik had geen zin meer om te duwen tegen een muur die niet bewoog. Ik wilde mijn energie steken in mijn zoon, in mijn gezin. Toch bleef het steken, die woorden. “Ik vind er niets aan.” Het bleef rondzingen in mijn hoofd als een echo.
Ik begon tegen mijn baby te praten, ook als hij sliep
“Ik vind jou wél iets,” zei ik zachtjes tegen hem. “Alles zelfs.” En dat was waar. Hij was alles. In de weken die volgden, groeide hij langzaam in mijn armen. Ik zag zijn oogjes nieuwsgierig worden, zijn lach die steeds vaker kwam. Elke keer dat hij mijn vinger vastpakte, voelde ik iets heel ouds en tegelijk iets heel nieuws. Mijn moeder kwam niet vaak. Soms stuurde ze een berichtje: “Alles goed daar?” Maar meestal bleef het stil. Ik leerde om daar niet meer zo’n gewicht aan te hangen. Om mijn eigen weg te vinden, zonder haar schaduw.
DANI
Ik herken wel het gevoel van je moeder. Ik heb ook niets met kinderen vind er niets aan. Dat gejank en gekrijs. Het zijn voor mij kleine volwassenen dus nee ik bedank. Ik heb veel autistische trekken en kan alleen oppervlakkig met mensen omgaan. Ik voel die emoties gewoon niet bij mensen. Ze doen me weinig. Dieren zijn de wezens waar ik de emoties bij voel. Bij hun voel ik me thuis en veilig. Ze hebben geen verborgen agenda zijn oprecht en what you see is what you get. Ik heb ook gekozen voor kinderloos en ik denk dat jouw moeder die optie niet had. In die tijd als je zwanger raakte tja dan had je pech of je wilde of niet. Dus ik denk dat je moeder zeker tegen het autisme aanzit want dan ben je hard en eerlijk in je uitlatingen. Ik heb echt moeten leren om tactisch te zijn naar mensen en niet alles te zeggen wat ik denk. Dat komt omdat je de uitdrukkingen op hun gezicht niet ziet of herkent als zodanig. Als in verleden ook iemand verliefd op me was dan deed ik hoe ik dacht dat het hoorde zonder het te voelen. Dat gaf veel stress en heb ik nu laten gaan. Ik heb nog een paar vrienden die weten hoe het zit in er mij en dat accepteren voor de rest kan ik goed oppervlakkig babbelen maar verder wil ik niet. Dat geeft mij veel rust en ben nu super happy met mijn 2 honden en een kat. Meer is voor mij niet nodig en socialiseren al helemaal niet al dat drama en gedoe.
Dit is een narcist, wegwezen ermee.
Lieve Dani
Ik voel je pijn…. Ik vind het zo erg voor je…
Ik herken zo de hunkering naar liefde van je moeder. Een momentje waaruit zou blijken dat er liefde is van je moeder voor je lieve kleine mannetje waar je zoveel van houd. En tegelijkertijd de hoop (en verwachting) dat je moeder er op dit belangrijke moment wel voor je is….
Het voelt voor jou denk ik, ook weer als een soort van afwijzing van jou….
Zo heel erg verdrietig dit….
Ik heb zelf nu therapie voor het gemis in mijn jeugd. (CPTSS) Dat heb ik nodig om verder te komen in mijn leven.
Maar ik zal nooit snappen waarom iemand (je moeder) op deze manier kan reageren…
ik snap het niet…
Maar door de therapie leer ik wel omgaan met de gevolgen van het gemis aan liefde (en in mijn geval, ook aan andere dingen) in mijn jeugd.
Ik merk dat ik steviger word en beter voor mijzelf kan zorgen.
Ik zeg niet dat jij therapie nodig hebt…maar ik wil je alleen zeggen dat die mogelijkheid wel bestaat, omdat het misschien invloed heeft op veel meer aspecten in he leven..
Maar ik blijf het verdrietig vinden voor je en hoop dat je het hele gebeuren een plekje kan geven. En dat je diep van binnen weet, dat het gevoel van afwijzing van jou en nu je kindje…niet komt door jou zijn… maar dat het ligt aan het karakter van je moeder….
Heel veel sterkte…
Maar vooral geniet lekker van je zoontje…geniet van de liefde tussen jou en je mooie mannetje want die is enorm aanwezig…Wat je zegt, hij is het mooiste en liefste op de aarde en het belangrijkste in je leven…
Heel veel geluk samen!!
Dikke knuffel voor jullie….
Lieve Dani,
Wat vervelend dat je moeder zo koeltjes en afstandelijk reageert op jou grootste geluk. Wat ik lees ben jij een hele andere moeder. Fijn dat je zo een lief bent en mooie woorden tegen je kindje zegt. Ik hoop dat jij en je moeder een eigen weg gaan vinden hierin. Ik gun je dat jij jezelf beschermd tegen het pijnlijke gedrag van je moeder, want jij en je zoon verdienen meer.
You got this mama!
Het wordt tijd om over je moeder te denken: En ik, ik vind niks aan jou! Je zoekt naar een soort erkenning, maar geloof me: die gaat nooit komen. Want jouw moeder is hoe ze is. En ja, dat is pijnlijk, maar geef het besef een plekje en laat het je leven niet vergallen. Want ook dat maakt je moeder niet uit.
een ouder hebben met een autisme stoornis van die mate is bijzonder moeilijk. Niet krijgen waar je recht op hebt, is onrechtvaardig. Maar goed, jij hebt je zoon en daar is de kous mee af.
Het zou eerder Borderline kunnen zijn
Nee hoor, hoeft geen verzonnen verhaal te zijn, herkenbaar maar op een ander manier. Moeders kunnen onbegrijpelijk hard zijn voor hun eigen kinderen. Gevoelloos, weinig empathie en je probeert voor jezelf uit te leggen waarom maar je kunt er geen antwoord op krijgen. Geen verklaring.
Mijn verhaal zul je ook niet geloven, geloof zelf amper dat mijn moeder zo is maar ik heb inmiddels na 20 jaar geaccepteerd maar blijft toch pijn doen.
jammer, dat het gelukzalige gevoel gedempt wordt door een moeder die een ander leven heeft geleid.
het woord vader of pappa lees ik niet.
ik zou aan kunnen nemen dat zowel “oma” als jonge moeder, alleenstaand was of zijn.
het ongenoegen wat beschreven wordt is een vaststaan feit. zelf ben je zo opgevoed en heb je dat goed omschreven.
ik kan me voorstellen dat je dat niet wenst voor je eigen kindje. dat besluit had je al ergens in je leven genomen, denk ik.
dat je nerveus was voor de komst van je moeder, is logisch. zoals zij is, is zij en dat weet je. eigenlijk doe je hetzelfde naar je moeder als toen je thuis woonde…..en DAT… had je mogelijk iets anders kunnen aanpakken.
mijn tip….blijft bij jezelf ….je bent een supermam,…jouw moeder is en doet zoals zij is, maar ze is ook trots op je …liefs Ellen💕
heel herkenbaar. mijn moeder heeft mij ook gezegd dat ze er niks aan vond.Het moederschap. Kleine baby’tjes. Maar het kwetste me enorm toen ik vol enthousiasme de echo liet zien en ze zei he gats wat eng. Vind je dat mooi? Ik heb er niks mee. Of omdat ik een huilbaby was. Ik wou je van de trap gooien. Ik heb je op het spoor gezet. Maar ik bedacht me.
Wat ontzettend wreed dat je dat van je bloedeigen moeder moest horen.
Het is niet niks. Veel sterkte.
Jouw moeder heeft niets met baby’s. Dat hebben veel mensen en ja, ook veel vrouwen. Als ze maar eenmaal kunnen lachen/ brabbelen/lopen dan wordt het anders. Jouw moeder vond de baby tijd niet prettig. Dat heeft niets te maken met jouw zoon. Haar herinneringen bestaan uit negatieve ervaringen. Jij was volgens haar een huilbaby. Uit mijn ervaring kan ik je zeggen dat dat behoorlijk je roze wolk donkerder kleurt.
Ze had het kunnen verbloemen en op een hoog toontje kunnen roepen dat het zo’n mooie schattige baby is, zoals zoveel mensen roepen zonder het ook te vinden. Of ze beseft dat jij je gekwetst voelt, betwijfel ik. Dat zul je toch echt tegen haar moeten zeggen.
Oh wat jammer zelf ben ik ook oma maar mag door jaloezie geen oma zijn alleen toen ze ons nodig hadden de eerste 10 jaar,
Waarvan de eerste 3 1/2 jaar elke dag opgepast van 07;30 tot 15;30 5 dagen in de week, waarvan tegen mij gezegd werd het is toch normaal dat doet iedere moeder,
confronteren of loslaten is mij geleerd. Maar dan ook echt loslaten, accepteren en niet meer op terug komen. Ik heb iets vergelijkbaars gehad met mijn moeder. Ik kon het niet opbrengen om haar te confronteren want ze was al oud, zo opgevoed en denk niet dat ze t begrepen had. Ik heb een brief geschreven aan haar en die nooit gepost. Maar dit hielp mij enorm. Even alles eruit gooien. En daarna dikke streep eronder. Verder met je eigen leven en geluk, dat komt je toe en maak je zo zelf. Jij kan beginnen met het anders doen. Komt goed!
Geniet van je zoontje, je doet het goed, je buigt jouw minder fijne ervaring van vroeger om in een positieve en pakt het anders aan als je moeder.
Er is iets wat er voor mij uitsprong in je moeders reactie. Namelijk dat je moeder het na een huiltje van je zoontje begint over een huilbaby en aangeeft dat jij ook zo’n huiler was, vroeger was er weinig bekend over huilbaby’s en welke impact dit heeft op ouders (faalangst ouder, binding kind/ouder.) Misschien kan je er eens een gesprek met haar over voeren en begrijp je haar reactie beter. Ze is op bezoek gekomen en vroeg hoe het met je ging, misschien zocht ze een opening om zelf het gesprek aan te gaan.
Uit je leven schoppen dat wijf. Daar heb je niks dan ellende van.
klopt
herkenbaar. je hebt nu niks meer aan adviezen en praten.
1 tip wil ik je geven.
lees het boek Moederhonger van Kelly MC Daniel.
Eigenlijk vraag ik me af of jouw moeder een vorm van autisme heeft.
Geen empathie, botte reactie en kortaf.
Sterkte en geniet van je mannetje.
Groetjes van een oma.
Ja, dat kwam ook meteen bij mij op, die vraag …
Ok Anne.. waarom denk jij dat autisten geen empathie hebben?
Ik ben zelf autisme-adhd coach en psycholoog . serieus, ik vindt dit zo erg stigmatiserend..
Juist hebben mensen met autisme veel gevoel. Het is allemaal JUIST teveel.
Mensen.. Ik leg even wat uit : Een onderzoek die mijn team deed ”cognitieve empathie wordt het vermogen bedoeld om een situatie spontaan vanuit het perspectief van een ander te bekijken. Affectieve empathie houdt in dat je met een ander begaan bent.
In het onderzoek bleek de cognitieve empathie van mensen met het syndroom van Asperger geringer dan die van anderen, maar op een test voor affectieve empathie scoorden ze even hoog Iemand met autisme is iemand met autisme.
is het niet eerder Narcisisme?
Autisme en geen empathie hebben is absoluut niet 1op1. Gelieve eerst meer informeren in iets voor dat je zoiets roept. Zo blijft verkeerd beeld van autisme bestaan
Waarom zeg je niet tegen je moeder: hee, je zegt dat je mij en mijn zoon niets vindt.. weet je hoeveel pijn dat doet, waarom zeg jij zulke dingen?!
misschien wordt het nu tijd voor jou om je eigen kind stuk helder te krijgen, daar door broek je een patroon groot kado voor jezelf
Niet iedere vrouw is een moeder. Zo zit ze dan in elkaar en omdat meteen negatief te beoordelen is ook niet fair. Er zijn vrouwen die daar geen gevoelens bij hebben, de ouderen generatie kreeg gewoon kinderen of je het leuk vond of niet. Nu is er een keuze, gelukkig maar. Maar om nou deze moeder zo neer te sabelen getuigt niet van nadenken. Dochter geeft aan dat dat heel haar leven zo is. Misschien had moeder ook haar dromen waar door de tijd niets van terecht is gekomen. Ze komt wel op kraamvisite en blijft wel even maar weet met zichzelf geen raad hoe ze zich moet gedragen. Maar ze is er wel en dat zal voor haar een grote stap zijn geweest. Kom je weet al heel je leven hoe ze is en dan zou je moeder binnen enkele dagen veranderd zijn? Wel realistisch blijven.
Ze weet het vast maar mensen kunnen veranderen door de tijd, en ik snap dat ze die hoop blijft houden op meer verbinding met haar moeder, vooral nu ze zelf moeder is geworden. En eerlijk gezegd snap ik niet dat die moeder überhaupt langs komt, als ze het bezoekje zo ontzettend vervelend blijkt te vinden. Een beetje aardig doen of feliciteren met de geboorte van de kleine is toch het allerminste, ook al is het ‘niet haar moeders ding’
Ze is eerlijk, niet het verwachte antwoord, maar ze is eerlijk. Misschien heb je ook de reden gevonden van je ijslaag tussen jou en je moeder, zij moest.
Ach hou op zeg, die moeder is een heks. Of ze nou vroeger wel of niet een keuze heeft gehad, ze heeft er nu wel een en kiest om zich als een heks op te stellen. Bij mij was ze er nooit meer in gekomen, wie zo doet sterft maar in z’n eentje.
Ik had een vader die zo was. je weet met je hoofd dat het is zoals het is en dat hij niet gaat veranderen, maar je hart zal altijd op zoek gaan naar erkenning, naar een stukje genegenheid, liefde, bevestiging en verandering. hoevaak ik heb gehoopt dat het anders was en dan weer tegeleurgesteld na de zoveelste keer afwijzing. want zo voelt het, niet genoeg zijn, afgewezen worden. was het naar zo simpel als realistisch accepteren zoals iemand is, maar als het om een ouder gaat doet die afwijzing en gebrek aan interesse verdomde pijn.
jij weet hoe het wel moet.
Goh, herkenbaar. mijn moeder had na een week al spijt dat ze mij had maar ze wist niet waar ze met mij heen moest. Dat wist ik al toen ik klein was en ze heeft mij grootgebracht maar ook niets meer dan dat. Met minimale kosten en kansen.
Mijn kinderen zijn heel anders: gewenst en liefdevol opgevoed.
Kies voor je gezin en wilt je moeder op bezoek komen, oké, zoniet is dat ook goed.
wat zal het moeilijk en verdrietig voor je zijn dat je moeder je niet kan geven wat je, juist nu, zó nodig hebt. maar zoals je omschrijft hoe je jullie kindje nu zelf alle liefde en warmte geeft die het nodig heeft zegt álles over jou. je bent een liefdevolle moeder voor je kindje. misschien kun je over een tijdje eens met je moeder hierover praten. sterkte ermee!
tjonge, terwijl de meeste moeders apetrots zijn als ze oma worden! Vaak hebben ze last van claimgedrag! Jouw moeder, voor zover je die deze titel kunt geven, is het tegenovergestelde. Er is echt iets met haar aan de hand, op psychisch gebied. Maar wat? Ik hoop dat de andere oma van het kind wel zielsgelukkig is met haar kleinzoon, of is deze er niet?
U bent arts en kan op afstand een diagnose stellen? Knap. Uitzonderlijk talent.
en daar hebben we Joris weer
joris de betweter, plast waarschijnlijk zittend, want hij lijkt wel een oud wijf, misschien moet hij eens een hobby zoeken ipv op dit draadje te lopen zeuren, jij hoeft niet te lezen, want hij kan ook doorscrollen
Ok, Pieter. Wat een goede argumentatie. Sterkte.
Hoo even . Autisme heeft helemaal niets met gevoelloosheid te maken! Autisme is juist teveel voelen.
wat een onzin.
die vrouw houd gewoon niet van kinderen.
dat kan voor komen.
vroeger kreeg je gewoon een kind ook al vond je het niet leuk.
het hoorde gewoon zo.
dat kun je haar niet kwalijk nemen.
ze heeft geen empathie.
Doet mij denken aan een vorm van autisme….
Idd! Dat was het eerste wat ik ook dacht,dat de reacties en het inlevingsvermogen van de moeder verdacht veel op een vorm van autisme lijken. Maar , nieuwbakken mama, jij gaat het geweldig doen als moeder, dat weet ik zeker. Geniet zoveel mogelijk van je eigen gezin.
Hoo even . Autisme heeft helemaal niets met gevoelloosheid te maken! Autisme is juist teveel voelen.
Sommige moeders kunnen geen moeder zijn. Eigenlijk een groot gemis voor haar. Gelukkig heb jij de gevoelens wel. Geniet van jullie lieve mannetje.
zal je moeder maar zijn wat een verschrikkelijk mens daar was ik helemaal klaar mee
Beetje overdreven reactie. Het is voor
Dani heel sneu dat haar moeder zo is maar je kan een gevoel niet dwingen. Ze had misschien een beetje kunnen doen alsof. Maar om je moeder nu meteen te verstoten.
Nee hoor, niks overdreven aan. Om over je eigen kleinkind, een ander mens, te zeggen ‘ik vind er niets aan’, is onwaardig en gemeen. Zeker tegenover je eigen dochter die net een zwangerschap en bevalling heeft doorstaan om een nieuw persoon op de wereld te zetten. Respectloze mensen komen mijn huis niet in.
het is net alsof ze niet kan verkroppen dat de aandacht nu naar je zoontje toe gaat, dat hij haar spotlight steelt. Je kiest je ouders helaas niet zelf uit, ik had dan zeker een andere keuze gemaakt. het verlangen naar een echte moeder zal altijd blijven.
jij kan jouw kindje zoveel meer liefde geven. Het feit dat deze bizarre comments van je moeder je bloed doen koken zegt genoeg. Ze verdient jouw geluk niet en zeker niet de spotlight. Licht uit, spot op jouw leven nu met je kleintje. Doe wat goed is voor jullie en niet voor haar. Voor wie reageer je nog…. het interesseert haar niks en stelt alleen maar vragen omdat dat nou eenmaal verwacht wordt ofzo. Door de buitenwereld. Ze neemt alleen maar ipv dat ze ook geeft. lekker in dr eigen sop laten gaarkoken deze Narcist
ik denk niet dat Dani’s moeder narcistisch is. ik zie het veel meer als gevangen zitten in hoe zij is opgevoed, plus het feit dat het me doet denken aan een vorm van autisme zoals zij reageert. ze kan gewoon niet anders, wat je niet hebt kun je niet geven. maar ik vind het natuurlijk heel verdrietig voor Dani. ik hoop dan ook van harte dat ze het gebeurde goed kan verwerken en haar kindje kan geven wat ze zelf zo heeft gemist.
Dani, dikke knuffel voor jou en je gezin en sterkte met de situatie
Ja ik denk dat er inderdaad zo iets aan de hand is. Een narcist zou de aandacht naar zich toetrekken en het over haar laten gaan.
Deze vrouw zit in zichzelf gevangen. Maar goed te zien dat Dani dus heel anders is en overloopt van liefde terwijl ze dat zelf niet heeft ontvangen. Zit wel goed met jou Dani.
Dat was ook meteen mijn gedachte! Maar ook…pfff met zo’n moeder heb je geen vijanden nodig..echt walgelijk en uiterst verdrietig!
Ik moest er van huilen. Wat ontzettend herkenbaar. Ik heb van mijn moeder ook nooit betrokkenheid gevoeld, ook niet als kind. Ik ben nu 67 en worstel nog steeds met de onvervulde behoefte die ik al kind ervaren heb. Ik had helaas niet de kracht om mezelf van haar los te maken en voor mezelf te kiezen. Kies voor je kind en blijf sterk!
Hoewel ik ook niet per se iets leuks vind aan (eigen, maar ook andermans) baby’s vindt, zeg je dat natuurlijk niet hardop tegen een kersverse moeder… Maar als één huiltje als tot de kwalificatie ‘huilbaby’ leidt, ben je wel een overdrijver pur sang.