Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het was doordeweeks, iets over vieren, toen ik een appje kreeg van mijn schoonzus
Zij en ik hadden geen intensief contact, maar we zaten in dezelfde familieapp. Af en toe reageerden we op foto’s van elkaars kinderen, verder hielden we het luchtig. Maar dit appje stond los van die groep. Eén op één. Een linkje. En erboven: “Misschien moet je dit eens lezen.” Meer niet. Geen uitleg. Geen emoji. Ik klikte niet direct. Ik zat op de grond tussen de Duplo en bananenschillen, met mijn jongste op schoot en de oudste aan mijn arm omdat ze hulp wilde bij het kleuren. Toch bleef het bericht in mijn hoofd zeuren. Want je stuurt niet zomaar zoiets. Er zit altijd iets achter.
De link
Toen ik die avond in bed lag, telefoon in de oplader en de kinderen eindelijk stil, pakte ik het bericht er weer bij. De link leidde naar een blogartikel. Iets over “emotioneel afwezige ouders” en “wat er gebeurt als je kinderen opgroeien met een moeder die altijd afgeleid is.” De eerste zin begon met: “Je bent fysiek aanwezig, maar mentaal ergens anders. Dat voelen kinderen.” Ik las drie alinea’s, toen sloeg ik mijn telefoon neer. Mijn wangen gloeiden. En ik wist: dit was een sneer. Verstopt als zorg. Geformuleerd als tip. Maar bedoeld als tik.
Het begon met moe zijn
Het afgelopen jaar voelde als een waas. Ik was altijd moe. Niet alleen lichamelijk. Het was alsof mijn hoofd nooit echt stil was. Werk. School. Het huishouden. Slaaptekort. Mijn jongste sliep nog steeds niet door. De oudste zat in groep drie en had moeite met lezen. Er waren gesprekken op school. Gesprekken thuis. Steeds meer ballen in de lucht. Mijn man zei inderdaad af en toe dingen als: “Je lijkt zo afwezig.” Of: “Je reageert nergens meer op.” En ik zei dan: “Ik ben gewoon moe.” Wat ik bedoelde was: Ik voel me overweldigd, onzichtbaar en altijd tekortschietend. Maar dat zei ik niet.
Mijn schoonzus zag alleen de buitenkant
Op verjaardagen lachte ik. Ik bracht zelfgebakken cakejes mee. Ik deed mijn best. Maar blijkbaar had zij iets gezien dat ik niet wilde laten zien. Misschien had ze me zien zuchten terwijl mijn kinderen vroegen om ranja. Misschien zag ze hoe ik steeds even op mijn telefoon keek, ook al was het maar om de tijd te checken. Misschien had ze gewoon haar oordeel klaar.
De confrontatie
Ik stuurde haar die avond terug: “Heb je het gestuurd omdat je denkt dat ik dit nodig heb?” Ze reageerde vrij snel. “Nee, ik las het en dacht aan jou. Je hebt het zo druk. Het leek me herkenbaar. Dat is alles.” Dat is alles. Maar dat was het niet. Want de volgende dag kon ik nergens meer normaal op reageren. Als ik even mijn telefoon pakte, hoorde ik haar stem in mijn hoofd. Als ik iets vergat, dacht ik: Zie je wel, ik ben zo’n moeder die altijd met haar hoofd ergens anders zit. Ze had me flink te pakken.
Mijn man merkte het
Na een paar dagen vroeg hij: “Wat zit je dwars?” En ik vertelde het hem. Het hele verhaal. Het linkje. De twijfel. De reactie. Hij haalde zijn schouders op. “Misschien bedoelde ze het gewoon goed.” Maar ik barstte in tranen uit. Niet om het appje. Maar om alles wat eronder lag. Het gevoel dat ik altijd tekortschiet. Dat ik het nooit goed genoeg doe. Voor de kinderen. Voor hem. Voor de wereld. Hij pakte mijn hand. “Jij bent er altijd. Misschien niet perfect, maar wel vol liefde.” En dat hielp. Even.
Ik begon mezelf te analyseren
Elke dag. Ben ik aan het zuchten? Kijk ik te vaak op mijn scherm? Reageer ik kortaf? Zo vermoeiend. Ik voelde me alsof ik onder een vergrootglas leefde. Niet alleen van anderen, maar ook van mezelf. Alles draaide om goed moederschap. Maar wat is dat eigenlijk? Is dat altijd glimlachen? Altijd geduld hebben? Altijd klaarstaan? Of is het ook menselijk zijn? Huilen. Grenzen aangeven. Een keer nee zeggen zonder uitleg.
Ik vroeg het Joelle
Mijn dochter is zes. Slim, scherp. Ik vroeg haar: “Vind je dat mama vaak op haar telefoon zit?” Ze haalde haar schouders op. “Soms. Maar dan vraag ik gewoon of je wilt stoppen. En dan doe je dat meestal wel.” Ik zei: “En voel je dat mama je hoort, naar je luistert?” Ze knikte. “Ja. Alleen als je boos bent, niet zo. Maar dat is normaal toch?” Ze heeft echte mensen nodig. Die sorry kunnen zeggen. Die soms ook moe zijn. Maar die terugkomen. Altijd weer.
Ik heb het linkje verwijderd
Niet omdat ik het niet wilde lezen, maar omdat ik het nu al uit mijn hoofd ken. Elke zin, elke vingerwijzing verpakt in goede bedoelingen. Ik hoor het de hele dag al in mijn hoofd — en dat was al zo vóórdat zij het stuurde. Ik ben die moeder. Die moeder die te vaak ‘wacht even’ zegt. Die moeder die haar kind soms vraagt stil te zijn terwijl haar hoofd gilt. Die moeder die ’s avonds in bed ligt en denkt: Vandaag was weer niet goed genoeg. En ik weet heus dat ik het ook goed doe. Soms. Maar op veel dagen overleef ik meer dan dat ik opvoed. En dat is prima.
DORA
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
sorry, niet vervelend bedoeld maar misschien moet je echt even kritsisch naar jezelf kijken en hulp zoeken.
mijn moeder is ook zo. bij elk advies of (lichte) kritiek vat zij het op alsof het een persoonlijke aanval is en dat ze vanalles fout doet. ik kan nooit iets bij haar aankaarten zonder dat ze dingen ontkent of boos word of moet huilen. het is niet de taak van het kind om te zorgen dat moeder gelukkig blijft omdat ze niet tegen kritiek kan.
je kan het allemaal zo goed bedoelen en je kan zo hard je best doen, het kan alsnog inderdaad sporen achterlaten bij de kinderen. (ik spreek uit ervaring). probeer alsjeblieft niet die validatie van “een goede moeder” zijn van anderen te halen. jij moet zelf weten dat je het goed doet, als je dat weet heb je veeel minder last van mensen die jou ondoordachte linkjes sturen. daarnaast klinkt het alsof je alles maar moet doen. probeer ook tijd voor jou te hebben, een beetje me-time en ontspannen. als alles te veel en overweldigend is, vraag dan hulp. je doet het wel goed, je hoeft niet zo erg van streek te raken van een random linkje van iemand die helemaal niks weet. ze bedoelde het ook vast niet als kritiek. leer alsjeblieft sterk in je eigen mama schoenen te staan, zodat kritiek niet als een persoonlijke aanval voelt maar als suggestie om van te leren.
sterkte
Wat een onaardige manier om dit op deze wijze met je te delen, als ze echt ongerust was zou het gesprek aan gaan ipv passief agressief dit zo te sturen zonder enige echte feedback….en hoop dat je wat extra hulp zal gaan ontvangen vanuit je omgeving, zodat jij af en toe wat tijd voor jou kan maken én je daardoor weer meer aanwezig kan zijn op de andere momenten. Perfect bestaat niet, dus f**k de cakejes 😉
♥️
Misschien omkeren? Het feit dat het je zo raakt geeft al aan dat je een goede moeder bent , met het hart op de juiste plek en in staat tot zelf reflectie.
Dat kan niet iedereen. Je dochter die erg slim is bevestigt dit. Lieverd leg de lat niet te hoog. Ben lief voor je zelf. Je doet het goed.
En nee, je bent geen perfecte moeder en dat kan ook niet en dat is goed. Zo’n linkje sturen vind ik, heeft iets heel onaardigs, ga dan liefdevol het gesprek aan en geef een reikende hand.
Het moederschap is daarvoor te kwetsbaar.
Wat prachtig gezegd, en waar.
Als dat artikel je zo raakt, zegt dat meer over jou dan over je schoonzus. Zoek uit waarom en wat je zo raakt en ga er mee aan de slag. Geen focus op je schoonzus. Zij is niet degene die dit veroorzaakt, dat zit bij jou. Je weet dat ook. Het is niet erg <3 zorg voor jezelf.
Helemaal mee eens. Nou had die schoonzus het iets tactischer kunnen brengen maar als iemand dichtbij mij denkt dat ik iets over het hoofd dan hoor ik dat graag. Iedereen heeft blinde vlekken die je zonder een ander niet ziet. En als iets mij enorm triggert dan zit daar dus een pijnpunt die ik aandacht moet geven. Niet omdat ik perfect moet zijn maar omdat ik het verdien om voor mezelf te zorgen.
Als dat artikel je zo raakt, zegt dat meer over jou dan over je schoonzus. Zoek uit waarom en wat je zo raakt en ga er mee aan de slag. Geen focus op je schoonzus. Zij is niet degene die dit veroorzaakt, dat zit bij jou. Je weet dat ook. Het is niet erg <3 zorg voor jezelf.
best herkenbaar, en wil maar 1 ding zeggen..
Het is niet OK om “meer te overleven dan”
Als je schoonzus zich oprecht zorgen maakt, is dit natuurlijk wel een heel onsympathieke manier om dat aan te geven. Ze zou het gesprek met je aan moeten gaan, niet zomaar zo’n linkje sturen met de mededeling “ik las dit en dacht aan jou”. Dat voelt heel naar en inderdaad veroordelend.
Maar buiten dat, is het goed dat het je aanzet tot zelfreflectie. Niet omdat je alles verkeerd doet, maar juist omdat het er niet toe doet wat je schoonzus vindt, maar om wat je zelf vindt. Zit er een kern van waarheid in? Is er iets wat je zelf liever anders zou doen? Wat heb je ervoor nodig om dat voor elkaar te krijgen? Zijn er dingen die je totaal niet herkent? Lukt het dan om dat los te laten?
Fijn dat je tot de conclusie komt dat je niet perfect hoeft te zijn, dat je kinderen meer hebben aan een ouder die ook gewoon mens mag zijn. Die fouten maakt en dat ook erkent. Zo is het maar net! En je bent nooit te oud om te leren van je fouten. Om vervolgens weer nieuwe fouten te mogen maken!
Wat ik wel een beetje zorgwekkend vind, is dat je aangeeft dat de meeste dagen voelen als overleven. Natuurlijk zijn het de tropenjaren en die zijn voor alle ouders pittig. Dat mag best af en toe voelen als overleven. Maar als dat gevoel de overhand heeft, lijkt het me goed daar met iemand over te praten. Bij voorkeur met je man. Niet alleen zeggen “ik ben gewoon moe”. Neem hem mee in waar je mee zit, hoe je je voelt, wat je soms teveel wordt zodat je niet het gevoel blijft hebben dat je het allemaal alleen moet doen. Want dat houd je niet vol.
Succes!
Waar bemoeid die schoonzus zich mee, kan ze niet eens gewoon met je in gesprek gaan ipv een lullig en belerend appje.
misschien toch eens alles op een rijtje zetten en het advies ter harte nemen.
doordat je zo opgefokt bent kun je alles als kritiek zien maar misschien is het wel echt gemeend advies.
Los van hoe je schoonzus het bedoeld heeft.. het raakt een hele gevoelige snaar bij je. Ik herken het uit duizende. Je probeert alles goed te doen en tegelijkertijd is het nooit goed genoeg. Inmiddels (en ja dit heeft lang geduurd) kan ik met liefde kijken naar mijzelf in plaats van met eeuwige twijfel en zelfverwijt. Daarnaast kan ik je verzekeren dat de meeste van ons gewoon veel te veel dragen om haalbaar te zijn. Wat de maatschappij ons ook verteld, we zijn er als mens niet op gebouwd om altijd aan te staan en alles alleen te dragen.
Ik zou als ik jou was twee dingen doen:
1. Ga het gesprek met je man aan om te kijken hoe jullie meer samen kunnen dragen en waar jullie externe hulp kunnen inschakelen. En vergeet daarbij vooral de ‘mental load’ niet.
2. Oefen met stilstaan en zacht zijn naar jezelf. letterlijk om adem komen.
Sterkte lieve moeder. Je bent het waard.
Iedere mama heeft dit gehad of heeft het nog…..laat het los…… wordt trots op jezelf, een moeder hoeft niet perfect te zijn
Geniet van je kids, het leven gaat snel, geloof me ,er komt een tijd ( het lege nest syndroom)
Dat je denkt “ och waren ze nog maar klein”
Als je ook erbij werkt, ga minder werken dan geniet je nog meer, het leven is net zo duur als jij het maakt 😉
de Bijbel zegt niets voor niets, Laat uw spreken altijd aangenaam zijn, maar wel met eem beetje zout. Dat wil zeggen dat we niet moeten schrijven op een oordelende manier of het gevoel geven dat de ander tekort schiet terwijl we niet het hele verhaal kennen. Schrijf op een liefdevolle manier
Voor iedere ouder en misschien idd voor de moeder wat extra,is het soms veel en zwaar.
Daarnaast kun je ook nog heel veel last van hormonen hebben.
Probeer af en toe gewoon hulp te vragen en te aanvaarden.
En misschien een keertje een dagje de kinderen ” uitlenen” ff momentje voor jezelf.
Ik ben alleenstaande moeder en de eerste jaren waren heel pittig,ook omdat mijn ex nergens aan bijdroeg.
Ook financieel niet,nu ben ik aantal jaar verder en boek gerust een dag sauna voor mezelf.
Ff je eigen bubbel….dat mag en kan.
Alleen moet je dan ook echt hulp vragen.
Mooi dat het je blijkbaar zoveel raakt. Dat betekent dat er een kern van waarheid in zit. Als jij hierna je eigen handelen en gedrag kan evalueren en tot de conclusie komt dat je het prima doet is er niet zo veel aan de hand. Een anders kan je je gedrag veranderen. Soms is even zo een opmerking of apje een trigger. Het gaat over het belang van je kinderen. En dus van jezelf. Daar waar de lijdensdruk nog niet groot genoeg is, is er geen noodzaak voor verandering. Blijkbaar was er dus iets nodig om te breken bij je man en vanuit daar weer in verbinding te komen met jezelf en je omgeving. Wees lief voor jezelf en voor de ander en stijg over het idee heen dat het een tik is om jou pijn te doen. Ik heb namelijk niet het idee dat dat de intentie is. Sterker nog.. Even omdenkend: Je kan haar zelfs dankbaar zijn dat dit het je heeft opgeleverd. ☺️ Ook al voelt het kwetsbaar. Hopelijk heb je er wat aan. Groetjes Arjan
Mooi verwoord, dit is ook hoe ik het bekijk. Het hoeft niet altijd negatief te zijn.
Als die schoonzus denkt dat je hulp nodig hebt dan kan ze dat ook vragen!
Ik vind het vreselijk naar dat ze denkt zo’n link te moeten sturen.
Het feit dat je er zo gevoelig voor bent vind ik al zeggen dat je reflecteert.
Zou die ongevoelige schoonzus ook eens moeten doen!
Laat je niet gek maken!
Deze tijd is zwaar voor moeders!
ik denk dat je schoonzus heel goed aanvoelt wat er allemaal in je hoofd omgaat. Je kunt boos op haar worden, maar daardoor verandert jouw gedrag echt niet.
School, werk, huishouden, opvoeding van de kinderen. Ik hoor een vrouw die denkt dat ze alles alleen moet en kan doen en ook nog terwijl ze alles doet er top uitziet met een glimlach op haar gezicht. Dat is een neppe illusie die word gecreëerd voor vrouwen door media (waaronder films). Wat ik mis in dit verhaal en wat gebaseerd is op de realiteit: hoevel van deze taken deelt/draagt de vader. Als het antwoord alleen werk is dan ligt daar de discrepantie en oorzaak waarom je je altijd “op” voelt en afwezig. Jij draagt alle ‘mental load’ maar wat doet hij exact?
Lang geleden, toen mijn kinderen nog klein waren, zat ik er ook wel eens helemaal doorheen. Tot de dag dat mijn zoon zei: “Je bent misschien niet de beste huisvrouw, maar je bent wel de beste moeder.” Dat was het mooiste compliment dat ik in mijn leven heb gekregen en sinds die dag heb ik voorlezen of memory spelen altijd voorrang gegeven boven ramen lappen of de badkamer soppen. Zowel mijn kinderen als ikzelf waren daar gelukkig mee.
misschien moet je je prioriteiten eens formuleren voor jezelf. je kan nou eenmaal niet alle ballen in de lucht houden. een lekker zelfgemaakt cakeje is leuk, maar gezellige visite is voor diegene vast belangrijker. huishouden kan je je hele leven nog doen, misschien valt daarmee wat tijd te winnen. kinderen heb je maar even. dat betekent niet dat je dus alles moet laten liggen, maar maak van de tijd met je kinderen een ontspannen en gezellig moment. dat geeft energie en de kinderen zullen begrijpen dat je daarna weer even iets anders moet doen.
Fijn als mensen met nog meer veroordelingen gaan reageren. Want dat is zo lekker helpend…
Ik herken veel in dit verhaal en heb twee hele leuke pubers die prima even op hun beurt kunnen wachten en snappen dat de wereld niet alleen om hun draait. Je voedt op toch? Je zorgt? Dat is al meer dan veel andere ouders doen.
Je doet het goed! Het komt goed! Echt!
Niet erg helpend deze reactie, dunkt me. Deze vermoeide moeder heeft duidelijk behoefte aan een beetje bevestiging en (h)erkenning. Niet aan een sneer van een wildvreemde internet trol.
Een feest der herkenning! Inmiddels weet ik sinds een halfjaar dat ik ADHD heb… En dat maakte voor mij een hele hoop duidelijk. En nee ik verschuil me er niet achter, ik ben geen zielepoot. Maar wel druk, altijd druk. Een vol hoofd, een onrust in mijn lijf van hier tot gunter. Ik ben impulsief en emotioneel en licht ontvlambaar. Ik ben chaos en tegelijkertijd gestructureerd. Ik ben tijdblind en ben altijd te laat of veel te vroeg. Ik denk snel en in oplossingen, maar ook in problemen. Ik onderbreek soms mensen in hun verhaal omdat ik me herken in dat gene wat ze zeggen. Ik heb 1000 hobby’s maar altijd voor even. Ik ben altijd in voor gekkigheid. Ik geef en deel graag. Ik sta klaar voor mensen en ik slaap bijna altijd slecht… Maar ik ben nog het meest mij!
Dus lieve mama je doet het goed! Wees trots op wie je bent! En bedankt dat jij je verhaal deelt!
Liefs
Wat wil je nu eigenlijk bereiken hiermee? je weet zelf dat je je best doet, dat het niet altijd lukt en dat dat oké is, dat dat erbij hoort. Nou prima toch. Je man ziet het ook zo. trek je niet zoveel aan van een artikeltje wat iemand geschreven heeft en wat je schoonzus vast niet verkeerd bedoeld heeft. En als je het zo erg vindt dat wat er in dat artikel staat zo nu en dan op jouw slaat, doe er dan wat aan!!!
Wat ze ermee wil bereiken is dat dat als andere moeders dit lezen en zichzelf hierin herkennen dat ze niet de enige zijn. Dat het oké is om oververmoeid en overweldigd te zijn op sommige dagen. Vind dit geen aardige reactie van je. Deze site is voor ouders die zich gezien en gehoord willen voelen en om elkaar te verbinden. Niet om elkaar af te kraken. Reageer dan niet en klik ergens anders op.
Hang op, klik weg….
Top Ismay, wat heb je dit mooi verwoord en omschreven.
Ik vind de reactie van Jasmine ook niet helemaal kunnen .weer een sneer ook al is het nog zo klein.
En dan de laatste zin met het laatste woord. Met uitroeptekens. Nergens voor nodig.
Dus top Ismay …een oma
En als je het zo erg vindt dat wat er in dat artikel staat zo nu en dan op jouw slaat, doe er dan wat aan!!!
Beantwoorden