Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het was zaterdagochtend. 07:38 om precies te zijn
Ik zat met cola op de bank, nog in mijn badjas, mijn jongste sliep zowaar nog, en ik scrolde gedachteloos door de familie-app. Het was nog stil in huis. En ook in mijn hoofd. Tot dat ene appje binnenkwam.
“Ik zou het de kinderen niet aandoen om zó’n moeder te hebben. Maar goed, ieder z’n keuze.”
En daaronder: een duimpje van mijn schoonzus. En een hartje van mijn moeder. Ik las het drie keer. Toen tikte ik op ‘meer opties’. En daarna op ‘Verlaat groep’. En dat was dat.
De familie-app was er al sinds 2015
Aangemaakt door mijn oudste broer, Marc, op het moment dat zijn vrouw zwanger was. “Makkelijk voor de foto’s!” stond er toen bij. In het begin ging het over echo’s, babyshowers, wie wanneer oppaste. Daarna kwamen verjaardagen, groepscadeaus, vakantiefoto’s. En het wekelijkse “Wie neemt de salade mee met Pasen?”-gesprek. Iedereen zat erin. Mijn moeder, mijn broers, hun vrouwen, zelfs mijn (oude!) vader die alleen maar emoji’s stuurde en nooit echt iets begreep van de gesprekken. En ik. Gaby. De enige zonder man. Met twee kinderen. En met een mening die zelden op applaus kon rekenen.
Het sudderde al langer
Ik ben niet makkelijk. Laat ik dat vooropstellen. Ik stel vragen. Ik hou niet van dingen doen ‘omdat we dat nou eenmaal zo doen’. Ik ben ook de enige die niet gelooft. Niet kerkelijk. Niet spiritueel. Gewoon, nuchter. Dat werd me nooit verweten, maar het hing in de groep: zichtbaar, voelbaar, nooit benoemd trouwens. En als je het dan wél benoemt – nou, dan weet je het wel. Dan ben je ‘die ene’ die alles altijd net anders moet doen. Zoals die keer dat ik opmerkte dat ik me niet veilig voelde bij ome Joost als oppas. Of toen ik weigerde naar het kerstdiner te komen omdat mijn oudste ziek was en niemand wilde testen. Of toen ik zei dat ik mijn kinderen liever laat kiezen of ze willen kussen bij binnenkomst – in plaats van ze te dwingen iedereen een knuffel te geven. En die keer dat ik me uitsprak over hoe opa vroeger riep dat ik ‘met m’n mond moest lachen’ als ik geen zin had om te poseren op familiefoto’s. “Ach ja, vroeger hé?” zei mijn moeder. Maar het bleef niet bij vroeger.
Kleine steken onder water…
De appgroep was een plek van emoji’s, binnenpretjes, maar ook: passief-agressieve steken. Vooral van mijn schoonzus. Die altijd net even een opmerking maakte over “drukke kinderen die thuis duidelijk geen grenzen krijgen”, precies nadat ik iets had gedeeld over een driftbui van mijn jongste. Of die keer dat ik een foto plaatste van mijn dochter met paars haar – en mijn moeder reageerde:
“Tsja, dat had ík vroeger niet goedgekeurd, maar de tijden zijn veranderd hè 😉”
Alsof dat ‘😉’ het minder kwetsend maakte. En niemand die iets zei.
De laatste druppel
Mijn broer stuurde een bericht:
“Reminder: zondag familiebrunch bij ons. Thema: wit en pasteltinten!”
Ik reageerde:
“Sorry, ik sla dit jaar over. De kinderen zijn dat weekend bij hun vader, en ik wil die zondag gewoon even niks.”
Mijn oudste broer:
“Oh jammer. We hadden net bedacht dat iedereen een herinnering meebrengt. Iets tastbaars. Had je mooie kans geweest.”
Mijn moeder:
“Snap ik ook niet zo goed, Gaby. Je zegt altijd dat je het druk hebt. Dan is dit toch juist fijn?”
Ik antwoordde niet meteen. Laat ze maar even. En toen kwam dat ene bericht. Van mijn schoonzus, uiteraard:
“Ik zou het de kinderen niet aandoen om zó’n moeder te hebben. Maar goed, ieder z’n keuze.”
Daaronder die duim. En dat hartje. Het voelde alsof iemand me een stomp in m’n maag gaf terwijl ik net adem wilde halen. Ik voelde de woede, maar ook ongeloof.
Ik stapte uit de app
Zonder verder iets te typen, zonder drama, zonder uitleg. Ik drukte op ‘Verlaat groep’. En liet het stil worden. Ik verwachtte nog iets. Iets. Een appje. Een vraag. Een gemiste oproep. Maar er kwam… niets. De dagen daarna bleef ik checken. Niet de app, die kon ik niet meer in. Maar mijn telefoon. Of iemand me had gebeld. Een bericht gestuurd. Een vraag gesteld. Maar het bleef stil. En die stilte werd zwaarder dan het appje zelf. Het zei namelijk alles.
Ik ben de verkeerde in de familie
Het zwarte schaap. Ik ben die moeder die haar kinderen niet dwingt om verplicht naar de kerk te gaan. Die in een huurhuis woont terwijl de rest een koophuis met een schuifpui heeft. Die met kerst liever een boek leest dan ‘gezellig gourmet’. Die ooit vertelde dat ze een burn-out had en daar geen medelijden voor kreeg, maar tips: “Misschien moet je gewoon een keer vroeg naar bed?”. Ik ben die andere. De onhandige. De buitenboordmotor van het systeem. De buitenstander van de familie.
Ik dacht: Misschien belt mijn moeder morgen
Of overmorgen. Of als het Pasen is. Maar Pasen kwam. En Pasen ging. En er kwam niks. Geen uitnodiging. Geen gemis. Geen gemis van hén dan. Ik had mijn kinderen het weekend erop weer bij me. We gingen naar het bos, maakten pannenkoeken, bleven in pyjama’s tot twaalf uur. En ik dacht: Als dit betekent dat ik niets meer hoef te slikken om erbij te horen, dan is het misschien niet zo erg.
Drie weken later
Ik kreeg een kaart in de bus. Geen envelop, gewoon een kaart. Met een afbeelding van een strand. Lekker willekeurig. Zonder moeite. Ze hadden er geen tijd in gestoken.
Binnenin stond:
“We hebben je gemist. De brunch was leuk. Groetjes, mam.”
Verder niks
Geen sorry. Geen uitleg. Geen uitnodiging om te praten. Alleen: “We hebben je gemist.” En het gekke is: ik wist niet of dat oprecht was. Ik heb de appgroep nooit meer geopend, dat kan niet meer. Niemand heeft gevraagd waarom ik eruit ging. Niemand vroeg: “Gaat het?”. Niemand vroeg: “Wat bedoelde je met ‘ik wil even niks’?”. Maar ik weet één ding: Als mensen níet opmerken dat je er niet meer bent, waren ze er ook niet echt toen je er nog wél was.
GABY
Ga gewoon eens het gesprek aan. Soms nemen mensen gewoon teveel dingen aan van elkaar of vullen het zelf in, jijzelf en hun. Ik zou ze uitnodigen met zn allen of apart is wellicht handiger om precies te zeggen hoe je je voelt wat het met je doet. Gewoon om te zien of ze er voor open staan. Zoniet weet je genoeg. Zowel dan is het een kans om alles eens op tafel te gooien. Niet geschoten altijd mis.
praten! maar nee, je gaat zelf zitten afwachten of die anderen contact met jou opnemen. zelf ben je net zo passief agressief. ik vind dat raar hoor.
jij stapt zelf zonder wat te zeggen op uit die groepsapp. jij zegt dat je daarna niets meer hebt gehoord? maar je stuurt zelf toch ook niets. Hoezo communiceren mensen niet.
en ja blijkbaar was er al sprake van een moeizame relatie. maar het klinkt ook wel als een heleboel aannames die er worden gedaan en emoties die niet worden uitgesproken en een ieder die invuld zonder dat dit wordt uitgevraagd. je moeder heeft de eerste stap gezet. maar niet naar jouw goedkeuring blijkbaar. maar zelf doe je ook niets. jij maakt zelf jouw keuzes en het is aan jou hoe je hier mee omgaat. maar dit helpt je niet
Elk verhaal heeft twee kanten toch?
Elk verhaal heeft inderdaad twee kanten. Betekend alleen niet dat de waarheid dan wel in het midden zal liggen.
….betekenT……
Goede toevoeging wel. Zonder uw reactie had ik echt niet begrepen wat er stond. Manmanman.
wie zegt dat je moeder die opmerking likte? misschien was dat hartje wel omdat ze begreep en/of goed vond dst ze even lekker rust wilde. je komt bij mij meer over als een eigenzinnig iemand, overal tegen aanschoppen omdat “het zo hoort” ja, soms zijn er dingen in het leven waar je geen zin in hebt maar toch doet. jij doet alleen wat jij wilt. wel eens over nagedacht als iedereen zo dat doet?
Je oordeelt niet, hè?
Ik denk dat jij je sterk hebt getoond door uit die toxische familiecirkel te stappen, waarin je moeder en schoonzus een bepalende rol hebben gespeeld. Ik herken hier een stukje gif dat ook altijd aanwezig is geweest onder mijn tantes en moeder: geroddel, altijd afgeven op mensen die aan hun normen voldoen en zichzelf dan ‘omhoog’ praten. Dat zij het allemaal wel doen zoals het hoort…. Ik denk nu als volwassene dat dit vijandige gedrag voortkomt uit onzekerheid en angst.
Goed dat jij je daaruit hebt losgemaakt en lekker jezelf bent. Wel ontzettend jammer dat je kinderen daardoor ook worden buitengesloten. Maar dit zegt ook veel over je moeder en haar afhankelijkheid van je schoonzus: ik zou het als moeder NOOIT accepteren als een schoondochter of wie dan ook zo’n opmerking over mijn kind zou maken. Mijn eigen kinderen kies ik voor alles. En ik denk dat alle gezonde moeders dat met mij eens zijn.
Blijkbaar is je moeder banger voor je schoonzus dan voor jou. Misschien komt je moeder nog eens tot inkeer, wees dan mild voor haar. Waarschijnlijk weet ze ook niet beter.
Je bent een ongelofelijk sterke en bewuste vrouw. Het lijkt alsof je het zwarte schaap bent, maar eigenlijk ben jij de enige die uit patronen kan en durft te stappen. Terwijl de rest op slot blijft in hun eigen systeem. Vergis je niet, het betekent niet dat ze zich beter of gelukkiger voelen of dat ze je niet missen, maar meer dat ze het nodig hebben om zich aan ongeschreven regels vast te houden om de illusie van veiligheid te ervaren. Hard oordelen over een ander, zodat je het eigen gedrag goed praat.
Jouw keuze om eruit te stappen en voor je eigen weg te kiezen is moedig en gaat ook gepaard met verdriet en gemis. En toch maak je daarmee de toekomst voor jou en je kinderen veiliger. Want zij leren hoe ze grenzen aan kunnen voelen, hoe ze zichzelf kunnen zijn, hoe ze emotioneel volwassen worden (niet door onderdrukking dus). Wat een groot cadeau!
En je moeder mist je waarschijnlijk echt wel en ik denk dat ze simpelweg niet weet hoe ze het aan moet pakken. Die vaardigheden heeft ze gewoonweg niet ontwikkeld.
Ga door lieve vrouw en voel je gedragen.
100%
Dat zij rust wil, betekent denk ik niet , dat ze niet gezien en gehoord of gewaardeerd wil worden. En het feit dat die opmerking van schoonzus worst geliked door haar moeder met een hartje is wel heel hard. Ik had in dat geval ook gewild,.dat mijn moeder had gezegd, dat soort opmerking is niet Oke, je hebt het over mijn dochter of zoiets, vaak heeft het ook met je jeugd te maken, ik lees dat ze daar ook vaak niet gehoord is, of serieus genomen is.
Het hartje op een opmerking kan ook prima een andere betekenis hebben. Kwestie van interpretatie.
Ik heb het contact verbroken met mijn broer en schoonzus, juist vanwege dezelfde redenen, vreemde eend in de vijver, steken onder water, gevoel geven dat je het nooit goed doet, beschuldigingen bij moeder, die niet kloppen. Het gaf verdriet maar ook zoveel rust. Niet meer op mijn tenen lopen en negatieve energie. Kies voor jezelf en voor je kinderen!!
Ik snap iets niet. Je gaat niet naar een Paaslunch maar hebt er wel moeite mee als 3 weken later nog niemand van zich heeft laten horen. Je zou het ook anders kunnen zien. Eindelijk ff rust. Maar omdat ze je met rust laten nu, is het ook niet goed. Wat wil jij nou precies?
Dat zij rust wil, betekent denk ik niet , dat ze niet gezien en gehoord of gewaardeerd wil worden. En het feit dat die opmerking van schoonzus worst geliked door haar moeder met een hartje is wel heel hard. Ik had in dat geval ook gewild,.dat mijn moeder had gezegd, dat soort opmerking is niet Oke, je hebt het over mijn dochter of zoiets, vaak heeft het ook met je jeugd te maken, ik lees dat ze daar ook vaak niet gehoord is, of serieus genomen is.
wauw, dus omdat jij leeft zoals JIJ wil en je kids opvoed zoals jij wil en je mening geeft denkt je schoonzus het recht te hebben zoiets achterlijks te zeggen?! Ik heb ook nauwlijks contact met mn “familie” hun verlies! Zo te lezen ben je n mooi mens die het prima doet!! Laat ze maar geloven in een sprookje, doe waar jij (,en je kids) blij van word:) Herken veel in je verhaal….
Zeg dan gewoon wat je wilt zeggen. Wat een zelfmedelijden. Oja, hou je kinderen niet weg van hun familie.
In deze familie is het vechten tegen de bierkaai. Ze doet het nooit goed wat ze ook zegt. Dus oordeel niet dat ze zich slachtoffer voelt. Zij geeft aan kind is ziek ik kom niet dan nog hebben ze commentaar. Zij geeft aan wat ze niet wil en dat mag blijkbaar niet. Dan durft iemand nog te zeggen dat ziij zo’n moeder niet wil. Als ze lef hebben zetten ze dit niet in een app maar praten ze met elkaar zonder verwijten en die krijgt ze steeds. Ze wordt slachtoffer gemaakt en nu kiest ze voor zichzelf en haar kinderen. Toppie het is moeilijk maar jij en je kinderen zijn het belangrijkste niet je familie.
Je leest één kant van het verhaal en concludeert dat het vechten tegen de bierkaai is. Je oordeelt zelf net zo hard.
Nou zeg, ik herken best veel in haar verhaal.
En het is pijnlijk als je je teveel voelt of dat je alles verkeerd doet.
De reacties van haar familie zijn pijnijk…dus
Waarom zou zij continu het initiatief moeten nemen,ze geeft haar grenzen aan,dat mag toch?
Ik las laatst een mooie opmerking. “Onthoud dat jij nooit teveel bent, de ander is te weinig. Te weinig empathisch, te weinig sociaal, te weinig alles. Je bent nooit teveel.”
Wat een nare situatie. Het is mij duidelijk dat de communicatie niet goed loopt en er onderhuids veel meer speelt.
Zou je al zitten wachten op mijn advies, dan zou ik zeggen; kies wat je wilt. erbij horen of definitief laten gaan. Allebei is narigheid. Maar eentje die je zelf koos en je uit de slachtoffer hoek haalt. Eigen regie! Liefde is voor sommigen een sterk werkwoord waar veel leed door komt.
Sterkte.
lieve Gaby
wat vervelend dat het zo moest lopen. maar je hebt toch maar mooi voor jezelf durven kiezen! heel verstandig en sterk van je want het is vast niet gemakkelijk. als zij jou niet nodig hebben, heb jij hun ook niet nodig. kin naar voren, meid, en daag ze allemaal uit!
liefs van Marleen
bijzondere familie heb je gaan blijkbaar puur naar de kerk voor het oog van het volk. als ze naar de bijbel zouden leven zouden ze hun alleenstaande dochter/zus op alle mogelijke manieren steunen ipv afzeiken