Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het was zo’n frisse, heldere ochtend waarop alles soepel leek te verlopen. De kinderen hadden net lekker buiten gespeeld: zandkastelen gebouwd, achter elkaar aan gerend en hun fantasie de vrije loop gelaten. Zelf had ik gezellig staan kletsen met mijn collega van de buurklas. Even een paar minuten van luchtige gesprekken en grapjes, terwijl de kinderen nog druk in de weer waren met hun schepjes en emmertjes. Het voelde als een welkome adempauze in de hectiek van de kleuterdag.
De kinderen wisten precies wat ze moesten doen
Toen het tijd was om naar binnen te gaan, klonk het bekende belletje. De kinderen wisten: tijd om op te ruimen en in de rij te gaan staan. Het blijft altijd een gezellig geroezemoes. Kleine handjes die elkaars armen vasthouden, sommigen giechelend, anderen nog wat protesterend omdat ze nog nét dat laatste steentje wilden verzamelen. Maar uiteindelijk stonden ze allemaal netjes in de rij en liep ik samen met mijn groepje naar binnen.
Ik kon bijna starten met mijn vaste ritueel
Binnen was het meteen warm en gezellig. De geluiden van jasjes die werden opgehangen vulden de gang. In de kring stond het mandje met fruit al klaar: bananen, mandarijntjes en een enkele appel. Het was mijn vaste ritueel: eerst de kinderen in de kring, dan het fruit en daarna een mooi voorleesverhaal. Vandaag had ik een boek meegenomen over een egel in de winter – altijd een succes in deze tijd van het jaar. Terwijl de kinderen hun plekje vonden, liep ik een rondje om te checken of iedereen al zat. Sommige kinderen zaten nog wat te wiebelen op hun billen, anderen zaten al muisstil en keken vol verwachting naar het boek dat ik in mijn handen had.
Ineens kwam Brian naar mij toe
Brian, met zijn blonde haar en altijd een beetje ondeugende ogen. Maar nu keek hij helemaal niet ondeugend. Hij keek bleek en angstig. “Juf, ik voel me niet zo lekker,” zei hij zachtjes. Zijn stemmetje was klein en onzeker. Ik knikte en tilde hem op om bij mij op schoot te zitten. “Rustig maar, lieverd,” zei ik terwijl ik hem tegen me aan trok. Ik voelde zijn kleine lijfje tegen mijn borst en hoopte dat hij zich snel beter zou voelen.
Hij zakte ineens helemaal weg
Maar nog geen paar seconden later voelde ik iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Zijn lijfje werd zwaar en slap. Het was alsof hij ineens al zijn kracht verloor en gewoon wegzakte. Ik schrok me rot. “Brian?” zei ik meteen, mijn stem plotseling scherp en hard in het stille lokaal. Zijn hoofdje viel naar voren en zijn armpjes bungelden slap langs mijn zij. Het was alsof de tijd even stil stond.
Eigenlijk wist al meteen dat dit niet goed was
Ik voelde mijn hart in mijn keel bonzen. Wat kon dit zijn? Ik keek naar zijn gezichtje: bleek, zijn mondje een beetje open. Even hoopte ik nog dat hij gewoon in slaap was gevallen. Maar zo plotseling? Eigenlijk wist ik dat dit niet goed was. Mijn handen begonnen te trillen en ik vroeg aan Kay om mijn buurcollega Petra direct te gaan halen. Mijn stem klonk paniekerig en het voelde alsof mijn hoofd vol watten zat.
Dit was geen ‘gewone’ moeheid
Petra kwam meteen aangesneld en keek naar Brian. Ze zag het ook meteen: dit was niet zomaar een kleuter die even moe was. Ze pakte zijn handje en zei iets geruststellends, maar ik hoorde haar woorden niet eens meer. Het enige wat ik kon denken was: wat is er met Brian aan de hand? Waarom zakt hij zo in elkaar? Mijn gedachten gingen alle kanten op. Een allergische reactie? Flauwvallen? Iets ernstigs? Er waren geen medische zaken bij mij bekend…
Ik moest bijna huilen van schrik
De andere kinderen in de kring hadden het ook door. Sommigen keken met grote ogen, anderen begonnen te fluisteren. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar ik voelde dat ik zelf bijna moest huilen van schrik. Brian hing nog steeds slap tegen me aan. Ik wist dat ik snel iets moest doen, maar wat? Ik besloot aan Suze te vragen Juf Chantal te halen, onze BHV’er.
Een nachtmerrie
Ik wiegde hem zachtjes, sprak zijn naam nog eens uit en probeerde kalm te blijven. Met Petra besloten we hem samen uit de klas te tillen en op het rustkussen in de gang te leggen. Een andere collega nam mijn klas over. Het voelde alsof ik in een nachtmerrie was beland. Een nachtmerrie waar ik geen einde aan kon maken. Wat als hij niet wakker werd? Wat als dit iets ernstigs was?
Lees HIER verder.
IRIS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
In Nederland bestaan er geen vrijwillige ambulance verpleegkundige .
verpleegkundige op Ambulance zijn verpleegkundige welke speciaal zijn opgeleid .
Hierdoor mogen ze handelingen verrichten /bepaalde medicatie toedienen zonder arts erbij.
want alleen op trauma heli zit een arts.
vandaar dat deze bij zeer complexe zaken erbij komt .
Als patiënt dan niet met heli maar per Ambu wordt vervoerd gaat deze zonodig mee .
Maar buiten bewustzijn geen situatie voor EHBO er of BHV ,er.
Altijd direct 112 bellen , z’n kan centralist zeggen wat te doen tot ambu er is .
Maar mi heeft juf gedaan wat ze kon , dat ze zo erg schrikt en misschien niet meteen belt is ook menselijk .
Dan bel je toch meteen 112 ?!!!!
niemand hier had gelijk de 112 gebeld. dit is neem een paracetamol land. hou op met liegen, blaaskaakjes. wie hou je nou voor de gek? je moeder of jezelf? jij zou OOK niet 112 bellen. the end.
Wie maak je nu precies belachelijk, de mensen die wél zouden handelen of jezelf.
Neem maar paracetamol wordt nooit gezegd bij iemand die langer dan paar seconden buiten bewustzijn is !!!
Dit is nml een pijnstiller en wordt gezegd bij pijn .
Vooral omdat het meest veilige middel is wat er bestaat. EN allergieën op PCM zijn ook zeer zeldzaam .
Dat begrijp ik dus ook niet dat men niet de 112 belt ok misschien niet de eerste seconde, maar toch als je voelt dat hij slap tegen je lichaam hängt. Zeker als hij anders zo ondeugend is. Hij heeft zelf aangegeven dat hij zich niet lekker voelt. Zoals iemand zei jullie zijn leerkrachten geen medisch personéel. Tegen de tijd dat jullie gaan uitvogelen wat er mis is, zijn er kostbare seconden verloren er kan vanalles mis zijn dat levensbedreigend is. Dus aub niet aarzelen overschakelen op automatische piloot en de 112 bellen.
Helemaal mee eens. Daar was t laatste woord niet over gezegd als het mijn kind was geweest
Als vrijwillige ambulance zuster ging mijn bloed bijna koken.NEDERLAND WORDT WAKKER!!! Ongeveer 200 mensen sterven hier per jaar aan trage EHBO bij hartinfarcten.Sorry…ik moet stoppen:( In Israel heb je binnen 2 minuten meerdere 112ers …heb me nooit zo “mens” gevoeld in heel mijn leven.Voorbeeldig!!
wat zijn überhaupt 112 ers .
Dat is een telefoonnummer waarmee je bij spoed verschillende hulpdiensten kan oproepen .
Maar bij hartinfarct heb je weinig aan een bluswater van de brandweer.
rustig blijven 1, 2, 3, adem …..
112 rustig uitleggen. De mevrouw die ik aan de telefoon kreeg toen mijn dochter koortsstuipen kreeg heeft mij/ons er stap voor stap door heen geholpen. En ondertussen iemand met prioriteit 2 (dit is wel belangrijk om te zeggen. Prio 1 is spoed, prio 2 is haast maar er is contact en alles is nu nog oké) er aan komt.
ik heb in mijn peuterjuf tijd iets dergelijks meegemaakt, jongetje viel om met een speelauto waar hij opzat, even buiten kennis maar direct 112 gebeld. betreffende peuter is meegenomen,intussen ouders gebeld. gelukkig later kreeg ik te horen dat alles oke was.
ik zou geen enkel risico nemen in zo,n geval.
ehbo is goed maar in zo,n geval…
zie vaak de reactie 112 staan, om eerlijk te zijn ben ik het ook mee eens. maar ik zie nergens in het verhaal staan of hij nog ademde. hij was slap oke had hij nog een hard slag etz.
verder is het heel erg moeilijk om te oordelen en erg makelijk om iemand te veroordelen.
Heb zelf mega veel ehbo kennis en heb hier ook veel in gedaan.
er gaat mega veel door je heen, dan schiet je op auto piloot. ( hier kan je niets aan doen )
mijn advies, meer trainen om de auto piloot te stuuren. Het kind leeft gelukkig nog,
heet veel sterkte met verwerken
Sorry hoor maar volgens mij bel je dan toch meteen 112.? Ze zegt zelf al dat het niet klopte hoe hij ineens slap werd en dat ná hij zei dat hij zich niet lekker voelde.. Nee, ga lekker zelf eerst uitvogelen wat er eventueel aan de hand kan zijn terwijl er vanalles in die tijd kan gebeuren….. Misschien moeten ze een spoedcursus aan leraren geven, hoe te handelen in een bepaalde situatie.. Je bent leraar, niet medisch personeel..
Vast en zeker goed bedoeld maar helaas niet goed uitgevoerd in mijn beleving.. Al zie ik nergens een vervolgstuk vh verhaal…..
Jij ziet de link “Lees HIER verder” onderaan het artikel niet? Vreemd, hier wel.
geen ehbo gehad? bel je toch gelijk 112 .
Waarom niet 112 gelijk bellen??
Dit zijn verloren secondes/ minuten die oh zo belangrijk zijn .
ik snap niet dat je nog ga rondlopen en niet gelijk 112 belt.
Spannend. Ik kijk uit naar het vervolg.