Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben trotse moeder van Jane van 3. Ze is ons zonnetje. Een heerlijk wijs kind met wilde krullen en een grote fantasie. En het liefst? Zou ik haar een broertje of zusje geven. Dat gevoel is er al een tijdje. Jane vraagt er ook naar. “Mama, krijg ik ook een baby?” En ik lach dan. Maar vanbinnen voel ik iets knakken. Want ja, we willen het. Maar nee… het lukt niet.
Bij Jane ging het bijna vanzelf
Na een paar maanden was ik zwanger. Ik weet nog hoe we samen stonden te juichen in de badkamer. En hoe vanzelfsprekend alles toen voelde. Natuurlijk zouden we een gezin worden. Natuurlijk kwam er een baby. Maar nu zijn we bijna twee jaar verder. En er is niks gebeurd. Geen plusje. Gewoon… niks.
En dus begonnen de onderzoeken
Ik liet mijn bloed checken. Ik kreeg een inwendige echo en een bloedonderzoek van mijn hormonen. Alles zag er goed uit. En toen kwam het moment dat mijn man onderzocht werd. Hij was zenuwachtig. Dat gaf hij toe. Maar hij zei ook: “Het zal wel goed zijn.” Dat dachten we allebei. Dat telefoontje vergeet ik nooit meer. Ik zat in de auto na een afspraak. Hij belde. “Ze hebben gebeld,” zei hij. Ik voelde meteen spanning in m’n buik. “En?” “Het is niet goed,” zei hij. “Mijn zaadkwaliteit is gewoon echt heel laag.” Ik wist even niet wat ik moest zeggen. “Maar… wat betekent dat?”
“Dat ik injecties moet gaan krijgen. Hormonen. Om de productie te stimuleren.” En ik zei: “Dan gaan we dat doen.” En hij zei: niks.
Hij trok zich terug
Die avond was hij stil. Ik wilde erover praten, maar hij wilde alleen maar douchen en vroeg naar bed. De dagen erna begon het op te vallen: hij ontweek het onderwerp.
Alsof er niks aan de hand was. Alsof we ineens gewoon niet meer probeerden. Ik vroeg hem: “Wil je erover praten?” Hij haalde zijn schouders op. “Wat valt er te zeggen?” En ik dacht: Nou, genoeg.
Want het raakt ook míj
Niet alleen omdat ik nog een kind wil. Maar omdat ik me zo alleen voel in dit proces. Er wordt altijd over vruchtbaarheid gesproken alsof het alleen over vrouwen gaat. Over onze leeftijd. Onze cyclus. Onze hormonen. Maar nu ligt het dus bij hem. En niemand weet het. Omdat hij het niet wil delen. Ik wil er wél over praten. Met mijn zus, met mijn vriendin. Gewoon om even m’n hart te luchten. Om te zeggen: We willen zo graag, maar het is moeilijk. Maar ik kan het niet. Want hij schaamt zich. Hij heeft letterlijk gezegd: “Ik wil niet dat mensen dit weten.” En dat respecteer ik. Maar het knaagt.
Ik voel me een beetje opgesloten
En dat terwijl ík het ben die telkens die negatieve testen ziet. Ík ben degene die elke maand weer hoopt, rekent, teleurgesteld is. Maar het is híj die zich ervoor schaamt. En dat is het moeilijke. Dat ik snap dat het hem raakt in zijn mannelijkheid. Dat hij zich ‘minder man’ voelt. Er zit een taboe op. Een muur van schaamte.
Bij vrouwen is tegenwoordig veel meer bespreekbaar: miskramen, PCOS, endometriose, eicelreserves.Maar bij mannen? Dan wordt het ongemakkelijk. Dan wordt er gezwegen.En dus zwijg ik ook.
De injecties zijn begonnen
In zijn bovenbeen en ik help hem erbij. Hij haat het. Hij haat dat dit moet. Maar hij heeft het er wel voor over. En Jane? Die voelt alles.Ze ziet dat ik verdrietig ben. Dat ik soms ineens stil ben. “Mama, ben je moe?” vraagt ze dan. En ik knik. “Een beetje, lieverd.” Maar ik denk: Ik ben verdrietig. Omdat ik zo graag wil dat jij een broertje of zusje krijgt. En ik weet niet of het gaat lukken.
We gaan straks naar het ziekenhuis
Als de hormonen aanslaan, maar een zwangerschap uitblijft, komt er een traject. IUI. Misschien IVF. Maar we zijn er nog niet. We zitten nog in het stuk ervoor. En dat voelt zwaarder dan ik had gedacht. En ik weet dat hij zich rot voelt. Ik weet dat hij zich schuldig voelt. En tóch wil ik soms schreeuwen: “Je hoeft je niet te schamen! Maar je moet me wel meenemen in dit verhaal.” Want ik draag dit ook.
En ik hoop zó dat het lukt
Dat we straks weer mogen juichen in de badkamer. Dat Jane haar wens in vervulling ziet gaan. Dat ik tegen iemand kan zeggen: Het was moeilijk, maar het is gelukt. En dat mijn man tegen die tijd durft te zeggen: “Ik had hulp nodig. En dat is oké.”
LARA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
net gekeken. Er bestaan wel degelijk deze injecties voor mannen. Mogelijk niet voor elk afzonderlijk probleem met het zaad.
Hoop dat jullie snel het geluk gebben zwanger te zijn. En fijn dat je man het probeert.
Ik denk dat de geïnterviewde en haar man ook niet over twijfelden over het bestaan ervan, hoor, gezien ze er al over geïnformeerd waren door een medicus en mee waren gestart…
Ik vind vooral haar reacties erg egoïstisch, ik ik ik pffff
Ik ben daar zelf ook anders in, maar we moeten ons niet vergissen in de ongelooflijke taboesfeer dat er heerst bij mannen. Geestelijke problemen worden o.h.a. niet besproken. Hoe hard het ook klinkt, maar de meeste mensen interesseren zich er niet voor. Dit ligt bij beide seksen, het zit nog gewoon in de cultuur. Gelukkig niet bij elk individu.
Als geestelijke problemen al zwaar zijn, dan liggen seksuele problemen nog een stap verder in de taboesfeer. Daar wordt gewoon niet over gesproken. Hoeveelheid niet, niets. Problemen houd je voor jezelf.
De redenen die hierachter liggen komen niet door onverschilligheid. Niet door desinteresse. Meestal hebben mannen zich hier zeer goed over ingelezen (niet iedereen). Meestal heeft het met angst te maken. Angst uit veroordeling, soms ook vanuit de directe omgeving.
We moeten ons niet vergissen in de emancipatie. Voor vrouwen is dat al veel meer geaccepteerd, maar voor mannen moet emancipatie op bepaalde zaken nog een behoorlijke stap nemen. Dit is 1 van die zaken.
Inderdaad heftig. Er is toch sprake van een taboe sfeer wanneer het medisch “misloopt” aan de mannelijke kant, wanneer je gaat voor een kind. Ik snap ook niet zo goed waarom de man in dit verhaal niet eens met z’n vrouw bespreekt wat hem echt stoort aan de situatie. Als de rollen waren omgekeerd, zou er begrip zijn voor de situatie van de vrouw… Komt dit dan voort uit een gevoel van “gekrenkt zijn in mannelijkheid”, of denkt hij in termen van “schuld” ofzo? Ik vraag me af of de man in het verhaal zichzelf wel informeert, zich inleest in de impact die dit soort problemen heeft op je leven van alledag en je relatie met je geliefde … Maar wel positief dat hij de inspuitingen gestart is!
Fijn om te lezen dat Joris, als man zijnde, hetzelfde gevoel heeft als de schrijfster. Als er hulp is bij een probleem waar je niks aan kan doen, dan ga je voor die hulp, zonder schaamte. Anders maak je er toch een nog groter issue van?
Heftig! Ik snap alleen niet zo goed waarom ‘zwak zaad’ zo’n taboe is, terwijl het niet heel anders is dan welke andere medische oorzaak dan ook. Je kunt er gewoon niets aan doen.