Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik stond in de hal toen mijn telefoon ging
Het was mijn moeder. Ik hoorde haar naam in mijn hoofd, nog voordat ik haar stem echt hoorde. En iets in me kromp al in elkaar. Toch nam ik op. “Hoi mam,” zei ik, terwijl ik met mijn schouder de hoorn tegen mijn oor klemde en een jas van de grond pakte. Ik hing het op de kapstok. “Roos,” zei ze meteen. Haar stem klonk scherp, alsof ze me al wilde corrigeren nog voordat ik iets verkeerd had gedaan. “Ik heb nagedacht over zondag.” Ik haalde diep adem. Zondag was de verjaardag van Elias, mijn oudste zoon. Acht werd hij. Hij had gevraagd of we het klein konden vieren, gewoon met wat vrienden en opa’s en oma’s erbij. Een gezellig, rustig feestje – precies wat ik zelf ook wilde. “Wat bedoel je, mam?” vroeg ik voorzichtig. “Nou, ik vind dat het beter is als je het bij ons doet. Dan kan ik helpen met de taart en het eten. En ik heb ook nog wat leuke decoratie-ideeën, dat vond je vroeger altijd leuk, weet je nog?”
Ik liep naar de keuken
Mijn handen werden koud. “Mam, we hebben al besproken dat we het hier doen. Bij ons thuis. Elias wilde dat graag.” Ze werd geprikkeld. “Ach, dat is omdat hij nog niet weet hoe gezellig het hier kan zijn. Hij zegt maar wat. Hij is nog maar zeven jaar. Maar ik weet dat hij het hier ook fijn vindt. Je weet dat ik altijd alles goed regel.” Ik voelde mijn kaakspieren aanspannen. Ik wist dat dit een kantelpunt was. Normaal zou ik zwichten. Ik zou toegeven, omdat het makkelijker was dan ruzie maken. Maar deze keer… deze keer voelde ik iets in me rechtop gaan staan. “Mam,” zei ik langzaam, “ik waardeer het echt, al die moeite die je wilt doen. Maar ik ga het niet bij jullie doen. Het is Elias zijn verjaardag, en hij wil het hier. In ons huis.”
Het bleef even stil
Ik kon haar ademhaling horen, het lichte snuifje dat ik kende van als ze boos was maar dat nog niet wilde toegeven. Mijn moeder was aan het nadenken. “Roos,” zei ze toen, zacht maar dwingend. “Ik doe dit voor jou. En voor Elias. Het is veel makkelijker. Bij jullie is het zo klein en onhandig.” Ik voelde hoe mijn hart sneller klopte. “Ik snap dat je dat denkt. Maar ik doe het hier. Ik wil dat Elias het gevoel heeft dat dit zijn dag is, in zijn eigen huis. En dat bepaal ik, mam. Niet jij.” Dat laatste klonk harder dan ik bedoelde. Maar het was alsof ik het niet meer kon inslikken. Ik wilde niet dat zij alles bepaalde. Niet meer.
Toen ik had opgehangen, bleef ik even staan
Mijn handen trilden. De vaatwasser stond open. Ik staarde naar de lege kopjes en voelde hoe oud dit voelde. Mijn moeder is een zeer dominante vrouw. Mijn moeder had altijd alles bepaald. Altijd. Van mijn schoolkeuze tot hoe mijn haar moest zitten op mijn trouwdag. Ze had overal een mening over, en ik had altijd gedaan wat ze zei. Omdat het makkelijker was. Omdat ik niet wist hoe ik ‘nee’ moest zeggen zonder dat het voelde alsof ik haar afwees. Maar sinds ik zelf moeder was, was er iets veranderd. Ik merkte het al bij kleine dingen – hoe ik kleren uitzocht voor de kinderen, hoe ik mijn huis inrichtte. Steeds vaker had ik haar stem in mijn hoofd, die zei: “Dat is toch geen gezicht?” of “Moet dat nou zo?” En ik was het zat. Ik wilde niet dat mijn kinderen opgroeiden met het gevoel dat hun oma altijd wist wat het beste voor ze was. Ik wilde dat zij voelden dat ik voor ze koos. Dat ik hun moeder was, niet zij.
De dagen erna voelde het alsof ik op eieren liep
Ik verwachtte elk moment een nieuw telefoontje, een berichtje waarin ze nogmaals probeerde me over te halen. Maar er kwam niets. Geen bericht, geen telefoontje. Ik wist dat dit haar manier was: stiltes laten vallen tot ik weer zelf zou bellen. Tot ik weer zou toegeven. Maar deze keer niet. Ik moest volhouden. “Gaat het?” vroeg Jerry, mijn man, toen hij thuiskwam van zijn werk en me zag zitten aan de eettafel, mijn telefoon voor me op tafel. “Ik heb een paar dagen geleden met mam gebeld,” zei ik. “Ze wil dat we het verjaardagsfeestje bij hen vieren. Maar ik heb nee gezegd.” Hij knikte. “Goed zo,” zei hij. “Echt goed zo.” Het voelde als een overwinning, maar ook als een verlies. Want ik wist dat mijn moeder dit niet zomaar zou laten gaan.
De dag voor Elias zijn verjaardag belde ze toch
Ik zag haar naam op het scherm en voelde mijn hart in mijn keel. Ik vond dit echt heel erg spannend. “Ja mam?” zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem neutraal te houden. “Ik heb gehoord dat je toch bij jullie thuis blijft,” begon ze zonder omwegen. Haar stem was ijzig kalm. “Ik begrijp niet waarom je zo moeilijk doet.” “Mam, ik doe niet moeilijk,” zei ik zacht. “Ik doe wat goed voelt voor ons. Voor Elias.” Ze snoof. “Dat denk je misschien. Maar ik weet hoe druk het kan zijn. Hoe zwaar het is om dat allemaal zelf te moeten doen. Ik kan helpen, Roos. Maar je moet het wel toelaten.” Ik voelde een steek van verdriet, maar ook van woede. “Ik waardeer je hulp. Maar ik laat niet toe dat jij bepaalt hoe wij dat doen. Dit is mijn huis, mam. Mijn gezin. En ik doe het op mijn manier.”
Ze zuchtte
“Nou, dan moet je het zelf weten,” zei ze. Haar stem was koel. “Maar verwacht niet dat ik dan nog alles voor je regel, Roos. Je hebt dit zelf gekozen.” “Dat weet ik,” zei ik. “En ik ben daar oké mee.” Hier eindigde eigenlijk ons gesprek. We zeiden gedag. Het was niet duidelijk of ze wel of niet op het feestje van Elias zou komen. Aan de andere kant kon ik me niet voorstellen dat ze hem zou laten zitten. Hij was een kind. Haar kleinkind.
Op de ochtend van de verjaardag was ik vroeg op
Ik versierde het huis met slingers en ballonnen, precies zoals Elias het had gevraagd. Hij wilde blauwe ballonnen en een taart met een draak erop. Dus we hadden dat geregeld. Jerry hielp me met het opblazen van de ballonnen, terwijl Tim, onze jongste, over de grond kroop om de touwtjes te pakken. Elias kwam de kamer binnen, nog slaperig, en zijn ogen werden groot. “Mama, wauw,” zei hij zacht. Ik lachte. “Ja, vind je het mooi?” Hij knikte. “Heel mooi.” Hij was onder de indruk. Zo leuk. En op dat moment voelde ik dat het goed was. Het draaide om hem. Om zijn lach, zijn fonkelende ogen.
Mijn moeder kwam niet die dag
Ze flikte het om Elias te laten zitten. Ze stuurde een berichtje: “Gefeliciteerd met Elias. Ik hoop dat het gezellig was.” Ik las het bericht en legde mijn telefoon weg. Ik voelde verdriet, want het was de eerste keer dat ze er niet bij was. Ik had het voor Elias graag anders gezien. Hij vroeg nog naar zijn oma. Ik vertelde dat ze een belangrijke afspraak had. Elias liet het daarbij. Hij geloofde het. We vierden Elias zijn verjaardag in alle eenvoud. Hij blies de kaarsjes uit, we zongen en lachten. Ik zag hoe Jerry met hem stoeide, hoe Tim probeerde mee te doen. Ik voelde hoe warm het voelde, zonder dat constante oordeel van mijn moeder in de lucht.
Na het feestje belde mijn moeder niet meer
Er was een stilte tussen ons, een soort leegte die tegelijk pijnlijk en bevrijdend voelde. Ik wist dat dit niet zomaar over zou waaien. Dat dit het begin was van een nieuwe manier van omgaan. Ik wist ook: ik miste het idee van hoe het had kunnen zijn. Niet hoe het echt was. Het is inmiddels weken geleden dat we nog contact hadden. Ik denk dat dit het einde is van de relatie. En ik heb er vrede mee.
ROOS
Alleen al het feit dat je een naar gevoel krijgt zodra ze belt, zegt genoeg. Respect voor jou dat je bij je eigen gevoel bleef en dit zo kalm hebt medegedeeld aan je moeder. Wat heerlijk voor je zoon dat hij zo’n fijne verjaardag heeft gehad. 🐲
Ik herken veel van wat je omschrijft over het gedrag van je moeder. Dat ze niets meer laat horen lijkt verdacht veel op de welbekende stiltebehandeling ivm evt. narcisme. Sterkte daarmee.
moeilijk …
het is en tijd’s , leeftijd’s en cultuur’s verschil …
je kunt makkelijk ‘zorg om te helpen ‘ met ‘liefde voor zelfstandig zijn ‘ in de knoop raken …
Jammer dat zo’n oma niet de inzicht heeft om los te laten . haar leeftijd is niet met wijsheid maar met macht bekroond .
Mijn schoonmoeder is er ook zo één: altijd manipuleren om haar zin door te drukken, desnoods door liegen en bedriegen. Wij probeerden dit niet te laten merken aan onze kinderen, want we gunden ze een onbezorgde band met opa en oma. Tot de kinderen ouder werden en het gingen merken. Toen begrepen ze waarom met name ik niet zo dol op oma was…
Het begon ermee dat oma ook gemene kritiek op onze kinderen ging geven, recht in het gezicht.
Nu wordt alles wat oma zegt en doet met argwaan bekeken en met een flinke schep zout genomen. Ze wordt niet meer serieus genomen en de kinderen (inmiddels volwassen) bezoeken haar niet zo graag meer. Eigen schuld!
voorbeeld van een narcist
ik snap de reactie van roos wel.
ik heb ook met mijn moeder gebroken.
we gaan nog heel af en toe naar mijn ouders, omdat we trainingen hebben staan voor te lopen.
dat is de enige reden dat ik mijn moeder nog zie.
ze heeft het zelf gedaan, daarom begrijp ik Roos heel erg goed.
Ja inderdaad, genoeg is genoeg.
Al dat gemanipuleer; kies voor jezelf en je gezin.
Doet pijn want het is je eigen moeder.
Maar je geeft wel je grenzen, tot hier en niet verder.
Wat een mooie reacties voor Roos. Ik kan hier niet nog meer ”wijsheid ” aan toevoegen. Behalve ga op deze ingeslagen weg door, dit is jouw weg.
Hoe kan een moeder zo zijn en dit doen.
vreselijk!! ze is zelf fout. niet haar dochter.
een hele lieve meid!! je hebt het goed gedaan. En ik hoop dat je moeder binnenkort belt en zegt dat zij het fout heeft gedaan. en vraagt of je haar vergeven wilt. En uithuilen en opnieuw beginnen. Kom doe t voor de kinderen.
van een moeder en oma. liefs
Dat gaat die moeder/oma niet doen. Die is alleen met zichzelf bezig en als anderen niet voor haar wil buigen, dan zal ze met hen breken. Ze zei al dat haar hele leven door oma bepaald werd. Die vrouw blijft dominant.
bewonderings waardig,gun je veel sterkte,dat heb je nodig om sterk te blijven met je partner en kinderen,want echt het valt niet mee iedereen tevreden te stellen,uiteindelijk,ook al zoek je hulp,moet je het zelf verwerken,en dat,,moet,,je lukken,.
Hoop dat je veel liefde ondervindt met je gezin,dat maakt alles goed,,veel sterkte,,..
Jammer dat het zo moet gaan in sommige families. Ruzie over de kleinste dingen.
Het sop is de kool niet waard.
als dit het reactie is heb je het niet goed gelezen of je snapt het niet.
Precies. Ze snapt t geloof ik niet, dit is voor Roos iets heel groots en ze heeft het prima afgehandeld.
Iedereen moet zijn leven leiden op een manier dat bij hem past en hem goed lijkt, keuzes durven maken die ten goede komen aan het eigen gezin. Ik denk dat je moeder in haar ogen het beste voor jou wil/voorheeft. echter ziet zij onvoldoende de ruimte die jij nodig hebt om je eigen keuzes en fouten te maken, je eigen identiteit te leren kennen, je eigen plaats in het gezin te nemen, je eigen consequenties van keuzes te dragen. Het zou goed zijn om dit in een rustig gesprek aan haar uit te leggen. Het is belangrijk aan haar uit te leggen wat je nodig hebt en hoe jij jullie relatie in de toekomst ziet. Geef tegelijkertijd ook aan dat je haar inspanningen waardeert.. Mocht ze het daarna niet met je eens zijn of niet willen luisteren, dan heb je in ieder geval van jouw kant alles gedaan wat nodig is om de vrede te bewaren en de relatie te herstellen. Keuzes moet iedereen maken, in de consequenties daarvan moeten we ook allemaal dragen. Heel veel succes en wijsheid!
Zo te lezen is iedereen volstrekt met dochter Roos eens. Ik ben wel heel benieuwd naar het verhaal van moeder. Wat is er gebeurd dat er zo’n afhankelijkheid gecreëerd werd, is het een symbolische relatie tussen moeder en dochter, is er een heftig gedeeld trauma… En waar is de vader van Roos?
wat doet het er toe waar de vader is in dit verhaal? het is een volwassen vrouw met een eigen gezin waarbij oma het blijkbaar normaal vond alles te bepalen. deze oma is zeer egoïstisch en een narcist. Als het niet gaat zoals zij het wil dan doet ze er niet aan mee en zoals je hier leest laat ze gewoon haar kleinzoon vallen. Die oma denkt enkel en alleen aan haar eigen en het boeit haar niet wat anderen willen zij bepaalt. vreselijk zo een mens.
ik heb zo een vader 🤷♀️
ik ben het helemaal met je eens
Ik heb ook zo’n vader. Stoken, manipuleren, liegen en bedriegen kan i als geen ander ! Altijd zodanig dt i z zin en anderen aan zn zijde krijgt. 77jaar is hij straks; dan zou je verwachten dat i gaat veranderen. Niks daarvan !
ik denk niet dat Roos liegt, en wat maakt het uit waar haar vader is. Misschien overleden, gevlucht van een dominante vrouw.
Dan zou ik het hele verhaal maar eens lezen. dan snap je het misschien
Dit is een heel zieke vrouw. Je hebt niets verkeerd gedaan. Ze is zelf verantwoordelijk of ze onderdeel wil zijn van jullie gezin. De bal voor contact ligt nu bij haar. Ga ook niet schrijven of bellen. kruip niet in haar kont. Zij is verantwoordelijk voor dit gebeuren. Als ze weer belt kun je zeggen: je bent welkom en we waarderen jou, maar het regelen van mijn gezin doe ik op mijn manier.
dank je, hinde, deze neem ik mee voor mijzelf!
dapper dat je je grenzen aan gegeven hebt, en vast gehouden en doorgezet hebt. er zijn altijd mensen die denken dat een kind of familielid niks kunnen en zelf de regie in handen wilt houden, niet wetende dat ǰe een grote egoïsme over je hebt ik ben trots op je dat je standvastig ben gebleven jammer dat oma zichzelf niet liet zien op de verjaardag van haar kleinzoon ( ɓang om te zien dat het gewoon gezellig was)
goede keus. blijd dicht bij jezelf.
Ik ben blij dat ze deze keuze heeft gemaakt en voor haar kinderen heeft gekozen, ondanks haar drang om haar moeder tevreden te stellen. Dat is niet makkelijk maar zo onzettend gezond.
Ik heb zelf schoonouders die zulk gedrag vertonen. Zodra ik en mijn man onze eigen keuzes gingen maken ontstond er werkelijk ruzie over alles: Hoe lang we er over doen om de deur te openen als ze langskomen, het hotel van onze huwelijksnacht, wat voor huisdieren we hebben, het geboortekaartje van de kinderen, een tatoeage, het eten dat we serveren op een feestje……en dat is het begin van een enorme lijst. Ik heb nu al jaren geen contact meer met ze en dat is zeer bevrijdend! Het veranderd namelijk toch niet. Het is geloof ik een beetje een ding wat je vaker terug ziet in die generatie, dat dominante, stugge, egocentrische gedrag. En dan klagen dat ze eenzaam zijn……tja
heeft niets met generatie te maken maar met houding verhoudingen en persoonlijkheden
Prima dat je voor jezelf opkomt. Blijft uiteraard een verhaal van jouw kant. Waar de moeder niet haar kant kan vertellen. Wordt wel moe van al die psychologen in de comments die altijd narcisme erin gooien en altijd zichzelf plaatsen als slachtoffer die er niks aan kan doen .
Super dat jouw man achter jou staat ❤️
Zo herkenbaar.
De bevrijding, maar ook de pijn, de rouw over wat er had kunnen zijn, maar er niet is omdat jij en je gezin geen enkele ruimte, geen eigen gedachten of wensen gegund is.
Je hebtde liefde laten winnen: liefde voor je man en kinderen en…..hopelijk uiteindelijk ook een beetje liefde voor jezelf.
Want je mag er zijn!!
Trekt de worsteling een te groot spoor op jullie leven? Zoek dan professionele hulp.
Dat doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin.
Ik wens jullie met elkaar veel liefde en geluk toe.
zo herkenbaar dit. Mijn moeder is precies hetzelfde, en ik deed ook altijd wat zij wilde. Nu ik met therapie sinds een paar jaar “nee” zeg en grenzen aangeef vind mijn moeder mij “niet meer die leuke en lieve dochter die ze had.” Ik probeer zo min mogelijk contact met haar te hebben omdat ze in elk contact haar ongenoegen uit over mijn gedragsverandering. Het is heel verdrietig dat je als volwassen vrouw word behandeld als een kind omdat moeder haar zin niet krijgt. Ik herken je pijn en de moeite van leren leven met die oorverdovende stilte die je krijgt als straf. Ik heb leren genieten van die stilte in plaats van bang zijn ervoor.
Wat jammer dat je moeder een controlefreak is. En nog erger dat ze nooit emotioneel volwassenen is geworden. Zo zie je maar hoe kinderen altijd de dupe zijn van de gevoelens van volwassenen. Kan je je inbeelden dat je je eigen kind en kleinkinderen uitsluit omdat je je zin niet krijgt? Zo weet je meteen dat het nooit over liefde is gegaan. Vraag maar eens aan je moeder hoe haar moeder was?
Goed gedaan. Ik begrijp zulke oma’s niet.
Alles draait om hun.
Mijn moeder was daar ,gelukkig, heel anders in.
De kleinkids waren haar alles.
Pannenkoeken bakken op een woensdag middag. En dan genieten van die snoetjes.
Ze deed dan ook zelf de afwas nog.
Je kunt ook helpen zonder dat het om jezelf gaat. Oma had ook kunnen vragen welke taart ze graag zouden willen. En of het goed zou zijn als zij die dan zou verzorgen.
Maar je hebt er oma’s tussen zitten die alleen dingen doen zodat ze kunnen zeggen ,kijk eens wat een goede oma ik ben. Ik denk dat je deze vrouw wel kunt missen. En dat dat best moeilijk is begrijp ik. Want het is niet jou keuze. Jij had het graag anders gezien. Maar als deze vrouw niet veranderd dan voegt ze toch niks toe aan jou gezin.
Kijk, daar hebben ze nou gehaktmolens en grote boomtakken-shredders voor uitgevonden! Oké, even serieus. Dit is echt heel betreurenswaardig. Zo’n oma met toch duidelijk narcistische trekjes, die geen “nee”, geen grenzen kan accepteren. Die aldoor ten koste van alles en iedereen zichzelf centraal blijft stellen. En iedereen laat barsten als ze een keer niet haar zin krijgt!
Wat ik me afvraag is dit: in hoeverre heeft deze oma jou,als haar dochter, van jou een onzekere people pleaser gemaakt? Wellicht zonder dat je het doorhad?
Hoe dan ook, je hebt een keer het goede gedaan! Gekozen voor gezonde regels en gezonde grenzen. Maar ja, de narigheid die ervoor terugkreeg… nooit leuk. Wel noodzakelijk. Het gif moet stoppen! En… wie weet? Misschien draait ze toch een beetje bij? Maar daar heb ik een hard hoofd in. Het zal, vrees ik, nog heel lang gaan duren, járen, dat ze jou zal proberen met schuldgevoel aanpraten en negeren. Iemand die echt van je houdt, die jou en je gezin écht wil helpen? Die doet zoiets niet. Dus… hou vol!
Narcisme. Dit zal nooit veranderen. Op het moment dat ze toch contact opneemt met haar moeder krijgt ze waarschijnlijk te horen dat haar zoon nu door toedoen van haar zijn oma niet heeft gezien op zijn verjaardag. Het is wachten op de gaslighting.
Heel goed gedaan. Je zoon heeft een super verjaardag gehad.
Maar ga alsjeblieft paten met je moeder. De kinderen moeten hun oma niet verliezen.
Succes!
ik denk dat je deze oma juist wel graag wil verliezen
ik noem dit geen oma, in ieder geval niet 1 die van meerwaarde is in iemands leven.
Oma kiest er zelf voor,om haar kleinzoon te laten vallen.
Wat ben je voor een narcist als jij jouw controlen boven een kind verkiest….ik zou haar het heen en weer geven
Praten? Zodat ze de schuld kan krijgen omdat oma er voor koos om niet op de verjaardag van haar kleinkind te komen? Deze oma kan je heel goed missen.
Zo’n moeder had ik ook. Ze dacht dat de hele wereld om haar draaide en wilde iedereen haar wil opleggen. Ik heb bijna 20 jaar, tot haar dood geen contact meer met haar gehad. Wat heb ik haar gehaat en wat een opluchting was het om geen contact meer met haar te hebben.
Ik neem aan dat je een moeder hebt die Whatsapp op haar telefoon heeft (ik wel en ik ben 68, heb 3 kleinkinderen: 12, 10 en 8).
Ik zou haar dan wat foto’s en/of filmpjes sturen om te laten zien hoezeer je kind genoot. Niet om te provoceren, maar om haar te laten zien dat het een prima keus is geweest.
Wat een wreedheid…hoe leeft deze vrouw hiermee, haar ego op nr. 1 zetten ten koste van haar familie….wellicht heeft ze nog een lange weg te gaan, mocht ze de tijd hebben…vraagje , is dit echt gebeurd of fantasy?
Jeetje wat heftig vind ik dit verhaal voor jou. Ik ben werkelijk stomverbaasd dat jouw moeder haarzelf zo’n belangrijke rol geeft en als ze haar zin niet krijgt haar dochter en haar kleinkind op een dag die alleen maar leuk hoort te zijn laat zitten.
Je hebt jezelf niets te verwijten, maar het is wel heel naar dat dit zo verloopt.
En tegen oma zou ik willen zeggen:” U hebt een hele lieve dochter en kleinkinderen” geniet van dit fijne gezin en ken u plek. Die is op de achtergrond en u hoort liefhebbend aanwezig te zijn zonder te bepalen. Maak het maar heel gauw goed, oma, zodat u uw kleinkinderen kunt zien opgroeien “!
Je hebt een belangrijke stap genomen om voor je eigen gezin te kiezen. Je moeder heeft zichzelf jaren lang de rol van ‘de belangrijke’ toebedeeld. Jij bent nu volwassen en bent dit ontgroeid. Ergens in het proces van loslaten heeft je moeder een afslag gemist. Het was een ongezonde situatie, ze had niet zomaar een gezinsverjaardag van jullie mogen claimen. Ze voelt zich beledigd dat je haar voorbij bent gegaan en ze is teleurgesteld dat ze niet heeft kunnen shinen met haar perfecte organisatie in haar perfecte huis, alsof haar iets ontnomen is dat haar zelfbeeld bevestigd. Ik hoop dat ze iemand in haar omgeving heeft die haar kan laten inzien dat het een onterechte claim was en een trieste fout om de verjaardag van haar kleinkind op deze manier uit te spelen. Ze had gewoon moeten gaan om te genieten van jullie samenzijn
♡♡ wat een mooie reactie! helemaal mee eens.
Hopelijk gaat je moeder inzien dat haar dochter prima in staat is om zelf beslissingen te nemen.
Het zal bevrijdend voelen zelf je beslissingen te kunnen nemen. Als iets zo diep zit bij iemand, terwijl de band verder goed is.. dan is het soms ook gewoon dat mensen niet anders kunnen denken. Je moeder is waarschijnlijk ook niet anders gewend en zal ook aan het idee moeten wennen dat ze ook een NEE als antwoord kan verwachten. Neem het elkaar niet te kwalijk. uiteindelijk houden jullie van elkaar.
Ik vraag me af: heb je ook nog broers of zussen en hoe ervaren die dat?
Wordt die vrouw niet gecorrigeerd door.jaar omgeving? Als ik als oma aan iemand zou vertellen dat ik niet naar de verjaardag van mijn kleinkind ga omdat het niet gegaan is zoals ik wilde zou iemand echt wel tegen mij zeggen dat ik dit geval het kind de dupe laat worden omdat ik me als een kleuter gedraag.
Deze mensen krijgen dit vaak niet te horen van anderen, omdat ze het verhaal zo niet vertellen. Ze zullen niet zeggen dat ze hun zin wilden hebben, maar dat hun dochter tegen hun te keer is gegaan en ondankbaar was. Op die manier krijgen ze helaas onterecht empathie van anderen in plaats van een terechtwijzing. Daarom is het beter om op jouw eigen gevoel en verstand af te gaan in plaats van te wachten tot iemand veranderd of ‘het licht’ ziet door middel van een terechtwijzing van anderen. Ga zo door!
Wat een kinderachtige oma. Egoistisch ook. Alles moet op haar manier en ze doet net of haar dochter nog klein is en niks kan. Het leven van je volwassen dochter zo proberen te blijven sturen kan écht niet. En dan ook nog niet komen opdagen als een kleuter die zijn zin niet heeft gekregen. Ze geeft blijkbaar niks om de gevoelens van anderen, zelfs niet haar kleinkind. Dat het op haar manier moet is belangrijker dan een fijne tijd met de familie.
Kimo ben het met je eens.
Zijn verjaardag moet een gezellige dag zijn .enn dat was het ook zo te lezen.😘😘
En aan de dochter goed gehandeld . Bravo.
En aan oma laat kinderen lossss.🤔🤔🤔
je hebt voor jezelf en je zoon gekozen! bravo!
Dag Lieve Roos,
Niets zo moeilijk dan oude patronen omzetten !
Ik laat hier even jullie zoon in het midden.
Patronen die hardnekkig bij zowel je moeder als bij jouw ingesleten zijn ,bij wie niet ,zo herkenbaar !
Je hebt nu een grote stap gezet Roos , en die roept heel wat ongemak op aan beide kanten ,want je ging altijd met je moeder mee ,zo ging dat .
Vergis je niet ,je hebt met deze keuze een wankel evenwicht gekregen ,nu gaat het hoe jij ermee omgaat ?
Maak je moeder en jezelf vooral niet fout ,er is geen schuldige ,dit is het leven.
Zie dat jullie beide wat te doen hebben ,en geef het tijd en liefde vooral.
Je moeder zit in jou en andersom .
Jullie zoon ,mooi om te zien dat jullie en vooral jij Roos zijn keuze respecteerde,is dat niet wat we allemaal te leren hebben iedere dag?
Lieve Groet van mij Agnes (oma van 6 mooie kleinkinderen )
Misschien denkt jou moeder dat jij niet zonder haar kan.
Of misschien hoopt ze dat jij haar nodig heeft?
Waarschijnlijk voelt ze zich daardoor nuttig of belangrijk.
Nu je hebt aangegeven dat je het zelf kan, en haar hulp niet nodig heeft, zal dat ongetwijfeld een harde klap zijn voor je moeder.
Wat ze overigens aan zichzelf te danken heeft (ook al ziet ze dat zelf niet)
Ik hoop dat ze zichzelf kan herpakken, en zich er overheen kan zetten.
Maar als het narcisme is, zal ze waarschijnlijk niet toegeven.
Ik vind het heel goed hoe je gehandeld heb.
Ook al voelt het misschien dubbel.
Je hebt het echt goed gedaan.
heel moedig van jou hoor. en gelijk heb je. jou gezin en huis, jou regels. als ze daar niet met kan leven spijtig voor haar dan. Dan blijft ze maar weg. en ik had ook niet tegen mijn zoontje de waarheid gezecht. zijn mooie leuke dag zou waarschijnlijk om zeep geweest zijn. dat is jou moeder dan niet waard.
Ik vind je een topper…echt vanuit je hart voor jezelf gekozen.
En ik weet dat het ws niet zo voelt, maar dit is het beste…
wees blij,
Heel herkenbaar, had ik ook last van.
Altijd is haar woorden of mening in mijn hoofd en nu heb ik voor gekozen om geen contact te hebben met haar.
Zo kan ik mezelf gaan ontwikkelen, kost tijd en energie ja … heb nu wel meer rust.
Luister aub naar jezelf!
Ze zal nooit gaan veranderen 🤷🏽♀️
Knap van jou om nu voor je zoon en jezelf te kiezen , en jammer dat jou moeder niet kan veranderen en nu maar helemaal weg blijft.
Misschien heeft ze even tijd nodig, en maakt ze het goed en anders jammer het is haar keuze.
Wat vreemd dat je moeder zonder kennisgeving niet op het feestje van haar kleinkind komt, alleen omdat je het in je eigen huis en niet bij haar thuis viert. Was de reis teveel gevraagd?
Overigens wel slappe hap dat je haar afwezigheid goedpraat door te liegen dat ze een belangrijke afspraak had. Wees gewoon eerlijk tegen je kind: oma wilde niet hierheen komen voor je verjaardag.
Als de moeder dat had gedaan had Elias het idee gekregen dat het door hem kwam dat oma er niet was. Terwijl dit gaat over iets tussen oma en moeder. Later is het belangrijk om eerlijk te zijn, zeker als het vaker gaat gebeuren, maar voor nu is het juist goed dat ze haar kind erbuiten heeft gehouden en het niet zijn feestje heeft laten verpesten.
“Bel oma maar om te vragen waar ze was”. Het kind is 7, me dunkt dat ‘ie dat kan.
daar kwets je een jong kind onnodig mee op een voor hem feestelijke, belangrijke dag.
kinderen hoeven niet alles te weten, sommige dingen komen gewoon pas als ze wat ouder zijn
een kind van zeven is geen pion
Een dominante oma tegenover een jongetje van 7??? Da’s geen partij.Voegt ook helemaal niets toe aan een fijne verjaardag.
Laat oma maar lekker in haar sop gaar koken,die gaat namelijk nooit veranderen.
Maak er een behapbaar verhaal voor een jongetje van 7 en geniet van de rust 😉
daar kwets je een jong kind onnodig mee op een voor hem feestelijke, belangrijke dag.
kinderen hoeven niet alles te weten, sommige dingen komen gewoon pas als ze wat ouder zijn
zeker geen slappe hap,maar heel dapperen heel empatische keuze naar je kind toe.Veel sterkte jullie redden het wel.Lijkt me een fijn warm gezin.Knap met zo’n opvoeding achter de rug.Alle liefs geniet van je fijne gezin.
Die kwam bij mij nooit meer binnen
Heftig zeg. Je hebt het goed aangegeven, helaas begrijpt ze dat zelf niet. Mijn moeder is ook een flinke bemoeial en ik vind ook altijd lastig om nee te zeggen zonder haar te kwetsen, maar dat gaat om wat kleinere dingen waar ik meestal maar gewoon ja op zeg om van het gezeur af te zijn. Het grappige is dat mijn moeder altijd afgaf op haar zo bemoeierige moeder maar het nu zelf ook doet. Hopelijk draait jouw moeder nog een beetje bij. Je kunt eventueel samen met je man er nog een keer heengaan om het nog een keer duidelijk uit te leggen dat je het fijn vindt als ze voor de gezelligheid komt, maar dat je het dominante gedrag niet meer accepteert omdat je eenmaal volwassen bent. Scheiden van persoon en gedrag. Dan weet je zeker dat jij je best hebt gedaan, ook voor je zoontje die toch oma miste. Het is dan aan verder aan haar.