Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het was een dinsdagmiddag (staat me zo nog bij) toen ik werd gebeld
De telefoon ging precies op het moment dat ik net even wilde gaan zitten. Mijn kop koffie stond op de tafel, en ik wilde net een magazine openslaan. Ik keek naar het schermpje van mijn telefoon: een onbekend nummer. Normaal gesproken zou ik zo’n oproep negeren, maar iets in mijn buik zei dat ik deze moest opnemen. Ik voelde een steek van onrust, alsof ik iets wist dat ik nog niet kon benoemen. “Met Shanti,” zei ik aarzelend. “Goedemiddag, spreekt u met de moeder van Janice?” klonk een stem aan de andere kant van de lijn. Een kalme, zakelijke stem. Ik kreeg kippenvel op mijn armen. “Ja, dat ben ik,” zei ik, terwijl ik opstond en naar het raam liep. “We bellen namens de school. Er is iets voorgevallen met Janice tijdens de pauze. We zouden het fijn vinden als u even naar school komt.”
Er was iets in de manier waarop hij het zei
Zakelijk, maar ook bezorgd. Ik voelde een lichte misselijkheid opkomen. Wat was er gebeurd? Ik probeerde in zijn stem te horen of het ernstig was, of mijn dochter gewond was. “Wat is er precies gebeurd?” vroeg ik, mijn stem trillerig. “Ik leg het u graag uit als u hier bent. Janice is ongedeerd, maar ze is erg van streek.” Ik kon niet snel genoeg mijn jas aantrekken. Mijn hart bonkte in mijn keel toen ik de deur achter me dichttrok. Ik dacht aan Janice. Ze was altijd zo rustig en vriendelijk, altijd in de weer met haar boeken of knutselwerkjes. Ik kon me niet voorstellen dat zij ergens bij betrokken was waar ik nu voor naar school moest komen.
In de auto hield ik het stuur krampachtig vast
Ik voelde zo’n spanning. De ruitenwissers veegden loom de regen weg. Ik probeerde mijn gedachten tot rust te brengen, maar alles tolde door mijn hoofd. Was ze gevallen? Had ze ruzie gehad? Ik herhaalde steeds in mijn hoofd: “Ze is ongedeerd, ze is ongedeerd.” Toen ik het schoolplein opreed, zag ik hoe de kinderen nog steeds buiten speelden. Alsof er niets aan de hand was. Maar mijn maag kromp ineen. Ik parkeerde en liep snel naar binnen. De conciërge herkende me meteen en knikte vriendelijk. “U wordt verwacht,” zei hij zacht. Hij begeleidde me naar het kamertje naast de kamer van de directeur. Daar zat Janice. Haar hoofd gebogen. Naast haar zat de conrector, een kalme man die ik vaag kende van ouderavonden. Hij keek op toen ik binnenkwam en gebaarde naar een stoel.
“Mevrouw Shanti, dank u dat u zo snel kon komen,” begon hij
Hij keek me ernstig aan. “Janice is betrokken geraakt bij een incident. Ze heeft een klasgenoot geslagen.” Wat?! Dat kan niet?! Ik keek naar Janice, die haar hoofd nog steeds niet oplichtte. Een klasgenoot geslagen? Mijn Janice? Het meisje dat altijd anderen wilde helpen en geen vlieg kwaad zou doen? “Janice,” zei ik zacht, terwijl ik mijn hand op haar knie legde. “Waarom heb je dat gedaan?” Haar ogen waren rood van het huilen, haar wangen nat. “Hij pestte me al weken, mama,” snikte ze. “Vandaag zei hij iets… iets over jou. Iets gemeens. En ik kon het niet meer aan.” Ik had niets gemerkt. Ze had niets gezegd. Ik wreef over haar rug. “Wat zei hij dan?” vroeg ik voorzichtig. Ze slikte. “Hij zei dat jij toch nooit thuis bent. Dat je toch niks om me geeft. Dat ik niet belangrijk ben.”
De woorden sneden door mijn lijf
Hoe durfde iemand dat tegen haar te zeggen? Ik keek naar de conrector, die knikte alsof hij mijn woede begreep. “We hebben het incident gezien op het plein,” zei hij. “Janice heeft hem een klap gegeven. We snappen dat dit een reactie is op aanhoudend pesten. Maar we moeten er toch iets mee doen.” Ik knikte. “Natuurlijk,” zei ik. “Maar ik wil dat dit stopt. Ik wil dat dit niet nog eens gebeurt. Dat pesten dus ook niet”.
Thuis hebben we ook gepraat
Janice zat tegen me aan op de bank, haar hoofd op mijn schouder. “Mama, ik wilde niet slaan,” zei ze zacht. “Maar ik was zo boos”. Ik streek haar haren achter haar oren. “Lieverd, je bent nooit alleen,” zei ik. “Ik weet dat ik soms druk ben, dat ik werk en veel weg ben. Maar ik hou van je. Altijd.” Ze knikte, maar ik zag in haar ogen dat het nog moest landen. En ik voelde een golf van schuld in me opkomen. Misschien had die jongen wel gelijk. Misschien was ik er inderdaad te weinig. Ik drukte het gauw weg.
De volgende dag had ik een gesprek met de leerkracht van Janice
Ze heette Juf Lisanne. Ze vertelde me dat ze zelf ook geschrokken was van het incident. “Janice is altijd zo’n rustig meisje,” zei ze. “Ze is vriendelijk en hulpvaardig. Maar ik denk dat ze al een tijdlang gepest werd, zonder dat iemand het zag.” Ik voelde mijn ogen prikken. “Hoe kan dat gebeuren?” vroeg ik. “Hoe kan het dat niemand iets merkte?” Juf Marlies zuchtte. “Pesten is vaak zo onzichtbaar,” zei ze. “Kleine opmerkingen, fluisteringen. Het is moeilijk om het te zien, tenzij iemand het vertelt.” Ik dacht aan hoe Janice altijd alles binnenhield. Hoe ze ’s avonds in bed nog zachtjes haar knuffel vasthield. Zo klein eigenlijk nog.
Die middag, toen ik Janice weer ophaalde, pakte ze mijn hand vast toen we naar huis liepen
Dit was iets wat ze al lang niet meer had gedaan. “Mam,” zei ze ineens zacht, “ben je boos op me?”. Ik stopte en hurkte neer. “Nee, lieverd,” zei ik. “Ik ben trots op je. Omdat je eerlijk was. Omdat je me vertelde hoe je je voelde. Ik wou dat ik het eerder had geweten.” Ze knikte en ik zag een klein glimlachje op haar gezicht.
De school stelde een gesprek voor met de ouders van het andere kind
Ruben, de vader van Janice, kon er niet bij zijn vanwege zijn werk. Dus zat ik daar alleen, tegenover een vrouw die me nauwelijks aankeek. “Onze zoon bedoelde het niet kwaad,” zei ze meteen. “Hij maakt gewoon grapjes.” Ik voelde mijn handen trillen. “Hij zei dat ik niets om mijn dochter geef,” zei ik. “Dat is geen leuk grapje.” Ze haalde haar schouders op. “Kinderen zeggen van alles.” De directeur schraapte zijn keel. “We willen dat beide kinderen zich veilig voelen,” zei hij. “Daarom willen we duidelijke afspraken maken.” Ik knikte, maar vanbinnen kookte ik. Ik voelde hoe de muur tussen die andere moeder en mij alleen maar hoger werd. Zij zag het als een klein incident, ik zag het als een aanval op alles waar ik voor stond.
Thuis probeerde ik het achter me te laten
Janice bleef stilletjes. Ik begon haar elke avond een boekje voor te lezen, iets wat ik al een tijd niet meer deed. Het voelde kinderachtig – ze was negen, bijna tien – maar ik merkte dat het haar rust gaf. Dat ritueel, mijn stem in het donker. Ze had mij eventjes nodig. Ik liet haar weer even het jonge kind zijn. Ruben vond het allemaal overdreven. “Ze moeten leren voor zichzelf op te komen,” zei hij. “We kunnen haar niet altijd beschermen.” En hij had gelijk. Maar ik wist ook dat dat later kwam. Eerst moest ze zich weer veilig voelen.
RIANNA
Om pesters te stoppen helpt maar 1 ding echt goed en dat is diegene zo vreselijk te grazen nemen dat ie het de volgende keer wel uit zijn/ haar hoofd laat. Ik geef dit mijn zoontje ook mee. Helaas was ik zelf niet zo doortastend vroeger en daar heb ik wel spijt van. Ik kreeg dat ook niet mee thuis, altijd dat passieve gedoe. Zoetsappige gesprekken helpen zowiezo niet, daar word het enkel erger van.
In het gezin waar ik opgroeide in de jaren zestig was heel veel ruzie en strijdt. Dat ging ook gepaard met heel veel fysiek geweld. Op school werd ik niet of nauwelijks gepest want de pester kreeg onherroepelijk een slag voor zijn harses. Zo ook mijn vader rond mijn 16de ik was het zo zat dat die mijn moeder sloeg. Daarna heeft hij mij nooit meer geslagen en mijn moeder ook niet meer in mijn bijzijn. Helaas “stootte ze nog regelmatig haar hoofd tegen een keukenkastje” als ik er niet was. Toen het fysieke geweld tegen mij was gestopt begon het psychische geweld, vreselijk kleineren “je kan niets, weet niets en wordt niets. Ik heb mijn zoon en dochter nooit geslagen en daar ben ik zo ongelofelijk blij mee en trots op, De cirkel van geweld is doorbroken.
Ik had altijd geleerd dat ik pestkoppen moest negeren ,vergeet dat maar dat werkte niet bij een stel vervelende buurjongens!toen 1 etterletter mij wou imiteren toen riep ik in de lift dat hij onbeschoft deed en………dit hielp.
sorry mensen mazr de beste manier om een pester aan te pakken is datgene wat dat moedige meisje gedaan heeft. het moet geen gewoonte worden of het moet niet bij het minste gebeuren maar een pester verstaat spijtig genoeg alleen maar de taal van dat moedige meisje. zij heeft niks verkeerd gedaan. ze voelde zich er al rot genoeg om omdat ze het heeft moeten doen. met pesters valt ´iet te praten en al helemaal niet dat hun ouders vinden dat niets voorsteld. ik zeg bravo tegen dat moedige meisje dat herl duidelijk haar grenzen heeft aangeduid
Super dat de moeder van het gepeste meisje voor haar dochter opkomt. Ook dat ze nadenkt over haar eigen rol en dat ze haar dochter extra aandacht geeft.
Goed dat erover gepraat wordt. Jammer dat de moeder van de pester alles wegwuift. Mijn nieuwsgierigheid wordt hierdoor gewekt. Wat is de reden dat ze het het niet serieus neemt? En wordt er ook gekeken naar de oorzaak van de pester? Het is opvallend dat de vader van de pester niet aanwezig kon zijn bij het gesprek vanwege zijn werk. Misschien goed om hier dieper op in te zoomen?
Het was de vader van de gepeste meid die er niet bij kon zijn. Die zal wel een Heel Belangrijke Afspraak gehad hebben als ‘ie een ingelaste ouderavond over een gepest kind niet kon bijwonen. Prioriteiten.
Waarom wordt degene die gepest wordt op het matje geroepen….. En die reactie van die moeder van dat joch!
Als járenlang gepeste heb ik hier wel iets mee. Ik ben ook van mening dat de aanpak van pesten en pesters veel te soft is! Wat mij betreft mag aanhoudend pesten reden tot verwijdering van school zijn. Verder ben ik ook van mening dat een gesprek tussen ouders van beide partijen eerst van tevoren door de schoolleiding, liefst samen met de betrokken leerkracht eerst goed moet worden afgetast. In dit geval mis ik die voorbereiding en leek het me ook niet al te succesvol. Kortom ondoordacht aangepakt. Volgende keer beter?
Ten leste dit. Fysiek geweld. Ik vond de klap die dit meisje uitdeelde meer dan terecht en wat mij betreft oké. Mensen die in staat zijn om met fysiek geweld om te gaan zijn nu eenmaal weerbaarder, meestal ook mentaal. In mijn buurt, met een zeer gemengde bewonerssamenstelling, zie je veel ouders al van zeer jongs af aan hun kinderen op vechtsport doen, voornamelijk kickboksen. Ik vind dat niet zo’n gek idee. Als je in aanmerking neemt welke nadruk wij als maatschappij op geweldloosheid leggen (vooral naar kinderen lijkt het me) en het gegeven dat geweldsincidenten juist váker voorkomen ( ten minste naar mijn indruk hiervan), vind ik een dergelijke keuze verantwoord. Let wel, vechtsportscholen leggen in de regel ook de nadruk op terughoudendheid en (zelf)beheersing van geweld.
In mijn tijd (ik ben 66) kwam vechten op het schoolplein met enige regelmaat voor. Meestal liep het af met het ingrijpen van een of soms een paar leerkrachten en klaar. Daarna nog een bestraffende maatregel zoals nablijven, in de regel vergezeld van een bestraffende preek can de directeur en klaar. Niks telefoontjes naar ouders, niks bespreken met ouders. Want hoewel vechten als onnodig en ook als verwerpelijk werd beschouwd… het was iets wat al relatief normaal, als in de betekenis van ” kan een keer gebeuren, niks ernstigs”, werd beschouwd. De uitzondering hierbij waren de excessen. Buitenproportionele agressie en te grote fysieke verschillen. Dan werd er ook wel met de ouders gesproken, maar anders niet.
Als je dan thuiskwam ging het zo: heb je gevochten? Waarom dan… en als leste “en wat vond de leraar ervan?”
Met andere woorden een pleidooi voor het ” normaliseren” van defensief fysiek geweld, gekoppeld aan fysieke ÉN mentale weerbaarheid.
Ik zou mijn kind de hemel hebben ingeprezen die zo haar pester te grazen nam. Pesten vind ik nl vanwege de langdurige mentale schade die teweeg kan brengen (en dat ook vaak doet!) het meest verwerpelijk. Nog verwerpelijker dan fysiek geweld.
Ik neem toch aan dat de ouders wel ingelicht moeten worden als het na moest blijven. Dan zitten er ouders voor niets op hun kind te wachten.
Het “voorkomen dat ouders voor niets op hun kind zitten te wachten” behoort NIET tot de taken van school! Vooral dat “voor niets” stoort hier! In principe zullen kinderen niet zomaar na moeten blijven. Dan is er “iets” gebeurt. Ongeacht wat! Wel daags na incident ouders per brief(!) laten weten dat hun “lieve zoon/dochter” na moest blijven omdat……”. Met verzoek om bijdrage te leveren om dit ongewenste gedrag in de toekomst te voorkomen. Ja….dit laatste is sarcastisch bedoeld!
het was 50jr geleden al zo dat pesters zwaar beschermd werden en dat is nog zo omdat teveel leerkrachten niet competent genoeg zijn hiervoor. Men mag iemand zelfs tot de dood toe pesten, kom je gewoon mee weg al stapt het slachtoffer voor de trein. Pak de lafklapper zelf aan, buiten school ook al krijg je zelfs dan nog gedoe op school maar het is de enige manier om je eigenwaarde te behouden.
ik werd gepest vanaf de kleuterschool tot op de mulo door de meisjes en daar werd niks aangedaan,wat ik daar aan heb overgehouden is dat ik vrouwen niet vertrouw en nooit vriendinnen heb gehad alleen vrienden want die kwamen op voor mij.
” je moet maar ons komen en praten” is de standaard zin van de leerkracht tegen de gepeste. Of loop maar weg.
Het huidige “protocol” beschermd juist de pester. Die trekt zich niets aan van praten, die trekt zich niets aan van dat je wegloopt van hem.
Mijn zoon moest ook weglopen van de situatie.
Waarheen, op een afgesloten schoolplein?
Waarom zou je continu moeten vluchten?
Het enige dat werkte was de stomp vol op de neus van de pester.
Het gesprek daarna met de leerkracht was duidelijk van mijn kant, jullie komen tekort mijn zoon lost het op voortaan. Krijgt hij straf daarvoor haal ik hem uit de klas en beschouw jou als pester van mijn zoon.
De vader van de pester was een bully eerste klas en probeerde mijn vrouw en mij te imponeren met zijn gedrag . Hij loopt nog de winkel uit als ik daar ook ben een volle kar midden in de pad achterlatend.
Pesters zijn onzeker en stoppen niet door praten. Het enige wat ze stopt is een neusstop.
Yes!
Prima gedaan Janice. Toen mijn dochter gepest werd op lagere school (is inmiddels 35) werd niks gedaan. Vaak genoeg aangegeven. Kreeg ik het verwijt dat ze te netjes was opgevoed. Pester was zgb zielig want zijn ouders waren gescheiden. Toen ze eens wat terug deed kreeg ze straf. Heb ik tegen haar gezegd volgende keer sla je spuug en trap je de pester. Niet op schoolplein maar op weg naar huis. Kwam ze op middag thuis. Had mijn advies opgevolgd. Zo ik hem hem geslagen gespuugd geschopt. Prima zei ik. Misschien niet opvoedkundig maar wie niet horen wil moet maar voelen. Gelukkig dat jaar verhuisd. Eerste wat ze zei gelukkig van die rotschool af. Die school beschermende de pesters.
zo herkenbaar, hahaha. eigenlijk niet leuk maar soms moet het. mijn zoon werd jaren gepest door een jongen. elke keer weer hetzelfde liedje. werd van kwaad tot erger. Heb gezegd pak hem aan na schooltijd en als ik word gebeld dan zal ik er zijn. En idd school belde, heb die school gezegd waar ze al die jaren waren? op dezelfde school toch? Laat die ouders maar komen, dan zal ik eens vragen wat zij hiervan vinden.