Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
We hadden net een nieuwe bal gekocht
Jules was 4 geworden en wilde dolgraag “zo’n echte voetbal zoals alle pro’s op tv”. Het werd er eentje met dinosaurussen erop, felgeel, lichtgewicht, perfect voor kleine kleutervoetjes. Hij had hem zelf uitgezocht bij de speelgoedwinkel. Die bal ging overal mee naartoe: naar de speeltuin, vrienden, opa en oma. Maar het liefst speelde hij ermee in onze eigen tuin. Daar voelde hij zich veilig. En ik vond het ook prettig – ik kon vanuit de keuken naar hem kijken terwijl ik de was opvouwde of kookte. Gewoon, kneuterig geluk. Dat dachten wij tenminste. Tot die ene zaterdag…..
“Mamaaaa, de bal is weg!”
Het was een van de eerste lentedagen, heel erg zacht weer . De tuinstoelen stonden weer buiten, en Jules had al een uur lopen voetballen op de stenen van onze achtertuin. Zijn wangen waren rood. Hij had veel plezier. Tot hij ineens stil werd. Ik hoorde het via de openstaande keukendeur: een klap, gevolgd door een diepe zucht en een klein stemmetje dat riep: “Mamaaaa, de bal is weg!” Ik liep naar buiten en zag hem met zijn neus bijna tegen de schutting staan. “Hij ging eroverheen,” zei hij beteuterd. “Naar de buurvrouw.” De buurvrouw. Mirthe.
Geen belletje, geen klop op de deur
Ik keek over de schutting, maar zag niks. Geen bal. Geen beweging. Ik verwachtte eigenlijk wel dat ze hem binnen een paar minuten terug zou gooien. Of op z’n minst even zou roepen dat ze hem had. Maar het bleef stil. Ik besloot het even de tijd te geven. Misschien was ze niet thuis. Misschien had ze het niet gemerkt. Misschien was ze bezig. Een uur later stond Jules nog steeds zo nu en dan op z’n tenen tegen de schutting te leunen. “Zou ze boos zijn?” vroeg hij zacht. Ik schudde mijn hoofd. “Natuurlijk niet. Ze gooit hem straks vast terug.” Dat was buiten Mirthe gerekend.
‘Plok’ , en toen lag de bal er weer
Pas aan het einde van de middag, rond etenstijd, hoorden we een dof plok-geluid. Ik liep naar buiten. En ja hoor: daar lag-ie. De dino-bal. Precies midden op het tuinpad. Maar er zat iets aan. Een gevouwen papiertje, met plakband vastgemaakt aan een van de naden van de bal. Even dacht ik nog dat het een grapje was. Een soort speelse actie, een knipoog misschien. Maar zodra ik het openvouwde, voelde ik mijn gezicht warm worden.
“Lieve buren,
Dit is al de derde keer dat er een bal in mijn tuin belandt.
Dit is GEEN speeltuin.
Graag de kinderen leren waar de grenzen liggen.– Mirthe”
Geen groet. Geen lach. Geen menselijkheid. Gewoon een statement. Koud en scherp.
Ik las het drie keer
Ik stond daar op de tegels van onze tuin, met het briefje in mijn hand. De bal rolde nog een beetje na. Jules zat op zijn hurken, duim in z’n mond. Ik las het drie keer, om zeker te weten dat ik het goed begreep. “Geen speeltuin.” “Leren waar de grenzen liggen.” Ik voelde de frustratie langzaam omhoog komen. Mijn hart bonkte in mijn borst, en tegelijkertijd dacht ik: Serieus? Dit gaat over een vierjarige en een speelbal? Ik zuchtte diep. Ik wilde het laten gaan. Echt waar. Mezelf kalmeren. Maar het bleef steken. Die toon. Dat briefje op een kinderbal. En ineens hoorde ik mezelf zeggen: “Ik ga even bij haar langs.”
De voorgeschiedenis met de buurvrouw
Toen we net in dit huis kwamen wonen, vond ik alles spannend. Nieuwe straat, nieuwe buren. Ik was zwanger van Jules en zat vol plannen over hoe ik hier een thuis zou bouwen. De eerste weken groette ik iedereen die ik tegenkwam in de straat, zwaaide naar mensen die hun hond uitlieten, maakte een praatje met het stel van nummer 12 over de heg. Mirthe, onze buurvrouw rechts, bleef… anders.
Ik had haar één keer zien staan op haar balkon toen we aan het verhuizen waren
Ze keek toe, handen losjes op de reling, met een blik die ik niet goed kon bestempelen. Was het nieuwsgierigheid? Ergernis? Onverschilligheid? Ze zwaaide niet. Eigenlijk nooit. En ik vond dat jammer, maar ik haalde m’n schouders op. Sommige mensen hebben gewoon even tijd nodig, dacht ik.
De pot jam
Ik ben opgevoed met het idee dat je nieuwe buren welkom heet of je nieuwe buren laat weten dat jij openstaat. Dus een paar dagen na de verhuizing maakte ik een potje aardbeienjam – naar mijn oma’s recept – en wandelde naar haar voordeur. Ik had een kaartje erbij gedaan, handgeschreven: “Leuk om naast u te wonen. Groet, Sophie.” Ze deed open met een strakke glimlach. Haar ogen bleven koel. Ze pakte het potje aan, las het kaartje vluchtig en zei toen: “Ik eet geen suiker.” Ik stond daar met een rood hoofd en een half “Oh…” op mijn lippen. Maar voor ik iets kon zeggen, bedankte ze me, kort, en deed de deur weer dicht. Dat was het. Geen “kom even binnen”. Geen “wat leuk, welkom”. Alleen een opmerking over suiker en een dichte deur.
Geluiden door de muur
Na de geboorte van Jules merkte ik voor het eerst hoe gehorig onze huizen eigenlijk waren. Babygehuil, doorkomende tandjes, slapeloze nachten, het was allemaal te horen. Niet alleen bij ons, maar blijkbaar ook bij haar. Op een ochtend, toen Jules amper drie maanden oud was, vond ik een post-it op onze voordeur.
“Misschien kunt u overwegen om de baby ’s nachts beneden te leggen als hij zoveel huilt. Het is hier erg gehorig. – Mirthe”
Geen belletje. Geen klop. Geen menselijk contact. Alleen een plakkertje. Alsof het moederschap iets was om stilletjes en zonder overlast te doen.
En nu dit briefje
Dus ja – misschien had ik ergens kunnen verwachten dat Mirthe zich zou storen aan een bal in haar tuin. Maar een briefje plakken op een kinderding? Zo’n toon? Zó weinig mildheid? Het voelde als de zoveelste grens. Niet eentje die wij overgingen. Maar eentje die zij trok. Strak. Hard. Zonder overleg. En dit keer besloot ik: tot hier. Nu trek ík de grens.
Mijn hand op de bel
Toen ik mijn man het briefje liet zien, haalde hij zijn schouders op. “Laat gaan. Zo is ze. Je weet toch hoe ze is.” Maar ik wist ook hoe ík ben. En hoe mijn hart zich samentrekt als iemand mijn kind een soort overlast noemt. Hoe ik ’s nachts wakker zou liggen als ik hier niks van zei. Dus ik deed mijn schoenen aan. Pakte het briefje. En liep naar haar voordeur. Ik stond daar. Hand op de bel. Adem in mijn keel. Even twijfelde ik. Wilde ik hier echt aan beginnen? Maar toen zag ik in gedachten Jules, met z’n dino-bal, bang dat hij iemand boos had gemaakt omdat hij gewoon even wilde spelen. En ik drukte.
De bel klonk scherp en schel
Een geluid dat niet bij de stilte in onze straat paste. Ik hoorde voetstappen. Een schuivend gordijn. Een klik. En toen ging de deur open.
SOPHIE
Het is blijkbaar de eerste keer dat het gebeurt en dus een leermoment. Kinderen moeten leren rekening houden met anderen.
Wij hadden vroeger een buurvrouw die hoofd was van de nachtverpleging. Dus wij konden meestal niet luid zijn in de tuin. Volgens mij wist mijn moeder precies het rooster. Want dan zei ze: Zachtjes, Fien slaapt.
Laat mensen gewoon zijn. Geef het goede voorbeeld als ouders. Als buurvrouw Mirthe er niet van houdt, dan houden wij daar rekening mee. Punt.
Als onze vorige buurvrouw een briefje in de bus deed, dan deed ik gewoon wat ze vroeg. Nieuwe instructies voor mijn kinderen.
Nu woont er een jonge meid naast ons met haar moeder. Veel harde muziek. Ik heb maanden geduldig gewacht. Daarna ben ik even gaan vragen of het wat zachter kon. Bleek dat haar moeder het ook te hard vond en blij was dat ik het zei. Ik ga het meiske niet verbieden om muziek te draaien. Het is duidelijk haar uitlaatklep. Maar het is een stuk rustiger nu. Dus we houden rekening met elkaar. En zo hoort het. Mensen praten altijd over vrijheid. Vrijheid is niet dat je altijd kunt doen wat jij wil. Het is dat je leert jezelf te beheersen als je je zin niet krijgt. Dat je weet dat je goede keuzes kunt maken en niet op je emoties gaat reageren.
En dat is belangrijk om eerst zelf te doen en dan aan onze kinderen te leren.
Jammer dat de rest van het verhaal er nu niet staat. Een tijdje terug stond dit er ook al met een bezoek aan de buurvrouw en haar verhaal..Diverse miskramen gehad, had graag kinderen willen hebben etc. Dus plaats voortaan het hele verhaal dit is niet fair naar de mensen die reageren.
‘De buurvrouw was duidelijk gefrustreerd…’
Bijzonder dat je het zo omschrijft en de bal -dit keer figuurlijk- bij haar legt. Misschien is het goed om eens verder te kijken. Niet iedereen heeft zin om steeds maar geconfronteerd te worden met acties van andermans kinderen. Ik zou de moeite niet nemen om een briefje te schrijven. En na 4 keer komt die bal ook niet meer terug. Ga maar oefenen met een bal aan een elastiek of in een bos.
foe nuet zo achterlijk t is en kleuter
zo krijg je ruzie man wat en volk
wij hebben ook voetballen de buren in de achtertuin…de bal word vaak op zijn hardst geschopt..vind hij leuk. De bal is ondertussen al tientallen keren in onze tuin beland net als menig ander soort van speelgoed. buren malen er niet om en als er wat van gezegd word word het genegeerd door de voetballer geen consequenties dus de hell gaat maar door.
Ik haat ze ondertussen.
Ik snap de frustratie van beide buurvrouwen wel. Ze communiceren niet op een gezonde manier. Myrthe is erg gesteld op haar privacy, ze zit niet te wachten op buurtjes die bij elkaar over de vloer komen, dat heeft ze met het potje jam op een best botte manier wel laten weten. Het verhaal vertelt verder niet waarom ze zo heeft gereageerd. Misschien heeft ze iets meegemaakt, is ze ziek of last van teveel prikkels. Ze hoeft zich ook niet te verantwoorden waarom ze zo is.
Een klein kindje moet gewoon in de tuin kunnen spelen, normale speelgeluiden zou ze wel moeten kunnen tolereren, maar geen uren achter elkaar. Nu is het nog een lichte bal, als hij ouder wordt is het misschien een leren, of er staat ineens een trampoline of er hangt een basketbalnet. Dat mag allemaal maar dit soort speelgoed gaat wel gepaard met een hoop herrie. Dan is het wel handig om goede afspraken te maken
Als je met elkaar in een rijtje woont moet je echt rekening houden met elkaar. Ook een stille alleenstaande buurvrouw heeft recht op haar woongenot,
Waarom neemt iedereen het op voor de buurvrouw? is het nu zo erg dat er eens een bal over de haag komt? Gewoon teruggooien, dat is toch geen probleem? De kinderen vinden het ook niet leuk dat ze hun bal kwijt zijn!
Die buurvrouw is zeker zelf geen kind geweest. Wat een chagrijn is dat mens. Trek je maar niks van aan. Negeer haar. En neem je zoon mee naar het park om daar te voetballen
Realiseer dat als een kind al een uur met de bal op de stenen stuitert en je zit in de tuin, dan heb je er ook wel genoeg van. Dat kan wel even, maar als zolang duurt vraagt veel geduld van de buren. wij mochten dat thuis ook niet, dan zei mijn moeder denk om de buren. je houd rekening met je buren.
Een huil baby snachts daar kun je niks aan doen. Daar ben je zelf vaak ook al druk mee om te sussen.
serieus ???? In uwe eigen tuin niet kunnen met de bal spelen???? Te gek voor woorden !!! Binnenkort mogen ze zelfs buiten niet meer lachen en plezier maken ,te erg voor woorden . Laat kinderen kinderen zijn en wees de volwassene
Wat een zure reacties lees ik hier. wij hebben zelf geen kinderen, maar wij zijn wel kind geweest! wij hadden buurvrouw Fransse, zij stak alle ballen lek die in haar tuin belanden 🙈. wij hadden veel jonge kinderen waar ik opgroeide en er werd veel buiten gespeeld. ja, dan ging er weleens iets mis. erg jammer, we waren allemaal bang van haar! als je probeert fijn contact te maken met je buren, dan kun je alles bespreken. Dat doen we hier ook. we lopen de deur niet plat bij elkaar, maar groeten elkaar en maken soms een praatje en er worden pakketten voor elkaar aangenomen. er staat nergens dat dit kind gilt oid, dus de reacties gaan over eigen ervaringen. sommige buren zijn gewoon iet leuk! ik zou ook verhaal gaan halen.
Klopt, sommige buren zijn gewoon niet leuk. Dat geldt net zo goed voor sommige kinderen.
Wij leerden onze 4 kinderen dat rekening met de buren houden erg belangrijk is. Al heel jong leerden we dat ballen of andere voorwerpen over de schutting van de buren ” gooien ” ook per ongeluk, absoluut niet gewenst was. gebeurd het toch?? dan leggen we de bal 2 dagen weg. hoe jong de kinderen ook zijn…. buren zijn ook mensen , die ongestoord in hun eigen tuin mogen zitten. zonder gesodemieter van mijn kinderen.
wat een zure reacties zeg. het lijkt wel of niemand zich meer kan herinneren hoe het was toen ze zelf jong waren, wat dan nog als je die bal 5 keer terug moet gooien over de schutting, het is wat zeg.
Verbazingwekkend hoe weinig mensen het vermogen hebben tot zelfreflectie! Je kind geen grenzen leren leidt tot niet sociale probleemkinderen. Mijn inschatting is dat Mirthe bijzonder geduldig is geweest. De ouders van Jules moeten zich diep schamen dat ze zo weinig empathie ten aanzien van andere mensen hebben, in dit geval zelfs niet voor de directe buren. Dat lees je ook uit het voorbeeld toen het kind nog een baby was. Geen enkele bereidheid om een oplossing voor hun huilbaby te zoeken, zodat Mirthe normaal kon slapen. Het is duidelijk dat deze ouders verantwoordelijk zijn voor de stroeve relatie met Mirthe en waarschijnlijk met nog meer buren. Het zal niet lang duren of dit kind zal dankzij zijn anti sociale opvoeding opgroeien tot een stik vervelend en onopgevoed ventje.
Alexandra, als je een huilbaby hebt doe je werkelijk álles om een oplossing te zoeken. In de eerste plaats niet om de buren, maar om je baby. En je kind op een andere verdieping leggen helpt daarbij zeer zeker niet.
Het belangrijkste punt van dit stuk is niet eens dat je per se met een bal moet kunnen spelen in je eigen tuin. Het punt is de manier waarop de buurvrouw hen benaderd.
beide briefjes over de bal en baby zijn netjes. je mag iemand aanspreken op overlast. daar zal de ouder met kind zoveel mogelijk aan moeten doen. rekening houden met de buren zonder jonge kinderen is belangrijk. dus met de bal naar de speeltuin.
Precies dat. Onze buren hebben jonge kinderen. En hier vliegt regelmatig een bal over de schutting. We gooien hem terug, probleem opgelost. Waar je je al niet druk over kunt maken.
Een uur met de bal spelen op een stenen stoep, en de buurvrouw zit buiten. De moeder van het kind zit binnen, dus zij ervaart de situatie sowieso anders. Ook kinderen van 4 moeten leren rekening houden met anderen mensen, het is geen eenrichtingsverkeer. De sportraad in Amsterdam heeft echter besloten dat buiten spelen voor kinderen zo goed is, dat schreeuwen en gillen de normaalste zaak van de wereld is. Alles dan kids achter het beeldscherm. Het resultaat van dit doorgeslagen beleid is, dat schreeuwen en gillen niet meer valt onder geluidsoverlast….Dus een vrijbrief voor de jeugd. Ik woon boven een basisschool, al 31 jaar en sinds vorig jaar is de kade waar ik aan woon prachtig opgeknapt. meer groen en meer speeltoestellen, daar horen ook echt wel regels bij. vooral pictogrammen, dan ziet iedereen wat de bedoeling is. Blijven communiceren met elkaar is het belangrijkste.
groot gelijk.
wij wonen naast een hondeloopzone, die ons 3 jaar geleden is opgedrongen. en wij worden stapelgek van al het lawaai en stank dat dat met zich meebrengt.
Eerbied is ongekend tegenwoordig.
Nou, buiten spelen en enthousiasme is leuk, maar wat anders dan schreeuwen en gillen.
Ik zou het ook niet fijn vinden en zeker niet als het regelmatig gebeurt. Niet over hebben dat de bal zou net zo goed op haar hoofd of in haar boord kunnen belanden. Niks kouds of onvriendelijk aan Myrthes brief. Of leer je je kind binnen de eigen tuin spelen of neem je de tijd met hem/ haar naar de speeltuin te gaan. “ tot hier is de grens”? Voor jou kind hopelijk want de buurvrouw is niet verplicht te tolereren jou kind speelgoed te opvangen en teruggooien
Ik snap het ook van de buurvrouw. Zelf een zoontje die graag voetbalt in de tuin, maar hij mag daarbij geen overlast veroorzaken. Probeer wat alternatieven: bal aan een touw, kleine goal aan de andere kant van de tuin plaatsen, alleen rollen over de grond in de tuin. Of je kind meenemen naar een pleintje of veldje waar hij met andere kinderen kan ballen. Leer hem dat hij rekening moet houden met anderen. Tuurlijk is de bal weleens alsnog een keer over de schutting gegaan, dan roep ik mijn zoontje naar binnen en mag hij niet verder voetballen in de tuin. Excuses aanbieden aan de buurvrouw en prima dat hij de bal niet altijd gelijk terugkreeg. Beetje beginnen met opvoeden mag al bij 4 jaar hoor.
Om het kwartier kon ik een.bal terug gaan gooien! Mensen met.kinderen leven in een soort wereld waar kinderen en ouders een god zijn en de rest maar moet buigen.
Er worden trampoline in openbare.hofjes.geplaatst ze.fietsen.met grote bakfietsen over.de.stoep!
De kids geven.je een grote mond waar de.juppen dan weer trots op zijn.
kortom ouders en kinderen geven overlast kleine kinderen en later wordt het enkel erger dan kunnen.ze.zelf.niet meer aan.
Om het kwartier kon ik een.bal terug gaan gooien! Mensen met.kinderen leven in een soort wereld waar kinderen en ouders een god zijn en de rest maar moet buigen.
Er worden trampoline in openbare.hofjes.geplaatst ze.fietsen.met grote bakfietsen over.de.stoep!
De kids geven.je een grote mond waar de.juppen dan weer trots op zijn.
kortom ouders en kinderen geven overlast kleine kinderen en later wordt het enkel erger dan kunnen.ze.zelf.niet meer aan.
Ik begrijp die buurvrouw Myrthe wel hoor. Waarschijnlijk heeft Sophie totaal geen last van die buurvrouw. Sommige mensen beseffen niet hoe gehorig een huis kan zijn. Onder het mom van “ik hoor mijn buren niet, dus de buren zullen mij/ons ook wel niet horen”. En als zo’n kind dan ‘druk’ aan het spelen is (binnen of buiten) kan dat aardig wat overlast bezorgen. Maar aangezien tegenwoordig alle kinderen ‘engeltjes’ zijn, zeg er maar als buitenstaander niks van, want dan ben jij degene die lastig is. Sorry hoor, maar normaal spelen kunnen die kinderen vandaag de dag niet meer, het moet altijd gepaard gaan met een hoop herrie en lawaai en schreeuwen. Er wordt tegenwoordig niks meer van gezegd en de ouders vinden alles goed. En dan vinden ze het gek, dat zo’n kind als puber niet meer te handhaven is. Ik heb de voorbeelden zelf in de familie. Kinderen hebben vandaag de dag zogenaamd allemaal “ADHD” en daarom zijn ze zo druk. Althans dat zeggen de ouders dan. Maar dat ligt puur aan de opvoeding. Kinderen mogen vandaag de dag alles, iedereen ziet z’n kind als heilig boontje, hùn kind doet niks, hun kind is nooit vervelend, nee, het ligt altijd aan een ander. Voedt kinderen normaal op! Wat is er mis met een corrigerende tik, inplaats van dat pedagogische geleuter tegen zo’n kind, dat hij of zij binnen 2 seconden weer vergeten is. Maarja, je mag kinderen niet slaan. Nou tussen een corrigerende tik of een pak slaag zit een wereld van verschil als je het vergelijkt met ‘kindermishandeling’. Een corrigerende tik of een pak slaag op z’n tijd kan écht geen kwaad!
Maak zo weinig mogelijk lawaai, ga ergens anders met de bal spelen, en zeg dat het u spijt. U zal zien dat u een aangename buurvrouw hebt.