Irma: “Ik belde mijn kleindochter: ‘Kom je nog een keer langs?’, ik heb altijd voor mijn kleinkinderen klaar gestaan, maar dat ze mij nu totaal laten vallen raakt mij diep”

lieve oma. denk eens terug aan jezelf toen je hun leeftijd had. Dan had je waarschijnlijk ook je eigen leven dat je toen leefde met vriendinnen, school enz. Dan liep je ook niet alle weken bij jou oma aan. dat is normaal. ze bedoelen dat helemaal niet slecht en eens ze ouder worden komen ze echt wel terug. ik heb liever dat ze minder maar graag komen dan dat ze bv alle weken moeten komen maar dik tegen hun zin. dat blijft ook niet duren. zoek zelf wat hobby’s en sociaal contact. je miet je geluk niet alleen van hun laten afhangen. dat is voor niemand leuk. veel sterkte

Als ze wat ouder zijn en “tot de jaren des onderscheids” komen, zullen ze zeker vaker langskomen. Maar je kleinkinderen zitten niet te wachten op een verzuurde oma en het is niet zo: voor wat hoort wat. Liefde is onbaatzuchtig! Je bent blijkbaar nog jong en fit genoeg om bhbh (bezigheden buitenshuis) te doen, maar die komen niet naar je toe. Blijf actief en zorg dat je met twee voeten in de maatschappij staat. Wellicht komt er een tijd dat ze op je stoep staan en jij moet zeggen: “sorry lieverds, kunnen we een andere keer afspreken, oma gaat nu naar de bootcamp (ander woord voor bingo 😉), dat wil ik niet missen. Bel of app me maar, dan spreken we binnenkort wat af.”

heb 3 puberkleinkinderen waar ik ook altijd voor gezorgt hebt. maar t zijn geen kleine kinderen meer en zitten in een nieuwe levensfase. ik zeg altijd tegen ze, je bent altijd welkom maar zie mij nooit als een verplichting. kom als je me wil zien of spreken maar er moet niks. nu appen ze me veel en sturen gekke filmpjes en dat komt vanuit hunzelf, dus uit hun hart. de tijd van vroeger komt niet meer terug, ik denk dat je teveel van ze verwacht

Misschien gewoon bespreekbaar maken bij hen dat je ze mist?

Ik zou niet hetzelfde terug verwachten als wat je zelf gegeven hebt. Bij niemand. Zeker niet bij pubers. Met hun brein in ontwikkeling én één iemand voorop stellend: zichzelf. Hoort erbij! Ze cirkelen vanzelf weer terug, maar beter zoek je je nieuwe invulling van je leven bij jezelf, je eigen kring ipv de verantwoordelijkheid leggen bij je kleindochters. Succes!

Beste oma, verdrietig dat je je man mist en ook je kleindochters. Maar !!!! pubers op die leeftijd hebben/krijgen hun eigen leventje en die ontwikkeling heeft ‘voor hun’ nu prioriteit, en dat is logisch en normaal. Ben zelf okk allestaande oma van 2 puberkleindochters 13 & 15 , het waardevolle advies wat ik kan geven is: stop met klagen ( dat lees ik door alles heen) ga zelf op pad, wandelen, fietsen zoek zelf meer bezigheden, zoek ( of organiseer) een kook-eetclubje er is zoveel leuks te doen. En leg vooral geen druk op je kleinkinderen, komt vanzelf wel weer een beetje, dat ze contact zoeken. Hoe meer negativiteit ze nu voelen van hun oma, doet ze geen goed. Ik heb ook altijd opgepast vanaf dat ze er waren , ook met ziektes, mee naar sporten zwemmen enz. Ik ga nu nog regelmatig even kijken bij de hockey, niet te veel , alles gedoceerd en dat vindt ze echt leuk. dat merk je, ook al zeggen ze dat niet altijd ( ;-)) pubers hè, Ga regelmatig een ☕️doen bij je dochter/schoondochter, als het zo uitkomt dan zie je ze op dat moment even. Maar vooral : geen negativiteit, geen dwang . Tuurlijk , toen ze klein waren was alles anders, koester die tijd in je gedachten, maar ze zijn nu bezig met ‘hun’ eigen identiteit te ontwikkelen, Wees blij dat je úberhaupt kleinkinderen hebt ( kan helaas niet iedereen zeggen) dus geniet van de kleine momenten dat je ze wel !! ziet. Ze zijn de leuke dingen van vroeger echt niet vergeten hoor, net als jij, maar laat jou leven niet stilstaan, ga verder op een positieve manier, net als je kleinkinderen

Liefs van een andere oma van pubers

Ik snap dat je het jammer vind dat het niet meer is als vroeger. Je kan het tieners niet kwalijk nemen dat de prioriteiten even veranderen maar dat doet wel zeer. Soms kan het helpen om te kijken waar je zelf wat flexibeler in kan zijn. Zo klinkt het alsof je gewend bent dat ze naar jou komen, maar kan je misschien ook voorstellen naar hen toe te komen? Door bijvoorbeeld wat vaker een avond mee te komen eten? Of te vragen of ze een datum willen prikken om wat samen met je te doen?

Wat vervelend voor deze oma, en jammer dat deze kleinkinderen nu al zoveel missen van hun oma. De warmte en gezelligheid van vroeger toen ze nog jong waren, het lijkt dan wel alsof ze dat allemaal vergeten zijn!.
Maar hier ligt ook een taak voor de ouders! Die moeten hun kinderen ook herinneren aan oma en laten weten dat ze oma, bij wie ze altijd terecht konden, niet zo maar kunnen laten zitten nu zij andere bezigheden hebben.
Maar het hoort wel bij het opgroeien natuurlijk…. En hoe wrang ook, het hoort er bij. Ook hun ouders missen de closeness van hun kinderen als ze de puberleeftijd bereiken…. Ik heb ook altijd op mijn kleinzoon gepast toen hij klein was. Als ik zijn kinderfoto’s bekijk voel ik nog hoe zijn bolle wangetjes voelden als ik hem kusjes gaf..en hoe hij altijd aanhankelijk was.. Nu is hij 16. 16…. Maar al die liefde die ik hem gegeven heb is niet verloren gegaan hoor. Dat weet ik zeker. Die heeft hem (ook) gemaakt tot wie hij is: Een lieve, eerlijke, hartelijke en vriendelijke jongen. Voor wie op dit moment vrienden en brommers heel belangrijk zijn, maar dat is de leeftijd. Dat is maar een paar jaren. Maar soms zegt hij: Oma, mag ik weer een keer bij jou komen slapen? En vertel je dan weer een verhaal over de boze wolf en de 3 biggen? (dat waren vroeger de enige verhaaltjes die ik mocht vertellen) “Natuurlijk!”, zeg ik dan. En bak je dan weer pannekoeken? “logisch!”. Dan weet je: ze zijn het niet vergeten. Het heeft hem ook gevormd. En daar doe je het voor als oma. Maar oma gezelschap houden….daar heeft hij nu even geen tijd voor…