Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben 76 jaar. Twee jaar geleden ben ik mijn man verloren. Hij was 78 en had leverkanker, met uitzaaiingen. Het ziektebed ging sneller dan ik ooit had kunnen denken. Binnen drie maanden was hij er niet meer. Hij was altijd mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. We deden alles samen. Zijn grapjes, zijn stille aanwezigheid, zijn hand op mijn schouder als ik het moeilijk had – het is allemaal weggevallen. Dat gat, dat lijkt soms alleen maar groter te worden.
Er is een leegte in huis
Sinds hij er niet meer is, voel ik me vaak alleen. Ik red me wel hoor, ik probeer actief te blijven. Maar er is een leegte in huis die niet meer gevuld kan worden. Ik heb mijn kinderen en kleinkinderen nog, gelukkig. Maar de manier waarop alles veranderd is, dat doet me meer dan ik had verwacht.
Mijn kleindochters zijn mijn alles
Mijn kleindochters, Yara en Sienna, waren altijd mijn alles. Ik paste op ze toen ze klein waren, stond altijd voor ze klaar. Of het nou was om een middagje te knutselen, een logeerpartijtje met pannenkoeken in de ochtend of een middag naar de kinderboerderij. Ik deed het allemaal met liefde. Ik stond zelfs vaak om half zeven op om voor schooltijd nog even langs te gaan om ze gedag te zeggen, ze woonden immers om de hoek. Ze waren mijn zonnestraaltjes, altijd enthousiast als ik kwam.
Helaas is er een afstand ontstaan
Maar nu ze ouder worden, lijkt het allemaal minder vanzelfsprekend. Yara is zeventien en heeft een vriendje, gaat vaak met haar vriendinnen op pad en werkt in het weekend bij een lunchcafé. Sienna is vijftien, en druk met school en hockey. Als ik vraag of ze zin hebben om langs te komen, krijg ik vaak een kort antwoord. “Ik ben druk, oma.” Of: “Ik laat wel weten wanneer ik tijd heb.” Het voelt alsof het een verplichting voor ze is geworden om bij mij op bezoek te komen.
Ze lijken het niet meer bijzonder te vinden
Afgelopen week nog – ik had appeltaart gemaakt, hun favoriete recept van vroeger. Vroeger stonden ze in de keuken mee te kneden en te proeven. Maar toen ik het vertelde, kreeg ik alleen een: “Lekker, oma, ik zie wel wanneer ik kan komen.” Alsof het niet meer bijzonder is. Terwijl ik die geur en die smaak juist weer even wilde delen, een stukje van vroeger terughalen. Het deed me zoveel verdriet.
Het raakt me
Ik snap het ergens wel. Ze zijn jong, ze hebben hun eigen leven. Maar ik kan niet ontkennen dat het me raakt. Ik voel me soms net een blok aan hun been, iemand waar ze alleen nog langs gaan omdat het moet. Ik heb zoveel voor ze gedaan, altijd zonder iets terug te verwachten. Maar nu lijkt het alsof het allemaal niet meer telt. Ik denk vaak terug aan hoe ik er altijd was als ze ziek waren, ik de was deed als mijn dochter het niet redde met werk, hoe ik uren op een bankje zat bij hun zwemles. Altijd stond ik klaar, altijd met liefde. En nu? Nu lijkt het alsof ik er alleen nog maar ben als het hen nog een enkele keer uitkomt.
Ik verlang naar de tijd van vroeger
Het is moeilijk om te zeggen, want ik hou zoveel van ze. Maar ik voel me steeds vaker verdrietig. Ik verlang zo naar een simpel kopje thee samen, even kletsen zoals vroeger. Een arm om me heen, een lachje omdat ik weer een van mijn oude verhalen vertel. Dat zijn de kleine dingen die me door de dag helpen.
Ik zou willen dat ze eens wisten hoeveel het voor mij betekent
Ik probeer mezelf voor te houden dat het erbij hoort, dat dit de levensfase is waarin ze zitten. Maar ik zou willen dat ze wisten hoeveel het voor mij betekent als ze er wél zijn. Hoeveel ik nog van hen hou, en hoe hard ik hen nog steeds nodig heb – ook al zou ik dat niet snel hardop zeggen. Ik wil ze niet pushen, ervoor zorgen dat het nog meer als ‘moeten’ voelt. Ik blijf hopen dat er een dag komt dat ze zelf weer de waarde zien van die kleine momenten. Ik wacht erop.
IRMA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
lieve oma. denk eens terug aan jezelf toen je hun leeftijd had. Dan had je waarschijnlijk ook je eigen leven dat je toen leefde met vriendinnen, school enz. Dan liep je ook niet alle weken bij jou oma aan. dat is normaal. ze bedoelen dat helemaal niet slecht en eens ze ouder worden komen ze echt wel terug. ik heb liever dat ze minder maar graag komen dan dat ze bv alle weken moeten komen maar dik tegen hun zin. dat blijft ook niet duren. zoek zelf wat hobby’s en sociaal contact. je miet je geluk niet alleen van hun laten afhangen. dat is voor niemand leuk. veel sterkte
Als ze wat ouder zijn en “tot de jaren des onderscheids” komen, zullen ze zeker vaker langskomen. Maar je kleinkinderen zitten niet te wachten op een verzuurde oma en het is niet zo: voor wat hoort wat. Liefde is onbaatzuchtig! Je bent blijkbaar nog jong en fit genoeg om bhbh (bezigheden buitenshuis) te doen, maar die komen niet naar je toe. Blijf actief en zorg dat je met twee voeten in de maatschappij staat. Wellicht komt er een tijd dat ze op je stoep staan en jij moet zeggen: “sorry lieverds, kunnen we een andere keer afspreken, oma gaat nu naar de bootcamp (ander woord voor bingo 😉), dat wil ik niet missen. Bel of app me maar, dan spreken we binnenkort wat af.”
heb 3 puberkleinkinderen waar ik ook altijd voor gezorgt hebt. maar t zijn geen kleine kinderen meer en zitten in een nieuwe levensfase. ik zeg altijd tegen ze, je bent altijd welkom maar zie mij nooit als een verplichting. kom als je me wil zien of spreken maar er moet niks. nu appen ze me veel en sturen gekke filmpjes en dat komt vanuit hunzelf, dus uit hun hart. de tijd van vroeger komt niet meer terug, ik denk dat je teveel van ze verwacht
Misschien gewoon bespreekbaar maken bij hen dat je ze mist?
Ik zou niet hetzelfde terug verwachten als wat je zelf gegeven hebt. Bij niemand. Zeker niet bij pubers. Met hun brein in ontwikkeling én één iemand voorop stellend: zichzelf. Hoort erbij! Ze cirkelen vanzelf weer terug, maar beter zoek je je nieuwe invulling van je leven bij jezelf, je eigen kring ipv de verantwoordelijkheid leggen bij je kleindochters. Succes!
Beste oma, verdrietig dat je je man mist en ook je kleindochters. Maar !!!! pubers op die leeftijd hebben/krijgen hun eigen leventje en die ontwikkeling heeft ‘voor hun’ nu prioriteit, en dat is logisch en normaal. Ben zelf okk allestaande oma van 2 puberkleindochters 13 & 15 , het waardevolle advies wat ik kan geven is: stop met klagen ( dat lees ik door alles heen) ga zelf op pad, wandelen, fietsen zoek zelf meer bezigheden, zoek ( of organiseer) een kook-eetclubje er is zoveel leuks te doen. En leg vooral geen druk op je kleinkinderen, komt vanzelf wel weer een beetje, dat ze contact zoeken. Hoe meer negativiteit ze nu voelen van hun oma, doet ze geen goed. Ik heb ook altijd opgepast vanaf dat ze er waren , ook met ziektes, mee naar sporten zwemmen enz. Ik ga nu nog regelmatig even kijken bij de hockey, niet te veel , alles gedoceerd en dat vindt ze echt leuk. dat merk je, ook al zeggen ze dat niet altijd ( ;-)) pubers hè, Ga regelmatig een ☕️doen bij je dochter/schoondochter, als het zo uitkomt dan zie je ze op dat moment even. Maar vooral : geen negativiteit, geen dwang . Tuurlijk , toen ze klein waren was alles anders, koester die tijd in je gedachten, maar ze zijn nu bezig met ‘hun’ eigen identiteit te ontwikkelen, Wees blij dat je úberhaupt kleinkinderen hebt ( kan helaas niet iedereen zeggen) dus geniet van de kleine momenten dat je ze wel !! ziet. Ze zijn de leuke dingen van vroeger echt niet vergeten hoor, net als jij, maar laat jou leven niet stilstaan, ga verder op een positieve manier, net als je kleinkinderen
Liefs van een andere oma van pubers
Het lijkt me logisch dat de prioriteiten van je kleinkinderen (al dan niet tijdelijk) verschuiven naarmate ze zelfstandiger worden en meer zelf kunnen en willen doen. Ze zijn niet meer afhankelijk van zorg, maar kunnen of moeten werken en willen sporten (en kunnen dat zelfstandig). Hoort bij de fase, lijkt me normaal gedrag. Hun ouders zullen hetzelfde ervaren.
Je geeft aan dat je (vroeger) zoveel voor ze gedaan hebt en altijd zonder iets terug te verwachten, maar dat dat nu allemaal niet meer lijkt te tellen. Daarin meen ik tóch een zekere verwachting te herkennen; je hebt zoveel voor ze gedaan dús verwacht je ze vaker te zien – zo komt het in elk geval over en zo werkt dat m.i. niet. En in de praktijk dus ook niet, ervaar je nu zelf. Sterkte.
Ik snap dat je het jammer vind dat het niet meer is als vroeger. Je kan het tieners niet kwalijk nemen dat de prioriteiten even veranderen maar dat doet wel zeer. Soms kan het helpen om te kijken waar je zelf wat flexibeler in kan zijn. Zo klinkt het alsof je gewend bent dat ze naar jou komen, maar kan je misschien ook voorstellen naar hen toe te komen? Door bijvoorbeeld wat vaker een avond mee te komen eten? Of te vragen of ze een datum willen prikken om wat samen met je te doen?
Wat vervelend voor deze oma, en jammer dat deze kleinkinderen nu al zoveel missen van hun oma. De warmte en gezelligheid van vroeger toen ze nog jong waren, het lijkt dan wel alsof ze dat allemaal vergeten zijn!.
Maar hier ligt ook een taak voor de ouders! Die moeten hun kinderen ook herinneren aan oma en laten weten dat ze oma, bij wie ze altijd terecht konden, niet zo maar kunnen laten zitten nu zij andere bezigheden hebben.
Maar het hoort wel bij het opgroeien natuurlijk…. En hoe wrang ook, het hoort er bij. Ook hun ouders missen de closeness van hun kinderen als ze de puberleeftijd bereiken…. Ik heb ook altijd op mijn kleinzoon gepast toen hij klein was. Als ik zijn kinderfoto’s bekijk voel ik nog hoe zijn bolle wangetjes voelden als ik hem kusjes gaf..en hoe hij altijd aanhankelijk was.. Nu is hij 16. 16…. Maar al die liefde die ik hem gegeven heb is niet verloren gegaan hoor. Dat weet ik zeker. Die heeft hem (ook) gemaakt tot wie hij is: Een lieve, eerlijke, hartelijke en vriendelijke jongen. Voor wie op dit moment vrienden en brommers heel belangrijk zijn, maar dat is de leeftijd. Dat is maar een paar jaren. Maar soms zegt hij: Oma, mag ik weer een keer bij jou komen slapen? En vertel je dan weer een verhaal over de boze wolf en de 3 biggen? (dat waren vroeger de enige verhaaltjes die ik mocht vertellen) “Natuurlijk!”, zeg ik dan. En bak je dan weer pannekoeken? “logisch!”. Dan weet je: ze zijn het niet vergeten. Het heeft hem ook gevormd. En daar doe je het voor als oma. Maar oma gezelschap houden….daar heeft hij nu even geen tijd voor…