Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik stond op het schoolplein en hield Lucas’ hand stevig vast
Mijn zoontje keek niet op. Zijn blik was gefixeerd op de deur van de school, alsof hij hoopte dat die gesloten zou blijven. De deur ging open. Een juf – niet zijn eigen – riep opgewekt: “Kom maar door, jongens en meisjes! Papa’s en mama’s blijven buiten vandaag!” Ze hield de deur uitnodigend open en sloot hem weer zodra de eerste kinderen binnen waren. Lucas bleef staan, starend, zijn voeten verankerd in de stoeptegels.
Een week eerder was het aangekondigd
In de nieuwsbrief stond het luchtig omschreven: vanaf maandag nemen alle ouders afscheid bij de schooldeur. Het zou goed zijn voor de zelfstandigheid van de kinderen, goed voor hun zelfvertrouwen. Juffen stonden klaar om op te vangen. Op papier leek het een doordachte, opvoedkundige stap. In de praktijk voelde het als een letterlijke en figuurlijke deur die plotseling tussen mij en mijn kind werd dichtgeslagen.
Lucas is 5, zo klein nog
Overgangen vindt hij lastig, drukte vermoeiend. Hij kijkt eerst de kat uit de boom voordat hij iets durft. Tot vorige week liep ik elke ochtend met hem mee naar binnen, hielp hem zijn jas ophangen, zijn sloffen zoeken, zijn tas neerzetten. We hadden een ritueeltje. Hij gaf me een knuffel, zei ‘dag mama’ en ik vertrok pas als hij er klaar voor was. Maandagochtend was alles anders. Hij had zich stil aangekleed, drie keer gevraagd of hij zijn fruit bij zich had, zijn sloffen gecontroleerd. Op het plein hield hij mijn hand vast alsof zijn leven ervan afhing. “Mag je echt niet mee naar binnen?” vroeg hij. Ik hurkte bij hem neer en legde uit dat de school had besloten dat ouders niet meer mee naar binnen mochten. “Maar ik blijf hier staan tot je binnen bent,” voegde ik eraan toe. Hij knikte, maar zijn ogen vulden zich met tranen.
De juf bij de deur boog zich niet naar hem toe, reikte niet naar hem uit
Ze hield simpelweg de deur open en wachtte. Lucas bleef staan. “Je weet waar je sloffen zijn, toch?” vroeg ik zacht. Hij knikte opnieuw, onderlip trillend. “Ik wil met jou mee,” fluisterde hij. Ik kon dit niet aan. Lucas had me nog nodig. Duidelijk. Ik wilde dit niet. “Dat mag niet meer, liefje. Maar ik blijf hier. Ik ben hier nog.” Hij liet mijn hand los en liep langzaam naar binnen. Halverwege draaide hij zich om. Zijn gezicht vertrok. “Ik wil niet!” riep hij ineens. En toen begon hij te huilen. Niet zomaar huilen. Niet jammeren. Ik zette een stap naar voren. De juf bleef in de deuropening staan. “Kom maar Lucas, je bent al zo groot. Even doorzetten, hoor.” En voordat ik iets kon zeggen, viel de deur dicht.
Ik bleef achter met een hele dikke brok in mijn keel
Een andere moeder stond naast me. “Ik heb m’n dochter ook horen huilen,” zei ze zacht. “Het voelt gewoon niet goed.” Thuis bleef het beeld van Lucas aan de drempel door mijn hoofd spoken. Zijn sloffen lagen hier op het aanrecht, in plaats van op school. Hij had ze niet aangetrokken. En niemand had het gemerkt. Die middag sprak ik zijn juf, Sandra. “Het was even lastig vanochtend,” zei ze vriendelijk. “Maar het hoort erbij. Ze leren het snel.” Ik vroeg voorzichtig of ze iets aan hem had gemerkt. “Hij was wat stil, maar hij deed alles netjes. Jas opgehangen, tas opgeborgen.” Ik vertelde haar dat hij thuis zei dat hij zijn sloffen niet durfde te vragen, die nog thuis lagen. Dat hij dacht dat hij ‘alles alleen moest kunnen’. Haar antwoord was nuchter: “We willen geen uitzonderingen maken. Als we dit toestaan voor één kind, wordt het voor de rest onduidelijk.”
De dagen erna bleef het moeilijk
Lucas huilde niet meer, maar liep met zijn hoofd naar beneden naar binnen. Niet de vrolijke Lucas die ik gewend was. Thuis zei hij dingen als: “Ik denk dat ik te klein ben voor school.” Of: “Mama, als ik mijn sloffen niet vind, moet ik dan op sokken in de kring?” Ik hurkte elke ochtend bij hem neer, sprak zachtjes met hem, benoemde waar alles lag. Hij knikte altijd. En hij liep. Soms draaide hij zich om, soms niet. Soms waren er twijfels. Hij wilde het zo graag goed doen. Maar diep van binnen wilde hij zijn moeder.
Ik begon elke dag eerder van huis te gaan, zodat we de eerste konden zijn
Dan was het nog rustig bij de deur, en kon ik tenminste nog iets zeggen zonder haast. Lucas begon zelf steeds meer vragen te stellen: of hij zijn drinkbeker op de goede plek zette, of de juf wel wist dat hij vandaag een mandarijn bij zich had. Kleine dingen die voor hem groot voelden. Ik gaf telkens hetzelfde antwoord: “Je doet het goed. Echt goed.” Maar vanbinnen twijfelde ik ook.
Na een aantal dagen wilde hij zijn schoenen niet aan
Hij zei dat hij buikpijn had. Ik herkende het. De buikpijn van spanning, van iets moeten doen wat je niet durft. We gingen toch. Maar ik voelde me schuldig bij elke stap richting school. Bij de deur stond juf Sandra zelf. Haar stem opgewekt, haar blik strak. Lucas bleef bij mij. Hij weigerde los te laten. “Ik wil niet vandaag. Mag ik morgen weer proberen?” De juf glimlachte, maar die glimlach kwam niet aan in haar ogen. “Lucas, je kunt dit. Gisteren ging het ook.” Hij begon te huilen. Stil, maar intens. Ik keek naar haar, hoopte op iets van beweging, van ruimte. Maar ze hield de deur open. Niks meer. Geen hand op zijn schouder, geen knikje naar mij. Ik legde mijn hand op zijn rug. “Als je het echt niet wil, dan zeg je dat. Dan gaan we samen weer terug.” Maar hij schudde zijn hoofd. “Dan denkt juf dat ik een baby ben.” Hij liet me los en liep naar binnen. En ik stond daar. Opnieuw. Alleen. Met een hart dat te groot voelde voor m’n borstkas.
Het bleef niet bij één dag
Ook op de dagen erna verliep het afscheid zwaar. De school hield vast aan de regel, en hoewel ik Lucas telkens weer aanmoedigde, brak het me elke ochtend opnieuw. Ik schreef een uitgebreide mail aan de directeur. Geen boze woorden, maar wel een indringend verhaal over mijn zoon die in stilte worstelde. De reactie bestond uit begrip (op papier), maar vastberadenheid. De school week niet van regels af.
Op een maandagochtend, drie weken na de invoering van de regel, bleef Lucas in bed liggen
Hij zei: “Ik voel me ziek.” Hij had geen koorts, geen buikgriep. “Ik wil gewoon niet meer naar school.” Ik belde hem ziek. En ik bleef de hele dag bij hem. We keken een film, hij zat tegen me aan. Pas tegen de middag zei hij zachtjes: “Ik wil niet meer alleen op school beginnen.” Mijn hart brak. Ik wist dat ik hem moest helpen, maar ik wist niet meer hoe. Ik wilde geen confrontatie met school, geen etiket, geen stempel van een lastige moeder. Maar ik kon ook niet blijven toekijken. Die nacht besloot ik: als niemand luistert, dan blijf ik toch praten. Voor Lucas. Tot iemand hem ziet. Of hoort. Of begrijpt dat sommige kinderen niet minder zelfstandig zijn, maar simpelweg een andere start nodig hebben.
En dus ging ik dinsdag weer mee
Tot aan de deur. Ik hurkte neer. Ik noemde alle stappen. Zijn jas. Zijn tas. Zijn sloffen. Zijn fruit. Zijn plek in de kring. En ik zei: “Je mag het allemaal op jouw tempo doen. Het hoeft niet snel.” Hij knikte. En toen ging hij. Ik bleef staan tot ik hem niet meer zag. Ik haalde de juf aan. “Ik wil een gesprek aanvragen over de nieuwe regel”, zei ik. Ik weet niet of het zin heeft, maar ik ga het wel proberen. Het voelt namelijk allemaal zo fout…
AMANDA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik snap school heel goed, maar zoals anderen al zeggen, ze hadden het beter kunnen aanpakken.
veel kleuters van nu lopen nog met de naweeën van corona. Mochten nergens komen en zijn nu niks gewent. M’n dochter (bijna 6) wordt nu pas vrijer. Je ziet haar letterlijk groeien. Zij was zo extreem eenkennig, tot het hysterische af.
Hier was die regel ook aangenomen tijdens corona, zoon (toen kleuter nu 9jaar) ging er gelukkig vrij makkelijk mee om, maar wat wij wel mochten en meestal deden, is zwaaien bij het klassenraam. Kinderen schieten daarom meer op bij de kapstok.
Als we aan de late kant zijn zeg ik, ik ga niet meer zwaaien we zijn daar te laat voor. Hij zit nu in groep 5 en we zwaaien nogsteeds. Vaak samen met zn zusje en daarna gaat Zij naar binnen (andere ingang)
Je merkt dat het veel al dezelfde ouders zijn die standaard meelopen. (net als de (te) laat komers) Zij houden de kids (onbewust) klein. Nu verslonst de regel een beetje en zie je zelfs weer ouders in de klas. Zelf loop ik soms ook mee maar meestal alleen als ik ook echt wat te melden heb en ga alleen de klas in als dochter iets vergeet. Ze zit nu om t hoekje dus kan haar niet roepen vanaf de deur.
Verder heb ik niks te zoeken in de klas. We hebben wel eens in de zoveel tijd een kijkmomentje, dan mogen we een kwartier voor t einde de klas in en kunnen de kinderen hun werkjes e.d. laten zien.
Mijn kind net kleuter moest ook alleen naar binnen door corona. Doir verhuizing nieuwe school weer alleen binnen. Toen bleek mijn kind naar speciaal onderwijs moest en weer moest mijn kind vanaf de eerste dag alleen naar binnen. Ik heb gedaan alsof het gewoon zo hoorde.
Gaf er zo min mogelijk rugbaarheid aan maar vond het wel moeilijk.
wat een onzin van school.
bij ons was het groep 3 tot aan de kerstvakantie.
4/5 jaar groep 1/2 dan zijn ze nog erg klein.
succes met de aanpak. en vraag meer ouders voor hulp. je bent vast niet de enige.
Hoezo ‘onzin’…? Je onderbouwing ontbreekt.
wat een onzin, dat zelf moeten doen. Er komt echt canzelf vanuit het kibd dit moment. Het scjholsysteem is bef aks het vetmesten can een fans. om kinderen te breken en het systeem door hun strot te douwen.
Andere school…. kies voor je kind, ze kunben ook beschadigd raken.
Bij ons mogen de ouders op maandag en vrijdag mee. De andere dagen gaan ze zelf. Ik vind het wel goed. Ze moeten leren dingen zelf te doen. In jouw geval zou ik er thuis aandacht aan besteden en er goed over praten. Lijkt mij dat het niet helpend is dat je hier zelf zo emotioneel over doet. Dat voelt een kind haarfijn aan. Het is niet zielig voor een kind om alleen de school in te lopen. Dat de ene daar langer aan moet wennen dan de ander, is logisch.
Ergens begrijp ik school heel goed.
Ik zag dit in de klas van mijn dochters ook gebeuren dat ouders zo lang bleven hangen dat de les op den duur pas om 9u kon beginnen.
Heel frustrerend voor de leerkracht lijkt me.
Door die ouders wilde mijn meiden ook ineens dat ik mee naar binnen liep terwijl zij voor die fluitend naar binnen wandelden.
wat ik wel vindt is dat school met de nieuwe regel wel iets subtieler om hadden kunnen gaan, denk daarbij aan het afbouwen van naar binnen brengen van het kind.
Zo kunnen de kinderen maar ook de ouders wennen aan het idee.
Met 5 jaar groep 2 is wel de leeftijd dat het afgebouwd moet worden.
Ja heel dubbel allemaal en vervelend voor beide partijen.
Ik hoop dat je zoontje snel gaat wennen aan het idee en dat mama zich dan ook beter voelt.
Ergens begrijp ik school heel goed.
Ik zag dit in de klas van mijn dochters ook gebeuren dat ouders zo lang bleven hangen dat de les op den duur pas om 9u kon beginnen.
Heel frustrerend voor de leerkracht lijkt me.
Door die ouders wilde mijn meiden ook ineens dat ik mee naar binnen liep terwijl zij voor die fluitend naar binnen wandelden.
wat ik wel vindt is dat school met de nieuwe regel wel iets subtieler om hadden kunnen gaan, denk daarbij aan het afbouwen van naar binnen brengen van het kind.
Zo kunnen de kinderen maar ook de ouders wennen aan het idee.
Met 5 jaar groep 2 is wel de leeftijd dat het afgebouwd moet worden.
Ja heel dubbel allemaal en vervelend voor beide partijen.
Ik hoop dat je zoontje snel gaat wennen aan het idee en dat mama zich dan ook beter voelt.
Op de school waar ik werk zien we de ouders juist graag binnen komen, dat maakt het heel makkelijk om elkaar te leren kennen en iets door te geven als er iets speelt. Gelukkig hebben we er ook de ruimte voor. Na corona bleven sommige ouders de kinderen bij de deur afzetten. We vonden dit juist jammer.
Mijn zoontje heeft een stofwisselingsziekte en kon mede daardoor en door covid niet naar de peuterspeelzaal. Het gaf teveel risico voor zijn gezondheid op die leeftijd. Hierdoor kwam hij pas in groep 1 echt in aanraking met kinderen en het schoolsysteem. Bloed zweet en tranen heeft het gekost om hem op school te krijgen in de ochtend. Maar ik bleef er altijd bij omdat hij me nodig had/heeft. Nu zit hij intussen in groep 4 en gaat met plezier naar school, heeft vriendjes en vriendinnetjes en gaat gewoon zelf naar binnen sinds groep 3. Maar hij wil nog steeds dat ik bij het raam nog even kom zwaaien. En gelukkig hebben we een goede verstandhouding opgebouwd met de school en alles is bespreekbaar. Niet elk kind gaat vanaf jonge leeftijd zelfstandig naar binnen. Luister naar je kind en naar je gevoel.
getver, naar dit. ik werk in de kinderopvang en ken dit maar al te goed. het lastige is dat de school een punt heeft, maar het echt 100% verkeerd aanpakt.
kinderen voelen angst en twijfel van hun ouders. vergis je daar niet in! vaak zijn het ouders die het moeilijk vinden om hun kind los te laten en valt het andersom HEEL ERG MEE. Daar gaat alleen wel een en ander aan vooraf!!!
sowieso moet je een overgangsperiode afspreken. wat de school had moeten doen: een week van wennen inplannen. op maandag komen er geen ouders meer mee in de klas. op dinsdag komen ze tot aan het laatste stukje van de gang. op woensdag blijven ze in de buurt van de uitgang staan. op donderdag buiten op het plein. gewoon lekker stapje voor stapje. en voor elk kind dat het moeilijk heeft is aandacht!!! OOK VOOR DE OUDERS. Als Jr wil dat het goed voelt om het voortaan zo te doen moet je mensen wel het vertrouwen geven, kom nou zeg.
ik ga altijd de gang op, verwelkom het kind op ooghoogte, vertel welke andere kindjes er al zijn en dat papa of mama straks gaat werken, maar ik zal erg goed voor kindje zorgen vandaag. en als de dag klaar is komt papa of mana ook gewoon weer terug. ziezo. nu maf je met me mee gaan en dan maken wij er samen een fijne dag van. dikke knuffel voor papa of mama, wil je ook nog even knuffelen met juffie?
zo hoort het! er is niks mis met gevoelige kinderen en de uitspraak “gewoon even flink zijn” zonder enige handvatten te geven heeft nog nooit iemand goed gedaan. ik snap u helemaal mevrouw!
Bij ons op school vanaf 2,5j alleen naar binnen. Afscheid nemen gebeurt aan de schoolpoort (met een grote kus en knuffel).
Werkt prima zo.
Tot en met groep 8 ging ik met ze mee. tot Covid.
Tot ze het zelf nog wilde. altijd wat te laten zien,te vertellen. te zien wie hun vrienden of soms vijanden zijn. betrokken te zijn bij kind en school. open te zijn voor contact met docenten en andere ouders
5 jaar ECHT??!!
Ze hoeven dan echt nog niet heel de wereld aan te kunnen. ene kind gast fluitend en is je vergeten bij de voordeur, andere wil gewoon weten of voelen dat je er voor ze bent.
mijn gevoel zou zijn: of ze luisteren naar je als ouder en kids. of ik zoek het elders
Kinderen die “vijanden” hebben? En die aan hun ouders aanwijzen bij het halen of brengen. Wow. Lijkt me heftig.
ik wist niet dat het gebruikelijk was op basisscholen dat ouders mee naar binnen gaan.. ik heb 3 kinderen inmiddels 26-24-17 jr en alleen bij de peuterspeelzaal mochten ouders mee naar binnen. vanafvdat ze naar de basisschool gingen moesten ouders de kinderen afgeven op het schoolplein en ophalen buiten de poort. elke juf kwam haar klas ophalen bij de deur en bracht aan het einde van de dag haar klas naar de poort . vanaf groep 4 mochten ouders niet meer op het plein dan bleef je buiten de poort/hek staan tot de bel ging.kinderen verzamelde zich op de afgesproken plek per klas en liepen gezamelijk naar binnen. met slecht weer konden ze meteen maar binnen maar zonder ouders. en ze hebben op 3 verschillende scholen gezeten maar overal zelfde regels.
begrijp dat het kindje uit het verhaal speciale behoeftes heeft maar scholen maken daar geen uitzonderingen voor tenzij het een speciale school is
bij mijn kinderen gingen de kinderen in de eerste klas pas alleen naar binnen en mijn jongste pas in groep 3,bij de kleuters mochten de ouders gewoon mee naar binnen net als nu bij mijn kleinkinderen ook gebeurt.Mar voor sommige ouders is dat wel handig dat alleen naar binnen gaan want die hebben geen tijd om hun kind binnen te brengen ivm het naar hun werk gaan.
nou die van mij zijn in de veertig en daar mocht je ook mee naar binnen als ze dat graag hadden.
het zijn nog kleuters als ze 5 zijn.
dus vind het raar zo’n regel.
en weinig empathisch.
niet ieder kind is gelijk.
ik had mijn kind daar onmiddellijk weggehaald. Regels volgen moeten ze de hele schooktijd nog doen. Het mag ook leuk zijn voor kleuters, dït lijkt op een strafkamp. In een woord afschuwelijk.
Helemaal mee eens! Sterker nog, zou ik nu kinderen in deze leeftijd hebben zou ik ze niet meer aanmelden bij een school. Gewoon thuis schoolen, zoals dit eeuwenlang gebeurde en de knapste koppen heeft voortgebracht. Helaas dicteert de economie, onze afgod, dat we onze kinderen door anderen moeten laten verzorgen en opvoeden vanaf een steeds prillere leeftijd
En wilde even meegeven dat ik enkele jaren eerder ook misschien anders had gereageerd. En had gedacht dat hij zich niet moest aanstellen. Totdat ik zelf moeder werd van een hoogsensitief kind, die moeilijk met veranderingen om kan gaan, en me meer in die materie heb verdiept. Heb hiervan geleerd dat het bij sommige kinderen nodig is om langer te begeleiden en dat het zelfs schadelijk kan zijn om ze met zulke stress te laten worstelen op zo’n jonge leeftijd.
Helemaal mee eens. Mijn zoon, inmiddels bijna 30, kampte met dezelfde problematiek.
Als ze zo jong zijn vind ik het maar heel gewoon dat ouders er wel bij mogen zijn.
Je ondersteunt ze dan, en na verloop van tijd gaat het dan vanzelf beter.
Maar om meteen te zeggen, nee dat zijn de regels, is voor zulke kinderen niet te bevatten.
Enige coulance hierbij lijkt mij toch wel wenselijk, zodat kinderen niet onnodig thuis bijven.
Ik had mijn kind daar onmiddellijk weggehaald. Regels volgen moeten ze de hele schooltijd nog doen. Het mag ook leuk zijn voor kleuters, dït lijkt op een strafkamp. In een woord afschuwelijk.
ben het helemaal eens met de reacties die aangeven dat ieder kind hier anders op reageert. En jouw kind heeft je nog nodig om zich vertrouwd te voelen, wat op deze leeftijd ook normaal is. Als school dit niet wil inzien zou ik uitkijken naar een andere school, en tot die tijd je kind naar binnen begeleiden zolang het nodig is.
ja ik zou ook mijn kind naar 1 andere school doen. Het is juist belangrijk, om dit samen met ouders en kinderen samen te doen.
Het gezellige en op naar zelfstandigheid juist.
op deze school die de leiding heeft.
Denk ik.
Heeft geen warme opvoeding gehad.
En trekt dit door op 1 hard belijd.
Het is toch ook fijn als je als ouders iets kan zeggen of vragen ?
Moet dat dan ook alles via de mail gevraagd worden?
Hopeloos
ik begrijp de beslissing van de school, ben het daar ook mee eens. niets is vervelender dan betuttelende ouders die zich ook nog eens overal mee bemoeien. het verstoort de rust en structuur in de klas. maar ik weet uit ervaring dat er ook kinderen zijn voor wie sommige regels averechts werken, of zelfs schadelijk zijn. Mijn man en ik hebben twee zoons opgevoed met ass/ adhd.
De schooltijd was een gevecht, en een marteling voor onze kinderen. Uiteindelijk bleek voor de jongste speciaal onderwijs een oplossing. Voor de oudste ging dat niet op omdat hij “te intelligent” zou zijn.
ik raad deze moeder aan vooral in gesprek te blijven met de school. Niet met verwijt, maar in een open houding, om samen een een oplossing te vinden die het beste is voor haar zoontje. Als de leiding van de school daar niet voor openstaat, aarzel dan niet , zoek een andere school waar dit wel mogelijk is.
Iedereen is anders. Mijn kind van 5 jaar zat al in groep 3. Destijds ook erg leuke juffen en moeders mochten mee de gang op. Kleinschalige school, dus kleine klassen. Leuke juffen en leuke ouders, en de kinderen deden het allemaal super, ze hadden veel plezier.
je moest even je onzin kwijt dat jouw zoon van 5 ‘ naar groep 3’ gaat. je opmerking heeft niks te maken met het verhaal. even uit de hoogte doen is jou stijl…en denk niet dat ie in groep 3 zit.
ik schrik van de reacties… in Nederland, waar ze altijd zo hoog vd toren blazen, willen ze hun kinderend nog harder opvoeden dan in het leger…. mijn kind zou helemaal niet gebaat zijn bij deze koude aanpak, maar mss is dat wel de bedoeling van deze school, dat de kinderen hun voeling verliezen en robotjes worden… ik zou mijn kind alleszins verhuizen van school…
ik schrik echt van sommige reacties die ik heb gelezen. Mijn dochter is al vanaf groep 6 aan het strijden op school. 2 Jaar geleden kreeg ze de diagnose ASS. Nu zit ze in de derde klas van het vmbo. De school heeft aanpassingen gedaan omdat zij willen dat onze dochter met een diploma op zak de school verlaat. Zonder die aanpassingen komt ze elke dag lijkbleek en huilend uit school en huilt ze om alles. Zonder aanpassingen (ze zit in een apart lokaal met een aparte leerkracht en een aangepast rooster) trekt ze het absoluut niet. Zoals het nu gaat om eigenlijk niet. Ze heeft goede cijfers, maar ze loopt erg achter met toetsen en opdrachten. Dit is al het derde jaar op rij dat ze dood- en doodmoe aan de vakantie begint. Ik hoop dat onze dochter het MBO goed doorkomt. Ik hoop dat ze vakantiewerk gaat vinden wat ze aankan. Een bijbaan naast school gaat in ieder geval niet lukken. Ik hoop dat ze later een naam vindt die bij haar past.
Eén ding brengen wij haar zeker bij: zij kan de wereld niet bijhouden, dus wij creëren een wereld om haar heen die te behappen is voor haar. Ze moet goed leren haar grenzen aan te geven.
Het zal velen wel tegen het zere been zijn, maar ik ga mee met de methode van school.
Ik heb zelf jarenlang hand- en spandiensten uitgevoerd op de lagere scholen van de kinderen, zat actief in OR en MR.
Een veel gehoorde klacht van onderwijzers én leerlingen was het lawaai van ouders op de gangen, vaak zelfs nog een half uur na het gaan van de schoolbel. Zeker in tijden van kou en regen bleven ouders nog ‘even’ gezellig nakletsen op de warme gangen.
En ja, nu ik als oma mijn kleinkinderen naar school breng, merk ik wel dat ouders elkaar daardoor minder kennen of niet zo snel een praatje maken, maar de basis van school is dat er geleerd wordt en geen kletskransjes door de school heen!
Gelukkig heeft de klas van onze kleindochter elke week een wisselende dag waarbij ingelopen kan worden en waarbij zij haar werkjes kan laten zien. Verder is haar juf altijd ná schooltijd bereid de ouders met raad en daad terzijde te staan.
Oja… ik vind het trouwens ongelofelijk schattig dat de juf de kindertjes bij de deur opwacht en elk kind persoonlijk goedemorgen wenst en het een handje krijgt!
De school is er niet voor de juffen, en niet voor de ouders. Die is er voor de kinderen. En niet ieder kind is hetzelfde en heeft andere behoeften. En als ouderd na het brengen nog napraten in de gang en herrie maken, dan kun je daar een regel voor maken: Ouders graag naar buiten na het brengen en niet meer in de gangen buiten de lokalen blijven hangen!
Regels zoals deze kun je volwassen mensen rustig opleggen. Die moeten dat maar begrijpen.
Maar een regel die (zeker kleine) kinderen tekort doet voor het gemak en comfort van juffen en school hulpen vind ik belachelijk!!
Ik vind eerlijk gezegd, en zo zou ik het gedaan hebben, dat deze moeder direct haar kind weer mee naar huis had moeten nemen. Ik was wel die lastige moeder geweest die geweigerd had hieraan mee te werken ten koste van mijn kind!!
Een goede start in de klas maken, mama of papa nog even bij je, veilig en vertrouwd, tot dat ze in de kring hun plekje hebben gevonden. De juf indien nodig nog even op de hoogte brengen van bijzonderheden, zoals slecht geslapen of wou niet veel eten, als hij/zij ziekjes blijkt bel maar op, enz. Allemaal nodig. Kinderen worden daarna urenlang toevertrouwd aan een ander persoon dus de overdracht moet wel goed gebeuren.
Ik zou zelfs zover gaan als een andere school zoeken wanneer de schoolleiding bij deze regel zou blijven.
Het brengen van een kind ging op de school van mijn zoontje ook niet ongeregeld. Als ‘de kring’ begonnen was gingen alle ouders weg. Echt weg dus. Maar er was ook altijd ruimte voor uitzonderingen. Kinderen zijn geen robots!
Helemaal eens! ik ben altijd mee naar binnen gegaan zolang mijn zoontje dat nodig had. Toen de regel kwam dat dit niet neer mocht, heb ik aan school uitgelegd dat ik hieraan niet zou meewerken en waarom. Hoewel juf het er niet mee eens was, koos ik voor het comfort van mijn zoon en niet voor dat van de juf. Zolang hij niet aangaf het zelf te kunnen, ben ik blijven meelopen tot in de klas. Dit duurde tot in groep 4. Hij is een zelfstandige jongen geworden op zijn eigen tempo. Voor wie moet je opkomen als ouder?! De juffen zijn niet aan je zorgen toevertrouwd, je kind wel. En dat school mij wellicht ‘lastig’ vond; ach, jammer maar van ondergeschikt belang voor mij.
op de school waar ik werkte hadden wij een ouderkamer waar de ouders nog ff konden napraten bij een kopje thee of koffie dat zouden meer scholen moeten hebben.
Een vriendin deed er een uur over om haar kind naar bed te brengen. Wat hád ze een begrip voor de angst en tranen en wie weet…raakte kind wel onthecht! En sja, kind moest wel authentiek gevoel ‘mogen’ ervaren en blablabla.
Ik stopte bij een feestje alle kinderen in bed. Pyjama, tanden poetsen, boekje lezen, kus en slaap lekker. De moeder van mijn vriendin viel van haar stoel van het lachen.
Vriendin heeft ook 2,5 uur bij de opvang gezeten omdat haar kind het zooo zwaar had. Zij weg, kind happy. Wat waren die begeleidsters moe van haar gezeik.
Kind van vriendin is nu groot en het is een draak geworden. Geen contact meer uiteraard.
Geweldig die reactie van jou.
Je doet lekker niet mee aan de ‘we kweken watjes, want mijn kind is zó bijzonder’.
Als ik zo al die andere reacties lees vraag ik me af wie er niet los wil laten, mama of het kind.
Beetje weerbaarheid bijbrengen hoort ook bij het opvoeden 🙂
Is deze school wel de juiste voor jouw zoontje?? Vind t maar n gevoelloos zooitje van protocollen waarbij die belangrijker zijn dan de kinderen&ouders!! zou eens by de oac te raden gaan….
Tuurlijk heeft school het weer gedaan!
Ik heb zelf jarenlang in een OR en MR gezeten en de meest gehoorde klacht was dat door ouders pas de lessen ruim een kwartier later konden beginnen. Het was een kletsmoment van veel ouders, dat erna ook nog vaak -en lang- op de schoolgangen werd doorgezet.
Prima oplossing. Ouders hebben niets in de klassen te zoeken, tenzij zij daar om een reden zijn.
Ik begrijp ook niet veel van het hele sloffenverhaal eigenlijk.. om er even aan toe te voegen. Als er buiten wordt gespeeld in de kleine pauze, doen de kinderen toch ook zelf de schoenen aan en uit? En met gym? Maar dat zou dan in de ochtend ineens een probleem zijn? Het lijkt er een beetje bijgehaald: puntje bij paaltje vindt dit knulletje het gewoon een zachtere landing als mama even mee naar binnen gaat.
het zijn nog wel kleuters hoor.
Hoezo gevoelloos? De prinsjes en prinsesjes worden soms wel heel erg betutteld door de moeders en minder de vaders. Toen mijn kinderen naar school gingen waren het altijd dezelfde ouders die bij de juf kwamen melden dat Loesje zo 1 uurtje minder had geslapen, dat Bart geen pindakaas op brood had gehad maar vlokken. Ze konden daardoor wel van slag zijn. Bleven eindeloos tutten en vooral beppen op het schoolplein. Er zaten draken van moeders bij. En maar koekeloeren door de ramen of Loes en Bart het wel zouden redden na hun “slechte” ochtendstart. Op vrijdagochtend mochten we mee naar binnen om werkjes te bewonderen. Of de speelhoekspulletjes bekijken. Snap waarom scholen regels stellen. Misschien toch meer afstand nemen van je kind. Ze zijn vaak zelfstandiger dan dat je denkt.
Wat een stomme school. Tijdens corona moesten alle ouders buiten blijven. Dat werkte prima. Zo stom dat ze daarna de ouders weer binnen lieten en nu alsnog hebben besloten om ze buiten te laten. Jouw zoon is daar de dupe van want nu is hij iets gewend wat ineens moet veranderen terwijl hij dat heel lastig vindt. Wat meer begrip en begeleiding van de juf zou wel wenselijk zijn. Even aanvoelen wat een kind nodig vindt en begrip tonen voor zijn gevoelens.
De mogelijkheid je aan te passen aan de meest lastige situaties ligt aan de basis van (over)leven. Je kan ervoor kiezen om je kind te leren dat het andersom is en alles en iedereen zich maar naar jou heeft te schikken, komt ie later van een kouwe kermis thuis wanneer hij erachter komt dat de wereld niet zo werkt. Het is zo gênant als de samenleving je dat later moet leren in plaats van dat je ouders dat gewoon gedaan hebben. Ik denk dat dit vooral een probleem is dat ouders veel groter maken dan nodig is, natuurlijk blijft je kind het erg vinden als hij constant moet zien en horen dat mama dat ook vindt. Het leven is nou eenmaal niet altijd leuk en wollig! Als dit soort kleine “ongemakken” al een probleem voor je zijn, dan ben ik benieuwd hoe echte obstakels in het leven worden aangepakt. Je taak als ouder is om verstandige volwassenen groot te brengen, je weet wel, ze voorbereiden op de vervelende dingen die het leven kan brengen in de hoop dat ze die later niet oplossen door in hun nest te blijven liggen tot mama ze komt redden. Hoe eerder je daarmee begint hoe beter!
Als de regels van de school je niet aanstaan, dan zoek je er een die dat wel doet. De vrije school is een aanrader voor de ouder die graag een disfunctionele nietsnut groot brengt. Persoonlijk ken ik geen enkele volwassene die naar de vrije school ging die daar niet op de een of andere manier door verkloot is, staan totaal niet in contact met de werkelijkheid, zijn maar weinig succesvol en vaak niet bijster gelukkig zonder een of andere substantie die ze daarbij helpt.
Maar de meeste reacties hier maken me wel duidelijk waarom de laatste generaties zo waardeloos worden opgevoed, mensen willen graag kinderen, maar ze goed opvoeden is te lastig, te pijnlijk of te veel werk.
Waar haalt u deze onzin vandaan?
Wáárom moet een kind van 5 al op deze manier leren zelfstandig en zelfredzaam te ZIJN. Niet te WORDEN maar met deze maatregel al te ZIJN.
Hij moet, ook als mama nog mee naar binnen loopt, uiteindelijk alleen in de klas, alleen zijn lesjes leren, zijn trommel pakken en broodje eten. is dát op die leeftijd niet gewoon al voldoende zelfstandig en zelfredzaam? Bij mijn zoons op school is er geen kind dat vanaf groep 6 zijn ouders nog mee de school in ( of uberhaupt naar school) neemt maar tot groep 6 zie je het al geleidelijk afnemen.
Hebben we nu echt allemaal dezelfde mensen nodig, die allemaal vanaf hun 5e zelfstandig en zelfredzaam zijn geworden?
En vergeet je daarbij dan gemakshalve dat iedereen anders is, ook elk kind, regulier PO inclusiever moet worden en je dus ook steeds vaker daar kinderen met de een of andere beperking gaat zien die niet al vanaf groep 1 met zo’n zotte maatregel uit de voeten kunnen, een maatregel die alleen de leerkrachten dient ( lekker geen gezeur van ouders vóór de les start) maar ook elke zinvolle overdracht tussen leerkracht en ouder in de weg staat. Een eiland in de maatschappij terwijl ze onderdeel van de maatschappij moeten zijn.
Als de school niet voor rede vatbaar blijkt, haalde ik mijn Lucas eraf!
Dan zal u wel vrij weinig succesvolle vrienden en bekenden om u heen hebben. Ik ken iemand in een topfunctie bij een bank en bij Shell, beiden afkomstig van de vrije school. Erg relevant lijkt me dit soort anekdotisch bewijs overigens niet, nog daargelaten dat het maar de vraag is wat je onder ‘weinig succesvol’ verstaat.
Je kunt niet alle kinderen over een kam scheren. mijn zoon had school angst. Dankzij de veilige klas waar hij inzat en de rekening die ze met hem hielden heeft hij zijn lagere schooltijd goed door kunnen komen. Uiteindelijk bleek mijn zoon ASS te hebben en heeft hij met extra begeleiding zijn VMBO diploma gehaald met prachtige cijfers. Als hij de regels opgelegd had gekregen zoals het jongetje in dit verhaal was het een stuk minder goed met mijn zoon afgelopen maar gelukkig heeft hij empathische en meedenkende leerkrachten om zich heen mogen hebben en een alerte en zorgzame moeder.
Ben het helemaal met je eens
Nou, mijn kinderen zaten op de Vrijeschool. En daar ging het als volgt: als ouders mocht je je kleuters afleveren in de kleuterklassen en daarna nog even wat rommelen in de klas. Daarna werd je geacht te vertrekken. Beppen op het schoolplein mocht, mits onzichtbaar en onhoorbaar voor de kinderen. Aan het eind van de schooldag mochten we het grut weer uit de klas halen en dan was er ook echt tijd voor een praatje, knutsels bekijken en noem maar op. Als ze naar klas 1, groep 3 in het reguliere onderwijs, gingen maakten de oudere kinderen een boog waar ze onderdoor de school in mochten lopen. En ze kregen een kind uit de vierde klas aangewezen als hulp en bijstand. Daarna stonden ze ‘s ochtends gewoon in de rij op het plein. Mijn kinderen zijn prima mensen geworden. Dus hou alsjeblieft op, zeg!
Het is vooral voor mama heel plotseling zo te horen.
Mama heeft al 5 jaar rond haar zoontje lopen helikopteren, en zogauw er iets is wat een van beide niet aanstaat moet er voor hun maar een uitzondering gemaakt worden.
’s morgens staat heel de klas vol met uitzondering moeders omdat Held,Goud of Madelief moeite heeft met het zien vertrekken van hun helikopter taxi.
in plaats van in problemen te denken, denk in oplossingen.
hij heeft vast wel vriendjes in de klas? spreek af dat je ’s ochtends even op hun wacht zodat hij samen met een vriendje naar binnen kan lopen.
dan is hij veel meer bezig met zijn vriendje dan met afscheid nemen.
je doet het goed! blijf vooral zo dicht mogelijk bij je kind! laat zien dat mama er alles aan doet!
mss kan je eens bij andere moeder polsen maar dat duurt allemaal zo lang!
als de school het zo wil…dan maak je gewoon andere regels!
vertel je zoon dat je het niet eens bent en ga kijken wat er wel mogelijk is! sluit samen een verbondje met je kind!
meldt hem regelmatig een dagje ziek! en ga iets leuks doen met hem! beloon hem als het is gelukt of als het juist niet is gelukt! blijf met hem praten.
het is altijd moeilijk met schoolbeleid om te gaan.
ik heb een zoon die op de havo zit. hij kan goed leren en dat wil hij vooral thuis doen. hij vindt dat hij veel tijd verliest op school dus ik meld hem 1 tot 2 dagen ziek en dat heeft gewerkt…hij is nu geslaagd met hoge cijfers en ik heb altijd een vrolijke zoon die nooit depressief is geworden!
ik ben natuurlijk wel op het matje geroepen…maar als je spreekt over een kind dat in een depressie kan raken en dat jij daar als moeder over waakt…nou dan deinzen ze wel terug.
wel moet je kind goede punten halen anders werkt dit verhaal natuurlijk niet!
Met mijn eigen opvoeding heb ik een positief kind dat straks met goede zin gaat werken en weer voor Nederland centjes gaat betalen aan alle mensen die niet naar hun eigen gevoel hebben geluisterd.
dus luister naar je eigen gevoel…ga net zolang door tot je iets vindt voor je zoon en maak hem gelukkig!
Ik weet zeker dat de toekomstige werkgever er heel anders over denkt als zoonlief zich regelmatig ziek gaat melden, omdat hij anders depressief wordt. Wat hij nu op school doet, doet hij straks ook op zijn werk. Dat is wat jij hem nu leert. Het is naïef om te denken dat hij zich, als hij eenmaal volwassen is, ineens anders op gaat stellen. Hoe goed hij ook presteert, als iemand zich om de haverklap ziekmeldt om deze reden, wil de werkgever er zo snel mogelijk vanaf. Je moet het zelf weten, maar je doet zoon op de lange termijn geen plezier.
Ik weet wat ik over praat, ik kom deze prinsjes en prinsesjes van helicopterouders vaak tegen als stagebegeleider. Spoiler: Vaak problematische stages, omdat ze zich niet kunnen aanpassen. Halen vaak niet de eindstreep. Maar ga vooral door met helicopteren, veel plezier.
het is een stomme regel die plots wordt ingevoerd. dat heeft niks met helicoptermoeders te maken, het is gewoon onbeschoft om een regel in de loop van het jaar er zo in te gooien
Het heeft alles te maken met helikopter ouders. Veel kinderen worden veel te veel gepamperd.
Liefde is ze zo vroeg mogelijk zo zelfredzaam mogelijk te maken. Dit hoort erbij. Op de basisschool van mijn kind was deze regel ook ingevoerd in het midden van het jaar. Het verschil was alleen dat de ouders allemaal erg no nonsense waren met opvoeden. Daarom waren alle kinderen binnen een week gewend.
een goeie juf geeft een mannetje als dit even wat extra aandacht. wanneer dat niet mogelijk is, zou ik mijn kind niet op deze school laten. t enige wat hij leert is zich aanpassen
ik vind dat je gelijk hebt
Een school kiest vaak voor buiten afscheid nemen zodat er binnen echt tijd voor de verhalen van de kinderen is. negen van de tien keer staat de leerkracht anders van 8.20 tot 8.30 met ouders te praten in plaats van aandacht voor de kinderen te hebben. Mijn eigen zoon was ook erg angstig, ik nen het met je eens dat er wel uitzonderingen moeten zijn om kinderen een veilige start te kunnen geven
Wat een harde reacties allemaal, ik schrik ervan! Een kind heeft gewoon zijn moeder nodig. punt. Dat wij al van zo jongs af aan de kinderen van hun moeder scheiden is onnatuurlijk en ongezond. En dat we dan ook de “schuld” bij de moeder leggen, omdat zij het lastig vindt en in ieder vezel voelt: dit is fout!, vind ik helemaal bizar!
Er zijn scholen waar ze de harde scheiding niet hanteren. Zoals het vrije school onderwijs en bij b3 scholen.
Bij Holistische basisschool ComVi (comvi.nu) is er dagelijks een warme overdracht in de ochtend én de middag. Daar starten ze buiten met elkaar en alle ouders komen en blijven hangen. Juf spreekt iedere ouder. Weet dus ook hoe het met de kinderen gaat. Hoe hun ochtend is geweest, of er bijzonderheden waren. En elke middag herhaalt zich die in omgekeerde volgorde.
Het welzijn van de kinderen staat voorop. Een arm om de schouders, een knuffel.
Het lijkt wel of we het verleerd zijn, zijn afgestompt… robots. Dumpen het kind op school en gaan snel ons eigen leven leiden.
Verschrikkelijk!!
Mijn advies: zoek een andere school voor je zoontje! Je hoeft dit niet te accepteren ♡
“Een kind heeft gewoon zijn moeder nodig, punt”
Of zijn vader natuurlijk! Lekker bezitterig zeg alsof jij de enige bent die je kind kan opvoeden en ondersteunen.
Mijns inziens is dit net hetzelfde of je kind naar de crèche brengen. Bij de eerste crèche van ons dochtertje kwam ze praktisch alle dagen al wenend naar buiten. Uiteindelijk een andere crèche genomen en daar zagen we ze zo openbloeien. elke sag met een grote lach en vol ongeduld wou ze gaan. Met scholen is dit net hetzelfde. Als je kind zich daar niet goed voelt moet je ze weghalen. Ze moeten trouwens nog lang naar school en op deze manier beginnen ze school als niet leuk te bestempelen.
Mijn advies is, haal je kind van school af. Zoek een leuke fijne school. Zelf hele fijne ervaringen met de Vrije School waar drie totaal verschillende kinderen goed tot fantastisch zijn begeleid. De eerste twee wisten niet hoe gauw mam of pap moesten vertrekken, al vanaf heel jong maar de jongste was een totaal ander verhaal. Hoe liefdevol is hij zelfs nog op de basisschool geholpen met starten van school. Hij was zo graag spelend thuis. Wat een verdriet!
Zelfs toen hij al ouder was , 10 jaar, en zo verdrietig was na de grote vakantie, vertelde de juffrouw in de klas de kinderen, terwijl ze hem bij zich hield, dat ze allemaal hem moesten helpen en ze zette zijn vriendjes dicht bij, want hij was zo verdrietig daar de vakantie weer voorbij was. En zo geschiedde. Het is lang bij angst (toen hij klein was) en verdriet gebleven, maar hij is nooit geplaagd en was echt populair in de klas ondanks dit soort dingetjes. Dank zij zijn geweldige Vrije School juf.
Jouw kind is pas 5 jaar en ik kreeg van je verhaal buikpijn. Ieder kind is uniek en anders en sommige kinderen hebben steun nodig van hun omgeving. Mijn zoon heeft die altijd gekregen, zelfs toen hij al 12 jaar was en naar de middelbare school ging . Op de fiets bracht zijn vader hem op zijn verzoek tot op de hoek, zodat niemand het zag, met de opdracht dat hij moest wachten tot hij binnen was.
Ook dat kind draagt inmiddels veel verantwoordelijkheid als volwassen man en doet het fantastisch.
Dus zoek een liefdevolle school en wellicht dat de Vrijeschool dat ook voor dit kindje kan zijn. Ik vind de houding van school niet ok en een recept voor latere angsten en onzekerheden die hij nu met de juiste begeleiding kan overwinnen zodat hij een dappere volwassen mens gaat worden zoals mijn zoon, die echt nog wel dingetjes spannend vind hoor maar er goed mee om weet te gaan.
Sterkte meid!
Wat een harde reacties allemaal, ik schrik ervan! Een kind heeft gewoon zijn moeder nodig. punt. Dat wij al van zo jongs af aan de kinderen van hun moeder scheiden is onnatuurlijk en ongezond. En dat we dan ook de “schuld” bij de moeder leggen, omdat zij het lastig vindt en in ieder vezel voelt: dit is fout!, vind ik helemaal bizar!
Er zijn scholen waar ze de harde scheiding niet hanteren. Zoals het vrije school onderwijs en bij b3 scholen.
Bij Holistische basisschool ComVi (comvi.nu) is er dagelijks een warme overdracht in de ochtend én de middag. Daar starten ze buiten met elkaar en alle ouders komen en blijven hangen. Juf spreekt iedere ouder. Weet dus ook hoe het met de kinderen gaat. Hoe hun ochtend is geweest, of er bijzonderheden waren. En elke middag herhaalt zich die in omgekeerde volgorde.
Het welzijn van de kinderen staat voorop. Een arm om de schouders, een knuffel.
Het lijkt wel of we het verleerd zijn, zijn afgestompt… robots. Dumpen het kind op school en gaan snel ons eigen leven leiden.
Verschrikkelijk!!
Mijn advies: zoek een andere school voor je zoontje! Je hoeft dit niet te accepteren ♡
amen!
precies dit, Pien!
Hier op school kunnen ze van 2-4 jaar naar de peuterspeelzaal. Lekker spelen, gek doen, dansen en helemaal henzelf zijn. Bij 4 jaar mogen ze 6 keer oefenen bij groep 1.
En dan van 2 ochtendjes peuterspeelzaal naar 5 dagen serieus naar school. Ik had al aangegeven dat ik haar dan soms thuis zou houden. Dan werd niet gewaardeerd.
Wat ik wil zeggen is dat de kindjes nog zo klein zijn. Ze moeten al zoveel. Laat ze kind zijn, laat ze wennen aan de grote wereld. Die is al zwaar zat.
Hm ik had toch gedacht dat er meer mensen waren die vonden dat het kind weer te veel als een prinsje behandeld wordt.
Ik ben heel erg in tweestrijd.
Ik begrijp heel goed dat er regels zijn op school waar iedereen zich aan moet houden. Als je nu al gaat tegensputteren dan leer je dat een kind zich niet aan de regels hoeft te houden, maar aan de andere kant ook dat het goed is dat je niet alles hoeft te pikken en ook best tegengas mag geven.
En erg belangrijk is dat het kindje pas 5 jaar oud is. Dat is nog zo ontzettend jong. Veel beter is het om het af te bouwen, maand voor maand.
overgangen zijn soms zo lastig. zeker als ze nog zo klein zijn.
zoals Kim schrijft is de klas ‘buiten ophalen’ ook nog een optie.
sinds covid mogen de ouders op onze school ook niet meer naar binnen, maar dan vanwege krappe gangen en de chaos die er eerder was.
de kleuterjuffen staan sindsdien met n (spring)touw te wachten op het voorplein op een eigen plekje. Je brengt je kind naar de juf voor even een overdracht of helpen om n handje te geven of gedag te zeggen, indien nodig. als iedereen er is dan lopen ze samen met n handje aan het touw als n slinger (vaak met n liedje) naar binnen. Kleuters uit groep 2 helpen de (jonge) kleuters uit groep 1 met hun spulletjes, samen met de juf.
kinderen die het lastig hebben lopen dichtbij of aan de hand van de juf. sommige ouders hebben afspraken gemaakt hoe ze afscheid nemen (op het plein) als hun kind erg verdrietig is. Tijd nemen voor dit (overgangs)proces en in gesprek blijven met de juf lijkt me idd belangrijk. succes!!
Ik vind het enorm zielig voor je kind wat voor vreselijk gevoel hij ervan krijgt. Dit zou niet moeten zo jong zoveel stress 🙁 veel liefs voor je kind
Bedenk elke dag iets wat je aan de juf moet vragen of vertellen of wat je echt even in de school moet doen, en loop zo lekker steeds mee.
dit is echt flauwekul. en andere kinderen moeten zich dan maar aanpassen zonder dat ze hun ouders bij zich hebben? die andere kinderen hebben het ook moeilijk he.
Ik zou mijn kind dan naar een andere school laten gaan.
Het doet echt niemand kwaad als ouders in de kleuterklas even meelopen. Dat gedram om zelfstandigheid snap ik niet. Ik geloof echt niet dat zelfstandigheid nou net hierin zit.
Goed dat je je stem laat horen.
Maar ik vind het wel zorgwekkend dat de juf niet aansluit bij de behoefte van de kinderen, waarvoor dit een grote stap is. Ook de eigen juf niet, die je zoon kent. Na deze ervaring zou ik twijfelen of ze in andere situaties wel adequaat kan reageren, want hier blijkbaar niet.
De verandering die ze hebben doorgevoerd is een grote stap voor kinderen. Sommigen fluiten hier door heen en anderen niet. En dat weten ze. En dan denk ik: Volwassenen vinden verandering al lastig. Maar kinderen moeten maar a la minute zich gedragen volgens de nieuwe protocol omdat dat wordt gezegd. Dat werkt bij volwassenen al niet zo! Het is volgens mij normaal om mensen mee te nemen in verandering en ook dan kost het tijd om te wennen. En wat doe je in die periode, je biedt hulp, je begeleidt. En dat zou hier ook moeten. De juffen hadden moeten verwachten dat jouw kind hier moeite mee zou hebben. Ze moeten je kind aan zien lopen, direct gedag zeggen en helpen. Het makkelijk maken voor je kind. De overgang niet zo groot laten zijn. En zo je kind laten groeien. Tot
Ik verwacht niet dat de school meteen naar je luistert, maar zet wel door en laat ze zien wat het met je kind doet. En vraag om die begeleiding van deze verandering.
Ik zou trouwens ook rustig een andere school overwegen. Dit klinkt allemaal erg ondoordacht en niet helpend en vooral het gebrek aan aandacht van de juffen vind ik niet best.
hier op school is het ook dat de kinderen afgezet worden bij elders deur. dit hebben ze ingevoerd tijdens covid.
1 keer per week is er inloop ochtend en dan mag je als ouder mee naar binnen en kijken wat ze doen.
wanneer kindjes nieuw op school beginnen mogen ze de eerste keren geholpen worden.
in tegenstelling tot dit verhaal vind ik dat de juffen (en directie) hier wel actief de kindjes begeleiden. heeft een kindje het moeilijk dan krijgt die een arm om hem heen en wordt rustig begeleid tot in de klas.
buiten bij het raam staan vervolgens alle ouders te zwaaien en afscheid te nemen.
voor ons werkt dit prima maar weten ook niet beter.
overigens bij de opvang was het door covid ook al ophalen en brengen bij de deur. misschien scheelt dat ook al
Wat een harde reacties her en der. Ik begrijp dat een school niet zit te wachten op allerlei ouders in school. Maar in dit geval vind ik, dan ga je ervoor en mee.naar binnen en dat doe je super goed. Bij ons kun je mee lopen naar binnen en iets vertellen aan de leerkrachten wat nodig is. Daarna weer naar buiten. Het werkt, het is rustig aan en in school.
Ik was al lang mee gelopen naar binnen hoor. Je zoon heeft je nodig!
Ik heb zelf 30 jaar voor de klas gestaan en nog nooit van zo’n belachelijke regel gehoord. Rare manier van zelfstandig worden.
Het is voor kinderen belangrijk om te zien dat school en thuis samenwerken. Dat de juf en moeder/vader één lijn trekken.
Ook kun je even nog wat kwijt aan de juf.
Op het moment dat de lessen beginnen, wordt iedereen naar buiten gebonjourrd en is er weer rust.
Als kinderen er aan toe zijn, zeggen ze zelf wel dat je ze niet naar binnen hoeft te brengen.
Zoek gelijk een andere school. Beter voor je kind.
wat een onzin die nieuwe regel,
als de school begint xijn de ouders weg.
stel het inbij groep 4,die leeftijd begrijpt het
ophouden met dat overheersende gedrag
Ik kan je reactie goed begrijpen, bij ons mag je bij groep 1 en 2 mee naar binnen. Na de kerstvakantie wordt er al begonnen om het af te bouwen. Zodat je bij groep 3 de kinderen alleen naar binnen laat gaan.
Vaak is het zo dat het oudste kind het meeste moeite ermee heeft. De anderen lopen zo mee. Onze jongste gaf zelf wel aan wanneer ze alleen naar binnen ging.
Moeder in de stress, kind in de stress en continu zeggen dit moet van school. Zo fout! School nooit afvallen in het bijzijn van je kind. Dan maak je het onnodig moeilijk voor je kind en de juf.
School is hier ook de schuldige. in dit geval valt de school het kind af.
Deze regel is alleen maar voor t gemak voor de juf!
Een kind moet al zo veel, mag t alsjeblieft op een prettige manier naar school en op een lieve manier leren dat mama terugkomt!
Ik denk dat de bedoeling is dat een juf het kind begrijpt en invoelt!
Deze mama is een leeuwin voor haar kind, probeert het voor school goed te doen en ziet dat de juf “harteloos” is! Haar kind is nog klein en heeft juist de steun van mama en juf nodigʻ!
Ik ben er van overtuigd dat liefde en geduld een kind verder brengen dan de juf nu laat zien!
Tsja, wij zijn niet anders gewend? Wat wel zo is, is dat er een deur van het lokaal naar het schoolplein is. Kinderen worden dan meteen gebracht naar hun klas en hoeven dus niet alleen de hele school door. En een keertje meelopen mag (als je ook iets door wilt geven aan de juf bijv.), maar in principe zo min mogelijk er een ding van maken.
Als het kind merkt dat jij het spannend vindt, dan slaat het ook op het kind natuurlijk.
Zodra je het schoolplein op stapt, heb je de regels van de school te accepteren als kind en als ouder.
Uit het verhaal is op te maken dat deze moeder er zelf heel veel moeite heeft met de nieuwe regel en dat uitstraalt naar haar zoon. Daarom wordt het een heel drama. Deze moeder wakkert het zelf aan. Kinderen zijn heel veerkrachtig, tenminste als je je kind in zijn kracht zet en zelf kracht uitstraalt. Dit is het tegenovergestelde.
Ik vind het een hele goede stap van de school. Het is veel beter voor de rust in het schoolgebouw en bevordert de zelfstandigheid van de kinderen. Ik hoop dat de school voet bij stuk houdt.
Sorry, niet mee eens. mooi als het kan hoor, maar als je als moeder merkt dat het niet werkt handel jij naar het belang van het individuele kind. School handeld in belang van de groep. als ouder heb je de plicht je kind te volgen, niet de leraar.
Als ouder heb je de regels van de school te volgen. Bevalt dat niet, andere school zoeken. Kinderen worden tegenwoordig veel te flauw opgevoed.
Wat een aantal bijzonder harde reacties. Blijkbaar geen kennis van ervaring met kinderen welke moeite hebben met bepaalde situaties. Elk kind is anders en om nu te zeggen dat er geen uitzondering gemaakt kan worden is veel te kort door de bocht. Het is duidelijk dat het kindje er ziek door is gaan voelen en heel veel stress ervaart. School en dan met name de kleuterperiode moet ook een leuke periode zijn. Zelf mogen ervaren bij een van onze kinderen wat Schoolstress kan doen met een kind. Juist datgene bieden wat een kind nodig heeft zorgt ervoor dat je kind gelukkig kan zijn. Complimenten voor deze moeder, jij weet het beste wat je kind nodig hebt en twijfel niet om daar voor te gaan!
bij ons was vanaf begin schooljaar altijd buiten afscheid nemen. we wisten niet beter. en sinds de herfstvakantie was het opeens veranderd naar de school in mogen. maar tot aan de deur . de juffen doen nu dmv zo’n plaatje waar kindjes op mogen kiezen, knuffel, boks, high five oid. en dan is t gedag. ik vind het wel fijn. andersom zou veel heftiger zijn qua omslag. waarom niet vanaf het nieuwe schooljaar. sommige kinderen hebben veel meer moeite
volg je kind… niet de juf.
onze oudste had veel steun en bevestiging nodig. dus ging ik mee. afbouwen kun je ook binnen. eerst in de klas, dan bij de deur, kapstok enz.. knappe juf die mij had tegen gehouden. een kind hoort zich veilig te voelen. onze dochter zei op dag 3: mama ik ga alleen naar binnen!
helemaal prima!
Bij onze tweeling van 5,5 proberen ze dit ook. Ik vraag wat de kindjes willen, durven ze zelf. Vet stoer! Durven ze niet, loop ik mee. Juf die mag vragen wat ze wil, ik ga mee als ik dat wil. Natuurlijk niet om dwars te doen, ik probeer het voor juf. Maar uiteindelijk bepaald mijn kind. Die blikken doen me niks, ben niet van suiker tenslotte;-)
Heel goed van je mama, altijd luisteren naar wat je kind aangeeft. Soms hebben kinderen nu eenmaal wat meer tijd nodig als het om veranderingen gaat.
Blij dat ik dit niet hoef mee te maken met mijn kind. Wat verschrikkelijk jammer dat alle kinderen over een kam geschoren worden. Elk kind is anders. Blij en dankbaar dat ik mijn kind kan thuisonderwijs geven. Geen regels dan die van ons zelf. Waar hij zichzelf mag zijn
Ik, als kleuterjuf, begrijp de regel maar vind vooral dat het proces er aan voorafgaand zo kort is.
In mijn groep 1 mogen de ouders kinderen naar binnen brengen. Regelmatig hebben zij het heel gezellig met elkaar, lopen er peuters door het lokaal, huilende broertjes en zusjes in wagens… ook niet altijd positief.
Omdat groep 2 buiten ook wordt opgehaald, heb ik voor de meivakantie in een groepsbericht aangegeven dat ouders met kinderen die dit lastig vinden, hier misschien mee kunnen oefenen.
Bijvoorbeeld mee tot de deur van de klas, daarna tot de kapstok ofzo, dan is de overgang straks niet zo groot.
Misschien kun je dat opperen? Een stappenplannetje waarbij je elke week een stapje terug doet?
Ik kan me niet voorstellen dat een juf een kind zo overstuur met buikpijn in de klas wil.
Niets mis met buiten afscheid nemen. Ik moet de eerste school nog tegenkomen waar het heel handig is dat er 300 kinderen en evenzoveel volwassenen in en uit gaan binnen een kwartier.
De tijd om eraan te wennen was misschien wat aan de korte kant. Beter iets meer tijd geven – op tijd aankondigen en een natuurlijk moment kiezen voor invoering. Logisch dat ze geen uitzonderingen maken – als ze dat doen, is het hek van de dam en vind iedereen zichzelf een uitzondering.
Wat een verschrikkelijke school zeg …bah ..echt niet aardig voor de kleuters ..
zou mijn kind van school halen dit is nog maar een begin waar eindigt dit zeg .
je kind gaat boven alles .!!
en hij kan zn basisschool tijd nooit meer over doen .
geen goede start ..gun je kind een fijne school
gauw weghalen daar en nooit meer terug gaan
dan geef je ,je kind ook vertrouwen dat hij altijd op zn moeder kan rekenen ondanks dat je nu allemaal lieve en bemoedigende woorden zegt bij de school deur en thuis
Go Girl je kan het …!!!
Mijn advies aan jou is dat je juf wordt. Je weet het zo goed dat ik benieuwd ben naar hoe je het voor de klas gaat doen. Laat maar zien hoe het moet volgens jou moet. Sterkte.
@Erica
precies. iemand die er ver vanaf staat weet het altijd het beste. Even naar een andere school gaan waar ze het kind wel op een voetstuk plaatsen. nou een juf heeft het al zwaar zat met 30 kinderen. Ik doe het haar niet na.
Wouw! dus alleen omdat haar zoon het moeilijk vindt om alleen de klas in te gaan moet ze hem van die school halen?? slaat echt nergens op! als je voor zulk soort dingen al direct van school wil veranderen gaat het kind nooit leren omgaan met moeilijke(re) momenten….. kom op er zijn ergere dingen in het leven dan afscheid moeten nemen bij de deur van school in plaats van in de klas…….