Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Lees eerst deel 1: Germaine: “Mijn zoon kwam thuis en had duidelijk iets te verbergen, ik schrok enorm toen ik zag wat hij bij zich had, ‘Stef, hier krijg je grote problemen mee’”
Had het écht indruk gemaakt?
De volgende ochtend zat ik met een kop thee aan de keukentafel. De chocola, de mentos, het potje kauwgom, ze lagen niet meer op het aanrecht, maar hun aanwezigheid voelde nog in de lucht. Ik had die nacht wakker gelegen. Was wat we gisteren deden genoeg geweest? Had het écht indruk gemaakt? Of was het een tijdelijk lesje dat weer weg zou ebben bij het eerstvolgende spannende moment met vriendjes? Ik voelde dat ik iets stevigers wilde neerzetten. Iets waardoor Stef dit voor altijd zou herinneren.
Ik besloot terug te gaan naar de supermarkt
Dus toen Stef naar school was, liep ik terug naar de supermarkt. Naar diezelfde servicebalie, waar toevallig dezelfde vrouw met de blauwe bril stond. Ik stelde me opnieuw voor en vertelde dat ik haar wilde bedanken voor gisteren en dat ik, hoe vreemd het misschien klonk, haar om een gunst wilde vragen.
‘Dat moeten we niet faken’, zei de manager
‘Ik wil dat het indruk maakt,’ zei ik. ‘Niet met straf, maar wel met een ervaring die hij nooit meer vergeet. Zou u… misschien kunnen doen alsof u de politie belt? Gewoon… zodat hij voelt dat dit gevolgen heeft.’ ‘Mevrouw,’ zei ze. ‘Ik snap wat u bedoelt. Maar als u wil dat het aankomt… dan moeten we het niet faken. Dan moet u echt de politie bellen. We maken dit hier vaker mee, met jonge kinderen. En ons bureau werkt hier in het dorp goed mee. Wilt u dat het indruk maakt? Dan kunnen we samen bellen. Nu. Vanuit de winkel.’
Ik slikte even
Echt de politie bellen. Mijn maag trok samen, maar mijn hart zei ook: dit is het juiste. Dus knikte ik.
‘Oké. Dan doen we dat.’
Ze draaide haar scherm, zocht het nummer van het politiebureau van ons dorp en belde. Ze legde kort uit wat er was gebeurd, dat het om een kind van zeven ging, dat de ouders een signaal wilden afgeven. Daarna gaf ze mij de telefoon.
Ik werd meteen te woord gestaan
‘We begrijpen wat u wilt,’ zei de vrouw aan de andere kant. Haar stem was rustig, maar helder. ‘We hebben hier een programma voor. Voor jonge kinderen die voor het eerst iets verkeerds doen. Niet om te straffen, maar om ze te laten zien wat er kán gebeuren als ze een verkeerde weg inslaan. Als u wilt, kunt u vanmiddag langskomen met uw zoon. We laten hem zien wat de gevolgen zijn, op een manier die hij begrijpt. Dat maakt vaak meer indruk dan alleen een boze preek.’
Die middag konden we langskomen
Ik bedankte haar, kreeg het adres, bureau aan de rand van het centrum, en hing op. Die middag, na school, vertelde ik het Stef. Dat we waren gebeld door de supermarkt en we toch langs de politie moesten. Hij keek me aan alsof ik een grap maakte. Toen hij zag dat ik niet lachte, draaide hij zich naar zijn jas.
‘Mag ik mijn belhorloge om?’ vroeg hij zacht.
Ik zag de spanning op zijn gezichtje
In de auto zag ik hoe hij zijn handen tussen zijn knieën klemde. Het politiebureau was niet groot, maar strak. De ontvangstbalie was van glas en staal. Een agente in uniform wachtte ons al op. Ze stelde zich vriendelijk voor, Elise en hurkte meteen voor Stef.
‘Hoi Stef,’ zei ze. ‘Je bent vandaag onze speciale gast. Je hebt iets gedaan wat niet mag, hè? En we willen je laten zien wat er gebeurt als mensen dat blijven doen.’ Hij knikte als een vogel die bang was om op te vliegen. Elise leidde ons door een gang naar een kale ruimte met een houten tafel en twee stoelen. ‘Hier praten we met mensen die dingen fout doen,’ zei ze. ‘Soms zijn dat grote mensen. Maar soms ook jonge mensen. Zoals jij. Alleen… dan vaker.’
Ze liet ons zelfs een cel zien
Daarna nam ze ons mee naar een smalle deur. Ze haalde een sleutel door een kaartlezer en opende de cel. Een kale ruimte. Grijze muren. Een hard bed tegen de wand, met een dun matras. Een klein wc’tje in de hoek. Geen speelgoed. Geen boeken. Geen klok. ‘Hier moeten mensen wachten die zijn opgepakt,’ zei Elise. ‘Soms een paar uur. Soms een hele nacht. Zonder mama of papa. Omdat ze iets deden wat niet mocht. Snap je dat, Stef?’ Hij knikte weer, nu met vochtige ogen. Elise deed de deur niet dicht, maar liet hem even in de opening staan.
‘Ik vond het eng’
‘Ik wil dat je weet: jij hóeft hier nooit te komen. Maar als je nog een keer iets steelt… dan kan het gebeuren. Ook als je zeven bent. We kijken naar de ernst. En of iemand het vaker doet. Het is geen spelletje.’ Stef keek haar aan, zijn stem klonk krakerig: ‘Ik vond het eng.’ Dat is goed,’ zei Elise. ‘Dat moet ook een beetje. Dan vergeet je het niet meer.’ Hoewel ik een beetje schrok van deze aanpak, kwam het wel binnen.
Thuis, later, zei hij nauwelijks iets. Tot ik hem instopte. ‘Mam?’ fluisterde hij. ‘Ik denk dat ik later politie wil worden. Dan kan ik andere kinderen vertellen hoe stom het is om te stelen.’ Ik slikte. Soms zit er in een fout… precies het juiste zaadje.
Stelen heeft hij niet meer gedaan (voor zover ik weet), ik kan deze manier alle ouders dan ook aanraden!
GERMAINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
“…maar deze winkelmanager pakte de overtreding van mijn zoon wel heel heftig aan”. De winkelmanager krijgt de zwarte piet toegespeeld, maar het is in overleg gegaan en moeder heeft zelf het besluit genomen…
Ik begrijp dat het wat vragen oproept maar mijn zoon lijkt niet snel te schrikken van iets, dus voor mijn zoon is het echt een goede les geweest. Ik schrok er wel van dat ze de cel echt lieten zijn, maar ze zullen dit vast weloverwogen hebben aangepakt? Ze vertelden in elk geval dit vaker te doen…
Ik vind dat je het heel goed hebt opgelost.
ik vibd dit wel heel heftig. Zeker als je niet vraagt, waarom het kind heeft gestolen.
Zelf een smoes verzinnen, vind ik geen goed voorbeeld.
Het enige dat ik niet helemaal oké vind is dat je nu hebt gelogen tegen je kind. Je probeert je kind dingen af te leren die fout zijn, het is een beetje hypocriet om dan zelf ook niet eerlijk te zijn. De politie heeft jullie niet gebeld, jij hebt zelf dit zelf in gang gezet. Dat had je prima kunnen uitleggen en dan had het net zo veel indruk gemaakt.
Heel goed opgelost.
je weet natuurlijk nooit of het nog weer gebeurt maar met dit in zijn achterhoofd lijkt de kans op herhaling nihil.
De tijd zal het leren.
Dit moesten meer ouders doen.
Niet ermee dreigen maar daadwerkelijk laten ervaren hoe het is om opgesloten te worden.
Wat de consequenties zijn als je foute dingen doet.
Wat goed.
Zou je echt denken dat het terug brengen van de spullen naar de winkel geen indruk heeft gemaakt? ik vind het bezoek aan de politie best rigoureus. Maar je kent je kind zelf natuurlijk het beste. En het is mooi dat hij nu weet wat hij later wil worden en hij weet wat voor consequenties er aan diefstal zit.
Andere gradatie, denk ik zomaar.
ja ik denk ook dat dat al indruk heeft gemaakt.
daarnaast nog zelf je moeder terugbetalen met je zakgeld lijkt me ook een goede.
nu heb je misschien de kans dat hij het niet durft te zeggen als hij toch nog een keer zwicht voor de verleiding.
maar de tijd zal het leren. fijn dat de manager en politie er zo goed op reageerden.
Totaal over de top. voor een 7-jarige is de eerste actie van mam echt voldoende. Het Politiebureau bezoek is teveel. verfelijkbaar met de waarschuwing: als he zo gevaarlijk doet dan moet je met een ta-tu- auto naar het ziekenhuis.
Grote begrippen die angst aanjagen.
En met het geweten zat het wel goed bij Stef. Hij voelde zich er vanaf het begin niet prettig bij en was meteen eerlijk en wist al dat het fout was.
Dit was nou precies wat ik ook dacht. Wanneer hij op een later moment toch nog een keer met gestolen goed thuis zou komen had je altijd nog andere maatregelen kunnen treffen. En wanneer je het dan al zo groots aan wilt pakken, had ik er persoonlijk voor gekozen om eerlijk te zijn en te vertellen dat je zelf contact hebt gezocht met de politie om te laten zien wat er kan gebeuren wanneer je dit vaker doet. Mijn kind zou de supermarkt nooit meer binnen durven te stappen denk ik en daarnaast nog eens slapeloze nachten hebben (is ook een jongen van 7 jaar, verschil is alleen dat hij nog niet alleen op pad mag en dit dus nog niet aan de orde zal zijn 😉).