Ik lag die nacht niet lekker
Niet van een huilende baby, niet van een kind met nachtmerries, maar van een blik. De blik van Antony toen hij van die tandartsstoel afgleed. Ik had niks gezegd. Geen protest. Geen ingrijpen. En dat vrat aan me. Ik zag steeds opnieuw voor me hoe die man – die onbekende tandarts, hem afwees met één zinnetje: “Voor jou geen cadeautje. Jij hebt gaatjes.” Alsof dat het einde van het gesprek was.
De volgende ochtend, na het ontbijt, pakte ik mijn telefoon
Ik belde de praktijk. “Tandartspraktijk Mondzorg, goedemorgen”. Een vriendelijke vrouwenstem. Jong, opgewekt. Onwetend. “Goedemorgen,” zei ik. “U spreekt met Lana W. Mijn drie kinderen zijn gisteren bij jullie geweest voor controle.”. “Ja?” zei de stem. “Wat kan ik voor u doen?” Ik voelde mijn hartslag versnellen. Ik was niet boos, niet schreeuwend, dat zat niet in me. Maar ik was wel… vastberaden. Gekwetst. Beschermend. “Mag ik vragen wie de tandarts was die ons gisteren geholpen heeft? Het was niet onze vaste tandarts, Erica, maar een invaller.” Even stilte. Toen hoorde ik getik op een toetsenbord. “Dat kan ik voor u nakijken… Ja, u was om 14.10 uur ingepland, klopt dat?”. “Dat klopt.” “Dan was dat tandarts K,” zei ze. “Hij is inderdaad een tijdelijke invaller.”
Ik ademde diep in
“Dank u,” zei ik. “Dan wil ik graag iets melden over dat consult. En ik wil dat u dit in het dossier zet van mijn kinderen – met name dat van Antony.” “Oké,” zei ze. Haar toon bleef vlak. Neutraal. Zakelijk. En toen brak ik mijn stilte. “Ik vond hem onbeschoft,” zei ik. “En totaal niet kindvriendelijk.” Ze zei niets. “Hij weigerde Antony een cadeautje,” ging ik verder. “Letterlijk: ‘Jij hebt gaatjes, dus jij krijgt niks.’ Alsof hij gestraft moest worden. Alsof hij gefaald had.” Nog steeds geen reactie. Alleen het zachte tikken van haar toetsenbord. “Het gaat hier om een kind van acht,” zei ik. “Hij was stil de hele dag. Normaal praat hij honderduit. Nu zei hij bijna niks. En dat komt hierdoor.”
“Wat wilt u precies dat ik noteer?” vroeg ze zakelijk
“Dat mijn kinderen, mijn man en ik niet meer door deze tandarts geholpen willen worden. Nooit meer. We wachten desnoods liever drie weken extra voor een afspraak met Erica.” “Goed, ik zet het in het dossier,” zei ze. Geen enkele toon van medeleven. Geen vragen. Geen: ‘Wat vervelend dat u dit zo heeft ervaren.’ Alleen het geratel van haar vingers op een toetsenbord. Ik knikte, al kon ze dat niet zien. “Dank u.” “Graag gedaan,” klonk het. Daarna: “Fijne dag nog.” En voordat ik nog iets kon zeggen, had ze opgehangen.
Ik bleef even zitten met mijn telefoon in mijn hand
De kinderen waren naar school. Ik had gezegd wat ik wilde zeggen. Maar het voelde… leeg. Alsof ik iets in een brievenbus had gegooid en niet wist of het ooit gelezen zou worden. Ik had haar verteld dat ik niet blij was. Dat het gedrag van een arts níét normaal was. Maar er kwam niks terug. Geen gesprek. Geen erkenning. Alleen notitie in een dossier. En ergens raakte dat me opnieuw. Niet omdat ik per se sorry wilde horen. Maar omdat het voelde alsof Antony er weer niet toe deed. Alsof ik zijn pijn uitlegde aan een muur. Alsof het geen naam, geen gezicht had gekregen. Alleen een vinkje in een digitaal patiëntensysteem.
Misschien had ik meer verwacht
Misschien had ik gehoopt op iets eenvoudigs. Een: “Wat vervelend om te horen.” Of: “U bent niet de eerste die dat meldt.” Of gewoon een menselijk geluid. Maar het bleef stil. En daar moest ik het mee doen. Toch ben ik blij dat ik gebeld heb. Want het is ergens zwart op wit gezet. In Antony’s dossier staat nu: niet meer bij dokter K. En dat is iets. En misschien kreeg hij te horen dat ik gebeld had en wat ik gezegd had. Alsnog.
LANA
wat een overtrokken reactie. er is geen enkele reden voor een gezond kind van 8 die normaal eet gaatjes te hebben.
Een cadeautje krijg je als je geen gaatjes hebt, lijkt me logisch.
Je zegt het goed, zoals jij het ziet.
Deze moeder doet iets voor haar kind, die niet oud genoeg is om het voor zichzelf op te nemen. Wij bekijken dit vanuit volwassen oogpunt, een kind moet nog groeien, ontwikkelen en het vertrouwen krijgen. Sommige mensen zijn niet geschikt voor bepaalde beroepen, daar mag best wat van gezegd worden.
Ik loop al jaren met mijn dochter bij een speciale praktijk voor mondzorg ivm angsten. En dat komt door beesten zoals deze tandarts K. Arm kind.
Kijk of er een kindertandarts in de buurt is, zij nemen meer tijd en weten precies hoe ze met kinderen om moeten gaan!
Dat had je dus meteen moeten doen Annie, zodat je zoon zou zien dat níémand hem zo hoeft te behandelen!
wat een zak hooi die invaller! en die receptioniste ook. nou ja, die kan er misschien nog niet eens zoveel aan doen, die is misschien specifieke gecoacht in altijd zakelijk en neutraal blijven omdat ze niet zelf bij het consult is geweest. die receptioniste zit daardoor in een wat moeilijkere situatie en volgt misschien alleen regels die haar nadrukkelijk zijn opgelegd. maar die rare invaller zou verboden moeten worden om met kinderen te werken. dat meen ik dcht, hij heeft iets schadelijks gedaan. kinderen worden al zo makkelijk bang voor de tandarts. en waarom legt hij alle verantwoordelijkheid bij dat kind? als er gaatjes zijn ga je toch met de ouders in gesprek ook??? je gaat een kind toch iets vertellen over hoe beter te poetsen en je spreekt toch met de ouders over controleren en suikergebruik enzo?? echt, wat een halve hark. als ik u was zou ik een officiële klacht indienen want u heeft helemaal gelijk: dit kan écht niet. en praat nog maar eens met uw zoon over dat bezoek ook. zeg maar dat die tandarts veel te streng was en dat jij daar ook van bent geschrokken. en maak het tandenpoetsen extra gezellig.
Ik zou alsnog een officiële klacht indienen of op zoek gaan naar een andere tandartsenpraktijk. Als de assistente je ook niet serieus neemt is dat echt niet OK.
Een officiële klacht over een opmerking waar je niet zo blij mee bent. Welja. Het is een tandarts, geen psycholoog. Het is een botte opmerking, geen medische misser.
het is niet alleen de opmerking, maar het kindonvriendelijke handelen van deze tandarts. juist kinderen moeten vertrouwen in de tandarts krijgen en dat gaat op deze manier beslist nirt.
Tja, vervelend, maar m.i. nog altijd niet klachtwaardig. Klaag je over iedereen die een keer niet zo goed gestemd is en onvriendelijk overkomt? Ze heeft het aangegeven (en er wordt ogenschijnlijk niets mee gedaan). Dan bezoek een andere arts als het je niet bevalt. Opgelost.