
Klara: “Mijn vriendin knipoogde: ‘Geef me even’, ik dacht dat het een vriendendienst was, maar ineens stuurde ze een hoge factuur, hoe moest ik hier op reageren?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
We zaten samen in een knus tentje op de hoek
Met van die houten tafels die net iets te wiebelen als je je armen erop liet rusten, en servetjes die eruitzagen alsof ze van een kringloop kwamen. Maar het eten was lekker, en de sfeer klopte. Daisy, mijn vriendin, zat tegenover me, met haar laptop al open voor ze überhaupt iets besteld had.
“We moeten echt iets sterks doen met die letters,” zei ze terwijl ze met haar vingers over haar touchpad schoof
“En die kleuren… sorry kláár, dat mintgroen is gewoon passé.” Ik lachte. Dat deed ik altijd als Daisy iets zei met die zelfverzekerde toon. Alsof ze voor de hele wereld wist hoe het moest. We kenden elkaar al sinds de middelbare school. Samen door regenbuien gefietst, op zaterdagochtend brakjes in de Hema zitten met een cappuccino, elkaar huilend gebeld om exen en ontslagen. Zij was erbij toen ik m’n eerste echte klant in mijn beautysalon had, en ik hielp haar verhuizen naar dat piepkleine appartement boven de bakker. We hadden gedeelde geheimen, eindeloze gesprekken, en een soort vanzelfsprekendheid waar ik altijd op kon bouwen.
Ze was ook degene die mijn openingsfolder had gecheckt
“Comic Sans?! Nee Klara, dat kan écht niet.” En vijf minuten later had ze er iets strakker van gemaakt, zonder er ooit een woord over geld aan vuil te maken. Dat was gewoon Daisy. Dacht ik…. “Ik stuur het wel even naar je op”, zei ze na het toetje, terwijl ze haar laptop dichtklapte. “Ik weet al wat het moet worden. Geef me twee daagjes.” Ze knipoogde. “Natuurlijk, leuk,” zei ik. En ik meende het.
De volgende ochtend zat het al in mijn inbox
Een compleet nieuwe huisstijl. Een strak logo, prachtige kleuren, zelfs een Instagram-template waar ik alleen nog maar mijn teksten in hoefde te gooien. Alles klopte. Mijn salon leek ineens professioneel, fris, alsof ik er meteen twintig nieuwe klanten bij kreeg.
Ik appte haar meteen:
“WOW Dais!! Echt, ik ben zó blij hiermee 😍 Je bent een topper!!”
Ze stuurde terug:
“Graag gedaan lieverd! 😘”
En daarmee was het klaar, dacht ik
Ik zou haar later wel een etentje aanbieden of een Rituals-pakketje. Zo deden we dat altijd. Zo gingen wij met elkaar om. Maar drie dagen later kwam er een mail.
Onderwerpregel: Huisstijl beautysalon – vriendenkorting verwerkt

Ik klikte, nog zonder iets te denken
En toen zag ik ‘m. Een factuur. Twee A4’tjes, gelikt opgemaakt natuurlijk – het was Daisy – met mijn naam in sierlijke letters bovenaan. En daaronder:
Ontwerp nieuwe huisstijl: €480,-
Vriendenkorting: – €80,-
Totaal: €400,-
Ik dacht eerst nog dat het een grap was
Een soort inside joke. Maar hoe langer ik naar die pdf staarde, hoe harder het begon te suizen in m’n hoofd. Mijn vingers tintelden. Ik voelde die rare warmte in m’n wangen – dat soort ongemakkelijke hitte die je krijgt als je net iets gênants hebt gezegd op een feestje. Vierhonderd euro. Voor een vriendin.
Ik wist niet wat ik moest doen
Ik staarde naar mijn scherm alsof het ding me ieder moment ging uitleggen hoe ik hierop moest reageren. Maar er gebeurde niks. Geen knipoog, geen grapje, geen “haha grapje hoor, je dacht toch niet echt dat ik geld wilde?” Er zat niks anders op dan haar te appen. Maar zelfs dat lukte niet meteen. Alles wat ik typte klonk zuur. Of te bot. Of te laf. Uiteindelijk stuurde ik iets vaags:
“Hee Daisy, ik zag de factuur binnenkomen. Was dat serieus bedoeld?”
Een minuut later kreeg ik een blauw vinkje.
En toen bleef het stil.
Een uur lang.
Toen kwam haar reactie:
“Ja, natuurlijk! Is een heel voordelig tarief hoor, heb er flink wat uurtjes in gestoken. En ik dacht: met vriendenkorting moet het wel kunnen 😊”
Ik las het drie keer
Dat zinnetje: “Met vriendenkorting moet het wel kunnen.” Alsof ik een lastige klant was die blij mocht zijn met de uitverkoren prijs. Mijn hart bonsde. Niet alleen om dat bedrag. Maar om het idee dat zij, mijn vriendin, blijkbaar al die tijd in facturen dacht. Terwijl ik dacht in vriendschap. In gunsten. In ‘ik help jou en jij mij ooit terug’.
Ik appte terug:
“Ik had niet verwacht dat je daar iets voor zou vragen… Ik dacht dat we gewoon aan het sparren waren, zoals altijd.”
En zij:
“Sparren is wat anders dan vormgeven, Klara. Dit is m’n werk. Jij laat toch ook niet iemand gratis een gezichtsbehandeling doen?”
Daar had ze een punt
Maar toch… het voelde anders. Want ze had niks gezegd. Geen: “Hey, wil je dat ik het professioneel uitwerk, dan moet ik wel iets rekenen?” Niks. Alleen: “Ik stuur het wel even op.” Ik kon maar niet bedenken wat erger was: dat ik me gebruikt voelde, of dat ik het misschien wél had moeten begrijpen. Had ik naïef gedaan? Of was zij gewoon een beetje… onhandig? Of erger?
Mijn man zei: “Misschien moet je haar bellen”
Maar dat kon ik niet. Teveel ruis in m’n hoofd. Teveel gekrenkt gevoel. Ik liet het berichtje een dag liggen. Daarna betaalde ik. Met tegenzin. En zonder ook maar iets van een dankjewel of smiley terug te sturen. We spraken elkaar weken niet. Geen appjes, geen koffiedates, niks. Op Instagram zag ik haar vrolijk stories plaatsen met andere vriendinnen, bij een nieuw koffietentje of een vintage markt. Ik voelde me leeg. Vierhonderd euro armer en een illusie minder rijk.
De keer erna dat ik haar weer zag was bij een gezamenlijke vriendin haar verjaardag
Daisy zwaaide alsof er niks was gebeurd. “Hé Klara!” zei ze opgewekt. Ik glimlachte terug. Nep. We praatten die avond nauwelijks. En toen ik thuiskwam, gooide ik mijn laptop open en verwijderde haar logo’s van mijn bureaublad. Hier eindigde onze vriendschap. Erg naar. Ondertussen vraag ik me af waar het precies is mis gegaan. Zo zonde.
KLARA