Mijn dochter Kyri belde me op een regenachtige dinsdagochtend. Ik weet het moment nog zo goed, omdat het hier allemaal begon. Ze was net weer gestart met werken na haar verlof van baby Thijs. Ze klonk gehaast en moe.
“Mam, zou jij kunnen oppassen? Alleen voor een paar uurtjes op maandag en donderdag. Ik vertrouw niemand anders met Thijs.”
Ik zei meteen ja. Natuurlijk zei ik ja. Het was mijn eerste kleinkind. Mijn dochter die me nodig had. En ik, die ineens een rol kreeg die groter voelde dan alles wat ik ooit had gedaan. Ik pureerde fruit, zong slaapliedjes en liep met de kinderwagen rondjes door het park. En ik vond het heerlijk. Ik was een echt trotse oma…
De vaste maandag en donderdag
Het bleef niet bij een paar uurtjes. Binnen een jaar was ik er standaard op maandag en donderdag. En toen mijn kleinkind Loeke geboren werd, werd het nog intensiever. Twee kinderen, luiers, flesjes, middagslaapjes, knutselen, ruzietjes sussen. Ik draaide mijn hand er niet voor om. Mijn dochter noemde me ‘onmisbaar’. Ze zette me in het zonnetje op Moederdag, bedankte me op verjaardagen en stuurde appjes met hartjes, dankbare woorden, maar ook grapjes.
“Zonder jou zou het niet lukken, mam.”
En ik geloofde haar. Ik voelde me nuttig. Nodig. Gezien.
Vakanties? Die stemde ik af
Mijn eigen leven plooide ik om hen heen. Afspraak bij de tandarts? Niet op een maandag. Weekendje weg? Alleen als ik zeker wist dat er geen studiedag of andere planning was. Mijn bridgeclub op donderdagavond liet ik vallen, want ik was om vijf uur vaak nog moe. Maar ik vond het niet erg. Echt niet. Ik wilde er zijn. En ik was er. Tien jaar lang. Of najah, toen de jongste 10 werd.
Loeke werd tien
Ik merkte het langzaam. Kleine verschuivingen. De week voor Loekes tiende verjaardag zei Kyri ineens:
“Ze kunnen nu eigenlijk wel alleen naar huis fietsen hè, mam? Ik ben meestal met een kwartiertje thuis.”
Ik knikte. Natuurlijk. Kinderen worden groter. Dat snapte ik ook wel. Maar ik voelde iets schuiven vanbinnen. Een loskomend stukje dat ik nog niet goed kon plaatsen.
“We redden het wel, mam”
Die zin kwam een paar weken later. Kyri belde niet meer op zondagavond met de vraag of ik er morgen was. De maandag. Ze belde helemaal niet. Dus appte ik haar.
“Heb je me maandag nog nodig?”
“Oh, eh… Nee hoor mam, we redden het nu wel.”
Die woorden bleven hangen. Niet: “Dank je wel dat je het vraagt.” Niet: “Even niet deze week.” Maar: we redden het wel. Alsof ik jarenlang een pleister was geweest, en de wond nu vanzelf dicht was.
Geen uitnodiging
De week daarna was Loekes kinderfeestje. Normaal was ik erbij, als extra paar handen of gewoon voor de gezelligheid. Maar dit jaar… geen bericht. Geen appje. Geen uitnodiging. Niks. Ik besloot er niets van te zeggen. Misschien was het druk. Misschien vergat ze het gewoon. Maar toen ik een dag later een foto zag op Instagram – Kyri met zes giebelende meisjes, taart en slingers – kneep het in mijn borst.
De verjaardag daarna
Op Thijs’ elfde verjaardag was het nog erger. Ik stond met een cadeautje voor de deur, precies om vier uur, zoals altijd. Kyri deed open en keek verbaasd.
“Oh! Mam… we zouden net weggaan. Surprise-uitje, weet je nog?”
Ik wist van niks.
“Ach… maar kom anders morgen even langs?”
Ik lachte een beetje gemaakt. Ze leek zich geen moment te realiseren dat ik dit soort momenten tien jaar lang had helpen bouwen. Dat ík erbij was toen Thijs zijn eerste stapjes zette, dat ík de traktaties in elkaar knutselde toen zij avonddiensten draaide. Ik was geen bijzaak geweest. Ik wás erbij. Altijd.
En toen werd het stil
Geen appjes. Geen telefoontjes. Geen “hoe gaat het?” of “kom je nog eens langs?”. Alleen stilte. Ik wachtte. Dagen. Weken. Op een dag besloot ik zelf te bellen. Na vijf keer overgaan nam ze op.
“Mam, het komt even niet uit. Ik bel je terug, goed?”
Ze belde niet terug.
Was ik dan alleen een oppas? Een extra paar handen geweest?
De vraag kwam als een mokerslag. Was ik al die jaren alleen de oppas geweest? De invaller? De gratis kinderopvang met een glimlach Had mijn dochter me niet gewoon als moeder en oma gewaardeerd, maar alleen als handige oplossing? Ik wilde dat het niet zo was. Maar alles wees erop van wel. Ik voelde me gebruikt.
De klap op de vuurpijl
Een maand later hoorde ik via via – via de buurvrouw nota bene – dat Kyri met haar gezin op vakantie was gegaan. Naar Texel. Ik wist van niks. Geen bericht. Geen appje. Tien jaar lang had ik hun koffers mee ingepakt, hun planten water gegeven en de post opgehaald. En nu wist ik niet eens dat ze weg waren. Ik voelde me afgelegd. Bij het grofvuil gezet. Alsof ik te oud was geworden, te overbodig. Versleten.
De dag dat ik het haar vroeg
Ik kon het niet meer inslikken. Op een zondag, precies om tien uur, stond ik voor haar deur. Ze deed open met slaperige ogen. “Mam?”
“Mag ik even binnenkomen?”
Ze knikte. We gingen zitten. Zij met haar kop koffie, ik met trillende handen.
“Wat is er gebeurd?” vroeg ik. “Waarom hoor ik niets meer? Heb ik iets verkeerd gedaan?”
Ze keek op van haar koffie. Even dacht ik dat ze zou zeggen dat ik overdreef. Dat ze het druk had. Dat ze me miste. Maar dat deed ze niet.
“Mam,” zei ze, “de kinderen zijn groter. Ze hebben je niet meer nodig zoals vroeger. En eerlijk gezegd… het is ook wel fijn om gewoon een beetje ons eigen ritme te hebben. On eigen gezin”
Alsof ik lucht was geworden
Ik knikte. Ik lachte zelfs een beetje. Maar vanbinnen voelde het alsof iemand een mes door mijn borst trok. Alsof ik geen mens was met gevoelens, maar een apparaat dat uitgezet werd zodra het overbodig werd.
“Dus dat was het?” vroeg ik zacht. “Tien jaar lang? En nu – klaar?”
Ze haalde haar schouders op.
“Je hoeft toch niet gekwetst te zijn? We zijn je echt dankbaar. Maar dingen veranderen gewoon. Dat is normaal.”
Dankbaar?
Ik wilde opstaan, de kamer uitlopen, iets zeggen wat pijn zou doen. Maar ik bleef zitten. Ik had ineens geen energie meer. Dankbaar. Wat betekende dat woord nog als je niet eens meer de moeite deed om me te bellen. Ik dacht dat ik boos zou blijven. Maar het werd verdriet. Rauw verdriet. Niet alleen om wat er mis was gegaan, maar om wat nooit echt was geweest. Ik keek terug op al die dagen met de kinderen – en ja, ik had ze lief. Ik hield van ze, nog steeds. Maar ergens had ik gehoopt dat die liefde vanzelf terug zou stromen. Dat Kyri, als mijn dochter, zou begrijpen wat ik had opgegeven.
Na weken stilzwijgen, heb ik mijn agenda gepakt
Op donderdag heb ik me weer aangemeld bij mijn oude bridgeclub. Op maandag drink ik nu koffie met buurvrouw Nora, die ook een kleindochter heeft, zij woont heel erg ver weg. Zij moet een halve dag rijden om ze te zien. Ik wacht niet meer op een appje. Ik kijk niet meer uit naar verjaardagen. Ik ben geen oppas meer, nee. Ik ben weer Joke. Vrouw. Vriendin. Mens.
Soms sturen ze een kaartje
Er is een ontzettend grote afstand tussen ons (niet fysiek hoor). Heel soms krijg ik een kaartje. “Liefs van Thijs en Loeke.” Of een foto via Kyri over de app. Kort, vluchtig. Een teken van leven. En dat drukt dan op de pijnlijke plek, die nooit zal overgaan. Ze hebben besloten om mij bewust buiten het gezinsleven te houden. En dat had ik van te voren nooit verwacht…
JOKE
Via welke sociale media kun je Kids&Kurken volgen volgens de tekst? Thanks for information Kehidupan Kampus
Mijn moeder was ook en oma die mij in alles hielp. Voor mezelf en voor mijn kinderen. Ze had een innige band met mijn zoon. Toen ging ik 300 km verderop verhuizen. Mijn moeder was in 1x haar leven met haar kleinkinderen kwijt. Geen huis meer om binnen te lopen voor koffie na school. Ik heb gehuild om de pijn van mijn moeder. Ik heb zo vaak gedacht: nu zit ze daar, wat ze het meest lief had is nu weg. Haar dagen werden leger. Ik vind dat nu nog steeds bijna niet te verkroppen. Ze was de beste moeder en oma die bestaan heeft en ik heb haar vele jaren van dat plezier ontnomen. Dat is heel erg. En ik kan dat nooit meer goedmaken.
Ik ben wel geschrokken van dit verhaal en eveneens van de reacties die ongeveer hetzelfde verhaal vertellen.
Natuurlijk is dit het verhaal van 1 kant belicht. Toch…als deze oma echt zooo vreselijk zou zijn geweest dan hadden deze dochter ( en schoonzoon) het niet 10 jaar met haar als oppas kunnen uithouden.
Kleinkinderen worden groter en gaan eigen levens leiden waarbij oma niet meer zo nodig is. Maar ze blijft wel moeder en oma en hoort er daarom gewoon bij! Dus oma betrokken houden lijkt mij niet meer dan normaal. Heel erg verdrietig dit!
De goedbedoelde raadgevingen als’ ga lekker genieten’ kunnen het gemis aan contact met kind en kleinkinderen nooit helen.
Maar zou wel voorzover mogelijk leuke dingen doen en m’n geld stoppen in dingen voor mezelf en , mocht er iets te erven zijn,
toch eens nadenken aan wie of wat!
ik lees ook de reactie van haar dochter. volgens mij als ik deze oma zo hoor kan ze ook een iets te dominante rol gespeeld hebben en waar ze moeilijk op aan te spreken is of was. Ik heb bijna hetzelfde gedaan met 5 kleinkinderen. ook vaak geholpen met inpakken. het liefst op mijn manier. Maar werd daar wel op aan gesproken.
los laten zie je aan komen. ik was vrij om bezorgheid uit te spreken. maar moest dan wel los laten. verjaardagen als ze ouder worden zijn vriendjes of vriendinnen belangrijker. dus maakte ik er soort van oma tijd van even samen oma en de jarige knuffelen. niet meer uitgenodigd worden betekend dat je vraagt wanneer het wel uitkomt? en moet een oma uitgenodigd worden? of belt oma zelf op ? naar mijn idee is oma een beetje dominant waar dochter het heel moeilijk vind haar aan te spreken. in het begin niet gedaan bang dat oma dan niet meer zou helpen? inderdaad een eenzijdig verhaal. maar snap het verdriet wel. vooral omdat ik denk dat er weinig onderling gesproken is. mijn kleinkinderen houden van mij en ik van hen. alleen nu anders. ik ben niet meer nodig. gelukkig want zo hoort het. maar ik kan wel appen van een zinnetje …deze oma wil even wat knuffels
10 jaar lang je moeder gebruiken.
ik zou me kapot schamen.
Jammer dat je dit zo ervaart. Je voelt je niet meer nodig en bent voor je gevoel overbodig. Maar je hoeft niet zo verdrietig te zijn. Je hebt de tijd weer voor jezelf. Geniet van je herwonnen eigen vrije tijd. Ga lekker koffie drinken met vriendinnen. Ga je ergens bij aansluiten. Zoek vrijwilligerswerk, leer nieuwe mensen kennen. Oppas oma is een tijdelijke job. Kinderen worden nu eenmaal groot en zelfstandig. Wel hadden de kinderen best eens op bezoek kunnen komen en hun fietsje mogen pakken. De ouders hadden dit ook wel een beetje mogen stimuleren. Maar je hebt het goed gedaan. Je kleinkinderen zijn zelfstandig geworden en altijd veilig geweest en daar heb jij aan bijgedragen. Goed gedaan en nu is het tijd voor jezelf. Geniet van de jaren die nog komen en ga erop uit kom onder de mensen!
als je dat zelf mag bepalen,maar dat je alla min.uitgesloten wordt,vind ik niet normaal
terecht dat ze dit zo ervaart
maar kinderen sluiten ouders en grootouders ea,tegenwoordig heel makkelijk uit,niet uit,praten,nee stilzwijgen
het ligt niet alleen ad generatie ad welvaart,maar aan een gebrek van menszijn,empathie ,zorg hebben voor elkaar ,als alleen maar aan je eigen gezin denken
Juist, echt heel verdrietig. Ook niet netjes om zo met je moeder om te gaan. Die altijd voor ze klaar stond met liefde en zorg en tijd. En dan O in de doofpot te worden gestopt. Heel verdrietig. Dit had niet zo gehoeven. Ik wens deze lieve dame heel veel goed toe. En hoop dat die geslagen wond gezond mag genezen. Veel liefde en kracht toegewenst en fijne momenten.
Ze is gewoon misbruikt omdat ze haar nodig hadden. Nu is ze niet meer nodig en vindt ze t fijn om haar buiten te sluiten. Je ouders hoor je regelmatig te bezoeken. En het doet echt zeer als je compleet genegeerd wordt.
Jammer dat je dit zo ervaart. je voelt je niet meer nodig en bent voor je gevoel overbodig. Maar je hoeft niet zo verdrietig te zijn. Je hebt de tijd weer voor jezelf. Geniet van je herwonnen eigen vrije tijd. Ga lekker koffie drinken met vriendinnen. Ga je ergens bij aansluiten. Zoek vrijwilligerswerk, leer nieuwe mensen kennen. Oppas oma is ern tijdelijke job. Kinderen worden nu eenmaal groot en zelfstandig. Wel hadden de kinderen best wel eens op bezoek kunnen komen en hun fietsje mogen pakken. De ouders hadden hwt ook wel een beetje mogen stimuleren. Maar je hebt het goed gedaan. Je kleinkinderen zijn zelfstandig geworden en altijd veilig geweest en daar heb jij aan bijgedragen. Goed gedaan en nu is het tijd voor jezelf. Geniet van de jaren die nog komen en ga erop uit kom onder de mensen!
Ik ben altijd vóór een goed gesprek, maar in dit geval denk ik niet dat het veel uithaalt.
De dochter heeft totaa geen empathie.
Ik vraag me wel af hoe jullie relatie vroeger was. Kon je het niet aan zien komen?
Probeer nu in iedergeval te genieten van je leven. Sterkte.
Toch bekijk ik t ook van de andere kant …hoe erg ik het ook vind voor oma .. .maar was je er niet te veel… misschien te veel bemoeienis… misschien te veel overgenomen…al zal het goed bedoeld zijn…je bent veel in de prive sfeer geweest …daar kan ik me wel iets van voorstellen en ik weet nog dat mn eigen dochter en nichten en neefjes ook niet meer graag naar oma gingen , dat is normaal op n bepaald moment ..je dochter had t misschien eerder aan moeten kaarten en tactischer…en misschien hun een keer uitnodigen voor n kop soep oid …dat de band wel blijft ….en gewoon eerlijk zeggen dat je van ze houdt en ze erg mist ….en dat je het fijn vind als ze af en toe komen……
ik vind het hard en ondankbaar.
kil en hard.
eerst misbruik je je moeder en daarna zet je haar bij het oud vuil.
ik zie geen andere kant.
ik zie alleen gemeen gedrag!
Precies! Zij had zowat gedeelde voogdij. Ik vind het echt belachelijk hoe die dochter met haar moeder omgaat. Mijn moeder helpt ook enorm met mijn 3 kinderen. Ik zou haar nooit zo behandelen. !
Il heb het zelfde ook mee gemaakt…je hart breekt…het is alsof je bij het groot vuil word gezet…het is zelfs nu zo….ik ben 77 en ze heeft een berichtje verkeerd gelezen…tuurlijk net zoals zij het zelf ziet….niet de uitnodiging aannemen maar zeggen dat ik veel met mijn andere kleinkinderen bezig ben…terwijl die werken en in Militaire Dienst en bij Politie werken…nu wil ze haar spulletjes terug die zij aan mij destijds hebben geschonken…oké…dus eind vd week komt of komen ze het ophalen en dan is mijn boek….GESLOTEN.
wat mij vooral opvalt is, dat alleen het verhaal van de moeder wordt vermeld. En dat daar dus vooral in het voordeel van de moeder op word gereageerd. wat is het verhaal van de andere kant? was moeder misschien erg dominant aanwezig? werd dat misschien wat beklemmend, bv voor de kinderen? waren er misschien al tekenen die moeder bewust (of onbewust) negeerde?
Eens, het is 1 kant van het verhaal.
Best kans dat er iets anders speelt, dat niet benoemd wordt of wellicht zelfs niet besproken is.
als dat zo zou zijn dan liet ik mijn kinderen niet bij mijn moeder. ik denk niet dat de dochter door heeft wat ze haar moeder aan doet met dit gedrag. jammer dat moeder het niet heeft benoemd wat het met haar doet. natuurlijk moet je je eigen geluk niet afhankelijk maken van andermans gedrag, maar het helpt wel als je eigen dochter begrijpt wat ze bewerkstelligd met deze houding. ik kan me niet voorstellen dat je dit je moeder aan wil doen. maar misschien ben ik wel te naïef .
serieus??? oma Zou haar een rekening voor 10 Jaar moetem sturen!!! ze hebben haar gewoon MISBRUIKT
Dit is echt harteloos en egoïstisch, maar je laat je kind en kleinkinderen ook niet vallen, daarvoor hou je teveel van hun, en nu nog een tikkie of een factuur sturen zou ik ook niet doen je weet dat dan alles voorgoed stuk is, hopelijk komt bij je dochter haar gezonde verstand weer terug, en beseft ze wat ze jou heeft aangedaan, tot dan probeer zo goed mogelijk jou leven weer op te pakken en blijf leuke dingen doen, ik wens je heel veel sterkte toe.
je blijft toch nog altijd haar moeder en de grootmoeder van de kleinkinderen
ga leuke dingen zoeken en doen. ga reizen en doe je eigen plezier
zoek oude vrienden op die je ergens onderweg in je leven verloren hebt
je bent het waard !
absoluut!
goed advies.
ga je leven leiden en de pijn in je hart zal blijven.
Maar dit is zo ondankbaar gedrag daar heb ik geen goed woord voor over !
Moge Allah je rijkelijk belonen voor al je goedheid oma, moge Allah je weer samenbrengen met je dochter en kleinkinderen maar bovenal mogen ze je gaan waarderen voor alles wat je hebt gedaan.
Islamitisch gezien zou je zonder je inzet die 10 jaar op handen en voeten gedragen moeten worden, dat noemen wij bir walidien, gewoon simpelweg omdat je de moeder van de moder bent, punt, geen komma. Weet dat jouw beloning van Allah zal komen en dat er een dag komt dat je dochter zal realiseren hoe ze je enorm tekort heeft gedaan. Dit leven is maar tijdelijk dus ook de pijn is tijdelijk, in het eeuwige leven zal je rijkelijk en eeuwig beloond worden. Wellicht een schrale toost op dit moment wanneer het pijn doet maar hoop oprecht dat het iets verzacht ❤️🩹
Sommige mensen leren/waarderen pas wanneer het te laat is. In dit geval kan dat zijn wanneer oma overlijdt en dochter denkt had ik maar wat meer tijd de laatste jaren met haar doorgebracht.. Misschien gaat het in haar huwelijk ook niet goed en raakt ze daar haar energie aan kwijt momenteel, je weet niet wat er tussen 4 muren allemaal speelt. En misschien beseft ze niet hoe jij je als oma voelt hierbij, dat jij je zo snel moet aanpassen in plaats van dat het langzaam wordt afgebouwd. Mijn advies is: Bouw inderdaad weer een goede band met je dochter op en nodig iedereen bij jou thuis uit voor een gezellig dagje 1 keer in de zoveel tijd of een vaste avond in de 2 weken of maand bij oma dineren bijvoorbeeld. Zodra de kleinkinderen gaan puberen, kan het zo zijn dat ze zich gaan terugtrekken en is dat inderdaad een andere fase. Maar dan kun je de kostbare momenten koesteren die jullie nog samen doorbrengen met zn allen zoals de feestdagen of uitstapjes. Doe alles voor jezelf, je eigen ervaring in het leven. Geen verwijten naar je dochter, die heeft zo te zien nog een hoop te leren en zal op haar eigen tijd de nodige lessen op haar pad krijgen. Succes!
Eigenlijk zou je gewoon een factuur moeten opsturen voor het oppassen van twee dagen in de week en dat 10 jaar lang. Niet om het te menen, maar aan te geven wat jij hebt gegeven de afgelopen jaren en om dan afgedankt te worden. Wel goed voor oppas, wat haar veel geld heeft uitgespaard maar niet om die aandacht en liefde te verdienen, ook nadat de oppas niet meer nodig is. Dat je dan meteen uit je hun leven wordt gewist is niet juist. Dat gewoon ondankbaar.
ik weet wat het is om zo een dochter te hebben
je zelf 10 jaar je eigen leven opgeven om je dochter te helpen . alsof je de energie die je erin hebt gestopt (met veel liefde) als vanzelfsprekend is.
ik zou niet meer achteruit kijken maar nog wel even een tikkie sturen
dit van de kosten die je dochter heeft bespaart voor een oppas
ik ziet het zelf zo,
niet 10 jaar dochter geholpen maar 10 jaar heel veel kunnen genieten van de kleinkinderen.
er zijn oma’s die dat zelfs niet gegund is.
Wat een onzin antwoord. Natuurlijk heeft ze er al die jaren van genoten, zoals ze zelf schrijft. Dat het oppassen voorbij gaat, snapt ze zelf ook wel. Dat ze nu buiten het gezin wordt gesloten van de een op andere dag is bizar en onbegrijpelijk. Dat je niks meer hoort en zelfs niet weet dat ze op vakantie gaan of dat de verjaardag niet gevierd wordt. Dat je niet meer gebeld of geappt wordt. Het lijkt wel of het contract van haar baan niet verlengd is. Haar dochter is gewoon een ondankbaar nest. Oma heel veel sterkte met dit werkelijk bizarre verlies.
Helemaal mee eens.
Ja zo sta ik er ook in. De kinderen leven ook in een heel andere tijd. in dit geval kunnen de kinderen ook best eens naar oma komen. Dus het ligt niet alleen aan je dochter. Kinderen gaan hun eigen weg en dat is goed ze hebben hun eigen leven. Ik denk dat het goed is dat je dit schrijft deze zorg is tijdelijk en de realiteit. Heb geen verwachtingen. Ik ben nog geen oma en bijna 61 jaar. Zou het heel leuk vinden voor de tijd dat ze me nodig hebben maar ik weet ook dat het niet eindeloos is en hoop te genieten van de tijd dat ze nog geknuffeld willen worden.
en dan worden ze zomaar afgenomen…doet mss nog meer pijn… want ondertussen ben je heel veel van hen gaan houden..
Wat een vreselijk ondankbaar schepsel,die dochter.Ik zou me als oma ook vreselijk misbruikt voelen.Tien jaar lang meehelpen zorgen en nu plotsklaps bij t grof vuil gedropt. Echt geen goed woord voor over.Heel dapper dat ze haar eigen leven weer probeert op te pakken.
Haar kinderen gaan exact hetzelfde met haar doen. Karma! Lieve oma, geniet van uw leven. Het komt goed met u. Dikke zoen.
Sorry dochter maar jij vertoond een narcistisch gedrag. Zo ga je niet met mensen om, laat staan met je bloedeigen moeder. Mij maak je niks wijs met welk smoesje dan ook. Schaam je.
Hopelijk overkomt het jou later niet met je eigen kleinkinderen. Maar mocht dit wel zo zijn dan weet je hoeveel pijn jij je eigen moeder hebt aangedaan.
echt heel erg ik begon het ook te herkennen bij mijn kleindochters ,dat ik niet meer zo nodig ben
narcistisch gedrag? van de dochter of ook een beetje van de moeder? ik kan me nl voorstellen dat dochter en haar straks puberende kinderen een eigen ritme gaan leven, zonder oma elke dag over de vloer. ben het wel eens dat de overgang wel erg abrupt is. Had best met wat overleg gekund.
Ik begrijp u heel goed.
Wat veel ouders doen, is met gevoel van liefde, direct oppassen op hun kleinkind(jes).
Weet u hoe wrang dit ook klinkt, de grootste vorm van liefde, is uw kind, zoon of dochter, zelf de oplossing te laten zoeken.
Blijf op gepaste afstand opa en oma, bij u thuis, met uw regels, en uw eigen tijd.
Dat is al moeilijk genoeg.
Zelfredzaamheid, is belangrijk. Gun uw kinderen dat.
Troost uw gedachte. Laat uw liefde, de teleurstelling helen. Ga met uw dochter, van tijd tot tijd, samen iets doen.
Jullie tijd samen.
Denk eens na over uw testament. Aan wie u iets na wilt laten. Een goede vriendin of een goed doel. U kunt daar zelf een hoop richting aan geven.
Uw dochter verdient uw aandacht niet meer. En dat is natuurlijk een heel persoonlijke mening. Maar ik zou er zelf echt klaar mee zijn. Zo veel leukere mensen om uw aandacht op te richten.
ik heb het op een ander menier mee gemaakt voor me dochters klaar gestaan en nu me man is overleden is ben ik niet meer in beeld gelukkig zie ik wel me kleinkinderen wel maar wat me nu heel veel pijn doet is zo veel geld gegeven en een auto en dan zeggen dat ik me jongte dochter niet ken met haar had ik zo goede band maar ik ben er nu wel klaar mee ik doe nu wat ik zelf wil en houdt ook nog geld voor me zelf over en ook rust nazo 25 jaar van zorg na me zezin met mijn man had ik een heel goed huwelijk van 55 jaar ik ben nu 3 jaar alleen ik moet nu echt aan me zelf denken ben nu 78 jaar dus de jaren die me nog geven zijn ga ik genieten met me kleinkinderen en me achter kleilkind ik hoop dat die mevrouw ook gaat genieten vrindeijk groet
heb je nog contact mervje kleinkinderen?
Er zit maar één verstandige reactie tussen. En dat is dat u zelf dingen met uw dochter organiseert. Dat contact wilt u vast niet kwijt. Ook al is het maar eens in de maand. Of eens trakteren op een etentje met iedereen.
Wel veel minder dan twee keer per week helaas.
En u heeft wel volop kunnen genieten van de kleinkinderen toen ze klein waren.
Accepteren en het lijntje, ook al is het nog zo dun, nooit verbreken
Ook dat zal de dochter afwijzen.
het heeft voor de dochter geen nut.
want op nut is voor haar de relatie gebouwd. niet op liefde of respect.
Of misschien kan de dochter zo nu en dan eens trakteren aan oma…samen met de kinderen..
Ze heeft veel geld kunnen uitsparen toen oma de goedkope oppas was…Moet toch niet altijd van oma haar kant komen.
Respect kent die dochter blijkbaar niet…
Precies
ingewikkelde situatie hoor. het is altijd hetzelfde liedje met familie! natuurlijk heeft dit verhaal twee kanten en is het allemaal niet zo zwart-wit. lullig is het wel! dit had absoluut anders gekund en gemoeten.
het zou best kunnen dat uw dochter herhaaldelijk signalen heeft gegeven die u heeft genegeerd. niet uit onwil of venijnigheid, gewoon uit pure menselijkheid. en als je dan afhankelijk bent van je moeder op volwassen leeftijd, en je ziet je kinderen alles fijn geregeld hebben bij je moeder, dan kun je je daar ook schuldig en vervelend over voelen. uw dochter heeft zoch misschien zelfs een slechte moeder gevoeld omdat ze zo op haar eigen moeder heeft moeten leunen, en wil graag iets van die moederrol terugveroveren. uw dochter was het misschien niet altijd eens met hoe u met de kinderen omging als het bijvoorbeeld over suiker of straf ging, maar hoe bespreek je dat met iemand die zo veel voor je doet zonder vreselijk ondankbaar over te komen? en kinderen zijn zo belangrijk. communiceren is bij u beiden niet uw sterkste punt, lijkt het. wanneer de relatie iets afhankelijks krijgt en het gaat om zoiets essentieels, is praten natuurlijk extra belangrijk maar ook extra moeilijk. er hangt zoveel van af.
misschien kunt u een brief aan uw dochter schrijven dat u graag meer contact zou willen, maar dat jullie samen op zoek kunnen naar een andere vorm. toon ook begrip voor haar en luister naar wat ze écht zegt, probeer u niet teveel aangevallen te voelen bij kritiek. natuurlijk is uw dochter u dankbaar en had ze het zonder u nooit gered, natuurlijk hoort u bij de absolute basisopvoeding van uw kleinkinderen en is dat een zeldzaam goed. nu is het tijd voor een andere fase. u kunt de oma zijn bij wie de kleinkinderen heel soms komen logeren. u kunt af en toe met uw dochter en haar gezin naar een pretpark. u kunt lekker uw eigen leven leiden met andere mensen die voor u belangrijk zijn zonder dat u rekening moet houden met een ander gezin! u bevindt zich eigenlijk in een gezegende situatie waarin potentie is voor het beste voor iedereen. de echte oma-rol is stukken leuker dan de opvoedersrol! ik hoop dat uw dochter er open voor staat, maar waarschijnlijk kan ze dat pas als ze zich veilig genoeg voelt bij u, en weet dat u ook naar haar zult luisteren. veel plezier met uw omaschap!
nou…dat vind ik nog echt te royaal.
een etentje??
De dochter zou haar moeder mee moeten vragen maar toch niet andersom??
de dochter is een ondankbare trut.
en inderdaad, zou zij zelf later dit ook mee maken??
dan is dit haar Karma .
Die dochter is echt een ondankbaar kreng. Wel oma gebruiken zolang het haar uitkwam en nu bestaat oma niet meer ” nu de kinderen groot genoeg zijn”. Betekent dat dan, dat de kinderen , nu ze ” groot genoeg zijn” hun oma voorgoed links moeten laten liggen? Er bestaat ook nog zoiets van: zelf oma eens bellen, langsfietsen, op je verjaardag oms uitnodigen, etc. Kennelijk vindt de dochter dat een band opbouwen met oma niet belangrijk is. En zo doet de dochter haar kinderen tekort. Want omgang met grootouders hoort bij het leven van een kind. Hopelijk gaan de kinderen zelf initiatief nemen om hun oma meer bij hun leven te betrekken.
wat een naar verhaal.
gebruikt en afgedankt door je eigen kind.
sterkte
Gelijk ze uit je testament gooien.
Want voor hun besta je toch niet meer, dus ook geen erfenis.
Wat je schrijft , afgedankt
verwacht nooit iets terug van anderen, ook familie . zorg dat je uw leven qua gezondheid en financieel in orde hebt. geniet van je onafhankelijkheid en zelfstandigheid. geven en helpen omdat je het zelf leuk vindt en er energie van krijgt. niemand is verantwoordelijk voor andermans leven na volwassenheid.
Jammer een vergelijking alleen ik heb 3 1/2 jaar opgepast van de maandag tot de vrijdag van 08:00 tot 16:00 en ik deed het met liefde. Toen het tweede kindje kwam zei ik gelijk ik wil wel oppassen maar echt niet meer zoveel, en toen was ze boos…. Op dit moment hebben wij hun 11 jaar niet gezien ook de kleinkinderen niet. Het ergste is nu is mijn man pap en opa zeer ernstig ziek, wij lieten na de zoveelste hartoperatie het hún weten maar ze verbrak het telefoontje gelijk, dit heb ik nooit aan mijn man verteld. Maar nog erger vandaag is het weer vaderdag misschien wel de laatste dat doet mij toch zo’n pijn…….
Wat verdrietig, dit komt helaas vaker voor . Je kunt alleen maar respect hebben voor de keuzes van je dochter . Begrijpen is iets anders . waar is de schoonzoon in dit verhaal? Probeer wel contact met je dochter en kleinkinderen tehouden . .goed dat je je eigen leven weer oppakt. Weet dat je waarschijnlijk “niks” fout hebt gedaan. Zowel , dan was het uit liefde . We maken allemaal fouten.
Heel goed om je eigen leven weer op te pakken. Maar ik begrijp ook dat het nooit meer zal worden zoals het was. Er zal altijd dat gevoel van gemis zijn.
Wat ik ook niet begrijp is dat de klein kinderen geen contact zoeken. Als ze oud genoeg zijn om dingen zelf te doen dan zijn ze ook oud genoeg om contact te zoeken met oma. Hier was oma ( mijn moeder) er ook altijd bij. Deed ook alles. Wij hadden ook niet zonder haar gekund. Maar toen ze groot genoeg waren gingen ze zelf bij oma langs. Belde met oma. leerde oma hoe ze haar mobiel kon gebruiken. Deden boodschappen voor oma. Zelfs nu oma er al jaren niet meer is komen nog de herinneringen aan oma voorbij.
Ik hou er niet van om te zeggen dat het te maken heeft met opvoeding. Want ook al doe je dat nog zo goed ieder mens gaat toch zijn of haar eigen pad. Gelukkig kozen wij ervoor om nooit te vergeten wat oma voor ons heeft gedaan.
Erg jammer dat de dochter en kleinkinderen, in dit verhaal, er voor kiezen om oma te vergeten. Triest.
Nou oma probeer lekker te genieten van jou eigen leven. Aan jou ligt het niet. Wel jammer dat je de pijn mee moet dragen. dat zal nooit over gaan.
heel herkenbaar ook opzei gezet nu erg eenzaam
misschien mogen ze geen contact zoeken met oma . het is gewoon belachelijk 10 jr lang 2 dgn oppassen en dan opeens niets meer laten horen. dat het oppassen stopt is begrijpelijk maar dat ze dan niet eens meer op visite komen bij oma of haar uitnodigen is ronduit schandalig.
dit is gewoon mega asociaal, je dochter had gewoon het gesprek met je kunnen aangaan. Dit was allemaal te verkomen geweest.. je eigen moeder zo gebruiken wauw..
Kan het zijn dat dochter autistisch is? Dan ervaart zij uw hulp op een andere manier, puur praktisch. Wanneer dit niet meer nodig is sluit zij dit ook gewoon af zonder gevoel. En kan zij zich ook niet inleven in de emoties die bij u spelen.
stel je dochter gewoon eens voor om samen met haar iets te gaan ondernemen, theater of zo. Het gaat nu sowieso een ander soort relatie worden met elkaar. Maar probeer haar niet te verliezen want dat is het niet waard. Uw gevoel begrijp ik heel goed en ze heeft het ook slordig aangepakt, maar iedereen maakt fouten.
Ga genieten van andere dingen en geniet vooral van uw kleinkinderen als u ze wel ziet. Het leven is kort hoor!
Mijn kinderen wilden met 10 ook niet meer naar de bso dus ik snap dat de opvang vraag vervalt. Alleen om je vervolgens zo aan de kant te zetten zonder uitleg en je vervolgens nergens meer bij te betrekken is ronduit respectloos.
Wat een cadeau ben jij geweest voor je kleinkinderen. De herinneringen die je hen hebt gegeven blijven altijd, ook al zijn ze nu groot. Die pakt niemand je af. Veel liefs!
Een moeder is er “altijd” voor haar kind(eren). U heeft zichzelf volledig weggecijferd voor Kyra. Dat zij weer ging werken en u had als oppas was handig, makkelijk, normaal en lekker goedkoop. EMPATHIE, EGOISME, en ZELFINGENOMEN. Uw dochter zou zich moeten schamen want dat zij afstand nam dat heeft ze ook met uw kleinkinderen gedaan. Ze zijn u ontnomen, echt te erg voor woorden. Diep, diep triest, hopelijk zal haar hetzelfde overkomen en inzien dat zij u heeft gebruikt.
Uw onvoorwaardelijke liefde, goedheid en vrijgevigheid sieren u. Helaas, is dat bij haar ver te zoeken mede ook uw schoonzoon.
Geniet van u vrijheid en mocht ze u ooit “weer” nodig hebben bent u NIET THUIS!
liefs lieve vrouw, moeder en vooral oma van Thijs en Loeke.
je dochter heeft je gebruikt. en ze heeft je niet meer nodig mag je doodvallen. bah egoïstische vrouw.
Dat is egoïstisch van uw dochter. Bedankt voor het oppassen van de afgelopen 10 jaar maar nu is het wel klaar. Ik vind het onbeschoft. Zo ga je niet met elkaar om. Zeker niet met je moeder. Het is het zoals het is. Goed dat uw eigen dingen weer oppakt. Uw dochter denkt dat ze, na 10 jaar oppas, u zo aan de kant schuift, goed heeft gehandeld. Ze heeft totaal geen idee m wat dit met u doet. Hoe egoïstisch ben je dan? Ik hoop het niet voor haar maar daar komt ze misschien zelf een keer achter bij haar eigen dochter.
Ja daar komt de dochter zeker achter Veranderingen zijn heel moeilijk en hoe los je ze op Hoe vaak wenst ieder elkaar te zien Ook dat verandert Loslaten van kinderen is een shock en er niet over communiceren nog meer Meestal heel heel pijnlijk voor de ouders
Het is je eigen dochter. Zeg hoe je je voelt, zeg dat je ze mist. Gewoon rustig zonder verwijten.Wellicht bedoelt ze het helemaal niet zo en denkt ze je juist rust te geven.
niet leuk zo, gelukkig heb ik hele andere ervaringen.
waar ik zeer dankbaar voor ben.
ik ben de ona en blijf de oma.
van de liefste mensen in m’n leven.
Een triest verhaal maar het is ook mijn verhaal.
ook ik heb 10 jaar op mijn twee kleinkinderen gepast eerst 3 dagen en na de scheiding van onze zoon en schoondochter vaak een hele week ook eten en slapen en ook vaak de vakanties, dat was een mooie tijd.
En ineens niet meer zonder aankondiging van onze ex schoondochter weg en nooit meer gezien nu al bijna 7 jaar heel verdrietig en een groot gemis.
Natuurlijk veranderd het gezinsleven en hebben je kleinkinderen op een gegeven moment niet meer de zorg nodig die ze van je kregen. Dat besef jij je als oma ook wel natuurlijk, maar je dochter heeft dit echt volledig verkeerd aangepakt! Je eigen moeder volledig buitensluiten als het niet meer nodig is? Echt absurd! Als ze je heel simpel had meegedeeld: “Mam, ik ben je zo dankbaar voor de afgelopen jaren! Mijn kinderen zijn gek op je maar ze hebben je zorg niet meer nodig op deze manier. Ik zou het wel heel fijn vinden als je gewoon nog es aan komt waaien enz.” dan was het allemaal heel anders geweest. Dit kan echt niet. Maar als ik het zo lees beseft ze ook totaal niet wat ze heeft aangericht. Ik zou zeggen: ga het gesprek nog es aan of schrijf een brief. Je kan je ‘oude’ leven wel weer oppakken, maar dat neemt deze pijn niet weg. Het gaat verdikkie om je eigen dochter en kleinkinderen!
hallo.MIJN MOEDER die inmiddels overleden is..mocht na 10 jaar oppas ook niet meer haar achtwrkleinkinderen zien. Waarom?Omdat zei de ex schoondochter bang zijn dat de kids alleen naae oma trekken. .Want zij hebven t te druk.met hun status hoog te houden…Alles voor de buitenwereld mooi plaatje neerzetten
Deze mevr werd ook alleen maar gebruikt ,sterker nog de mama s kunnen kleine kinderen niet verdragen ,en zijn vaak kille mensen ,
De oma was liefde ….Iets wat haar dochter niet in zich heeft….En dan wordt je weggehouden ..
Stel je voor dat je kleinkind meer na oma trekt.
Ze moeten zich diep schamen ..Erg dat ze kleinkind niet meer mag zien ,maar de dochter zou ik niet meer willen zien ,wreed mens ,onmeselijk..Ze krygt ook nog wel haar lessen terug…
vermoedelijk heb je helemaal gelijk. regelmatig oppas geweest, maar ook gemerkt bij mijn zus dat er rivaliteit is. alsof je ooit de plaats van de ouders in kunt nemen. het is logisch dat je belangrijk wordt voor de kinderen, als oppas doe je ook vaak leuke dingen met de kinderen naast de zorg, waar de ouders niet aan toe komen want die hebben hun taken in het huishouden wat alleen maar ophoopt als je er twee dagen niet bent.
aan de andere kant verbazen kinderen me ook wel, kwam een keer langs bij een voormalig oppasadres en het kind herkende me niet eens terwijl we emotionele dingen hadden meegemaakt.
het is lastig om te weten wat er echt in mensen/kinderen omgaat.
jeetje . gewoon ‘gedumpt ‘ bij het oud vuil .
niet van bedankt Mam dat je er jaren was voor ons ,voor de kinderen .
jarenlang kwamen hun op de eerste plaats ,nog geen bedankje .ze moeten toch weten hoe gehecht je bent aan de kinderen …
ze had op zijn minst je er bij kunnen betrekken en kunnen zeggen hoe dankbaar ze was voor al die dagen oppassen maar dat het nu niet meer hoefde maar dat je altijd welkom bent om ook nu nog de mooie dingen te delen met elkaar .
waar is het fout gegaan .
ik vind je dochter ontzetend gevoelloos ,wat moet jij je gebruikt voelen . nu maak je opeens geen deel meer uit van hun leven .
ze heeft je heel heel erg misbruikt als oma en moeder …
ga leven lieve moeder en oma want dat heb je dik verdient .
Je dochter heeft je gewoon ge
bruikt! Dat is gewoon ijskoud van haar.
Ga weer lekker genieten van je leven en laat ze gewoon barsten!
Ach jeetje wat sneu, dan voel je je ook helemaal gebruikt nadat je jarenlang jouw dochter haar gezin klaar had gestaan zeg. Lekker makkelijk zeg, zodra we oma niet meer nodig hebben nemen we gewoon nauwelijks contact met oma op.
Naja dochter en haar gezin kozen er voor om zelfstandig te worden zonder jou van te voren in te lichten, dan komt de boodschap hard aan.
ik vraag mij af hoe dochter voor de kids was. Hoe was de band met haar moeder toen? Klinkt namelijk in het begin al alsof ‘oma’ een noodoplossing was en langzamerhand werd die noodoplossing permanent. Conclusie gebruikt en laten gebruiken.
Zo die komt binnen zoals nu geschreven staat. Voel me ook zeer gebruikt en buiten gesloten. Oma is alleen goed voor het oppassen.
Diverse keren geprobeerd het gezellig te krijgen door voortestellen
iets leuks te gaan doen. Tevergeefs!
Legio, niet leuke, zaken zijn er geweest.
Door domme aannames zijn de verhoudingen totaal verziekt.
Oma blijft de constante factor voor wat oppassen betreft. Maar wel met zoveel verdriet en pijn in het lijf…