Svenja: “Mijn zoon struikelde op het schoolplein, zijn hele traktatie lag in stukken”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Vanaf het moment dat Felix vijf-en-een-half was, begon het aftellen. “Hoe lang nog tot ik zes ben, mama?”, vroeg hij minstens drie keer per week. En als het niet aan mij was, dan was het wel aan opa, oma of zijn juf. Hij leefde er helemaal naartoe. Voor hem was zes worden een soort magische grens: dan hoor je écht bij de grote kinderen. Dan ben je een groep 3-kid met serieuze status. En dus telden we samen af, plakten stickers op een kalender en hadden het over hoe zijn verjaardag eruit zou zien.

“Mijn traktatie wordt de aller-allerstoerste van de hele school”

Weken van tevoren begon hij al over zijn traktatie. Ik dacht eerst dat hij voor iets simpels zou gaan: een zakje chips of zo’n standaard doosje rozijntjes met een smiley-plakker. Maar nee, Felix had een visie. Een idee. Hij wilde graafmachines. Op aarde. “Echte aarde, mama. Maar dan eet-aarde. Van chocola!” Hij straalde. En dus maakten we er een project van.

We gingen samen naar de winkel. Felix reed met zijn mini-karretje door de gangpaden. De traktaties moeten tegenwoordig gezond, dus besloten we om brownies te maken van dadels. We maakten samen het beslag. Hij mocht de mixer vasthouden (met mijn hand erbij natuurlijk) en lepelde trots de dikke massa in de ovenschaal. De ‘aarde’. Daarna drukten we in elke brownie een mini-graafmachientje. “Dit is het mooiste ooit,” zei hij.

De ochtend van de zesde verjaardag

Op de ochtend van zijn verjaardag stuiterde hij zijn bed uit. Nog voordat ik goed en wel “Gefeliciteerd lieverd!” kon zeggen, stond hij al met zijn feestkleding in zijn hand. “Deze wil ik aan. Want dit is mijn ‘grote-mensen-shirt’.” Het was een gestreept hemd met een borstzakje. Hij vond zichzelf duidelijk de man.

We deden slingers in de woonkamer, zongen, aten zijn lievelingsontbijt (croissant met aardbeienjam en hagelslag) en daarna was het tijd om naar school te gaan. Felix liep naar de koelkast alsof hij een missie had, en ik gaf hem zijn ovenschaal met de brownies. Alles netjes in één grote schaal, omdat ze het toch in de klas zouden eten. Geen verpakkingsgedoe, gewoon in één keer uitdelen. Hij keek me aan met zijn blauwe ogen die fonkelden van trots. “Ik ga ze allemaal blij maken hè mama?”

En toen gebeurde het…

We liepen het schoolplein op. Hij liep iets voor me uit, de schaal stevig in zijn handen. Hij wilde de schaal per se zelf vasthouden. En net toen we bijna bij de deur waren, het was echt nog maar vijf meter, struikelde hij. Klets. De ovenschaal brak in duizenden stukken. Glazen scherven en bruine klodders brownie verspreid over de stoep. Felix lag op zijn knieën. Geschrokken. En toen kwamen de tranen.

Zijn wereld stortte in

Hij huilde. Niet een beetje jammeren, maar echt tranen-met-tuiten-huilen. Grote uithalen. Zijn gezichtje was rood, zijn lip trilde. “Mijn traktatie… mijn mooie traktatie…” Ik zakte meteen naast hem op de grond en trok hem op schoot. “Lieverd, het geeft niet. We lossen het op. Het komt goed. Echt waar.” Maar hij bleef snikken. Zijn droom was letterlijk in duizend stukjes gevallen op het schoolplein. En ik voelde mijn hart breken. De juf kwam eraan gerend en schrok ook van het tafereel. Andere ouders keken even meelevend, iemand haalde een bezem. Maar ik zat daar alleen maar met mijn kleine jongen op schoot, die zich verdrietiger voelde dan ooit.

Actie-modus aan

Ik wist één ding zeker: dit ging ik niet laten gebeuren. Niet op zijn verjaardag. Dus ik zei: “Oké maatje, ik ga nu terug naar huis. Ik maak gewoon nieuwe. En weet je wat? Dit keer doe ik ze apart in kleine bakjes. Dan kan er niks vallen. Deal?” Felix keek me met natte ogen aan. “Echt?” “Echt waar. Ik ben over twee uurtjes terug. En dan doen we het gewoon nóg een keer. Beter zelfs!” De juf vond het helemaal goed. Felix kreeg alvast een kroon en mocht de klas in. Hij kreeg dikke knuffels van zijn klasgenootjes. Dat hielp een beetje. Maar ik wist: ik móet dit fixen.

Als een tornado door de keuken

Ik reed naar huis als een soort race-moeder. Ik had nog dadels en noten in huis. De oven ging aan nog voor ik m’n jas had uitgedaan. Ik gooide alles in de blender, maakte het beslag, smeerde het uit over twee kleinere bakvormen (voor de veiligheid!) en hop, in de oven. Terwijl het bakte, maakte ik de graafmachines schoon. Alles in tempo x100. De oven piepte. Ik haalde de brownies eruit, perfect. Even afkoelen in de koelkast (of nou ja, diepvries voor een paar minuten, nood breekt wet) en ik sneed ze in kleine vierkantjes. In elk stukje prikte ik een vorkje en een graafmachientje. Alles netjes in een cupcakebakje. Twintig traktaties. Net op tijd.

Terug naar school

Met een grote krat vol trots en een hoofd vol adrenaline reed ik terug naar school. Op het plein stond de juf al te zwaaien. Felix zat aan een tafeltje met een tekening, maar toen hij me zag, rende hij op me af. “Je bent terug! Je hebt ze gemaakt?!” Ik knikte en liet hem even in de krat kijken. Zijn ogen glommen. “Deze zijn nóg mooier!” zei hij zacht. Ik liep met hem mee naar de klas. De juf klapte enthousiast in haar handen en de kinderen begonnen meteen te juichen. Felix mocht uitdelen, helemaal zelf, met een stralende glimlach op zijn gezicht. “Eet maar niet de graafmachine op, die is van plastic,” zei hij serieus tegen iedereen. De hele klas lachte. Mijn hart barstte bijna van trots.

Een dag met een scheur en een gouden randje

Na schooltijd kreeg ik nog berichtjes van ouders dat hun kind “de coolste traktatie ooit” had gekregen. Een moeder appte: “Mijn zoon wil nu ook aarde eten met een kraan erin, haha.” En Felix? Die keek me aan het einde van de dag aan en zei: “Mama, het was het leukste feest ooit. Zelfs mét de val.” Missie geslaagd.

SVENJA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.