Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik wist niet dat het schoolplein zo confronterend kon zijn
Toen mijn dochter Robijn naar groep 1 ging, stapte ik een wereld binnen waarvan ik het bestaan alleen maar vaag vermoedde. Een wereld van fluisterende groepjes, thermoskannen met havercappu, uitgesproken leggings, merksneakers en een soort hiërarchie die me akelig veel deed denken aan de middelbare school. Maar dan met buggy’s, lunchtrommels en scrunchies. Ik ben Pleun. Moeder van één, getrouwd met Bhodi, parttime tekstschrijver, fulltime planner van gezinsleven, boodschappen, traktaties en speelafspraakjes. Tot dan toe had ik me redelijk veilig gevoeld in de kinderopvangwereld: ouders haalden en brachten gehaast, geen tijd voor koetjes en kalfjes. Maar op de basisschool veranderde dat. Er was tijd. Er waren blikken. En er waren ‘de moeders’.
De eerste paar weken hield ik me compleet afzijdig
Ik knikte vriendelijk, probeerde niet te lang naar mijn telefoon te staren, en hield Robijn stevig aan de hand alsof zij mijn legitimatiebewijs was om daar te mogen staan. Er was een moeder die me opviel. Hoge paardenstaart, roze scrunchie, leren jas, grote zonnebril. Alsof ze recht uit een Netflix-serie was gestapt. Ze heette Rosea. Iedereen wist dat. Ze kende alle juffen en meesters bij voornaam, regelde mee met een schooluitje, zette acties op voor het schoolpotje en organiseerde verjaardagscadeaus. En iedereen hing aan haar lippen.
Na een paar weken gebeurde het: ik werd aangesproken
Door een andere moeder, Sanne, die me vriendelijk vroeg of ik al in de ‘klasapp’ zat. Ze bedoelde de WhatsAppgroep voor de ouders van groep 1B. Ik zei nee. Twee minuten later kreeg ik een uitnodiging binnen. ‘Moeders groep 1B’ heette de groep. En nog geen vijf seconden daarna: ‘Rosea heeft je toegevoegd.’ En toen kwam het bericht. Van haar. Rosea. ‘Even eerlijk…’ stond er. Mijn hart sloeg over. Wat kwam erna? Wat bedoelde ze? Ik voelde me ineens weer zestien. Alsof ik op een verkeerd feestje was en iemand wilde weten wat ik hier deed. Ik las: ‘Rosea is aan het typen’..
‘Wie heeft er ook altijd gezeik met die broodtrommels?
Mijn kind eet nóóit wat ik meeneem.’ Ik wist niet wat ik moest antwoorden. De rest van de groep reageerde met lachende emoji’s, tips, foto’s van lunchtrommels en recepten voor muffins. Ik zei niets. Ik was bang het verkeerd te doen. De weken daarna werd ik opgenomen in het ritme. Schoolplein om 08:25. Even knikken naar bekende gezichten. Rosea die met haar zonnebril op verslag deed van de ouderraad. Sanne die me tipte over de beste plekken voor kinderfeestjes. En de appgroep die nooit stil stond. Ik voelde me er nog niet thuis, maar ik hoorde er in elk geval bij. Dacht ik.
Tot het moment dat ik per ongeluk iets verkeerds zei in de groep
Er was een verwarring over een studiedag. Ik vroeg of iemand wist of het klopte dat er donderdag geen school was. Rosea reageerde: ‘Staat in de nieuwsbrief, Pleun 😘’ En daarna… stilte. Geen reactie van anderen. Alsof ik iets doms had gevraagd. Ik voelde me in ieder geval stom. Hoe kon ik dat niet weten? Waarom had ik niet eerst de nieuwsbrief gecheckt? En toen begon het. Het gevoel dat ik me moest bewijzen. Dat ik méé moest doen. Aan de juiste thema’s, traktaties die Pinterestwaardig waren, aan het juiste volume op het schoolplein. Het raakte me meer dan ik wilde toegeven. Mijn man Bhodi begreep het niet helemaal. “Wat boeit het wat die vrouwen vinden? Je ziet ze drie minuten per dag.” Maar het ging niet om die drie minuten. Het ging om hoe het voelde. De constante vergelijking. Het ongemerkte aftasten. De momenten waarop ik net niet werd uitgenodigd voor een speelafspraakje, de lunch op school die Robijn blijkbaar ‘anders’ had dan de rest, de keren dat Rosea haar arm om een andere moeder heen sloeg en ik me afvroeg waarom ik daar niet stond.
Ik begon mijn gedrag aan te passen
Kocht wél die ene rugzak waar iedereen het over had. Zocht naar ‘gezonde lunchtips’. Plaatste een foto van Robijn met haar nieuwe laarsjes. En toen kreeg ik opeens een privébericht van Rosea. ‘Leuke laarsjes! Kom je volgende week ook helpen met versieren op school voor Sint?’ Ik voelde me euforisch. Ja! Ik mocht helpen. Ik hoorde erbij. De ochtend van het versieren ging ik extra vroeg. De gymzaal was gevuld met slingers, dozen, geur van koffie. Rosea stond al bij de geluidsinstallatie. Ze glimlachte naar me. “Pak maar een schaar. We beginnen met de muur.” Die ochtend was heerlijk. We werkten hard, lachten, en ik voelde me nuttig. Een moeder onder de moeders. Een onderdeel van iets. Later, tijdens de koffie, vroeg Rosea tussen neus en lippen door: “Wat doe jij eigenlijk, Pleun? Werk je?” Ik vertelde over mijn freelancewerk. Dat ik vooral thuis werkte, en ook vaak ‘s avonds. Ze knikte langzaam. “Ah, chill. Dan kun jij vast ook volgende keer helpen met de paaslunch.” Het was geen vraag. En ik zei ja. Natuurlijk zei ik ja.
Er was nog een moment dat me altijd zal bijblijven
Het was op een vrijdagmiddag. Rosea had een spontane oproep in de app gedaan: ‘Wie heeft er zin in een borrel straks bij mij thuis? Gewoon even met wat moeders.’ Iedereen leek ‘ja!’ te roepen. Ik twijfelde. Maar ik wilde erbij horen. Dus ik stuurde: ‘Leuk! Ik kom ook.’ Een uur later kreeg ik een berichtje van Rosea. Privé. ‘Hee Pleun, leuk dat je ook komt 💕. Houdt je meer van witte wijn of rose?’ Mijn wangen gloeiden. Ik hoorde erbij. De populaire groep. Ik werd iedere keer voor Roseas borrels gevraagd. Langzaam maar zeker begon ik mijn plek te vinden. Ik werd uitgenodigd voor verjaardagen, kreeg binnenpretjes in de appgroep, mocht meedenken over de groepsfoto. En ergens vond ik dat fijn. Ik hoorde er nu écht bij. En toch…Ik twijfelde wel. Want waarom houdt ik de hiërarchie in stand? Waarom doe ik eraan mee? Ben ik niet volwassen geworden?
Op een middag, nadat ik Robijn had opgehaald, bleef ik wat langer op het schoolplein staan
Rosea vertelde enthousiast over een nieuwe moedersbrunch die ze wilde organiseren. Iedereen lachte, knikte, plande mee. Maar toen ik me omdraaide zag ik aan de overkant van het plein twee andere moeders staan. Ze keken kort naar onze groep en wendden hun blik weer af. Alsof ze zich bewust waren van hun plek daarbuiten. En ineens voelde ik het prikken. Was ik nu zelf deel geworden van een exclusief groepje waar ik ooit zo tegenop had gekeken? In mijn jeugd. Maar ook nu. Zagen die moeders mij zoals ik Rosea had gezien? Wilde ik dit wel? Maar nog belangrijker: waarom wilde ik dit? Wilde ik mijn jeugdtijd ‘goedmaken’? Ik had er nooit bij gehoord, maar nu wel.
PLEUN
Waarom is het een ‘moeder-groepje’? Mogen vaders er niet bij? Het gaat in dat groepje toch vooral om communicatie over schoolactiviteiten? Hoeven vaders daar niet in te participeren? Zijn dit allemaal moeders met geen, of met deeltijdbanen? Ik vind het vreemd dat in zo’n app van ‘klas 1B’ niet alle ouders worden uitgenodigd. Heel vreemd zelfs.
Volgens mij doet Rosea niets verkeerd. Zij neemt initiatief, betrek anderen erbij die willen.
Het is de schrijfster die als een hondje achter Rosea loopt. Ik lees niet veel over de kinderen. Ik lees alleen hoe belangrijk het is om bij de andere moeders te horen.
Ik heb mij er nooit druk om gemaakt, heb vriendinnen, familie, collega’s buren.. Ik hoefde niet bij de harde kern te horen, maar heb mij er ook nooit tegen verzet. Ik vond het aardig als ze mij ook voor iets vroegen, maar meestal deed ik niet mee.
Hoelijk heeft de onzekerheid en de ‘erbij horen’ mentaliteit van de schrijfster niet al te veel invloed in de opvoeding…
ben ik hier de enige die denkt dat rosea niks misdoet. Ze helpt de school veel en probeert leuke dingen te organiseren voor de kinderen wat is daar nu weer mis mee. schrijfster klinkt enorm onzeker maar daar hebben die andere moeders toch niks mee te maken. ik merk ook geen uitsluitend gedrag op van het groepje moeders of ander toxisch gedrag. zie echt niet wat hier het probleem is
Ik lees vooral de beleving van de schrijvende moeder eerlijk gezegd. Wat nou als Rosea het vooral heel leuk vind om te helpen en zelf wat eenzaam is? Of die twee moeders die langs de zijlijn staan er niet bij willen horen? Er ontbreekt veel nuances en diepgang in het verhaal, dit is het schoolplein perspectief van één persoon.
Bij “ons” op het schoolplein is ook z’n hiërarchie. Ik doe er niet aan mee, waardoor ik er toch bij hoor op de een of andere manier. En dan merk ik toch dat mijn rebelse karakter ervoor zorgt dat de sfeer veranderd. Blijkt de andere moeders het ook zwaar hebben met al die “perfectie” die van ons verlangt word tegenwoordig. Dat zorgt weer voor echtere gesprekken en een betere band onderling, wel zo fijn voor de kinderen en leerkrachten.
Duidelijk een gevalletje Queen Bee en haar volgers. Het lijkt werkelijk de klas van mijn dochter wel destijds. Iedereen wil erbij horen en maakt het de koningin naar haar zin. Vreselijk. Wees gewoon jezelf. Als je er later op terugkijkt denk je ws wat een achterlijk gedrag had ik toen.
be moderne tijd,
blijf jezelf , val je al genoeg op.
op de basisschool van mijn dochter was ook zo’n groepje moeders.
ik hielp mee met activiteiten, maar toen er wijn bij kwam kijken ben ik daarmee gestopt. ze gingen zich toen ” de leuke moeders club” noemen. Gelukkig namen de juffen ze niet serieus. Ookal probeerden die moeders wel overal een vinger in te hebben. Ik heb toen tegen de juffen gezegd dat ze mij gerust om hulp mochten vragen. Ookal hoorde ik niet bij die club. Dat deden ze gelukkig ook.
Dit soort situaties zou voor mij al een reden zijn geweest om een andere school te zoeken. Kind heeft 2 jaar op een basisschool gezeten waar dit kinderachtige gedrag schering en inslag was. Echt verschrikkelijk; zowel voor de kinderen, als voor de ouders. Voor degenen die er niet bij hoorden he, want voor het elite-clubje was het feest. In de inner-circle was wel heel strakke sociale controle en strenge (ongeschreven) regels. Voldeed je daar niet aan, of maakte je een misstap; dan lag je eruit en je kind ook. Wat ook heel erg was, was dat het nog gefaciliteerd werd door de leerkrachten ook. Veel van hen vertoonden dat gedrag ook, maar op een andere manier. We hebben het 2 jaar volgehouden en toen was ik er echt helemaal klaar mee. Kind van school gehad (die had het sowieso erg moeilijk in de klas, want de kinderen waren een copietje van hun ouders) en heel snel een andere school gevonden. Wat een verademing. Een school met een open en rustige sfeer. Geen onnodig gedoe, gezeik,vbyitensluiten en al helemaal geen opperklas moeder/ queen- bee met hofhouding, want de leerkrachten regelden alles, of iemand uit de ouderraad. Ouders waren onderling heel verschillend en iedereen deed gewoon zijn/ haar ding.
Dus als ik je dan tegen was gekomen, zou ik met mijn kind met een hele grote boog om je heen gelopen zijn. Van mij geen bewondering, maar irritatie en minachting. Zulke mensen kan ik missen als kiespijn en mijn kind ook.
Maar even: welk ‘kinderachtig’ gedrag? Ik lees in dit hele verhaal echt helemaal niets wat deze vrouw of vrouwen fout doen. Alles, maar dan ook alles is een projectie van de schrijfster. Deze moeder vraagt een paar andere moeders die ze inmiddels een beetje heeft leren kennen voor een spontaan borreltje, nou nou. Dat zij ‘populair’ zou zijn of zou ‘veroordelen’ is helemaal nergens op gebaseerd!
Dit was ook mijn gedachte. Het lijkt er vooral op dat de schrijfster enorm worstelt met haar eigen onzekerheid.
Hahaha ojee,..
Door veel dingen elke keer weer herinner ik me hoe blij ik ben in een gewoon dorp te wonen
Hallo schavuit. Geloof me in dorpjes heb je dat ook zeker te weten. Het speelt overal dat meestal zelf onzekere types doen dat ze heel belangrijk en zo geweldig zijn.🤣
blij dat er in mijn nog geen mobiel bestond.
Waarom wil iedereen toch overal bijhoren.
De app bestond vroeger niet maar wel ” de moeders” van de Vrije School. Harry ik ben van jouw leeftijd.
Wat hadden we het als ouders druk met van alles en nog wat en tja ik viel wel op natuurlijk als alleenstaande moeder met drie kinderen.
Maar ik deed mijn best.
Mijn kinderen hadden lol om hun moeder en de gelederen waren echt wel gesloten. Dus moest er een brood haantje op het stokje met palm pasen geloof ik, mijn kinderen hadden ze en ze zagen er geweldig uit..Niemand wist dat het gekochte haantjes waren want ik had een heuse baan en geen tijd om te bakken.
Was er lente Markt, alle moeders bakten zich in de ronde en het was heerlijk. Ook ik had mijn baksels van de bakkerij om de hoek van mijn werk. Nooit iemand erg in gehad, maar mijn baksels waren toch ook wel erg lekker. Etc etc.
Ik droeg geen rokken, had gewoon een jeans aan etc.
Dus lieve moeder van dit verhaal:” blijft U zelf en doe die dingen die u kunt doen en vooral die u graag wilt doen. En verder denk strategisch en kijk met humor naar dat gedoe en trek u eigen plan.
Heb ik ook gedaan, heb ook nee gezegd en werd niet altijd in dank afgenomen, maar de kinderen hadden een geweldige schooltijd en mams heeft veel gelachen en zich tevens goed begrensd. Vorig jaar begonnen de kinderen opeens spontaan over doe haantjes op het stokje, de volwassen mannen rolden bijna van hun stoel van het lachen en gaven aan dat ik de les had voorgeleefd om vooral bij jezelf te blijven zelfs als het niet antroposofisch verantwoord was. Het was haalbaar want praktisch ook al was het niet conform het recept. Hahahahaha….
De app maakt het lastiger maar er is niets veranderd. Denk maar aan “de Luizenmoeder” zo herkenbaar….
Wat een spuug hekel had ik aan die moedergroepjes. En inderdaad altijd zo’n hippe trut die dan bovenaan de rots mag staan stralen. no thanks.
Dit is echt mijn worst nightmare. Bij dit soort moeder clubjes horen! Ik distantieer me juist van dit soort mensen op school. Ik heb 4 kinderen en zie dus een hoop kinderen en ouders…
Bij ons op school heb je ze ook dit soort hippe moeder groepjes… Ieder voor zich natuurlijk maar het is niet mijn ding. Het gedrag, de sfeer, ik vind het allemaal even nep. Ik sta gewoon alleen achteraan. Ik groet iedereen en maak ook echt wel eens een praatje. Ben altijd bereid om te helpen.
Vroeger wilde ik er altijd bij horen en wat heb ik hard gelopen voor de populaire meiden en jongens. Uiteindelijk werd ik altijd uitgescheten 😂 Dus misschien vandaar mijn afkeer.
Och Och och och Joris, wat heb je het toch mooi verwoord ondanks je je niet in dit geneuzel herkent. En wat goed van je dat jij ook weleens ergens uit de buurt blijft…
Fijn weekend
Ok bedankt voor je sterk inhoudelijke bijdrage een het geheel.
Aanpassen aan een groep mag altijd, maar blijf vooral trouw aan jezelf!
Niet zo goed wetend wat ik nu werkelijk heb gelezen. Ging dit over een nieuwe Netflix serie die ik heb gemist?
Ik denk dat Rosea in haar puberteit is blijven hangen. Ze hoorde toen waarschijnlijk bij het populaire groepje en wil dat nog steeds.
Help op school wanneer dit nodig is en zeker niet om erbij te horen.
Ga bij jezelf te rade wat nu werkelijk belangrijk is en luistert alsjeblieft naar je partner.
“Zit je al in de klassenapp?”
“Nee”
“Ik voeg je wel even toe”
“Nee, dat hoeft niet. Als je iets wilt weten kan je me prive appen.”
En zo bespaarde ik een hoop ellende 😂
Hahaha hier ook. zo whatts app groep van alle ouders van groep 1. wordt er niks in gezegd….vraag ik wat nou de bedoeling is van deze app groep. antwoord: voor belangrijke mededelingen etc. Nou deze krijg ik zelf wel van school dus adieu en de groeten.
Haha, dat ja, mij hadden ze toegevoegd en ik heb mezelf direct weer verwijderd, werd me niet in dank afgenomen maar ze lieten me voortaan fijn met rust. Ik lees de schoolapp wel voor info
Ik ben 66 jaar en mij sinds kort (op aandringen van (klein)kinderen 😇😆) aan het verdiepen in de (on)mogelijkheden van internet.
Lees hier graag (en vaak 😁😇) de artikelen EN de reacties. Maar juist nu vraag ik mij af…..is wat de schrijfster hier beschreef EN groot deel van de reacties nu het gevolg van….social media??
Zelf herken ik nl niets in het verhaal van schrijfster. Ik ging zelf lopend naar school die dicht bij huis was. Maar ook de andere kinderen kwamen lopend of, als ze verder weg woonde, met fietsje. Niets van ouders die kinderen naar school brachten. Dus ook geen samenscholing van ouders. Ik keur dat samenscholing echt niet af….maar stel vast dat ook dit soort dingen er nu anders aan toe gaat dan vroeger.
Je hoort erbij, maar ben je ook jezelf? ik heb dit gedoe vanaf de ‘andere kant’ als leerkracht gadegeslagen. Ik zeg:”Run baby,run”
Wil je de juf/meester helpen, graag, regel het rechtstreeks.
ik heb 3 kinderen op de basisschool gehad, maar dit heb ik nooit meegemaakt. iedereen hielp mee, waar nodig was. school op de ene hoek van decstraat, de speeltuin op de andere. en hup, daar zaten we na achool… de kinderen speelden allemaal samen en wij dronken koffie met ons alleen, gewoon gezellig altijd. maar nooit wijn…….
Wow!! is die Rosea de koningin ofzo?? en zelfs zou ze dat wezen moet je haar dan echt op zo’n enorm voetstuk plaatsen?? die vrouw laat ook gewoon zo nu en dan gore scheten, heeft haar dag wel eens niet, ziet er echt niet altijd zo op en top perfect uit als dat ze zich doet overkomen op het schoolplein, is vast ook weleens doodmoe van al dat geregel en gezeur van kind (eren) en schiet dan ook wel eens uit haar slof.
Wat ik maar wil zeggen is: doe gewoon wat goed is voor jezelf en je gezin, dat is het belangrijkst in het leven! en niet wat één of andere schoolpleinmoeder doet. Hang niet zo je eigenwaarde op aan mensen buiten je gezin om…… echt wordt eens wakker!!
Dit voelt als een Terror moeder, laat je aub niet gebruiken.
Bij ons op school is er een groepje hulp moeders vanuit school geregeld en zijn dit zeker niet de “populaire” moeders, maar gewoon een groepje moeders die willen helpen waar nuttig voor school. Ook komen verzoeken voor meer hulp vanuit dit groepje en niet vanuit 1 iemand.
Tijdens het helpen is het gezellig (koffie met wat lekkers op school) maar dat is het dan ook.
Helemaal prima, geen kliek vorming en hulpvragen naar iedereen.
Het gaat tenslotte om de kids toch?
Ik herken me totaal niet in dit geneuzel. Natuurlijk zijn er groepjes. Mensen die elkaar al kenden of hebben leren kennen. Soort zoekt soort. Maar een klassen-app voor alleen moeders? Het en groupe bespreken van je issues met de inhoud van het lunchtrommeltje van je kleuter? Een moedersbrunch? Muffins mee naar school alsof het de normaalste zaak van de wereld is?
Rosea klinkt als een beroeps-hulpouder. Zo eentje die alles naar zich toetrekt en overal haar reet tussen wurmt. Die alles wel even organiseert en daarom denkt hoger in welke hiërarchie dan ook te komen en anderen dwingend ronselt. Ik weet dat ze er zijn, maar ik blijf er uit de buurt. Not my cup of tea.
heel verstandig Joris, genoeg mensen die zich op die manier denken “onmisbaar” te maken. helaas zijn het ook meestal degenen, die het een ander heel moeilijk kunnen maken als ze t even wat anders willen doen dan zij. dus idd beter uit de buurt blijven.