Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zwanger worden was voor mij nooit vanzelfsprekend. We hebben er vier jaar over gedaan. Vier lange jaren vol hoop, teleurstelling, vruchtbaarheidstrajecten, testen, wachtweken en nog meer teleurstellingen. Dus toen het eindelijk lukte, voelde het alsof ik de loterij had gewonnen. Ik durfde het nauwelijks te geloven. Alsof mijn lijf op elk moment weer roet in het eten zou gooien. Maar de weken tikten voorbij. De echo’s zagen er goed uit. En zo groeide daar langzaam maar zeker een klein meisje in mijn buik. Onze dochter, onze Pien.
De bevalling ging sneller dan ik had durven dromen
De zwangerschap ging niet zonder slag of stoot. De gebruikelijke misselijkheid in het eerste trimester, bekkeninstabiliteit vanaf week 25, en ik sliep nauwelijks. Maar ik klaagde niet. Ik was eindelijk zwanger. De bevalling begon midden in de nacht. Ik voelde lichte krampen, keek op de klok. 03:42. Ik stond op, liep rondjes door het huis. Toen braken ineens mijn vliezen. Alles kwam in een stroomversnelling. De weeën werden al snel hevig, en rond half zes zaten we in de auto naar het ziekenhuis. Ik weet nog dat ik zei: “Als dit pas het begin is, trek ik dit niet hoor.” Maar toen bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben. Het was begonnen. Pien werd om 11:13 uur geboren. Het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Haar donzige haartjes, haar kleine handjes. Ze werd op mijn borst gelegd en ik dacht alleen maar: Je bent er. Je bent er echt.
De eerste dagen voelde ik me euforisch
De kraamweek begon alsof we in een roze wolk zaten. De kraamverzorgster was een schat, Pien dronk goed aan de borst, sliep tussen de voedingen door. Mijn vriend Joris regelde alles. De boodschappen, de visite, het avondeten. Ik hoefde alleen maar te genieten. En dat deed ik. De eerste drie dagen. Op dag vier begon ik ineens te huilen. Zomaar. Tijdens het aanleggen. Tijdens een praatje met mijn moeder. Tijdens het verschonen. En ik kon niet uitleggen waarom. “Kraamtranen,” zei iedereen. “Heel normaal.” En ik knikte en glimlachte en probeerde mezelf bij elkaar te rapen. Maar de dagen gingen voorbij. En het huilen ging niet weg.
Ik durfde op een gegeven moment de straat niet meer op
Wat begon als wat huilbuien, werd al snel een gevoel van beklemming en rouw. Ik kon nergens van genieten. Alles voelde alsof het me overspoelde. Op een ochtend stond ik op met een bonzend hart. Ik voelde me licht in mijn hoofd, alsof ik ging flauwvallen. Mijn handen trilden. Mijn borstkas voelde dicht. “Ik denk dat ik een hartaanval heb,” zei ik tegen Joris. We belden de huisarts. Alles wees op een paniekaanval. Ik wist niet wat ik hoorde. Daarna kwamen ze steeds vaker. Als ik wist dat iemand op bezoek kwam. Als ik in bad ging. Als ik naar buiten moest. Ik kon het huis niet meer uit. De gedachte aan de supermarkt maakte me misselijk. Zelfs het idee dat iemand onverwacht aan kon bellen, maakte me bang. Doodsbang. Alsof ik ineens de controle over mijn leven kwijt was.
Ik schaamde me kapot
Wat er mis was met mij, kon ik zelf niet eens uitleggen. Ik was toch juist zó gelukkig dat ik eindelijk moeder was geworden? We hadden dit kind gewild, gewenst, bevochten. En nu dit? Ik vond mezelf ondankbaar. Zwak. Een slechte moeder. Ik praatte er met niemand over. Niet met Joris, niet met mijn moeder, zelfs niet met de verloskundige. Ik zei dat het prima ging. “Gewoon moe.” “Veel bezoek gehad.” “Beetje overweldigd.” Pas toen ik op een avond in de badkamer op de grond zat, huilend en hyperventilerend, met Pien die in haar bedje lag te jammeren, en Joris radeloos naast me zat, brak ik. “Ik weet niet meer wat ik aan het doen ben,” snikte ik. “Ik ben bang voor alles. Zelfs voor naar buiten gaan.”
De huisarts stelde voor om met iemand te gaan praten
Dat gesprek was het begin van mijn herstel. Ik kwam terecht bij een praktijkondersteuner. Die stuurde me door naar een psycholoog, gespecialiseerd in postnatale klachten. Ik kreeg uiteindelijk de diagnose: postpartum angststoornis met paniekklachten. Geen depressie. Ik voelde me geen moment somber of neerslachtig. Maar wel opgejaagd.
De therapie was intensief. We begonnen met cognitieve gedragstherapie. Daarna EMDR. Ik leerde herkennen wanneer mijn gedachten op hol sloegen. Hoe ik moest ademen. Hoe ik weer langzaam naar buiten kon gaan. Eerst een blokje om. Toen een koffie halen bij de kiosk. Op een dag liep ik zelfs een supermarkt in. Bibberend, maar ik deed het.
Pien was inmiddels bijna één jaar
Ik voelde me stabieler. Ik begon weer te genieten. Van haar eerste stapjes. Haar eerste verjaardagstaart. Ik merkte ook hoe ik langzaam mijn wereld weer durfde te vergroten. Al bleef ik enorm gevoelig voor overprikkeling. Drukte, onverwachte gebeurtenissen, te veel bezoek op een dag; het kon me nog altijd uit balans halen.
Toch leerde ik beter mijn grenzen bewaken. “Nee” zeggen. Rust inbouwen. Pauze nemen als ik merkte dat mijn hoofd vol zat. Joris was daarbij mijn rots in de branding. Hij voelde het inmiddels haarfijn aan wanneer het teveel werd. En ik voelde me minder schuldig als ik hem vroeg om even Pien op te vangen.
De wens voor een tweede groeide
Pien was inmiddels twee. Een heerlijk kind. Kletste de oren van mijn hoofd, sliep als een roosje, kon zichzelf goed vermaken met haar houten trein of boekjes. Ik keek naar haar en dacht steeds vaker: ik zou dit nog wel een keer willen meemaken. Joris ook. Hij begon er voorzichtig over. “Als we nu weer gaan proberen, zou het leeftijdsverschil best mooi zijn.” Ik knikte. De wens was er. Zeker. Maar de angst ook. Wat als het weer vier jaar zou duren? Wat als ik weer zulke paniekaanvallen zou krijgen? Wat als het nóg erger zou zijn?
De angst voor herhaling is groter dan ik wil toegeven
Ik heb er veel over gelezen. Over hoe vrouwen met postpartum klachten meer risico lopen op een herhaling. Maar ook over hoe een goede voorbereiding veel kan schelen. Toch voel ik bij elke gedachte aan een nieuwe zwangerschap een knoop in mijn maag. We zijn voorzichtig begonnen met “zien wat er gebeurt”. Geen apps meer, geen ovulatietesten. Gewoon vrijen wanneer het goed voelt. Maar zelfs die vrijblijvendheid maakt me soms al zenuwachtig. Want het zou zómaar kunnen gebeuren. En dan begint het weer. Joris zegt dat ik het deze keer niet alleen hoef te doen. Dat we al zoveel geleerd hebben. Dat we nu weten waar we op moeten letten. En ik weet dat hij gelijk heeft. Maar het blijft spannend.
Ik probeer mezelf niet gek te maken
Ik werk inmiddels weer drie dagen per week. Pien gaat naar de opvang en vindt dat geweldig. De muren van ons huis voelen niet meer als een kooi, maar als een thuis. En toch is er nog die schaduw, dat stemmetje dat zegt: Wat als het terugkomt?
Ik weet dat ik niet de enige ben. En dat helpt. Andere moeders hebben me via forums, via mijn psycholoog, via verhalen in tijdschriften laten zien dat herstel mogelijk is. Dat je sterker wordt. En dat je na een donkere kraamtijd tóch opnieuw voor geluk kunt kiezen. Dus ik adem in. En uit. En denk: misschien, heel misschien, lukt het deze keer wel. En als dat niet zo is, dan weet ik inmiddels dat ik hulp mag vragen. En dat ik niet zwak ben, maar moedig. Moedig genoeg om opnieuw moeder te willen worden.
CHARLOT
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zeker heftig! Fijn dat je er weer bovenop bent gekomen. Lijkt me wel dat jij en anderen om je heen het sneller herkennen mocht het zich herhalen.
Heftig! Hopelijk komt het niet terug.