
Angele: “Ik stapte bij het ophalen van mijn dochter vol verbazing de tuin binnen: ‘Wat een gezelligheid’, ik schrok, dit doe je toch niet als er iemand komt spelen?”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Kiki ging voor het eerst afspreken met haar nieuwe vriendinnetje
Ik was al wat aan de late kant. Kiki was aan het spelen bij haar nieuwe vriendinnetje Isolde en had het vast enorm naar haar zin. Ik had eerder die week nog met Isolde’s moeder gepraat, een gezellige vrouw die me op het schoolplein meteen aansprak toen de meiden begonnen af te spreken. Ze leek me betrokken, vriendelijk en kordaat, dus ik voelde me er eigenlijk prima bij.
Niemand deed open
Toen ik aanbelde bij hun huis, deed er niemand open. Niet heel gek, dacht ik nog. Misschien hoorden ze de bel niet of zijn ze buiten aan het spelen. Maar terwijl ik daar zo stond, hoorde ik gelach uit de tuin komen. Niet een klein beetje, nee – echt luid gelach, geroezemoes, stemmen die over elkaar heen buitelden. Ik liep langs het huis en zag dat de garagedeur op een kier stond.

“Wat een gezelligheid hier,” floepte ik eruit
Ik liep voorzichtig via de zijkant de tuin in. Daar zag ik Isoldes moeder, onderuitgezakt op een loungeset, samen met een man die ik niet kende. Niet de vader van Isolde in elk geval die had ik al eens bij een kijkmiddag ontmoet. Ze hadden allebei een groot glas wijn in de hand en ik hoefde geen kenner te zijn om te zien dat dit niet hun eerste glas was. De sfeer was jolig, bijna puberaal. Ze lachten luid, tikten hun glazen tegen elkaar, en merkten me pas op toen ik al bijna voor hun neus stond.
“Wat een gezelligheid hier,” floepte ik eruit, meer uit ongemak dan als oprechte opmerking.
“Ja, even lekker bijkletsen,” zei ze opgewekt, alsof ik haar betrapt had op het maken van een kopje thee in plaats van een halve wijnproeverij.
“Waar is Kiki eigenlijk?” vroeg ik daarna.
“Uhh…” ze keek opzij naar haar vriend alsof hij het antwoord moest geven. “Ze gingen naar buiten. Dat is al even geleden,” zei ze vervolgens, waarna ze haar glas ophief en grinnikend een slok nam.
Ik voelde me ineens totaal onrustig
Mijn dochter van zes “ging naar buiten” – zonder dat iemand haar nakeek, blijkbaar. Zonder toezicht. En zonder dat iemand ook maar weet waar ze precies is.
“Oké,” zei ik zo rustig mogelijk, “dan ga ik zelf wel even kijken.”
Ik had mezelf bijna niet meer in de hand als ik eerlijk ben.
Ik liep een rondje door het plantsoen, mijn ogen scanden elk hoekje van het grasveld en elke boom in de speeltuin die ernaast lag. En gelukkig – daar zag ik haar. Kiki en Isolde speelden samen bij de klimrekken. Ze gierden van het lachen en hadden het zichtbaar naar hun zin.
Het voelde absoluut niet goed
Er zaten ook een paar ouders op het bankje, dat stelde me een heel klein beetje gerust. Er was tenminste íemand die een oogje in het zeil hield. Maar nog steeds voelde het niet goed. Want die ouders wisten niks van mijn kind. Kiki had daar net zo goed weg kunnen lopen, oversteken, in het water terechtkomen. Alles. Toen we naar huis liepen, vertelde Kiki enthousiast over haar middag. Hoe leuk Isolde is. Hoe ze samen een hut hadden gebouwd. Hoe ze een snoepje mochten. Allemaal leuke, kinderlijke dingen.
Het beeld wat ik aantrof bleef in mijn hoofd zitten
Maar het enige wat in mijn hoofd bleef hangen was dat beeld van die tuin. Van die moeder, die zich totaal niet verantwoordelijk gedroeg. En dat terwijl zij wél degene was die op mijn kind zou letten. Thuis zei ik tegen mijn man: “Ze heeft het leuk gehad. Maar ik denk dat we volgende keer maar bij ons afspreken. Of even helemaal niet.” Hij keek me verbaasd aan, maar toen ik vertelde wat ik had gezien, trok hij dezelfde conclusie: onverantwoord.
Ben ik nou de enige die hier moeite mee heeft?
Ik vraag me af: denken andere ouders hier anders over? Zie ik dit te streng? Ik snap dat ouders ook tijd voor zichzelf nodig hebben, dat je een glas wijn wil kunnen drinken en dat het leuk is om bij te kletsen. Maar op het moment dat je verantwoordelijk bent voor kinderen, hoor je er gewoon te zijn. Aanwezig. Oplettend. Niet afspreken met vrienden en je daarop focussen.
Want wat als er wél iets was gebeurd? Wat als Kiki gevallen was? Of verdwaald?
Voor mij is het simpel: dit was de eerste en laatste keer dat Kiki daar heeft gespeeld. Volgende keer gewoon bij ons. Waar ik wél weet wie oplet.
ANGELE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.