Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Toen Youp geboren werd, stond mijn hele wereld op zijn kop. Niet alleen omdat ik moeder werd en overrompeld werd door emoties, hormonen en slapeloze nachten. Maar ook omdat mijn man, Joris, langzaam maar zeker verdween. Niet letterlijk. Hij was er fysiek. Maar de man die ik kende, de man met wie ik wilde bouwen aan een gezin, die was weg. Wat er precies aan de hand was? Dat ontdekte ik pas maanden later. Joris had een postnatale depressie. Iets waarvan ik toen nog niet wist dat het ook mannen kon treffen.
Alsof hij op een andere planeet zat
Laat ik bij het begin beginnen. De bevalling was pittig. Lang, pijnlijk en chaotisch. Youp kwam uiteindelijk met vacuüm ter wereld, en ik scheurde flink in. De eerste week stond ik volledig in de overleefstand. Kraamzorg, borstvoeding op gang krijgen, hechtingen, stuwing, huilbuien. Alles waar ik me een voorstelling van had gemaakt, bleek anders. Zwaarder. Maar ik had een focus: Youp. En ik dacht, als ik er voor hem ben en Joris en ik samen dit oppakken, dan komt het goed.
Maar Joris? Die was er… anders. In plaats van dat hij me vastpakte, mee huilde, mee worstelde, trok hij zich terug. Hij was ineens veel op zijn telefoon, ging lange stukken wandelen alleen, zonder dat ik wist waar naartoe. Of hij zat urenlang doelloos voor zich uit te staren met een slapend kind op zijn borst, alsof hij op een andere planeet zat. En steeds vaker zonder kind ook. Het frustreerde me. Ik voelde me in de steek gelaten. Maar ik was ook te moe om te ruziën.
“Hij moet gewoon wennen”
In de eerste weken zei ik tegen mezelf: “Hij moet ook wennen.” Want het leek me logisch: het is ook voor hem allemaal nieuw. En je hoort weleens dat mannen er pas later ‘inkomen’. Maar waar ik, ondanks alles, ook gelukkige momenten had, als Youp me aankeek, als hij op mijn borst in slaap viel, zag ik bij Joris vooral afstand. Hij keek amper naar Youp. Tilde hem op alsof het een pakketje was. Maakte geen grapjes, geen contact. En als hij er al iets over zei, dan was het in de trant van: “Ik voel niks.” Die woorden sneed ik weg. Ik kon ze niet aan. Dus ik negeerde ze. Want wat moest ik ermee?
De eerste breukjes
Na een week of zes begonnen de eerste echte spanningen. Ik had gehuild om een nacht waarin Youp ieder uur wakker was geworden. Joris zei alleen maar: “Dan moet je hem ook niet steeds uit zijn wieg halen.” Ik ontplofte. “Sorry? Jij ligt zelf te slapen alsof er niks aan de hand is! Je hoort hem toch ook? Of is hij alleen mijn kind?” Hij haalde zijn schouders op. “Ja, weet ik veel. Ik voel me gewoon kut, oké?” Toen hij dat zei, met een blik die bijna leeg was, werd ik stil. Het voelde anders dan alleen ‘het even zwaar hebben’.
De confrontatie
Na een maand of drie kon ik het niet meer houden. Ik sprak hem aan. Niet uit woede, maar uit pure wanhoop. “Joris, ik maak me zorgen. Om jou. Om ons. Je bent er wel, maar je bent er niet. Wat is er aan de hand?” Hij keek me aan en barstte in huilen uit.
Dat had ik nog nooit gezien. Mijn stoere, nuchtere Joris. Huilend, snikkend, trillend. “Ik weet het niet meer, Car. Ik voel me leeg. Alsof ik niks meer wil. Zelfs Youp… ik weet niet wat ik met hem moet. Ik had gedacht dat ik zo’n trotse vader zou zijn. Maar ik voel me mislukt. Ik voel niks. Alleen maar druk en falen.”
Postnatale depressie bij mannen
Pas toen viel het kwartje. Ik herinnerde me vaag dat ik iets had gelezen over postnatale depressies bij mannen. Maar dat was in een bijzin van een zwangerschapsboek. Niet iets waar je écht bij stilstond. En nu zat het ineens in mijn woonkamer. Op de bank. In de vorm van mijn man. We hebben die avond veel gepraat. Voor het eerst sinds weken voelde ik dat hij zich écht liet zien. Dat hij durfde toe te geven dat hij het niet trok. Ik stelde voor dat hij hulp zou zoeken. “Ik weet niet of dat iets voor mij is,” zei hij. Maar de volgende ochtend had hij zelf een afspraak gemaakt bij de huisarts.
De eerste stap naar boven
Vanaf dat moment veranderde er langzaam iets. Hij kreeg een doorverwijzing naar een praktijkondersteuner en uiteindelijk naar een psycholoog gespecialiseerd in jonge vaders. Hij bleek niet de enige. Er waren zoveel mannen die na de geboorte van hun kind in een zwart gat vielen. Het had met hormonen te maken, maar ook met de plotselinge verantwoordelijkheden, het verliezen van vrijheid, identiteitsverlies. En bij Joris: het gevoel dat hij als vader niets toevoegde. Zoveel mensen denken er niet aan dat dit ook mannen kan overkomen, we kregen van onze omgeving ook vaak te horen: ‘dat is toch echt een vrouwending?’
Hij vertelde later dat hij zich vanaf de eerste dag tekort voelde schieten. Dat hij me zag worstelen, maar geen idee had hoe hij moest helpen. Dat hij zich een buitenstaander voelde in de band die ik met Youp had. En dat hij jaloers was.
“Jij had Youp al 9 maanden bij je gedragen. Ik kwam er gewoon bij. En ik voelde niks.” Die woorden braken mijn hart. Niet om wat hij zei, maar omdat ik me nooit had gerealiseerd hoe eenzaam hij zich moest hebben gevoeld.
Youp groeit, Joris ook
In de maanden die volgden, zag ik mijn man beetje bij beetje terugkomen. Hij maakte weer grapjes. Ging zelf met Youp naar de speeltuin. Zette hem op zijn nek. Liet hem lachen. En genoot er zelfs van. Niet altijd hoor. Soms zei hij nog: “Vandaag voel ik weer die mist.” Maar het verschil met een paar maanden terug? Hij praatte erover. Hij schaamde zich er niet meer voor. Voor mij voelde het ook als een rouwproces. Ik had me zó verheugd op die eerste maanden als gezin. Ik dacht dat we samen op een roze wolk zouden zitten, dat we allebei tot over onze oren verliefd zouden zijn op dat kleine wezentje. In plaats daarvan voelde ik me vaak alleen, afgewezen, verdrietig. Ik heb die rouw ook moeten doorleven. Het beeld loslaten van hoe het ‘hoorde’ te zijn.
“Waarom hoor je hier nooit iets over?”
Wat me nog steeds verbaast, is dat er nauwelijks over gesproken wordt. Tijdens de zwangerschap kreeg ik van alles te horen over kraamtranen, postnatale depressie bij vrouwen, het belang van rust en steun. Maar niemand zei iets over mannen. Terwijl het dus echt bestaat. Volgens sommige onderzoeken krijgt zelfs 1 op de 10 vaders te maken met somberheid of depressieve klachten na de geboorte van hun kind. En wat doen we ermee? Niks. Mannen moeten ‘sterk zijn’. Ze krijgen geen controles van de verloskundige. Niemand die vraagt: “Hoe gaat het met jou?” En dat moet anders.
Wij zijn nu sterker
Inmiddels is Youp twee jaar. En wat ben ik trots op hem. Maar ook op ons.
Onze relatie heeft een flinke deuk gehad, dat durf ik best toe te geven. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: dit houdt geen stand. Maar we hebben er allebei voor geknokt. Joris is blijven praten, blijven werken aan zichzelf. En ik heb geleerd om ruimte te geven, niet alles te willen oplossen. Als je niks voelt, als je denkt dat je het verprutst hebt, weet dat je niet de enige bent. En dat er echt hulp is. Je hoeft geen held te zijn. Je hoeft alleen maar mens te zijn. Ik hoop dat mijn verhaal andere moeders bereikt. Moeders die misschien ook merken dat hun partner zich terugtrekt. Die zich afvragen waarom hij zo anders is sinds de baby er is. Let op de signalen en praat. En durf ook te zeggen: dit is niet jouw schuld, maar je hebt hulp nodig. Een postnatale depressie bij mannen is geen zwakte. Het is een realiteit. En zolang we blijven doen alsof het niet bestaat, blijven mannen ermee worstelen in stilte.
CARLIJN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
