Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben moeder van twee heerlijke jongens: Huub van 9 en Daan van 7. Ze zijn grappig, wild, slim en ontzettend lief. En ik voel me gezegend dat ik hun moeder mag zijn. Maar het is niet altijd zo geweest. Er is een tijd geweest dat ik helemaal vastzat. Dat ik mezelf kwijt was. En dat ik, ik schaam me nog steeds als ik het zeg, mijn uitweg vond in alcohol.
Vijf jaar geleden was alles me te veel
Het was het jaar dat Daan twee werd. Alles draaide om slapen, luiers, eten, huilen, werken, stress. Ik werkte toen vier dagen per week op een kantoor dat 1,5 uur van huis was. Waarom? Geen idee. Omdat het een goede baan was. Omdat ik carrière wilde. Omdat ik dacht dat ik het allemaal moest kunnen. En thuis? Steef deed echt zijn best. Maar ik voelde me alleen. Alsof het hele gezinsleven op míjn schouders lag. Alsof niemand zag hoe moe ik was. En toen begon het.
“Ik moet overwerken vanavond”
Dat zei ik tegen Steef. Een leugentje. Eén keer. “Ik slaap wel bij m’n ouders, dat is makkelijker.” Ze wonen twintig minuten van mijn werk. Het klonk logisch. In werkelijkheid reed ik langs hun huis. Naar een parkeerplek in de stad. En liep ik een café binnen. Alleen. Bestelde een wijntje. En nog één. En nog één. Het voelde als vakantie. Als vrijheid. Als even ademhalen.
Het werd een patroon
Elke paar weken. Dan ineens weer wekelijks. “Drukke dagen op werk.” “Die klant is echt een ramp.” “De files zijn gekkenwerk.” En dan ging ik weer. Sloeg wijn in bij de supermarkt. Of plofte neer op het terras. Ik voelde niks meer. En dat was precies wat ik wilde. Want thuis voelde ik alles. Te veel.Ik lachte mee met de kinderen. Maar vanbinnen schreeuwde ik.
En toen ging het mis
Een avond kwam ik thuis bij mijn ouders. Ik was laveloos. Niet lallend. Niet agressief. Maar zichtbaar te ver heen. Mijn moeder stond in de gang. “Hilde…” Ik zei: “Hee mam,” alsof niks aan de hand was. Maar ze keek me aan met die blik. Die blik van: ik weet alles. Ze hielp me naar binnen. De volgende ochtend zat ze aan tafel met twee kopjes thee. “Wil je het me vertellen?” vroeg ze. En ik brak. Alles kwam eruit. “Het is me te veel,” zei ik. “Alles. Moederschap. Werk. Alles.” “Ik voel me schuldig. Altijd. Alsof ik alles verkeerd doe. En dat zuipen… het is het enige moment dat ik niks voel. Dat het stil is in mijn hoofd.” Ze zei niks. Ze pakte mijn hand. En toen zei ze: “Je moet dit aan Steef vertellen.” Ik dacht: Nooit van m’n leven. Maar ze bleef kalm. “Je moet. En ik help je. Dit red je niet alleen.”
Het gesprek met Steef was het moeilijkst
We zaten op de bank. Ik voelde me een crimineel. “Ik moet je wat vertellen,” zei ik. “En je gaat teleurgesteld zijn. Maar ik kan niet meer liegen.” Ik zag z’n gezicht veranderen. Van onwetend naar geschrokken naar verdrietig. “Waarom heb je niks gezegd?” vroeg hij. “Omdat ik me schaamde,” zei ik. “Omdat ik het zelf niet snapte.” Hij hield mijn hand vast. “We gaan je helpen.”
Ik ging in therapie
Niet één sessie. Geen online trajectje. Nee, ik ging extern. Even helemaal eruit. Een maand een plek voor mezelf. Waar ik kon huilen, slapen, praten. Waar ik niet hoefde te koken. Geen luiers, geen overleg, geen file. Het voelde eerst als falen. Maar al na drie dagen voelde ik het: dit redt mij.
De kinderen begrepen het niet
“Waar is mama?” vroeg Daan. “Ze moet even goed uitrusten,” zei Steef. Ik stuurde kaartjes. Kleine tekeningetjes. En huilde als ik hun stem hoorde. Maar ik wist: ik moet dit eerst doen. Voor hen, voor mij, voor ons. Terug thuis voelde alles anders. Ik had geen alcohol meer nodig. Niet als verdoving. Niet als ontsnapping.
Ik praatte, met Steef, met mijn moeder en met een coach. Ik leerde opnieuw ademhalen. Echt aanwezig zijn. Grenzen voelen. NEE zeggen. En langzaam… werd ik weer mezelf.
En nu, vijf jaar later…
Geniet ik. Van Huub die mopjes maakt aan tafel. Van Daan die nog steeds elke avond een kus op mijn neus wil. Van het geroezemoes, het lawaai, de chaos van een gezin. Ik ben er weer. En ik ben zó blij dat ik hulp heb gezocht. Maar ik schaam me nog steeds. Welke moeder liegt nou tegen haar man om te kunnen drinken? Welke moeder kiest voor zichzelf terwijl haar kinderen haar nodig hebben? Ik dus. Maar ik weet nu: dat maakt me geen slechte moeder. Dat maakt me een mens.
HILDE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Knap dat je gekozen hebt voor jezelf, je man en kinderen. Schamen hoef je je niet, je bent n voorbeeld voor velen.
Mooie reacties van je moeder en echtgenoot. Fijn dat ze ervoor je waren. Zo hebben we allemaal mensen om ons heen nodig zodat we leren dat kwetsbaarheid tonen de start van ontwikkeling is en dat je er mag zijn.
Je bent een dapper en moedig mens! Je bent nog dapperder, omdat je je verhaal opschrijft en je kwetsbaarheid openlijk durft te delen. Chapeau!
breek de patronen voor dat ze jou breken.
Schaam je niet. We doen allemaal wel dingen die misschien niet helemaal verantwoord correct is. Heel menselijk. Het belangrijkste is dat je er eerlijk over bent en erover hebt gepraat. Was het leven altijd maar zonneschijn. Het leven van een ouder is zwaar. Ik merk het zelf ook. Je blijft overeind en blijft alle ballen in de lucht houden. Tot die ene die wel de andere kant op schiet, en alle ballen dreigen te vallen. Ik denk dat meer ouders er over kunnen meepraten.
Ik ben blij dat het nu een stuk beter gaat. 👍
Fijn dat het goed is afgelopen.
Wauw, goudeerlijk maar zo’n mooie boodschap, inzicht en afloop. Bedankt voor het delen.🙏🏻