Milou: “We wilden samen een kind, maar dit had ik gewoon nooit verwacht”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Het begon eigenlijk al in de kraamweek. Dat huilen. En dan bedoel ik niet dat normale, hongerige huiltje wat elke baby laat horen. Nee. Ons zoontje, Jip, huilde alsof hij werd neergestoken. Urenlang. Met kromme rug, vuistjes gebald, vuurrood hoofd en een schreeuw die door merg en been ging. De verloskundige zei: “Sommige baby’s hebben gewoon wat meer tijd nodig om te landen.” Maar na zes weken zat ik op de bank, met oordoppen in, te wiegen terwijl de tranen over mijn wangen liepen. En Jip bleef maar huilen. Hij is nu zes maanden. En nog steeds huilt hij. Niet de hele dag, maar wel iedere dag langere periodes. En het breekt ons. Vooral Julius.

“Ik kan dit niet meer”

Dat zei hij twee weken geleden. Hij stond in de deuropening van de woonkamer. Jip had net een anderhalf uur durende huilbui achter de rug. Ik had hem op mijn buik gedragen, een witte ruis aangezet, rondjes gelopen door de tuin. Niets hielp. En Julius? Die zat boven op bed met zijn handen tegen zijn oren. “Ik kan dit niet meer, Milou. Ik trek het gewoon niet.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Want ergens snap ik hem. Echt. Dit is zwaar. Dit is uitputtend. Maar ergens voelde het ook alsof hij wegliep van mij. Van ons, van Jip.

We waren zo blij met de zwangerschap

Dat maakt het misschien nog pijnlijker. Dit kindje was gewenst. Bewust. Julius en ik waren drie jaar samen, we hadden een leuk appartement gekocht, waren stabiel. Hij wilde altijd al jong vader worden. “Voordat ik grijs ben op het schoolplein,” grapte hij. En toen kwam die positieve test. We huilden allebei. We fantaseerden over een rustig kindje, knuffels op zondagochtend, wandelingen met de draagzak. Julius kocht meteen een mini-Feyenoordshirtje. Maar Jip werd geboren, en dat beeld klapte keihard uit elkaar.

De eerste weken waren al heftig

Hij huilde, spuugde veel, sliep amper. We dachten eerst aan reflux. Of koemelkallergie. Maar alles was ‘waarschijnlijk normaal’. De huisarts zei dat het vanzelf zou overgaan. Alleen gebeurde dat niet. En Julius… die veranderde. Hij kon het huilen niet verdragen. Niet zoals ik. Ik kon het aan – of ik moest het aan kunnen. Hij liep steeds vaker weg. Ging zogenaamd “even wandelen” of “de auto uitruimen”, maar bleef dan veertig minuten weg. Als hij Jip vasthield en die begon te huilen, dan gaf hij hem direct terug. “Hij wil jou.” En als ik zei: “Probeer het nog even,” werd hij boos. “Ik doe m’n best, oké?!”

We zitten nooit meer naast elkaar

We zijn samen in huis, maar alles is logistiek geworden. Als Jip eindelijk slaapt, ruimen we allebei zwijgend het huis op. Of scrollen we gedachteloos op onze telefoons. Er is geen aanraking meer. Geen kus, geen knuffel. We zijn niet meer de Milou en Julius van een jaar geleden. We zijn twee mensen met een huilende baby die op eieren lopen. Vooral ik. Want als Jip huilt en Julius is thuis, voel ik paniek. Niet om Jip. Maar om hém. Wat gaat hij doen? Hoe reageert hij? Eén keer riep hij hard: “Hou nou eens je kop, man!” tegen Jip. Toen liep ik met Jip de trap op en heb ik daar gehuild, op het logeerbed, met mijn kind op mijn borst.

Ik voel me alleen

Er zijn mensen die zeggen: “Je moet hulp zoeken. Dit hoeft je relatie niet te kosten.” En dat weet ik. Maar hulp zoeken kost óók energie. Tijd. En die heb ik niet. Ik ben kapot. Elke dag. Mijn moeder komt af en toe oppassen, maar zelfs zij zegt: “Het is geen makkelijk kind hè?” En ik hoor het in haar stem: dat Jip anders is dan de anderen. Moeilijker. Huileriger. Ik heb vriendinnen met baby’s. Ze gaan naar babyzwemmen. Nemen hun kind mee naar een koffietentje. Gaan wandelen met andere moeders. Ik durf dat niet. Want wat als Jip weer begint? Wat als hij krijst in de HEMA? Wat als ik hem nergens meer stil krijg? Dus blijf ik binnen. Met gordijnen half dicht. En Jip op mijn arm.

“Misschien moet ik even ergens anders slapen”

Dat zei Julius vorige week. Ik stond net in de keuken een fles te maken. Hij stond in de deuropening. “Waar dan?” vroeg ik. “Bij mijn broer. Gewoon… even rust.” En daar stond ik dan. In mijn badjas, melkpoeder aan mijn mouw, haar in een rommelige knot. En ineens voelde ik woede. Woede omdat hij een uitgang zocht. Terwijl ik erin bleef. Keer op keer. “Ik kan ook wel even rust gebruiken, weet je,” snauwde ik. Hij zei niets terug. En hij sliep die nacht gewoon thuis. Maar ver van mij vandaan.

Mijn twijfels zijn echt

Ik weet niet of we dit redden. En dat doet pijn om toe te geven. Want Julius is de man op wie ik verliefd werd, met wie ik wilde bouwen, met wie ik dit kindje heb gemaakt. Maar wat als hij dit niet aankan? Wat als hij dit kindje niet aankan? Want Jip is niet altijd huilerig. Hij heeft ook momenten dat hij lacht, dat hij met zijn handje naar m’n gezicht grijpt, dat hij kraait van plezier. Maar die momenten ziet Julius niet meer. Hij heeft zich afgesloten. Gaat ‘s ochtends snel weg. Komt ’s avonds stil binnen. Weet vaak niet eens hoeveel Jip die dag geslapen heeft. Of gegeten. Of gepoept. Ik houd alles draaiende. Maar ik voel hoe ik langzaam opraak.

Ik schaam me voor deze gedachten

Soms denk ik: was ik maar alleenstaand. Dan wist ik in ieder geval waar ik aan toe was. Geen boze blikken, geen spanning in huis. Gewoon: alleen ik en Jip. En dan schaam ik me. Want ik wilde een gezin. En nu denk ik zulke dingen. Maar ik voel me ook verraden. Omdat ik dit níet alleen zou hoeven doen. En toch voelt het wel zo.

Ik mis hem

Niet alleen als partner, maar ook als vader. Ik dacht dat ik dit met hém zou doen. Samen. Ik wilde samen lachen om de gekke geluidjes die Jip maakt. Samen om beurten opstaan ’s nachts. Samen bespreken hoe we straks de eerste hapjes gaan aanpakken. In plaats daarvan voel ik me de enige die me verdiept in sprongetjes, darmkrampjes, prikkels en de hoop dat het na zes maanden echt minder wordt.

Wat nu?

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het niet lang meer zo kan. Ik heb hem gisteren gezegd dat we moeten praten. Echt praten. Niet zuchtend, niet met een half oog op onze telefoons, maar echt. Hij knikte. We hebben afgesproken dat we dat vanavond doen. Als Jip slaapt. Of in ieder geval: stil is. En ik ga hem vragen of hij nog toekomst in ons ziet. Of hij bereid is om samen hulp te zoeken. Of hij durft toe te geven dat het zwaar is, maar dat hij niet opgeeft. En als hij zegt dat hij niet meer wil? Dan weet ik wat ik moet doen. Dan kies ik voor Jip. En voor mezelf. Want dit kindje is ook van mij. En ik ben niet perfect. Maar ik ben er wél. Altijd.

MILOU