Mijn dochter, Justine zat achterin de auto, met haar knuffel tegen haar wang gedrukt
Ze ging graag naar de kinderopvang. Altijd. Ze hield van het glijden van de glijbaan, kleuren, spelen met haar vriendinnetje Noor. Dus toen ik haar afzette en ze zonder omkijken naar binnen huppelde, voelde ik me goed. De dag kon beginnen. Ik werkte op kantoor, een paar straten verderop. Tussen vergaderingen en mailboxen door keek ik af en toe op mijn telefoon. Gewoonte. Even checken of er iets binnenkwam. Om 10.37 uur kreeg ik een melding van de kinderopvang-app. Die krijgen we altijd als er leuke foto’s zijn of als ze iets bijzonders doen.
Ik opende de app gedachteloos
En toen schrok ik me wild. Daar stond ze. Justine. Op de foto. Met een blauw oog. Niet een klein vlekje. Niet een schrammetje. Nee, een flinke blauwe plek rondom haar linkeroog. Haar wang rood. Haar blik een beetje wazig. In de bijgevoegde tekst stond: “Justine is gevallen tijdens het buitenspelen. Ze gleed uit bij het klimrek. We hebben gekoeld en ze is weer vrolijk.” Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Mijn vingers begonnen te trillen. Ik las de tekst nog eens. En nog eens. Ze is gevallen. Ze is gevallen en ze hebben me niet gebeld. Mijn moederhart sloeg op tilt.
Ik stond op, liep naar een stil hoekje van het kantoor en belde direct de opvang
Mijn stem was trillerig. “Hoi, met Pauline. Ik zie net een foto van Justine in de app. Ze heeft een blauw oog? Wat is er in hemelsnaam gebeurd?” De pedagogisch medewerker aan de lijn klonk vriendelijk, maar ook een tikje verrast. “Oh ja, dat klopt. Ze gleed uit toen ze met Noor aan het rennen was. We waren erbij. Ze huilde eventjes, maar na het koelen ging het al snel weer beter.” Ik beet op mijn lip. “Ik had het netjes gevonden als jullie me even gebeld hadden.” Ze zweeg even. Toen: “Dat begrijp ik. We dachten dat het mee viel, en Justine wilde alweer verder spelen.”
Maar het viel niet mee
Niet voor mij. Een blauw oog is niet niks. En dat ik het moest zien via een foto in een app, maakte het duizend keer erger. Ik belde mijn leidinggevende. Legde het uit. “Mijn dochter is gevallen op de opvang. Ze heeft een blauw oog. Ik wil daarheen.” “Ga maar,” zei ze. “Zorg eerst maar dat het met haar goed gaat.” Binnen tien minuten stond ik bij de opvang.
Justine zat op een matje
Ze had een cracker in haar hand en zat rustig te kijken naar een boekje. Ze glimlachte toen ze me zag. Haar oog zag er in het echt nog erger uit dan op de foto. Dik. En donkerpaars. Haar tere huidje helemaal uit verhouding. Ik slikte. Ik knielde naast haar neer. “Schatje… doet het pijn?” Ze schudde haar hoofd. “Nee hoor mama. Ik ben gevallen bij de glijbaan. Maar ik mocht op schoot zitten en kreeg een koud dingetje.” Ik gaf haar een kus. Mijn handen gleden over haar rug. Ze trilde niet. Ze was niet bang. Maar ik was dat wel.
De medewerker kwam erbij zitten
Ze vertelde het verhaal nog eens. Dat Justine uitgleed bij het klimrek. Dat ze direct hadden gekoeld. Dat ze haar goed in de gaten hadden gehouden. Dat ze blij was en mee bleef doen. En dat ze dus besloten hadden om het via de app te melden. “Ik snap het,” zei ik. “Maar een foto van je kind met een blauw oog… dat wil je niet onverwacht binnenkrijgen. Jullie hadden me moeten bellen.” Ze knikte. “Je hebt gelijk. Dat nemen we mee.” Ik bleef een kwartier zitten. Justine kletste, liet haar boekje zien, vertelde over het buitenspelen. En ik zag dat het goed was. Met haar wel. Met mij nog niet helemaal.
Thuis, die avond, twijfelde of ik alsnog een mail moest sturen
Iets formeels. Maar wat dan? Ik wilde geen ruzie. Geen gezeur. Alleen duidelijk maken dat dit niet oké was. Dat je als moeder niet via een app hoort te ontdekken dat je kind een blauw oog heeft. Ik deed het uiteindelijk niet. Ik dacht: het is besproken, ik ben langsgegaan, en ze zeiden dat ze het meenamen.
De volgende ochtend bracht ik Justine weer naar de opvang
Haar oog was nog erger verkleurd, ik begon meerdere tinten te zien. Ze had er geen last van, zei ze. Ze wilde gewoon weer spelen met Yaida. Toen ik binnenkwam, kwam een van de medewerkers direct naar me toe. “Goedemorgen! Hoe gaat het met Justine vandaag?” Ik was even stil. Het deed me goed dat er in elk geval iets werd gezegd. “Ze heeft er geen pijn aan, gelukkig. Maar het ziet er nog steeds heftig uit.” “Ja,” zei ze zacht. “We letten vandaag extra goed op haar. We hebben het er ook nog even met het team over gehad. Het is goed dat je gisteren bent gekomen.” Ik knikte. “Dank je. Dat stel ik op prijs.”
Ik vind nog steeds dat ze me hadden moeten bellen.
PAULINE
Tja, voor mij was een berichtje juist wel prima geweest, maar dan zonder foto (informeren is voor mij voldoende, ik hoef geen schrikeffect). Als ik op basis van de notificatie contact wil, bel ik zelf wel even. Zo zie je maar dat iedereen z’n eigen voorkeur heeft.
Je stelt je ook wel behoorlijk aan, niet zo panisch. Zal je kind ook goed doen. Even leren loslaten dat je niet overal controle over hebt. Je kind deed gewoon weer vrolijk mee dus jezelf niet zo in de slachtofferrol plaatsen. Gewoon wat tips, graag gedaan!
Mijn dochter heeft met haar hoofd vastgezeten tussen een paal en de vensterbank op het kdv. Ze is bevrijd door de brandweer, ik ben pas achteraf gebeld toen alles weer oke was. Ik kon niet zo snel naar de opvang toe maar na een uur toch geregeld dat ze naar huis kwam 🙂
ik heb 15 jaar in de kinderopvang gewerkt en met dit soort valpartijen belde ik altijd de ouders. inlichten, voorbereiden, informeren en bespreken wat hun de fijnste oplossing vinden. nu heeft de opvang voor de moeder al bepaald dat het meeviel, maar dat is niet aan hun maar aan de moeder/vader. gelukkig viel het toch mee maar een hoofdwond had ook anders kunnen aflopen..heel naar deze manier!
Bij zo’n klap wel bellen vind ik.
En een tip voor blauwe plekken arnica zuigtabletjes van vsm. Wondermiddel. Mijn dochter is een keer vol op een betonnen vloer geklapt. Maar naast koelen, deed de arnica wonderen.
Wat heftig voor je om zo’n foto te krijgen… Ik snap heel goed dat dat je raakt, het is toch je kindje. Zelf werk ik in de kinderopvang, en het blijft soms een lastige afweging: bellen of een bericht met een foto sturen. We willen ouders natuurlijk zo goed mogelijk op de hoogte houden, maar ook voorkomen dat je op afstand enorm schrikt. Iedere situatie is anders en iedere ouder ook. Dankjewel dat je dit deelt, het zet zeker aan tot nadenken hoe we het beste kunnen handelen in zulke momenten ❤️
helemaal gelijk
niet via een app maar gewoon bellen.