Sanne: “Mijn man keek naar zijn telefoon: ‘Het was echt lang geleden…’, Ik kreeg twee kinderen met hem, maar dit geheim heeft hij altijd verzwegen”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik dacht dat ik hem kende. Na vijf jaar samen, twee kinderen, ontelbare avonden op de bank, vakanties, verjaardagen en slapeloze nachten… dacht ik dat ik ongeveer alles van Tim wist. Zijn lievelingschips, hoe hij altijd zijn sokken uitdoet en laat slingeren, dat hij vroeger in een bandje zat en allergisch is voor perziken. Maar ik wist één ding niet. Iets dat hij bewust had verzwegen. Tim heeft een strafblad. En dat hoorde ik niet van hem.

“Zou jij een VOG krijgen?”

Het begon met iets onschuldigs. Althans, zo leek het. Ik was bezig met een inschrijving voor vrijwilligerswerk bij de school van onze oudste, Lotte. Ze vroegen om een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG), en ineens bedacht ik me: “Als Tim dat ook zou willen doen, zou hij dan ook zo’n verklaring krijgen?” Niet omdat ik iets vermoedde. Gewoon een gedachte. Een stomme, onschuldige gedachte. ’s Avonds vroeg ik het luchtig. “Heb jij ooit een VOG aangevraagd eigenlijk?” Hij keek op van zijn telefoon. “Eh… nee, nooit nodig gehad.” “Zou je ‘m krijgen denk je?” lachte ik. Hij glimlachte vaag. “Geen idee, misschien niet.” Ik schoot in de lach. “Wat bedoel je?” Zijn gezicht veranderde. Die lach bleef te lang hangen. Te geforceerd. Zijn ogen weken weg. En toen zei hij: “Ik weet niet of ik daar ooit over heb verteld.” Het voelde alsof de grond even onder mijn voeten verdween.

“Ik heb een strafblad”

Hij vertelde het uiteindelijk diezelfde avond. Niet vrijwillig, maar omdat ik bleef vragen. Bleef doorprikken. “Het is oud,” zei hij. “Lang geleden. Ik was begin twintig. Het was iets met diefstal. En een keer openbare mishandeling. Niet zoals het klinkt, maar het staat er wel.” Ik zat verstijfd op de bank. Ik had met deze man een huis gekocht. Twee kinderen gekregen. We hadden gesprekken over de toekomst, schoolkeuzes, opvoeding, spaardoelen. En hij had me dit nooit verteld. “Waarom heb je dit verzwegen?” vroeg ik. Zijn antwoord: “Ik schaamde me. En ik dacht: het is oud, het zegt niks meer over mij nu. Dus waarom zou ik het opbrengen?” Waarom? Omdat je samen bent. Omdat je elkaar hoort te vertrouwen. Omdat het er wél toe doet.

Ik wist niet wat ik moest voelen

Ik vroeg me ineens af of ik meer niet van hem wist. Of ik hem wel écht kende. Of onze relatie wel gebouwd was op eerlijkheid, of op een versie van hem die hij me had voorgeschoteld. Want dat was het: hij had me niet alles verteld. En ik was altijd eerlijk geweest. Over mijn angsten, over fouten, over gênante dingen uit mijn studententijd. Ik had alles verteld. Omdat ik dacht: dat hoort zo. En nu bleek dat hij al vijf jaar iets achterhield.

Het ging niet om wat hij had gedaan, maar om het verzwijgen

Kijk, als hij me dit had verteld toen we net samen waren, of zelfs toen ik zwanger was van Lotte, dan had ik waarschijnlijk geschrokken gereageerd, maar ook gezegd: “Iedereen maakt fouten.” Het ging me niet om het verleden. Het ging me om het feit dat ik pas na vijf jaar een puzzelstuk kreeg dat blijkbaar allang in het doosje zat. En ja, ik dacht ook aan mijn kinderen. Aan de vraag: is dit iemand die een geheim kan houden? Iemand die dingen wegduwt? Iemand die selectief eerlijk is? En dan komt die stem in je hoofd: wat als er meer is?

We spraken er dagenlang over

De dagen erna waren we vooral stil. Af en toe een gesprek, schokkerig, voorzichtig. Hij legde het uit. Dat het om één incident ging met zijn toenmalige werkgever. Dat hij zich onrechtvaardig behandeld voelde, een woede-uitbarsting had gehad. Dat er politie aan te pas kwam. En later bleek dat hij ook nog ergens van werd verdacht waar hij niks mee te maken had gehad. Maar het strafblad stond er. Het verdween niet. Hij had therapie gehad. Was zijn leven gaan omgooien. Was opnieuw begonnen. En ja, dat geloofde ik ook wel. Ik kende Tim als een rustige, betrokken vader. Hij werkte hard. Hij was nooit agressief. Nooit opvliegend. Hij was juist degene die mij tot rust bracht als ik stress had. Maar tóch bleef het knagen.

Wat had ik gedaan als ik het eerder wist?

Daar zat ik dan. Op het bed, met een slapend baby’tje in mijn armen en een peuter die beneden op de bank chips at. En ik vroeg me af: zou ik ooit met hem in zee zijn gegaan, als ik dit had geweten? Misschien wel. Misschien niet. Maar dat was precies het punt: ik had die keuze niet gekregen. En dat was wat het zo pijnlijk maakte.

De buitenwereld ziet ons als ideaal gezin

Ik kreeg laatst nog een bericht van een vriendin: “Jullie zijn echt zo’n stabiel stel. Zo leuk om te zien.” Als ze eens wist. Hoe wankel het voelde. Hoe ik in mijn hoofd hele scenario’s afspeelde. Ik voelde me alleen. Verward. En ik durfde het met niemand te delen. Want wat zouden ze zeggen?

De confrontatie kwam langzaam

Ik besloot het aan hem te zeggen. Echt te zeggen. Hoe ik me voelde. “Het is niet alleen dat je het verzwegen hebt,” zei ik. “Het is dat ik je niet meer vertrouw om te zeggen wat belangrijk is. Ik weet niet meer waar je grens ligt van wat je deelt en wat je niet deelt.” Hij keek me aan. En het raakte hem. Dat zag ik. Hij pakte mijn hand en zei: “Ik heb een fout gemaakt. Niet alleen toen, toen ik jong was. Maar ook met jou. Door te denken dat het geen rol zou spelen. Ik had je de kans moeten geven om zélf te beslissen.” Ik knikte.

Wat ik anderen wil meegeven

Als je denkt dat je alles weet van je partner, denk dan nog eens goed na. Niet uit wantrouwen, maar omdat we soms zó graag geloven in het beeld dat we willen zien, dat we vergeten te vragen naar het echte verhaal. En soms… wordt dat verhaal pas veel later zichtbaar. Mijn partner heeft een fout gemaakt. Maar hij ziet het en we werken eraan. Ik hoop dat ik hem weer voor de volle 100% kan gaan vertrouwen.

SANNE