Carrie: “Ik stond in de supermarkt en toen riep een vader: ‘zo, jouw dochter had het wel iets te gek gemaakt hé!’, Ik wist van niks”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben niet de moeilijkste moeder, dat weet ik van mezelf. Mijn dochters Juul en Lara krijgen van mij veel vrijheid, zolang ze zich aan de afspraken houden en eerlijk blijven. Ik ben opgegroeid met een moeder die overal bovenop zat en dat ben ik bewust anders gaan doen. Juul is inmiddels zeventien, Lara veertien. Twee totaal verschillende meiden, trouwens. Juul is sociaal, extravert, leeft voor de gezelligheid. Lara houdt meer van haar eigen bubbel, een boek, haar hamster Bobby op schoot en een dekentje.

Juul had al weken uitgekeken naar dat ene festival in het dorp verderop. Haar vriendinnengroep had er kaartjes voor en ze zouden er samen heen gaan. Ze mocht daarna bij haar vriendin Sophie slapen, dat had ik netjes met Lisa, haar moeder, afgestemd. “We houden in de gaten of ze op tijd thuis zijn,” had Lisa nog gezegd. Geen zorgen, dacht ik. We hebben elkaar in vertrouwen. Juul weet bovendien dat ze haar grenzen moet kennen.

‘Juul was volledig van de kaart’

Twee dagen na het festival was ik in de supermarkt. Gewoon even snel wat halen voor het avondeten. Ik had haast. Lara zou bijna thuiskomen van school en ik had beloofd wraps te maken. Ik stond bij de diepvriesgroente toen ik ineens een bekende stem hoorde: “Carrie!” Ik draaide me om. Het was de vader van Sophie. Lacherig, beetje jolig. “Zo, je dochter had het wel iets te gek gemaakt, hè? Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Wat bedoel je?” Hij keek me een beetje verbaasd aan. “Oh… ik dacht dat Lisa dit wel had gezegd. Maar Juul was behoorlijk van de kaart toen ze thuiskwamen van het festival. Ze had te veel op, denk ik. Er was niks meer met haar te beginnen. Ze lag knock-out op de bank. Lisa heeft haar maar een deken gegeven.” Ik wist niet wat ik moest zeggen. Mijn gezicht werd warm. Ik lachte wat ongemakkelijk, mompelde: “Nee, dit heb ik niet gehoord. Goh…” Mijn hoofd tolde. En het allerergste: dit gebeurde in een openbare ruimte. In de supermarkt. Waar iedereen het kon horen. Waar mensen je net iets té geïnteresseerd aankeken, terwijl ze hun boodschappen deden. Ik voelde de schaamte omhoog kruipen.

Was ik te makkelijk geweest?

Ik liep met trillende handen door de winkel. Was dit echt gebeurd? Waarom had Lisa me niets gezegd? Waarom had Juul niks laten doorschemeren? Ze was die ochtend na het logeerpartijtje gewoon thuisgekomen, zoals altijd. Ietwat vermoeid, maar dat vond ik normaal. Ze had zelfs geholpen met de was. “Was gezellig, mam,” had ze gezegd. Geen woord over drank. Laat staan ‘compleet van de kaart’. Ik voelde me boos. Op Juul. Op Lisa. Maar ook op mezelf. Was ik te makkelijk geweest? Had ik signalen gemist? Was ik te naïef? Eenmaal thuis belde ik Rob. Mijn man, die meestal net iets rustiger is dan ik. “We moeten praten,” zei ik.

We moeten grenzen stellen

Die avond zaten we samen aan tafel. Lara was boven, huiswerk aan het maken. “Ik wil dit echt met Juul bespreken. En ik wil dat jij erbij zit,” zei ik tegen Rob. Hij knikte. “Goed. Maar hoe wil je het brengen?” “Ik weet het niet. Ik ben gewoon zó boos. Ze had dit moeten vertellen. We geven haar vrijheid, we vertrouwen haar, en dan gebeurt dit.” Rob bleef kalm. “Misschien schaamde ze zich. Misschien wilde ze het wegstoppen. Maar ik ben het met je eens. We moeten grenzen stellen.” We riepen Juul beneden. Ze kwam met haar mobiel nog in haar hand, muziek in haar oren. “Wat is er?” vroeg ze, al een beetje wantrouwig.

“Ik dacht; als ik het niet vertel, dan komen jullie er ook niet achter”

“Ga even zitten,” zei ik. “We willen iets bespreken.” Ze keek van mij naar Rob. “Oké…” “Juul,” begon ik, “ik kwam vandaag de vader van Sophie tegen in de supermarkt.” Ze keek op. “Oh?” “Hij zei iets tegen me. Iets wat jij niet hebt verteld. En wat Lisa blijkbaar ook niet nodig vond om met mij te delen. Namelijk dat jij na het festival veel te veel had gedronken. Dat je compleet van de kaart was.” Juul zweeg. “Juul,” zei ik rustig maar streng. “Klopt dat?” Ze knikte voorzichtig. “Een beetje…” “Een beetje?” vroeg Rob. “Nou… het was gewoon een beetje uit de hand gelopen. Iemand had drank meegenomen, het was warm, ik had niet gegeten… Ik weet het, het was dom.” “Waarom heb je het niet verteld?” vroeg ik. Ze keek naar haar handen. “Ik schaamde me. En ik dacht: als ik het niet vertel, dan weten jullie het ook niet.” “Maar nu weten we het dus wel,” zei ik. “En werd het in de supermarkt verteld. Waar iedereen het kon horen. Waar ik me kapot schaamde. Juul, dit is niet oké. Dit gaat te ver. We geven jou vrijheid omdat we je vertrouwen. Maar dit raakt aan dat vertrouwen.” Ze knikte. “Ik snap het.” Rob nam het over. “We vinden het fijn dat je plezier hebt. Maar drinken tot je omvalt? Dat is gevaarlijk. Je was in een huis met volwassenen die verantwoordelijk waren. Wij hadden verwacht dat als er iets mis zou gaan, we gebeld zouden worden.” “Sorry,” fluisterde ze. “Ik had het anders moeten doen.”

‘Als dit nog eens gebeurt, dan stopt je vrijheid daar’

Ik zuchtte. “Vanaf nu willen we duidelijke afspraken. Als je ergens logeert, willen we weten of er toezicht is. Als je drinkt, verwachten we eerlijkheid. En als je over je grens heen gaat, willen we dat je ons belt. Desnoods midden in de nacht. Maar wij willen dat jij veilig bent. En dat je eerlijk bent.” “Oké mam. Echt. Ik snap het. Het gebeurt niet meer.” “Dat hoop ik, Juul,” zei ik. “Want één ding is zeker: als dit nog eens gebeurt en ik hoor het weer via via… dan stopt je vrijheid daar.”

‘Ik had dit liever van jou gehoord’, zei ik tegen Lisa

De dagen erna bleef het wat gespannen tussen ons. Juul gedroeg zich voorbeeldig. Ze kwam thuis met verhalen over school, appte me als ze ergens heen ging, en leek oprecht haar best te doen. Maar ik merkte ook dat ze af en toe schrok als ik haar iets vroeg. Alsof ze dacht dat ik iets nieuws had gehoord. Ik besloot met Lisa te bellen. “Ik had dit liever direct van jou gehoord,” zei ik. Ze verontschuldigde zich. Ze dacht dat Juul het al verteld had, of dat het ‘niet zo’n drama’ was. “Ze sliep het er gewoon uit,” had Lisa gezegd. Maar voor mij ging het niet alleen om die nacht. Het ging om het vertrouwen.

Een wake-up call

We besloten als gezin een duidelijke regel in te voeren: bij uitgaan of logeren willen we contactgegevens van de ouders, een duidelijke afspraak over drinken, en een belletje als er iets gebeurt. Juul stemde ermee in. Niet met veel enthousiasme, maar ik zag wel dat ze het begreep. En weet je, ik snap dat pubers fouten maken. Ik heb zelf ook domme dingen gedaan vroeger. Maar als ouder wil je erbij kunnen zijn. Niet in de supermarkt, tussen de diepvriespizza’s, geconfronteerd worden met de misstappen van je kind. En ergens ben ik ook opgelucht. Want dit was een wake-up call. Voor haar én voor ons.

CARRIE

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.