Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik trok de brievenbus open en viste de post eruit
Rekeningen, reclamefolders, en daartussen een envelop met een pastelkleurige opdruk. Ik herkende het handschrift meteen. Het was van Fleur, een oude studievriendin van me. We hadden al jaren amper contact, maar ik wist dat ze zwanger was. “Ah, een geboortekaartje,” mompelde ik tegen mezelf. Ik liep naar binnen, gooide de andere post achteloos op het aanrecht en scheurde de envelop open. Wat eruit kwam, was allesbehalve wat ik had verwacht.
Op het kaartje stond in grote, sierlijke letters:
“Hoera! Er is een nieuw wondertje geboren:
Welkom, lieve Knaak, zoon van Brons en Platina!
We zijn helemaal los! Kom snel langs voor een shotje wodka en een potje ganzenbord!”
Daaronder stonden nog wat details: geboortedatum, gewicht, en een vage, onduidelijke foto van iets wat ik niet meteen als een baby herkende – het leek eerder een artistieke zwart-witfoto van een schedel. Ik moest drie keer met mijn ogen knipperen. Knaak? Brons en Platina? Shotje wodka en ganzenbord? Het was alsof ik een soort satirisch kunstproject in handen had in plaats van een geboortekaartje.
Wat bedoelden ze in hemelsnaam?
Ik ging zitten aan de keukentafel en legde het kaartje voor me neer. Ik voelde hoe mijn mond openviel van verbazing. Dit was geen gewoon geboortekaartje. Geen lieve tekstjes over kleine handjes en voetjes, geen ooievaars of regenboogjes. Het leek meer op een grap. Maar ik wist ook dat Fleur altijd een tikje excentriek was geweest. Ik herinnerde me nog hoe ze tijdens onze studietijd altijd alles nét even anders wilde doen. Ze droeg alleen maar vintage kleding en had ooit haar haar groen geverfd “omdat ze zich verbonden voelde met de natuur”. Maar dit… dit was wel héél ver.
Mijn vriendin kwam binnen en zag me zo zitten
“Wat is er?” vroeg ze. Ik schoof het kaartje naar haar toe. Ze las het en grijnsde. “Knaak? Serieus?” Ik knikte. “Ja. Het staat er echt.” Ze haalde zijn schouders op. “Misschien is het een geintje.” “Maar het is een geboortekaartje!” zei ik. “Wie maakt daar nou een geintje van?” Ze pakte de envelop en bekeek het nog eens. “Misschien moet je gewoon even bellen om te vragen hoe het zit,” zei ze. Ik legde het kaartje weg, maar het bleef in mijn hoofd spoken. Knaak… Brons en Platina… wat was dit? Een artiestennaam? Een soort toneelstukje?
’s Avonds, toen de kinderen in bed lagen, pakte ik mijn telefoon en stuurde Fleur een berichtje
“Hee, ik kreeg je kaartje! Wat een originele naam, zeg. Hoe gaat het met jullie?” Ze antwoordde binnen een minuut: “Haha, ja, bijzonder hè? Kom je snel langs? We doen het net even anders dan anderen!” Ik slikte. Ik wist niet of ik nieuwsgierig moest zijn of juist een beetje bang voor wat me te wachten stond. Maar ik was ook nieuwsgierig – ik wilde haar wel weer eens zien. Dus we spraken af dat ik die vrijdag langs zou komen.
Die vrijdag stond ik voor haar huis
Ik had een cadeautje mee: een rompertje met een neutraal streepje. Ik twijfelde of het wel goed zou vallen – bij Fleur wist je het nooit. Ze deed open met een grote glimlach. Haar haar zat in een warrige knot en ze droeg een lange, felgekleurde kimono. “Inge! Wat leuk dat je er bent!” zei ze. Ze trok me meteen naar binnen. De woonkamer was nog precies zoals ik me herinnerde: volgestouwd met planten, schilderijen en overal kaarsen. Het rook er naar wierook en… iets scherps, misschien gin? Ik keek om me heen. “Waar is de baby?” vroeg ik voorzichtig. Fleur wees naar een wiegje in de hoek. “Daar ligt-ie. Knaak.” Ze zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik liep erheen en zag een klein jongetje liggen, in een okergeel boxpakje met een print van dollarbiljetten. Hij sliep rustig, zijn vuistjes naast zijn gezicht. Ik voelde iets warms in mijn borst. Want hoe maf het kaartje ook was, dit was gewoon een lief, klein mensje.
We gingen zitten en ik overhandigde het cadeautje
Fleur maakte het open en zei: “Wat schattig! Dank je wel, Inge.” Ze zette het naast een enorme, kitscherige porseleinen beer met een gouden strik om zijn nek. Ik nam een slok thee en vroeg voorzichtig: “Dus… Knaak? Hoe kwamen jullie op die naam?” Fleur lachte en gooide haar handen in de lucht. “Ach joh, we wilden gewoon iets geks. Iets wat nog niemand heeft. Brons en ik houden van oude munten, weet je nog? Dus Knaak leek ons geweldig.” Ik knikte langzaam. “En… Brons en Platina? Dat stond ook op het kaartje.” Ze grijnsde. “Haha, dat zijn onze artiestennamen. We dachten: als we toch een geboortekaartje sturen, dan maken we er meteen iets unieks van. En dat shotje wodka? Dat is gewoon een knipoog. Wij houden niet zo van standaard babyborrels.” Ik probeerde te glimlachen. Het was typisch Fleur. Altijd net even anders, altijd een beetje tegendraads.
Toch merkte ik dat het me ergens raakte
Ik dacht aan mijn eigen geboortekaartjes: zachte pastelkleuren, lieve teksten over “onze droom die uitkwam”. Ik was er uren mee bezig geweest, want ik wilde dat het precies liet zien hoe bijzonder mijn kinderen voor me waren. Bij Fleur leek het allemaal een grap. Een statement, misschien. Alsof het haar niet echt iets uitmaakte wat anderen dachten. Ik vroeg me af of dat bewonderenswaardig was, of juist verdrietig. We praatten nog wat over van alles en nog wat: haar bevalling, hoe ze de nachten doorkwam, hoe Brons het vaderschap ervoer. Soms klonk ze opgewekt, maar soms merkte ik ook een zweem van onzekerheid in haar stem.
Toen ik weg wilde gaan, stond ik op en keek nog één keer naar het wiegje
“Hij is prachtig,” zei ik zacht. Fleur knikte. “Ja. Hij is ons wondertje.” En ineens zag ik het. Achter al die bravoure, die gekke teksten en dat rare kaartje, was ze gewoon een moeder. Net als ik. Ik gaf haar een knuffel. “Ik vond het fijn om je weer te zien,” zei ik. Zij glimlachte en zei: “Dank je wel dat je kwam. Niet iedereen snapt ons. Maar jij… jij snapt het altijd een beetje wel.” Ik liep terug naar mijn auto met het kaartje nog in mijn tas. Het voelde nog steeds vreemd, maar ook een beetje grappig. Een herinnering aan hoe verschillend we allemaal in het leven staan – en dat dat ook oké is. Dit hoorde bij Fleur. Soms zijn dingen een beetje raar, maar ook bijzonder.
INGE
pff arm kind.. snap niet dat ze hem zo genoemd hebben.
Zo had je vroeger: Wijntje, Trui, Aaltje
Een mooi Nederlands spreekwoord zegt: “Als je voor een stuiver geboren bent, zal je nooit een knaak worden”
Nou, die Knaak ben je al!
Ik hoop dat er een mooie toekomst voor je ligt!
Tegen de tijd dat Knaak op de leeftijd is om te snappen wat zijn naam betekent, weet die generatie niet eens wat een knaak is.
Je denkt dat er tegen die tijd geen woordenboek, encyclopedie en internet meer zijn? Dat de naam dermate gemeengoed is dat niemand zich afvraagt wat de herkomst van het woord betekent?
ik hoop ten zeerste dat het kind nooit gepest gaat worden om zijn naam…..
ook al heb ik mijn zoontje een normale jongens naam gegeven ook dan heb je misschien geen garantie.
Gepest worden is nooit oké, maar de kans dat ‘ie gepest wordt om z’n naam lijkt me significant groter dan wanneer hij een wat meer gebruikelijke naam had gehad.
Mooi verhaal…heerlijk om ‘anders’ te zijn.. te doen.. gewoon omdat dat goed voelt….omdat men zo is.. en omdat ze lak hebben aan wat anderen denken.. ik w3ns dat gezin veel geluk toe !
Wat mooi geschreven!
als je voor een dubbeltje geboren bent, wordt je nooit een kwartje. als je Knaak heet daarentegen 😉 maar goed, als je Brons en Platina bent, zou ik eerder voor de naam Goud kiezen en ja helaas die komt voor.
Ach wie heeft het nog over “knaak” of “knaken”… Het collectief bewustzijn zal zo’n woord snel vergeten zijn.
En wat dan nog?
Het lijkt heel erg op de naam “Sjaak” en die kan toch ook gewoon.
Vindt die jongen het later niet leuk dan kan hij zijn roepnaam aanpassen.
“What’s in a name” Shakespeare zei het al…
Sjaak is een naam, knaak (als naam) zijn een paar letters die toevallig in die volgorde uitspreekbaar zijn.
en op kraamvisite met “het kaartje nog in je tas”
inderdaad, verhaaltje 😃
Knaak is bij ons in dialect (Urk) hoe we een ‘snotje’ noemen.
Ach mensen heten ook Mark of Frank, dan moet knaak ook kunnen.
hi hi tigra, jij snapt m hier als enige denk ik.
inge je bent een lieve vriendin. veel geluk aan moeder en knaak❤️
Leg eens uit, als je wilt.
Duitse Mark en Franse Franc 🤷🏻♀️
Oh jeetje! Haha! Thanks voor de opheldering. Zo ver had ik niet gedacht. Maar goed, dat waren valuta, geen hoeveelheid.
Joris, het kwartje is bij jou nog steeds niet helemaal gevallen?
Hieronder ergens schrijf je: “Oh jeetje! Haha! Thanks voor de opheldering. Zo ver had ik niet gedacht. Maar goed, dat waren valuta, geen hoeveelheid”
FYI: Een KNAAK is valuta, geen hoeveelheid. (2 gulden 50)
De gulden was in mijn beleving de valuta en 2,50 de hoeveelheid. In mijn omgeving wordt knaak nog altijd gebruikt voor een hoeveelheid van €2,50 (net als dubbeltje/duppie voor 10 eurocent en kwartje voor 25 eurocent – ook al bestaan knaak en kwartje niet meer uit één munt – en joetje, geeltje en meier voor 10, 50 en 100 euro). Jouw ervaring kan afwijken. De naam rijksdaalder wordt hier niet meer gebezigd.
knaak is niet de valuta, maar de gulden. Een knaak is een hoeveelheid gulden
Haha ja inderdaad. en Knaak klinkt best leuk.
En wat te denken van Penny… als je je kind zo noemt is er niemand die zegt “wat een rare naam” en toch is dat ook een munt.
Knaak, zo noemden we een rijksdaalder. Waarde: 2 gulden vijftig. Overigens kwam de term uit het Bargoens, de taal die werd gebruikt door dieven, landlopers en andere mensen die buiten de maatschappij vielen. Dat laatste lijkt dan wel weer te passen bij deze ouders…
Hier niemand er een raar iemand een knaak. Past misschien beter bij de ouders dan bij het kind; die kan er niks aan doen (maar heeft er zijn leven last van).
nou, Wolf, Beer, Bikkel en Stoer worden ook gebruikt als voornaam….. het is een kwestie van smaak maar dan vind ik Knaak leuker. ik weet zelfs van kinderen die Fief en Bonje heten. nou ik zou voor bonje zorgen met een dergelijke naam…
Tja, dat er mensen zo heten, maakt natuurlijk niet dat het geen bijzondere namen zijn. Smaken verschillen, zullen we maar zeggen.
wat lul jij stom zeg. zeker niets te doen vandaag en morgen en alle andere dagen
Sorry, mijn bericht was niet helemaal lekker doorgekomen. Dit had er moeten staan:
Hier noemen we een raar iemand een knaak. Past misschien beter bij de ouders dan bij het kind; die kan er niks aan doen (maar heeft er zijn leven last van).
(sorry voor de verwarring)
Het is dat je het handschrift herkende, anders had je niet eens geweten wie er bevallen was – want kennelijk was je niet bekend met hun ‘artiestennamen’.
De naam is in elk geval uniek. Tussen 1790 en 2017 is er niemand geboren die die naam heeft gekregen – en ik kan me moeilijk voorstellen dat de naam erna opeens rete-populair is geworden. Zie https://nvb.meertens.knaw.nl/naam/is/Knaak. Je kunt je afvragen of daar niet een goede reden voor is geweest…
Het verbaast me ook wel enigszins dat de ambtenaar van de burgerlijke stand de naam niet heeft geweigerd omdat het een bespottelijke naam zou zijn.
mijn zoon heeft een naam waarvan er tot 2017 zeker minder dan 5 van zijn, mogelijk zelfs alleen hij. Maar Raydin is niet een rare naam, sterker nog, iedereen geeft positieve reacties bij het horen. Dus “goede reden” dat niet meer kinderen zo heten” is wat kort door de bocht, maar bij de naam knaak zou ik ook 2 keer nadenken.
Tja iemand moet de eerste zijn.
grappig,
Dat mag jij vinden. Ik vind het eerder sneu en zielig.
Joh wat maakt jou dat nu uit?
Ik slaap er niet minder goed door. Dus eigenlijk maakt het mij vrij weinig uit. En toch mag ik er wat van vinden. Heerlijk.