Inge: “‘Lees ik het nu goed?’, zei ik tegen een vriendin, er lag een kaartje in de bus, ik schrok”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik trok de brievenbus open en viste de post eruit

Rekeningen, reclamefolders, en daartussen een envelop met een pastelkleurige opdruk. Ik herkende het handschrift meteen. Het was van Fleur, een oude studievriendin van me. We hadden al jaren amper contact, maar ik wist dat ze zwanger was. “Ah, een geboortekaartje,” mompelde ik tegen mezelf. Ik liep naar binnen, gooide de andere post achteloos op het aanrecht en scheurde de envelop open. Wat eruit kwam, was allesbehalve wat ik had verwacht.

Op het kaartje stond in grote, sierlijke letters:

“Hoera! Er is een nieuw wondertje geboren:
Welkom, lieve Knaak, zoon van Brons en Platina!
We zijn helemaal los! Kom snel langs voor een shotje wodka en een potje ganzenbord!”

Daaronder stonden nog wat details: geboortedatum, gewicht, en een vage, onduidelijke foto van iets wat ik niet meteen als een baby herkende – het leek eerder een artistieke zwart-witfoto van een schedel. Ik moest drie keer met mijn ogen knipperen. Knaak? Brons en Platina? Shotje wodka en ganzenbord? Het was alsof ik een soort satirisch kunstproject in handen had in plaats van een geboortekaartje.

Wat bedoelden ze in hemelsnaam?

Ik ging zitten aan de keukentafel en legde het kaartje voor me neer. Ik voelde hoe mijn mond openviel van verbazing. Dit was geen gewoon geboortekaartje. Geen lieve tekstjes over kleine handjes en voetjes, geen ooievaars of regenboogjes. Het leek meer op een grap. Maar ik wist ook dat Fleur altijd een tikje excentriek was geweest. Ik herinnerde me nog hoe ze tijdens onze studietijd altijd alles nét even anders wilde doen. Ze droeg alleen maar vintage kleding en had ooit haar haar groen geverfd “omdat ze zich verbonden voelde met de natuur”. Maar dit… dit was wel héél ver.

Mijn vriendin kwam binnen en zag me zo zitten

“Wat is er?” vroeg ze. Ik schoof het kaartje naar haar toe. Ze las het en grijnsde. “Knaak? Serieus?” Ik knikte. “Ja. Het staat er echt.” Ze haalde zijn schouders op. “Misschien is het een geintje.” “Maar het is een geboortekaartje!” zei ik. “Wie maakt daar nou een geintje van?” Ze pakte de envelop en bekeek het nog eens. “Misschien moet je gewoon even bellen om te vragen hoe het zit,” zei ze. Ik legde het kaartje weg, maar het bleef in mijn hoofd spoken. Knaak… Brons en Platina… wat was dit? Een artiestennaam? Een soort toneelstukje?

’s Avonds, toen de kinderen in bed lagen, pakte ik mijn telefoon en stuurde Fleur een berichtje

“Hee, ik kreeg je kaartje! Wat een originele naam, zeg. Hoe gaat het met jullie?” Ze antwoordde binnen een minuut: “Haha, ja, bijzonder hè? Kom je snel langs? We doen het net even anders dan anderen!” Ik slikte. Ik wist niet of ik nieuwsgierig moest zijn of juist een beetje bang voor wat me te wachten stond. Maar ik was ook nieuwsgierig – ik wilde haar wel weer eens zien. Dus we spraken af dat ik die vrijdag langs zou komen.

Die vrijdag stond ik voor haar huis

Ik had een cadeautje mee: een rompertje met een neutraal streepje. Ik twijfelde of het wel goed zou vallen – bij Fleur wist je het nooit. Ze deed open met een grote glimlach. Haar haar zat in een warrige knot en ze droeg een lange, felgekleurde kimono. “Inge! Wat leuk dat je er bent!” zei ze. Ze trok me meteen naar binnen. De woonkamer was nog precies zoals ik me herinnerde: volgestouwd met planten, schilderijen en overal kaarsen. Het rook er naar wierook en… iets scherps, misschien gin? Ik keek om me heen. “Waar is de baby?” vroeg ik voorzichtig. Fleur wees naar een wiegje in de hoek. “Daar ligt-ie. Knaak.” Ze zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik liep erheen en zag een klein jongetje liggen, in een okergeel boxpakje met een print van dollarbiljetten. Hij sliep rustig, zijn vuistjes naast zijn gezicht. Ik voelde iets warms in mijn borst. Want hoe maf het kaartje ook was, dit was gewoon een lief, klein mensje.

We gingen zitten en ik overhandigde het cadeautje

Fleur maakte het open en zei: “Wat schattig! Dank je wel, Inge.” Ze zette het naast een enorme, kitscherige porseleinen beer met een gouden strik om zijn nek. Ik nam een slok thee en vroeg voorzichtig: “Dus… Knaak? Hoe kwamen jullie op die naam?” Fleur lachte en gooide haar handen in de lucht. “Ach joh, we wilden gewoon iets geks. Iets wat nog niemand heeft. Brons en ik houden van oude munten, weet je nog? Dus Knaak leek ons geweldig.” Ik knikte langzaam. “En… Brons en Platina? Dat stond ook op het kaartje.” Ze grijnsde. “Haha, dat zijn onze artiestennamen. We dachten: als we toch een geboortekaartje sturen, dan maken we er meteen iets unieks van. En dat shotje wodka? Dat is gewoon een knipoog. Wij houden niet zo van standaard babyborrels.” Ik probeerde te glimlachen. Het was typisch Fleur. Altijd net even anders, altijd een beetje tegendraads.

Toch merkte ik dat het me ergens raakte

Ik dacht aan mijn eigen geboortekaartjes: zachte pastelkleuren, lieve teksten over “onze droom die uitkwam”. Ik was er uren mee bezig geweest, want ik wilde dat het precies liet zien hoe bijzonder mijn kinderen voor me waren. Bij Fleur leek het allemaal een grap. Een statement, misschien. Alsof het haar niet echt iets uitmaakte wat anderen dachten. Ik vroeg me af of dat bewonderenswaardig was, of juist verdrietig. We praatten nog wat over van alles en nog wat: haar bevalling, hoe ze de nachten doorkwam, hoe Brons het vaderschap ervoer. Soms klonk ze opgewekt, maar soms merkte ik ook een zweem van onzekerheid in haar stem.

Toen ik weg wilde gaan, stond ik op en keek nog één keer naar het wiegje

“Hij is prachtig,” zei ik zacht. Fleur knikte. “Ja. Hij is ons wondertje.” En ineens zag ik het. Achter al die bravoure, die gekke teksten en dat rare kaartje, was ze gewoon een moeder. Net als ik. Ik gaf haar een knuffel. “Ik vond het fijn om je weer te zien,” zei ik. Zij glimlachte en zei: “Dank je wel dat je kwam. Niet iedereen snapt ons. Maar jij… jij snapt het altijd een beetje wel.” Ik liep terug naar mijn auto met het kaartje nog in mijn tas. Het voelde nog steeds vreemd, maar ook een beetje grappig. Een herinnering aan hoe verschillend we allemaal in het leven staan – en dat dat ook oké is. Dit hoorde bij Fleur. Soms zijn dingen een beetje raar, maar ook bijzonder.

INGE