Suus: “Anderen zeggen: ‘Laat haar gewoon kind zijn’, maar ik zie dat het zo niet meer kan, het gebeurt stiekem, waar gaat dit heen?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik weet dat het onderwerp gevoelig ligt. Gewicht en kinderen. En vooral: als moeder hier iets over zeggen. Of erger nog: iets aan proberen te doen. Maar ik wil het toch vertellen, want het is iets dat al jaren in mijn hoofd zit en me meer bezighoudt dan ik misschien zou willen toegeven. Mijn dochter Hannah is tien. Een lieve, slimme, gevoelige meid met een grote mond en een nog groter hart en een enorme snoepkont. Al sinds ze klein is, kan ze intens genieten van eten. Koekjes, chips, snoep, taart, chocolade. Je kent het wel. Ze is zo’n kind dat haar traktatie niet alleen meteen opeet, maar daarna ook nog vraagt of ze de restjes van anderen mag. Zo’n meisje dat altijd weet waar het snoeptrommeltje staat. Zelfs bij mensen waar we voor het eerst op bezoek zijn.

“Laat haar gewoon kind zijn”

Ik heb vaak genoeg gehoord: “Ach joh, laat haar. Het is een fase.” En daar geloofde ik ook wel in. Tot op zekere hoogte. Want natuurlijk moet een kind kunnen genieten. Ik wil helemaal geen moeder zijn die alles verbiedt, de boeman uithangt of een soort wandelende voedselpolitie is. Maar Hannah is nu tien. En ze is, dat moet ik toch echt toegeven, te zwaar voor haar leeftijd. Echt zichtbaar. Niet ‘een beetje mollig’, maar het soort zwaar waar andere kinderen soms opmerkingen over maken. Het soort zwaar waar je je als moeder zorgen om maakt, omdat je ziet dat haar lijf het moeilijk heeft. Ze raakt snel buiten adem. Is niet meer zo beweeglijk als eerst. En kleding kopen is een drama. Kindermaat 152 past vaak niet. Meidenmode is gericht op slanke tailles en dunne armen. Ik moet al uitwijken naar de volwassenafdeling, en zelfs daar is het zoeken naar kleding waarin ze zich lekker voelt.

Snoep in een koffertje onder mijn bed

Ik begon met kleine aanpassingen. Minder snoep in huis. Geen pakjes drinken meer, maar water of thee. Fruit als tussendoortje. En bij de supermarkt liet ik steeds vaker de koekjes en chips liggen. Maar Hannah heeft een soort zesde zintuig ontwikkeld. Ze weet altijd waar ik iets verstopt heb. Ik had een keer een reep chocola voor mezelf gekocht en die boven op de hoogste plank in het keukenkastje gelegd, achter de pakken rijst. Twee dagen later vond ik het papiertje onder haar bed. Ik dacht dat ik gek werd.

Toen heb ik het snoep in een koffertje onder mijn bed gedaan. Op slot. Serieus, ik voelde me net een douanier. Maar zelfs toen wist ze op een of andere manier toch te ‘scoren’. Via school. Via andere kinderen. En ik wil die andere moeders absoluut nergens van beschuldigen, maar als ik hoor dat Hannah op woensdagmiddag geniet van zakjes chips en dropjes in de speeltuin, weet ik: dat is niet van ons. Dan heeft ze geruild, geruild voor haar fruitreep of een euro uit haar spaarpot. Eén keer had ze zelfs een halve chocoladecake bij zich. Serieus. Ik vroeg waar dat vandaan kwam. “Van Kiki, haar moeder had het gebakken.” En ik geloof het nog ook.

Eten ruilen, smokkelen, verstoppen

Hannah is slim. En ze weet precies hoe ze haar zin krijgt. Ze gooit het ook op emoties: “Iedereen mag snoepen behalve ik”, of “Ik voel me altijd buitengesloten met m’n stomme rijstwafels.” En ik snap haar. Echt. Want het is ook rot als jij die ene bent met komkommer en water terwijl de rest uit een zak snoep graait. Maar als moeder zie ik ook iets anders: dat haar relatie met eten steeds ingewikkelder wordt. Dat eten een soort spel is geworden. Verstoppen, ruilen, smokkelen. En dat gaat me door merg en been.

Ik wil niet dat eten een beladen onderwerp wordt. Ik wil haar geen schuldgevoel aanpraten, of dat ze zich gaat schamen. Maar ik zie haar groeien en ik merk dat het een probleem aan het worden is. Niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel. Soms merk ik dat ze zich terugtrekt. Dat ze niet meer naar zwemfeestjes wil. “Ik heb geen zin,” zegt ze dan. Maar ik weet dat ze zich ongemakkelijk voelt in een badpak. En dan breekt mijn hart.

“Je moet het gewoon loslaten”

Mensen geven goedbedoelde adviezen. “Je moet het gewoon loslaten.” Of: “Als je er niet zo bovenop zit, verdwijnt het vanzelf.” Maar ik heb het losgelaten. En toen verdween er niks, behalve de inhoud van de keukenkastjes. Ik heb het ook geprobeerd om gezond te maken zonder het te beladen. Groene smoothies, gezonde pannenkoeken, zelfgebakken havermoutrepen. Maar daar trapt ze niet in. Ze proeft het verschil. “Mam, dit is geen echte cake. Dit is weer zo’n gezonde cake.”

Ik voel me gevangen tussen twee uitersten. Aan de ene kant wil ik haar beschermen tegen alles wat met gewicht, bodyshaming en eetstoornissen te maken heeft. Aan de andere kant wil ik haar ook gewoon gezond zien opgroeien. Ze is pas tien. Haar lijf groeit nog. Dit is juist de fase waarin je kunt bijsturen. En ik wil haar niet op haar zestiende naar een diëtist hoeven brengen. Maar ik wil haar óók geen kindertijd afpakken vol schuld en schaamte. Zie daar maar eens een balans in te vinden.

We zijn naar de huisarts gegaan

Ik heb uiteindelijk de stap gezet om naar de huisarts te gaan. Niet met Hannah, maar eerst alleen. Gewoon om mijn zorgen te bespreken. Ik huilde bij de assistente toen ik het uitlegde. Ik voelde me falend. Alsof ik mijn kind in de steek liet. Maar de huisarts was mild en bevestigde wat ik eigenlijk al wist: dit is niet zomaar ‘een fase’. Samen hebben we gekeken wat mogelijk is. Ze gaf me het advies om contact op te nemen met een kinderdiëtist. Niet om een streng dieet te starten, maar om samen met Hannah te kijken naar een gezonde relatie met voeding. En vooral om met mij als ouder te sparren over wat wel en niet werkt.

Hannah weet dat we iets gaan veranderen

Een week later heb ik met Hannah een gesprek gehad. Ik heb gezegd dat ik soms zorgen heb. Niet omdat ik haar niet mooi vind, want dat is ze, mijn prachtige, slimme meisje, maar omdat ik wil dat ze zich goed voelt. Ik heb niet over overgewicht gepraat. Niet over dik of dun. Alleen over energie, over plezier, over kracht. Over dat haar lijf van haar is, maar dat wij het samen mogen verzorgen. Ze moest huilen. Ik ook. Ik hoef het niet voor haar op te lossen, maar ik mag haar wel begeleiden.

We doen het nu anders, stap voor stap

Inmiddels zijn we een paar weken verder. We doen het anders. Geen verbod op snoep, maar wel duidelijke afspraken. Eén keer in de week mag ze zelf iets uitkiezen bij de supermarkt. We koken samen en dat vindt ze eigenlijk heel leuk. Ze leert over voeding, over wat haar lijf nodig heeft. We kijken samen naar TikTok en Instagram en hebben het over wat écht is en wat nep. Ze heeft zich aangemeld voor een dansgroep op woensdagavond. Iets wat ze altijd leuk vond, maar ‘te spannend’. En ik zie haar daar stralen.

Het is niet perfect, maar het is iets

Er zijn nog steeds dagen dat ze boos is als ze geen koek mag. Dat ze mokkend op de bank zit als ik fruit snij. Dat ze vraagt waarom andere kinderen wel Red Bull mogen drinken. Maar er zijn ook dagen dat ze zelf een smoothie maakt. Dat ze vraagt of ik haar weer meeneem naar het park om te wandelen. Dat ze haar zusje uitlegt dat suiker je “moe maakt in je hoofd.” Het is niet perfect en dat hoeft ook niet, maar stap voor stap komen we er wel.

SUUS