Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik had het nooit moeten horen
Maar dat deed ik dus wel. En wat ik hoorde, kreeg ik niet meer uit mijn hoofd. Mijn schoonmoeder was gevallen, een lelijke smak in de tuin. Haar enkel was gekneusd, ze kon amper lopen. Dus bood ik aan om even langs te komen, wat boodschappen te doen, het huisje wat op te ruimen. “Lief dat je komt, hoor,” zei ze door de telefoon. “Ik krijg straks ook nog even bezoek.” Dat bezoek bleek mijn schoonzus te zijn. Simone. En laat ik dit vooropstellen: Simone en ik konden prima met elkaar, zolang we allebei onze monden hielden. Vriendelijk aan de buitenkant, stijf van de passieve agressie van binnen. Je kent het wel.
De deur stond op een kier
Ik had net de vaatwasser uitgeruimd, stond in de hal met mijn jas al aan, toen ik haar stem hoorde. Ze was blijkbaar door de achterdeur gekomen. “Mam, gaat het een beetje?” vroeg ze. “Ja hoor,” hoorde ik mijn schoonmoeder zeggen. En toen: “Barbara is net weg.” Dat was niet waar. Ik was nog in de hal. De voordeur stond open, want ik was net bezig mijn boodschappen in mijn tas te laden. Mijn auto stond een paar meter verderop. Ik weet niet waarom ik niet direct terugliep. Waarom ik mijn aanwezigheid niet gewoon kenbaar maakte. Misschien voelde ik het al. Dat ongemakkelijke voorgevoel. Ik bleef staan. Stil. Bevroren.
“Ze overdrijft altijd zo”
“Ze bedoelt het goed,” zei Simone, “Maar alles moet altijd zo groots. En ze is zo negatief. Sfeer bepalend. Snap je wat ik bedoel?”. Wtf. Er volgde geen antwoord. Alleen het tikken van een theelepel tegen een kopje. “Ze doet net alsof ze de heilige moeder is, maar ondertussen heeft ze haar eigen huishouden amper op orde. En maar klagen…” Een lach. Niet hard. Zo’n ingehouden lach. “En weet je wat ik écht irritant vind?” ging mijn schoonzus verder. “Dat overdreven gedoe op Instagram. Altijd dankbaar, altijd perfect. Alsof je moet bewijzen dat je een goede moeder bent.” Mijn maag kieperde om. Ze hadden het over mij. Ik. Die net het bed van haar schoonmoeder had opgemaakt. Die de badkamer had schoongemaakt. Die haar schoonmoeder net twee rollen verband en haar favoriete vla had gebracht.
De weg naar huis was wazig
Ik weet niet hoe ik ben gaan rijden. Ik weet alleen dat de radio uit stond, dat ik duizend keer hetzelfde dacht: Waarom? Waarom zou je zo praten? Waarom zou je dat zeggen tegen je moeder? Ik kwam thuis. Mijn kinderen waren blij me te zien. Mijn man vroeg hoe het ging met zijn moeder. En ik zei: “Prima. Simone was er ook.” Meer niet.
Wekenlang niks gezegd
Ik dacht dat het zou slijten. Dat ik het zou relativeren. Dat ik zou denken: Ach, iedereen kletst weleens. Maar ik kreeg het niet meer uit mijn hoofd. Elke keer als ik Simone weer zag op een verjaardag, dacht ik terug aan dat geroddel. Als ze zei “Wat zie je er goed uit!” hoorde ik in mijn hoofd: Ze overdrijft altijd zo. En weet je wat het is? Je kúnt het niet meer ‘ongehoord’ maken. Dat is het meest rotte eraan.
De twijfel kroop onder mijn huid
Was ik echt te veel op Instagram? Te vaak bezig met het plaatje? Ik scrolde stiekem terug op mijn account. Kinderfoto’s, knutsels, herfstwandelingen, af en toe een tekstje over moederschap. Was dat te veel? Mijn man zei: “Laat haar praten. Jij weet wie je bent.” Maar dat was juist het probleem. Ik wist het even niet meer. Simone deed me wankelen en dat voelde niet fijn.
Toen kwam die verjaardag
Mijn schoonmoeder werd 73. Familie, taart, stoelen. Simone was er natuurlijk ook. Ze gaf me een kus op mijn wang. “Wat fijn dat je er bent,” zei ze. En ik glimlachte. Automatisch. “Wat was zij nep”, dacht ik. Tijdens het eten zat ik naast haar. Ze praatte luchtig, vertelde iets over haar werk, over een vriendin die zwanger was. En ineens zei ze: “Jij bent echt een betrokken moeder. Dat zie je aan alles.” Wat was dit nou?! Ik keek haar aan. Dit stond toch haaks op haar roddels?! En ik voelde de oude pijn opborrelen. Ze meende het misschien. Of niet. Maar ik kon het niet meer vertrouwen.
Ik had twee opties
Blijven slikken, of het zeggen. Ik koos voor het tweede. Ik vond het wel dapper van mezelf. Een week later belde ik haar. “Hee,” zei ze opgewekt. “Hé,” zei ik. “Heb je even?” Ik vertelde wat ik had gehoord. Waar ik stond. Wat ze zei. Hoe het voelde. Eerst werd het stil. Toen zei ze: “Je hebt het verkeerd gehoord.” Zat ze nou glashard te liegen?! “Misschien,” zei ik. “Maar ik weet wat ik voelde. En dat was echt.” Ze zuchtte. “Kijk, het was gewoon een gesprek over ditjes en datjes.” Ik liet het even bezinken. Toen zei ik: “Waarom zei je het niet allemaal tegen mij? Waarom zeg je het tegen je moeder, achter mijn rug?” Daarop had ze geen antwoord. En dat was eerlijker dan alles wat ze verder nog zei.
We spraken af
Niet om het op te lossen, maar om te praten. Op een dinsdagmiddag, in een koffietentje in de stad. Ze kwam met rode wangen, nerveus. “Het was niet netjes,” zei ze meteen. “Dat weet ik nu.” Ik knikte. “Maar soms voel ik me minder,” zei ze. “Jij doet het allemaal zó goed. En ik voel me dan gewoon mislukt, naast jou.” Die zin. Die brak iets open. Ze vertelde dat ze zich vaak ongemakkelijk voelde in de familie. Dat ze vond dat ik meer werd gezien dan zij. En ik zei: “Ik voel me juist vaak een buitenstaander.” En ineens zaten daar twee vrouwen die dachten dat de ander meer had, terwijl we allebei aan het zoeken waren.
We zijn geen vriendinnen geworden
We spreken elkaar bij verjaardagen, doen vriendelijk, maar de afstand is gebleven. Maar nu weet ik tenminste wat er achter die afstand zit.
ANNA
is een les voor allen: de uitspraken van Simone zeggen meer over haar dan over de ander. voel je je toch gekwetst dan zou ik iets aan mijn gevoel van eigenwaarde doen. leeft een stuk gemakkelijker.
toch knap van Simone dat ze het uiteindelijk eerlijk heeft toegegeven. als je met dergelijke ideeën over jezelf rondloopt is het beter ze te uiten. we denken vaak veel te min over onszelf omdat we niet alles van onszelf kunnen zien.
Goed dat jullie het besproken hebben. Ergens wel jammer dat jullie na het uitpraten niet nader tot elkaar zijn gekomen.
mijn dochter had ooit hetzelfde bij haar schoonmoeder. De volgende keer dat ze daar kwam zei ze; als je nou weer over mij praat zorg dan dat de deur dicht is en controleer of ik zeker al weg ben…..🤍
Tja, als meer mensen het gesprek met elkaar durven aan te gaan zoals Anna heeft gedaan zou er waarschijnlijk heel wat minder ruzies / onenigheden zijn omdat je dan de achterliggende redenen kunt begrijpen waarom die persoon iets heeft gedaan / gezegd. Neemt natuurlijk niet weg dat het fout was van Simone om achter Anna’s rug om te roddelen tegen haar moeder. Al vind ik wel dat de schoonmoeder hier ook wat van had kunnen zeggen tegen Simone en misschien met haar dochter het gesprek hierover aan had moeten gaan…. tenzij schoonmoeder er zelf nét zo over denkt, dan hadden ze met z’n drïeen om tafel gekunt. Maar daar lees je verder niks over. Al met al goed opgelost van Anna!