Debby: “Buurkinderen zeggen tegen mijn zoon: ‘Jij zit op een speciale school, ik mag niet met jou spelen’, dit kwam als een harde klap voor hem, maar ook voor mijzelf”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Mijn zoon is een vrolijke, zorgzame en liefdevolle jongen. Zijn ogen twinkelen als hij ergens enthousiast over is – wat vaak gebeurt, want zijn hoofd zit vol ideeën. Hij is ook druk. Heel druk. Zijn energie is eindeloos en zijn impulsiviteit heeft hem al op jonge leeftijd in lastige situaties gebracht. Niet omdat hij stout is, integendeel. Maar hij is anders. Anders dan de meeste kinderen op de reguliere basisschool. En uiteindelijk was dat verschil te groot.

Vanaf groep 1 liep het eigenlijk al wat stroever

Leerkrachten gaven aan dat hij ‘wat extra begeleiding’ nodig had. Hij paste niet in het standaard stramien. Hij wilde bewegen terwijl de rest stil moest zitten. Hij fladderde, praatte door de klas, maakte onverwachte grappen, en kon plotseling heel boos worden als iets hem niet lukte. Steeds vaker kreeg ik berichtjes van school: of ik even wilde bellen, of ik langs kon komen, of we een plan konden maken.

Er kwam een diagnose

We deden alles wat in ons vermogen lag. Observaties, gesprekken met intern begeleiders, psychologische onderzoeken. En ja, de diagnose ADHD kwam niet als een verrassing. Maar het voelde ergens ook als een opluchting: er is een naam voor. Er is hulp mogelijk.

Het was duidelijk dat hij naar een andere school moest

Maar een diagnose betekent niet dat alles ineens opgelost is. Na alles wat school probeerde en duidelijk was dat hij het niet zou redden binnen het regulier onderwijs, hebben we maanden gewacht op een plekje in het speciaal onderwijs. Weken vol spanning, twijfel en frustratie. Het gewone onderwijs ging echt niet meer, maar het speciaal onderwijs had wachtlijsten. Ondertussen moest mijn zoon blijven functioneren in een omgeving waar hij structureel overvraagd werd.

Ik huilde van opluchting

Toen de verlossende mail eindelijk kwam dat er een plek was, heb ik gehuild. Van opluchting. Van verdriet. Van schuldgevoel. Had ik eerder moeten ingrijpen? Had ik het anders moeten doen? Maar bovenal voelde ik hoop. Hoop dat hij op een plek zou komen waar hij zichzelf mag zijn. Waar ze hem begrijpen. Waar hij niet telkens hoeft te horen dat hij te druk is, te luid, te impulsief.

Voor het eerst in lange tijd voelde ik rust

De eerste weken op zijn nieuwe school waren spannend, maar wonder boven wonder verliepen ze goed. Hij kwam thuis met verhalen over de juf die hem écht begreep, over klasgenootjes die óók niet stil kunnen zitten, en over een dagindeling die wél bij hem past. Voor het eerst in lange tijd voelde ik rust in mijn lijf. Dit was de juiste keuze.

Maar toen begon het hier in de buurt te veranderen

Mijn zoon heeft altijd fijn gespeeld met kinderen uit de straat. Op woensdagmiddagen samen naar het plein, hutten bouwen in de speeltuin, verstoppertje doen tussen de geparkeerde auto’s. En natuurlijk gaat er wel eens iets mis, maar dat lossen we met elkaar goed op. Maar ineens hoorde ik zinnen als: “Ik mag niet meer met jou spelen van mijn moeder.” En toen: “Want jij zit op een speciale school.”

Het kwam als een klap

Een keiharde klap. Mijn kind, dat net zo hard z’n best doet als ieder ander )misschien wel harder’, dat al zoveel veranderingen heeft moeten doormaken, wordt nu ook in zijn eigen wijk buitengesloten. Niet omdat hij iets verkeerd doet. Maar puur om waar hij naar school gaat. Wat zeg je dan, als moeder? Hoe leg je aan je kind uit dat sommige ouders hun kinderen liever niet met hem laten spelen, omdat hij ‘anders’ is? Omdat het woord ‘speciaal’ blijkbaar zoveel oordelen oproept?

Ik zie dat het hem raakt

Mijn zoon snapt het nog niet helemaal. “Ze vinden mijn school raar,” zei hij. “Maar het is juist een leuke school.” En hij heeft gelijk. Zijn school is leuk. En veilig. En afgestemd op wat híj nodig heeft. Maar ik zie aan hem dat het hem raakt. Dat hij zich afvraagt wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat doet pijn.

Mijn hart breekt

Ik probeer het met hem te bespreken. Zeg dat sommige mensen gewoon niet goed weten wat speciaal onderwijs is. Dat ze bang zijn voor wat ze niet kennen. Dat het níks zegt over hem. Dat hij een prachtig, warm en bijzonder kind is. En dat kinderen zoals hij net zo hard meetellen als ieder ander. Maar als moeder moet ik ook eerlijk zijn: het breekt mijn hart.

Want hoe moet dit verder?

Als je kind al op jonge leeftijd de boodschap krijgt: jij hoort er niet bij. Jij bent anders. Jij bent niet goed genoeg voor mijn kind. Wat doet dat met zijn zelfbeeld? Met zijn vertrouwen in anderen. En het is niet zijn gedrag dat ze afschrikt. Het is het label. Zijn energie is namelijk niet veranderd, misschien zelfs iets rustiger. Zijn karakter is nog steeds even lief, grappig en zorgzaam als altijd. Het enige dat anders is, is de naam van de school waar hij nu naartoe gaat. En dat is genoeg reden voor sommige mensen om hem te vermijden.

Ik hoop dat ouders open staan voor een gesprek

Ik hoop dat dit verandert. Dat ouders met mij in gesprek willen gaan. Dat we elkaar niet veroordelen, maar proberen te begrijpen. Dat we onze kinderen leren dat ‘anders zijn’ niet minder is. Dat we ruimte maken voor álle kinderen. Ook voor die met een beetje extra pit, een beetje meer begeleiding, en een heleboel hart.

DEBBY