Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik had het misschien eerder moeten zien, maar het moment dat alles echt bij me binnenkwam, was laatst. Mijn dochter stond op het podium van de jaarlijkse dansuitvoering, een optreden waar ze een jaar lang voor had geoefend. Uren en uren in de dansschool, zweetdruppels, blauwe plekken, en vooral: eindeloos veel enthousiasme. Ze had er zó naar uitgekeken. “Kom je kijken, mama? En opa en oma wil ik er ook bij hebben!”
Het optreden was zo dichtbij hun huis
Ik wilde het haar zo graag geven: niet alleen mijn trotse blik vanaf de tribune, maar ook de liefdevolle ogen van haar grootouders, die zouden glimmen van trots. Het optreden vond nota bene om de hoek van hun huis plaats. Enkele minuten rijden, hooguit. Zelfs lopend goed te doen. Dus ik belde mijn ouders, optimistisch als altijd. Misschien, héél misschien, zouden ze deze keer zeggen: “Natuurlijk! Wat leuk, we zijn erbij!”
Helaas konden ze wederom niet
Maar nee.
“Nee, Hendrik gaat biljarten, helaas,” klonk het droog.
Ik stond even met mijn mond vol tanden.
Biljarten. Mijn vader koos een potje biljarten boven zijn kleindochter, die een jaar lang had gewerkt naar dit ene, grote moment.
En mijn moeder? Die deed geen poging om hem op andere gedachten te brengen. Ze vond het blijkbaar ook wel prima zo. Ik hing op, beet op mijn lip en voelde de teleurstelling in mijn hele lijf. Niet eens voor mezelf. Voor haar. Mijn meisje, dat vol trots op dat podium zou staan. Zonder dat haar opa en oma ook maar een glimp zouden opvangen van haar stralende lach.
Dit is niet nieuw
Het is niet de eerste keer. Bij haar eerste zwemles? “Ach, dat is toch niet zo bijzonder?” Bij de intocht van Sinterklaas? “Druk, daar houden wij niet van.” Toen ze haar eerste echte toneelrolletje had op school? “Mwah, beetje veel gedoe voor vijf minuten tekst.” Altijd weer een excuus. Een reden waarom ze niet konden. Of wilden. Of gewoon geen zin hadden.
Ik hoop iedere keer dat ze toch komen
En elke keer hoopte ik weer stiekem dat het anders zou zijn. Dat ze het belang zouden zien. Dat ze zouden begrijpen hoeveel het betekent, niet alleen voor mij, maar vooral voor hún kleindochter. Want hoe moeilijk is het nou eigenlijk? Even een middagje vrijmaken, aanwezig zijn, je gezicht laten zien? Blijkbaar is het té moeilijk.
Ik schaam me voor hun afwezigheid
Wat misschien nog wel het ergste is: ik merk dat ik me soms schaam. Wanneer andere kinderen na een optreden of een sportwedstrijd dolblij de armen invallen van hun opa’s en oma’s, die met bloemen en applaus klaarstaan, voel ik een knoop in mijn maag. Mijn dochter kijkt dan soms even om zich heen, ziet al die blije gezichten en stelt dan voorzichtig de vraag:
“Waar zijn opa en oma eigenlijk?”
Antwoorden zijn lastig te geven aan mijn kind
En wat zeg je dan? Dat biljarten belangrijker was? Dat ze liever thuis zaten met een kop koffie en de krant? Dat ze gewoon niet genoeg geven om erbij te zijn? Ik lach het vaak weg. “Ze konden helaas niet, lieverd.” En ik geef haar dan een extra dikke knuffel, in de hoop dat het de leegte een beetje opvult.
Opa en oma zijn is iets waar geen prioriteit aan wordt gegeven
Ik ben me er steeds meer van bewust dat grootouders niet per se ‘betrokken’ zijn omdat ze familie zijn. Het is een keuze. Een prioriteit die je maakt. En helaas, mijn ouders maken keer op keer een andere keuze.Misschien zijn ze van een generatie die minder uitbundig is. Misschien vinden ze dat het allemaal niet zoveel voorstelt. Misschien denken ze echt dat mijn dochter het niet merkt. Maar ik merk het.
Ik gun mijn dochter zo die diepe band
Elke afzegging, elke smoes, elke keer dat ze “geen tijd” hebben, snijdt bij mij een stukje dieper. Want ik gun mijn dochter die warme herinneringen aan opa’s en oma’s die aanwezig zijn. Die haar tekeningen bewonderen, die zwaaien vanaf de tribune, die in de regen staan te klappen bij een schoolloop. Ik gun haar grootouders die haar niet alleen op verjaardagen zien, maar haar kleine én grote momenten meebeleven.
Misschien stop ik maar met vragen
Een vriendin zei laatst tegen me: “Waarom vraag je ze nog? Je weet toch wat er komt.” En ergens heeft ze gelijk. Misschien is het tijd om mezelf en mijn dochter te beschermen tegen die voortdurende teleurstelling. Misschien moet ik accepteren dat ze gewoon andere prioriteiten hebben. Maar het blijft wringen. Want diep vanbinnen hoop ik nog steeds dat ze op een dag wél komen opdagen. Dat ze zelf bellen: “Wanneer is dat optreden ook alweer?” Dat ze het belang gaan zien.
Tot die tijd klap ik extra hard. Maak ik extra veel foto’s. En ben ik degene die altijd, altijd op die tribune zit, met tranen van trots in mijn ogen.
ESTHER
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Waarom bespreek je het niet eens met je ouders? Wees gewoon eerlijk en leg uit wat je zo dwars zit. Dat je het je dochter zo gunt.
Openheid is nu het beste, denk ik.
Wat een egoistische reactie van je ouders! Spijtig voor jou. Ze zijn het niet waard om grootouders genoemd te worden. Ze hebben indd hun eigen kinderen grootgebracht , met alle activiteiten erbij. Maar als oma is het genieten in de puurste zin van het woord!!! Ze weten niet wat ze missen! Alles wat je voor je kleinkind, wordt dubbel en dik beloond, door een kinderverhaal, een knuffel, … LIEFDE!!!
Stop met bellen en uitnodigen en op hun verjaardag heb je ook een simpele afspraak. Dan drink je altijd koffie met een vriendin of zo. Of zeg je dat je geinspireerd bent door hen om niet meer aan verplichte nummertjes te voldoen.
Laat het ze een jaartje voelen. En als ze het best vinden: dan weet je gelijk welke band je met je ouders hebt.
idd misschien dat ze dan begrijpen wat het met iemand doet! en het is zo ontzettend leuk je kleinkinderen vol overgave bezig te zien, met wat hun hobby etcetera is. ik geniet er optimaal van!
Wat verdrietig zeg, dat deze grootouders steeds maar weer andere prioriteiten lijken te hebben. Je bent zo toch helemaal niet betrokken bij je opgroeiende kleinkind?
Ik had wel allang m’n mond naar m’n ouders opengetrokken! Ik zou echt gezegd hebben ‘wat is nou belangrijker? en ik zou zeggen dat het me en m’n kind erg verdrietig maakt, dat ze nooit ergens bij zijn. Mijn ouders wonen op bijna 2 uur rijden van ons en hebben alleen onze dochter als kleinkind. Reken maar dat ze het konden opbrengen om bij speciale gebeurtenissen te zijn! Mijn moeder paste zelfs 2 wekelijks op en kwam dan met de trein! Maar goed, over oppassen ging het in dit artikel niet, het ging over aanwezig zijn bij speciale gebeurtenissen. Die oma had toch prima kunnen gaan als opa ging biljarten, die snap ik niet zo…dan spreek je je moeder toch aan van ‘nou mam, gezellig als jij wel komt!’
Ik vind overigens echt wel dat je er niet altijd blind van hoeft uit te gaan dat grootouders automatisch overal bij zijn en ook hun eigen agenda hebben. Maar een beetje rekening houden met is niet teveel gevraagd toch?
Mijn opa en oma woonde een uur rijden van ons vandaan, dus die waren er ook nooit. Heb verder ook niet echt een band met ze gehad. Ik zou zeggen respecteer de keuze van je ouders en laat ze lekker hun gang gaan, misschien willen de ouders van je partner of een goede vriendin de plek innemen. Als ze dan beginnen te klagen dat hun kleinkinderen nooit op bezoek komen kan je zeggen dat ze ook nooit echt moeite hebben gedaan om jouw kant op te komen, dus dat het niet spontaan uit de lucht komt vallen. Inderdaad wat al eerder is gezegd: niet trekken aan een dood paard.
zijn de titel opa en oma niet waard,
maar vertel ze dat
Wat is dit voor emotionele manipulatie? Opa en oma hebben ook een eigen leven en agenda. Ze hebben jou grootgebracht totdat jij zelf moeder bent geworden. Gun ze rust! Jouw dochter is niet het centrum van de wereld. Hoeveel lieve grootouders worden tegenwoordig gebruikt voor gratis oppas! En als ze een keer weigeren, dan mogen ze de kleinkinderen niet meer zien. Verschrikkelijk! Pas maar zelf op!
het klinkt als gepensioneerden maar dat kan door mijn ervaring komen. mijn vader biljartte minimaal drie x per week. we hadden hem nodig voor een klusje in het huis van mijn overleden broer. kon niet, hij had al een x biljarten gemist die maand. dat was op de dag dat mijn broer werd gecremeerd.
maar het leeghalen van de tuin – niet noodzakelijk – wilde hij al doen toen mijn broer nog leefde. het was niet de ouderdom, hij was helaas altijd zo, aan een kant de huistiran aan de andere kant er nooit voor je zijn. en ma speelde dezelfde rol als de moeder van Esther. staat haar macht af aan haar man, willoos.
het gaat in bovenstaand niet alleen om de kleindochter, het gaat ook om de relatie met de dochter die ze schade berokkenen. kan me niet voorstellen dat dit gedrag uit de lucht komt vallen.
volgens mij heb je het niet goed gelezen waar het om gaat
maar zelfs dan kunnen ze een keertje naar hun kleinkind gaan kijken,jou opmerking slaat nergens op
houd toch op zeg, totdat ze straks in het verzorgingshuis zitten, dan mogen andere zeker wel voor ze opdraaien… Een keertje niet kunnen alla, maar elke belangrijke gebeurtenis gaat er bij mij niet in
natuurlijk kan het ook eens niet uitkomen, maar ALTIJD? Een beetje interesse en je verplaatsen in je kleinkind ? wat als je zelf dat kind zou zijn.
deze grootouders missen een hoop
Verwachten deze grootouders wel dat hun dochter of kleinkind langskomt als ze zelf minder mobiel zijn
Wat een gezeur. er wordt zoveel geëist van Opa’s en Oma’s tegenwoordig. Mogen ze misschien gewoon genieten van hun oude dag en die zelf invullen ? Erger mij ook aan die zemels die vinden dat er minimaal 1 dag opgepast moet worden of op zaterdagavond zodat papa en mama kunnen gaan stappen, of aan die verhalen dat ze financieel moeten meehelpen, belachelijk. Regel je eigen zaken en geef je ouders geen schuldgevoel. En het ligt ook aan jezelf hoe je je kinderen vertelt dat opa en oma een andere keuze maken, doe niet zo dramatisch.
Overigens, mijn kinderen zijn 25 en 27, studeren nog allebei en wonen nog thuis.
Voor beiden is iets te zeggen. Wij zijn aan de voorkant heel duidelijk geweest.
Wij zijn er voor oppassen wanneer het echt nodig is. Verder komen we naar de festiviteiten als het ons uitkomt. Men vergeet dat soms oma’s en opa’s ook nog aan het werk zijn. De tijd die dan over is, is dan ook voor rust. Nieuwe generatie krijgt pas met 67 pensioen. niet met 57.
Doordat het dan spontaan gaat is het veel gezelliger zonder dat men het verplicht.
het gaat niet over oppassen en over financiele bijdrage. maar over mee leven met je dochter en kleindochter, het lijkt mij een kleine moeite om af en toe de belangrijke hoogtepunten van je klein kind mee te maken. je krijgt er zo veel liefde voor terug.
Wij vierden 55 jr huwelijk met 34 nazaten 3 dagen lang in één huis.
Iedereen wil dit volgend jaar weer.
Wij beloonden rapporten, stonden langs sportveld, op t ijs, zaten bij schooltoneel, diplomauitreikingen en muziekuitvoeringen op de eerste rij. Meel(i)even is Liefde delen. delen is vermenigvuldigen. vertel ze dat maar eens. Wij,81 en 91jr ‘leven GELUK’
Amen 🙂
ik hoop voor u nog wat jaren in goede gezondheid erbij
Herkenbaar voor ons. Trotse grootouders van 2 kleinkinderen. wij waren/zijn bij zwemdiploma’s, voetbalwedstrijden, schoolmusicals. Heerlijk. een zege ing dat we dat kunnen. Die mensen weten niet hoeveel ze missen.
sneu
Zo herkenbaar. Mijn vader woonde naast het voetbalveld. Nooit gevraagd of gekeken naar de vier kleinkinderen die daar zo veel zaterdag voetbalden. Alleen sarcastisch vragen of ze al goed genoeg voor Ajax waren. De andere grootouders wonen in het buitenland.
Wat een gemis voor kleinkinderen als ze andere opa’s en oma’s zien opdraven bij musicals, wedstrijden, afzwemmen etc. Ook voor mij trouwens.
Biljarten is toch veel leuker dan zo’n knullig kinderdansje! Ik geef opa groot gelijk.
Ik vind biljarten helemaal niet leuk en zou wel incidenteel m’n hobby even een uurtje opschuiven of een keer overslaan om toekomstige kleinkinderen even te zien optreden. Ieder z’n ding.
Oh, ik wilde dat mijn kleindochter zo dichtbij woonde! Helaas, een ander land en dit soort dingen zal ik nooit voor gevraagd worden…
Jouw ouders zijn zo rijk en weten het niet….
maar zo is het helaas. Niet iedereen verdient zulke lieve kleinkinderen en sommige verdienen. ze wel, maar hebben ze niet.
Voor je dochter is het belangrijk dat ze door haar ouders gezien wordt..Maak er zelf een feestje van en zegt luchtig dat dit soort dingen niet zo van opa en oma zijn..die doen weer andere dingen met je dochter…
Ik kom graag hoor ben ook een oma
Een andere optie kan zijn om een surrogaatopa/oma te zoeken….
Zijn er niet meer opa’s en oma’s?
Dat is geen vanzelfsprekendheid, he? En daarnaast: de aanwezigheid van de één, maakt niet dat de ander niet gemist wordt.
Wij hebben gelukkig 15 kleinkinderen en zijn daar erg trots op. Als er iets van een optreden is gaan we graag mee, anders kijken we of een van beide kan.
Die grootouders zijn erg egoïstisch en liefdeloos.
Vertel ze maar dat je misschien ook niet aanwezig kan zijn bij de begrafenis, want dat merken ze toch ook niet.
👍
Heel herkenbaar, maar helaas is de oplossing niet altijd zo simpel. Want communicatie is helaas niet altijd iets wat gewoon is voor deze generatie.
Ik heb geprobeerd om ‘gewoon’ dingen die mij dwarszitten te bespreken, maar dit leidde tot heftige reacties. Zo heftig dat ik dacht ‘als ik nu doorga, zie ik ze nooit meer’ Dan maar minder intens contact, maar het is er wel.
Communiceren is een vaardigheid die niet iedereen geleerd heeft helaas.
Sterkte!
Nog nooit gehoord van een goed gesprek?
En laat ook je dochter eens bellen om te vragen of ze komen. Als ze nee zeggen, kan ze in huilen uitbarsten. Dan voelen je ouders misschien wat ze je dochter aandoen met hun “rotsmoesjes”.
Een kind inzetten als chantage, dat is wel normaal? In huilen uitbarsten, wat een walgelijk voorstel.
Een kind kan toch gewoon aan opa en oma vragen of ze zin hebben om te komen? Dat is geen chantage hoor.
ik herken het maar al te goed helaas. ben inmiddels wel gestopt ermee om ze te vragen. ik vroeg mijn moeder ook mee naar een 3d echo, speciaal voor haar in haar woonplaats op 10 minuten afstand gepland. zij zou mee gaan. achteraf had ik beter kunnen weten. ik zat daar, in mijn eentje. ze kwam gewoon niet opdagen, met de smoes verdwaald. terwijl ze alleen maar rechtdoor moest en laatste straat rechts. ik had het zelfs op maps uitgetekend voor haar. ik voel met je mee. ik heb inmiddels na heel wat jaar geaccepteerd dat ze zo zijn, ik vraag ze ook niet meer, gewoon, omdat ik weet wat het resultaat is
stoppen met vragen, maar ook stoppen met bellen en langsgaan. wellicht dat ze het dan eens doorhebben…
Waarom bespreek je dit niet gewoon eens met je ouders? Geef aan wat het doet met jou en wees open over je gedachten. En als je ouders inderdaad geen zin blijken te hebben in de rol van grootouders bespreek dan met ze dat je ze niet meer vraagt. Open de communicatie!
Bespreken wat je dwars zit? Wat een gek idee….
Dat ben ik zeker met je eens!
Het lijkt dat de familie ook niet echt communiceert.
Dochter van pot al haar frustratie op op en red haar dochter met knuffelen.
En haar pijn op te vangen, echter haar teleurgestelde dochter wordt niet geleerd om te bevragen aan haar grootouders waarom ze niet komen.
Erg jammer om te lezen.
uiteindelijk zullen de grootouders idd net als vroeger, gerespecteerd in de grote behoefte aan rust en leven voor zichzelf verdrinken in de poel van lege dagen en eenzaamheid.
Idd, ik ben hulpverlener en kijk achter al die stille deuren waar eenzaamheid een van de grootste kwellingen van ouderen is.
dit vind ik een hele goeie. Ik begrijp dat het leuker is dat je ouders tijd in de kleinkinderen willen steken, maar ik vind het ook wel dat ze zelf de keuze hebben.
ik zou het je kind zelf laten vragen aan de grootouders. Daarnaast vinden de grootouders het misschien leuker om andere dingen te doen met de kindjes dan gaan kijken naar hen. Stof om te bespreken
Veerle het is inderdaad zo dat grootouders zelf de keuze hebben of ze tijd willen investeren in hun kleinkinderen, maar telkens geen tijd hebben maakt het voor kinderen en kleinkinderen ook gemakkelijk om geen tijd te investeren in opa en oma.
Oké, Hendrik ging biljarten, en wat was de reden dat je moeder niet kwam?
Als ik jou was zou ik stoppen met trekken aan een dood paard. Het is alleen maar vermoeiend en frustrerend.