Fleur: “Mijn dochter (8 jaar) antwoordde: ‘Jij doet dat toch ook altijd mam’, ze had gelijk, ik doe me mooier voor naar de buitenwereld, vooral op social media, het geeft me zo’n goed gevoel”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn man zegt altijd dat ik impulsief ben
Niet ondoordacht, maar ik noem het liever spontaan. Dingen bij de kringloop kopen die we niet per se nodig hebben? Guilty. Last-minute besluiten dat we wéér gaan gourmetten op een dinsdagavond? Kan gebeuren. Het leven is al saai genoeg, zeg ik altijd. Ik woon met Tom, mijn man die me gelukkig in balans houdt, en onze twee kinderen: Jackie van 11, een creatieve dromer, en Kaat van 6, die net zo druk is als ik. We wonen in een rijtjeshuis waar de verf bij de trap wat bladdert, maar waar altijd iets te lachen valt. En ja, online ziet het eruit alsof we het allemaal voor elkaar hebben. Mooie foto’s, gestylede hoekjes, vrolijke kinderen in matchende outfits. Maar wat je niet ziet, is dat ik soms in paniek bij de HEMA sta omdat m’n pinpas het niet doet.
Ik postte laatst een foto van Jackie op haar nieuwe sneakers
Superhip, glimmend zilver, limited edition. “Superfijne dag gehad met mijn grote meid ❤️ #momlife #sneakerlove” stond erbij. Wat ik niet postte: dat ik ze via Vinted kocht voor een derde van de prijs. En dat ik bij het ophalen nog twijfelde of ik het moest doen, omdat we eigenlijk die week al over het boodschappenbudget heen zaten. Maar hé, het leverde wel 64 likes op. En complimentjes. “Wat zie jij er altijd stylish uit met je meiden!” zei iemand van school. En ik dacht: als je wist hoe vaak ik jurkjes van drie euro draag, zou je misschien anders kijken.
Tom raakte twee jaar geleden zijn vaste baan kwijt
Niks dramatisch hoor, een reorganisatie. Alleen kwamen er geen nieuwe vaste banen. Wel opdrachten, freelance klusjes, dingen die nét even inkomen opleverden, maar nooit zekerheid. Ik werk zelf drie dagen per week op een kantoor in de zorgadministratie. Vast contract, maar geen vetpot. En toch… je wil het leuk houden. Voor de kinderen. Voor jezelf. Ik ben niet goed in ‘nee’ zeggen. Zeker niet tegen Jackie. Die zit nu in groep 8, en het gaat veel over merken. Telefoons. Adidas. Insta. Ze kijkt naar wat anderen dragen, en ik voel haar blik soms glijden naar haar eigen spullen. Ze vraagt niks. Maar ze kijkt. Dan koop ik tóch die trui. Of ik ruil iets van mezelf in. Of ik verkoop wat online. En ik plaats het met een lach. Want ik wil dat zij zich net zo gezien voelt als haar klasgenoten.
Kaat ziet nog niks
Kaat is zes. Die denkt dat alles wat je op tafel zet ‘lekker’ is en maakt van elk restje een feestje. Soms maak ik een soort stamppot van alles wat er nog ligt en dan roept ze: “Oeh, feestpasta!”. Ze hoeft het nog niet te weten. Over geld, over zorgen. Maar Jackie… die kijkt verder. En ik zie aan haar dat ze voelt dat het anders is.
Het moment dat het echt doordrong
Jackie had een vriendinnetje te spelen. Ze zaten op haar kamer en ik hoorde haar zeggen: “Ja, dat jurkje van Insta hebben we al weggedaan, hij was eigenlijk van Vinted. Maar dat vertel ik daar niet bij.” Ik stond stil op de trap. Even bevroren. Ze deed het precies zoals ik. Echt precies. Ze kopieerde letterlijk. Toen ik haar later vroeg waarom ze dat zei, haalde ze haar schouders op. “Je doet dat toch ook altijd, mam? Alsof het nieuw is?” Ze had gelijk.
Socials vs supermarkt
Er zit zo’n groot verschil tussen hoe het lijkt en hoe het is. Op Insta lijkt het alsof we weekendjes weggaan, maar die foto’s zijn vaak oud. Of van een middagje park met een thermoskan en een koek van de Action. We lijken altijd vrolijk, maar ik heb ook avonden waarop ik met Tom aan tafel zit en we ons afvragen of we die nieuwe winterjassen deze maand al kunnen kopen. En toch, als ik die feed zie, mijn eigen feed, lijkt het harstikke mooi. En ergens geloof ik het dan zelf ook weer een beetje. Dat is het gevaar.
Een moeder van school sprak me aan
“Wat leuk, jullie waren in Parijs! Zag ik op Insta.” Ik glimlachte. “O ja! Dat was een tijdje terug.” Wat ik niet zei: dat het een dagtrip naar Disneyland was met korting via m’n zus, en dat we buiten de poort hebben geluncht met broodjes uit de tas. Ik voelde me betrapt. Alsof ik niet alleen anderen voor de gek hield, maar ook mezelf.
De vraag blijft: wat leer ik Jackie en Kaat hiermee?
Dat uiterlijk vertoon belangrijker is dan eerlijk zijn? Dat het telt hoe iets eruitziet, niet wat het is? Ik wil niet dat zij straks hetzelfde doen. Dat ze zichzelf moeten verantwoorden voor de vorm van hun geluk. Dat ze zich schamen voor een tweedehands jas of een zelfgebakken traktatie. En toch doe ik het nog steeds. Tot dit huidige moment zelfs.
Tom zegt er wel iets van
“Fleur, misschien moet je gewoon wat eerlijker zijn online. Mensen vinden je leuk om wie je bent, niet om je interieurhoekje.” En hij heeft gelijk. Maar ik zeg dan altijd: “Dat interieurhoekje levert me wél een samenwerking op met een tof merk.” We lachen erom. Maar het is ook serieus. Want elk pakketje dat binnenkomt voelt als een klein beetje ademruimte. En ja, dat wordt gevoed door het beeld dat ik laat zien.
Ik probeer nu kleine stapjes
Soms post ik iets en schrijf ik erbij: “Scoor van de kringloop!” Of ik laat zien hoe we besparen, zonder zielig te doen. Want we zíjn ook niet zielig. We hebben elkaar. We lachen veel. We hebben een kast vol tweedehands bordspellen en een muur vol tekeningen. Jackie heeft laatst zelf iets op Vinted gekocht. Met haar eigen spaargeld. Ze was trots. En ik ook. Misschien is dat het begin. Van eerlijker zijn, van minder maskers. Van social media gebruiken om te laten zien hoe het óók kan. Maar makkelijk is het niet. Want de likes zijn minder. De samenwerkingen droger. En dat maakt de twijfel groter.
Eerlijk: ik heb liever niet zo weinig reacties
Dat geeft weinig adrenaline. Maar uiteindelijk ook minder samenwerkingen, dus geld, en status.
Heb jij dit ook? Dat je online iets mooier maakt dan het is? En hoe ga jij daar mee om met je kinderen?
Ik ben benieuwd. Echt.
FLEUR