Gabriella: “Mijn dochter belde: ‘Ons contact kost me teveel energie mam’, ik zie mijn kleinkinderen nu niet opgroeien, het doet mij intens veel pijn”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zeven jaar geleden overleed mijn man. De liefde van mijn leven, mijn rots. En toen hij er niet meer was, waren het mijn drie kleinkinderen die me erdoorheen trokken. Drie kleine mensjes met snotneusjes, stiekeme koekjes uit mijn trommel en armpjes die zich om mijn nek vouwden alsof ik de belangrijkste persoon op aarde was. Ik noemde ze mijn kabouters, en zij noemden mij kabouteroma.
Twee jaar geleden veranderde alles
Mijn dochter en ik hebben altijd een pittige relatie gehad. We lijken te veel op elkaar, zeggen ze weleens. Te direct, te koppig, te fel. We hadden vaker discussies, soms hard, met tranen of verwijten. Maar de volgende dag belde één van ons. “Zullen we even koffie doen?” En dan zaten we er weer, alsof er niks gebeurd was. Tot die ene keer. Die ene keer dat het anders liep.
We hadden weer woorden gehad
Over iets kleins. Iets onbenulligs, denk ik achteraf. Ze belde de volgende dag niet. En ik hield me groot. Ik zou ook eens níet degene zijn die het oplost. En toen kwam het bericht. Kort. Zakelijk bijna. “Het kost me te veel energie, mam. Bart en ik hebben besloten het contact voorlopig te verbreken. Ik hoop dat je dat respecteert.” Ik las het drie keer. Mijn hart bonsde. En toch dacht ik: dit waait wel over. Dat doet het altijd. Ze meent dit niet. Maar het waaide niet over. Het stormde alleen maar verder.
Het bleef stil…
Vanaf dat moment waren mijn kabouters weg. Geen kleine schoentjes meer in mijn gang. Geen tekeningen op de koelkast. Geen kleverige handjes aan mijn armen. Ik bleef kaartjes sturen. Belde soms. Liet een voicemail achter. Maar het bleef stil. Tot op de dag van vandaag. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik ben geen makkelijke moeder geweest. Maar een slechte oma? Nee. Dat was ik niet. Ik was een goede oma. Ik was er altijd. Met koekjes, met tijd, met geduld, met liefde.
Elke dag doet het pijn
Iedere verjaardag, ieder seizoen dat begint, elke keer dat ik langs een schoolplein rijd. Ik weet niet eens meer of ze inmiddels alle drie naar de basisschool gaan. Of ze een beugel hebben. Of ze nog steeds gek zijn op pannenkoeken met poedersuiker.
Het bericht trok mijn aandacht
En toen, een paar maanden terug, zag ik een bericht op de regionale Facebookpagina. Een jonge moeder, net naar onze streek verhuisd vanwege het werk van haar man. Ze had twee kinderen en geen opa’s of oma’s in de buurt. Ze zocht iemand die af en toe met ze naar de kinderboerderij kon, of naar het park. “Een soort pseudo-oma,” schreef ze. “Voor een ijsje in de zomer of een herfstwandeling met gekleurde bladeren.” Het bericht trok meteen mijn aandacht. Alsof het universum even met me sprak. Ik twijfelde, want het voelde ook een beetje als verraad aan mijn eigen kleinkinderen. Maar de leegte was te groot. en ik heb liefde over. Dus ik stuurde een berichtje.
Die woensdag spraken we af in het park
Ik zat daar op een bankje in de zon. Een thermoskan koffie tussen ons in. Zij – Marieke – was warm, vriendelijk. Ze vertelde over hun verhuizing, over hoe lastig het was zonder familie dichtbij. We lachten samen om herkenbare opvoedstruggles, over driftbuien in de supermarkt en plakkerige vingers op het raam. En haar kinderen… O, haar kinderen! Felix van vijf, met een onafscheidelijke knuffelezel. En Liva van drie, die een jurk met regenbogen aanhad en me meteen een bloem kwam brengen. “Voor u,” zei ze. “Omdat u er bent.”
We zien elkaar nu wekelijks
We wandelden naar de kinderboerderij. Ik tilde Liva op zodat ze de geitjes kon voeren. Felix pakte mijn hand toen we naar het ijskraampje liepen. Het voelde zó vertrouwd, zó natuurlijk. Ik wist niet dat ik het zó had gemist. Vanaf die dag zien we elkaar bijna elke week. Soms gewoon een uurtje in het park. Soms gaan we naar de markt en eten we samen een broodje. Marieke zegt dat ik welkom ben bij verjaardagen. Felix heeft me al een tekening gegeven. “Voor mijn tweede oma,” stond erop. Ik moest lachen, maar ook huilen.
“Pleegkleinkinderen”
Laatst zei een vriendin: “Je hebt nu pleegkleinkinderen.” En ergens klopt dat. Het is niet hetzelfde, het haalt mijn verdriet niet weg. Mijn kabouters mis ik nog steeds elke dag. Maar het is ook niet niets. Het is iets. Iets warms. Iets liefs. Iets dat mijn hart weer een beetje vult. Ik weet niet of het ooit goedkomt met mijn dochter. Of ik ooit mijn echte kleinkinderen weer mag vasthouden. Maar tot die dag – of als die dag nooit komt – ben ik nu tweede oma voor twee andere kinderen. En dat is, hoe dan ook, een klein wonder.
GABRIELLA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.