Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zeven jaar geleden overleed mijn man. De liefde van mijn leven, mijn rots. En toen hij er niet meer was, waren het mijn drie kleinkinderen die me erdoorheen trokken. Drie kleine mensjes met snotneusjes, stiekeme koekjes uit mijn trommel en armpjes die zich om mijn nek vouwden alsof ik de belangrijkste persoon op aarde was. Ik noemde ze mijn kabouters, en zij noemden mij kabouteroma.
Twee jaar geleden veranderde alles
Mijn dochter en ik hebben altijd een pittige relatie gehad. We lijken te veel op elkaar, zeggen ze weleens. Te direct, te koppig, te fel. We hadden vaker discussies, soms hard, met tranen of verwijten. Maar de volgende dag belde één van ons. “Zullen we even koffie doen?” En dan zaten we er weer, alsof er niks gebeurd was. Tot die ene keer. Die ene keer dat het anders liep.

We hadden weer woorden gehad
Over iets kleins. Iets onbenulligs, denk ik achteraf. Ze belde de volgende dag niet. En ik hield me groot. Ik zou ook eens níet degene zijn die het oplost. En toen kwam het bericht. Kort. Zakelijk bijna. “Het kost me te veel energie, mam. Bart en ik hebben besloten het contact voorlopig te verbreken. Ik hoop dat je dat respecteert.” Ik las het drie keer. Mijn hart bonsde. En toch dacht ik: dit waait wel over. Dat doet het altijd. Ze meent dit niet. Maar het waaide niet over. Het stormde alleen maar verder.
Het bleef stil…
Vanaf dat moment waren mijn kabouters weg. Geen kleine schoentjes meer in mijn gang. Geen tekeningen op de koelkast. Geen kleverige handjes aan mijn armen. Ik bleef kaartjes sturen. Belde soms. Liet een voicemail achter. Maar het bleef stil. Tot op de dag van vandaag. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt. Ik ben geen makkelijke moeder geweest. Maar een slechte oma? Nee. Dat was ik niet. Ik was een goede oma. Ik was er altijd. Met koekjes, met tijd, met geduld, met liefde.
Elke dag doet het pijn
Iedere verjaardag, ieder seizoen dat begint, elke keer dat ik langs een schoolplein rijd. Ik weet niet eens meer of ze inmiddels alle drie naar de basisschool gaan. Of ze een beugel hebben. Of ze nog steeds gek zijn op pannenkoeken met poedersuiker.
Het bericht trok mijn aandacht
En toen, een paar maanden terug, zag ik een bericht op de regionale Facebookpagina. Een jonge moeder, net naar onze streek verhuisd vanwege het werk van haar man. Ze had twee kinderen en geen opa’s of oma’s in de buurt. Ze zocht iemand die af en toe met ze naar de kinderboerderij kon, of naar het park. “Een soort pseudo-oma,” schreef ze. “Voor een ijsje in de zomer of een herfstwandeling met gekleurde bladeren.” Het bericht trok meteen mijn aandacht. Alsof het universum even met me sprak. Ik twijfelde, want het voelde ook een beetje als verraad aan mijn eigen kleinkinderen. Maar de leegte was te groot. en ik heb liefde over. Dus ik stuurde een berichtje.
Die woensdag spraken we af in het park
Ik zat daar op een bankje in de zon. Een thermoskan koffie tussen ons in. Zij – Marieke – was warm, vriendelijk. Ze vertelde over hun verhuizing, over hoe lastig het was zonder familie dichtbij. We lachten samen om herkenbare opvoedstruggles, over driftbuien in de supermarkt en plakkerige vingers op het raam. En haar kinderen… O, haar kinderen! Felix van vijf, met een onafscheidelijke knuffelezel. En Liva van drie, die een jurk met regenbogen aanhad en me meteen een bloem kwam brengen. “Voor u,” zei ze. “Omdat u er bent.”
We zien elkaar nu wekelijks
We wandelden naar de kinderboerderij. Ik tilde Liva op zodat ze de geitjes kon voeren. Felix pakte mijn hand toen we naar het ijskraampje liepen. Het voelde zó vertrouwd, zó natuurlijk. Ik wist niet dat ik het zó had gemist. Vanaf die dag zien we elkaar bijna elke week. Soms gewoon een uurtje in het park. Soms gaan we naar de markt en eten we samen een broodje. Marieke zegt dat ik welkom ben bij verjaardagen. Felix heeft me al een tekening gegeven. “Voor mijn tweede oma,” stond erop. Ik moest lachen, maar ook huilen.
“Pleegkleinkinderen”
Laatst zei een vriendin: “Je hebt nu pleegkleinkinderen.” En ergens klopt dat. Het is niet hetzelfde, het haalt mijn verdriet niet weg. Mijn kabouters mis ik nog steeds elke dag. Maar het is ook niet niets. Het is iets. Iets warms. Iets liefs. Iets dat mijn hart weer een beetje vult. Ik weet niet of het ooit goedkomt met mijn dochter. Of ik ooit mijn echte kleinkinderen weer mag vasthouden. Maar tot die dag – of als die dag nooit komt – ben ik nu tweede oma voor twee andere kinderen. En dat is, hoe dan ook, een klein wonder.
GABRIELLA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Je dochter vraagt je expliciet hun weloverwogen wens het contact (tijdelijk) te verbreken en jouw reactie daarop: kaartjes blijven sturen, bellen, voicemails inspreken. Heb je niet in de gaten dat dit niet helpt en zelfs averechts werkt?
Vraag me af wat je dochter tegen haar kinderen zegt waarom ze jou niet meer zien. Er is hier iemand die reageerde dat ze niet tegen haar kinderen heeft gezegd dat ze oma niet mogen zien, maar als die kinderen te klein zijn om alleen te gaan, maak je toch de band tussen hun kapot.
tja altijd een grote waffel, nu op de blaren zitten!
dochter heeft waarschijnlijk wel andere dingen te doen in plaats van een toxic relationship telkens te moeten lijmen
Dit. En een verhaal heeft altijd 2 kanten.
Serieus?! Een kaartje sturen is toch niet echt dramatisch. Daarbij, omdat het haar dochter teveel moeite kost, hoef je toch niet ineens ook de kleinkinderen het contact te ontzeggen?
Praat is normaal met hè oordeel waar je niet bij bent geweest
toch nog oma, jammer dat het zo gegaan is, maar denk eens na dochters hebben ook een eigen leven.
je kan er als oma ook iets aan doen,
ze krijgt nog spijt moeder/oma wordt er ook niet jonger op en zal ooit komen te overlijden dan gaat ze huilen en spijt krijgen wat die dochter haar moeder heeft aan gedaan.
ieder verhaal heeft 2 kanten , Das waar
maar ook al komt oma en dochter niet overeen. Dat mag de kleinkinderen niet raken. de dochter pakt de oma af van haar eigen kinderen.
dus zou zeggen probeer u te verzoenen voor hen. Al is oplossing van zaterdag zet ik de kids af bij oma en kom jij ze terug brengen op da uur. nu met pleegkinderen is goed da je hen wat begeleid maar is niet hetzelfde als bij u kleinkinderen. toch veel steun wens ik je. da je hart ook openstaat voor iemand anders hun kids. hopelijk komt alles goed.
Daar is veel oud zeer. De eerste band is met je dochter, daarna pas met je kleinkinderen.
Denk eens na over haar interesses en kijk dan of je iets kunt regelen om samen met haar te doen. Zonder kleinkinderen.
Idd. Zonder jou kind heb je geen klein kind.
Maar sommige oma’s kijken niet eens om naar hun kind maar wel kleinkind.
Volgens mij heeft oma nooit de tijd genomen om echt te luisteren naar haar dochter. Om te willen begrijpen wat er van haar dochter zoveel energie vraagt. Oud verdriet kan voor zo’n situaties zorgen en misschien wil dochter haar kinderen beschermen voor eenzelfde verdriet. Met kinderen is het gemakkelijk om een opervlakkige relatie te hebben en over te komen als een goede grootouder omdat je meer tijd hebt voor deze kabouters. Maar ik heb het gevoel dat dochter in haar tijd emotioneel verwaarloost werd door een moeder die alleen maar oor had voor haar eigen verhaal. Ik heb eenzelfde situatie, in de buurt zijn van mijn moeder vraagt ook heel veel energie, een goed gesprek starten is onmogelijk aangezien er geen intersse is. maar zolang ik er niet compleet onderdoor ga, kan ik leven met onze oppevlakkige relatie. Het jammer is dat ze dit zelf niet beseft, ik had heel graag een band met haar gehad.
Hoi Laila. Harde, maar, denk ik, ook ware woorden. Zulke dingen gebeuren nooit zomaar. Maar dan snap je ook dat hier een onoplost, onuitgewerkt drama onder blijft liggen. Dat er, voor zowel de dochter als de moeder (oma dus) geen heling, geen groei kan plaatsvinden. En dat is iets wat ik ze nou alletwee wél gun!
Maar dan moeten ze dus wel in gesprek. Dan moet dochterlief dus wel weer de opgetrokken ophaalbrug neerlaten. Dit lijkt me echter wel een situatie waarbij professionele hulp nodig is. Want mam (oma) móet leren luisteren naar de jarenlang opgepotte pijn van haar dochter en dochterlief moet weten dat het veilig is om het te mogen vertellen. En er moet iemand tussen ‘staan’ om de eventuele uitbarstingen en té afwerende bejegeningen op te vangen en af te laten vloeien. Een professionele relatietherapeut dus. Succes, alletwee.
bedankt Theo, maar de aanwezigheid van een gigantisch ego laat het niet toe om de term therapeut in een conversatie te gebruiken.
Hun verhaal kan ook anders liggen dan het jouwe. Punt is dat we dat niet weten. En dat hoeft helemaal niet. Dit verhaal gaat over het gemis van haar klein dochters. En omdat ze dat niet benoemd in dit verhaal betekend niet dat ze haar dochter niet mist. Alleen is zij wel de rede van dit gemis.m van haar kleinkinderen. Dat levert in dit verhaal ook een andere verhouding. Maar waarschijnlijk mist ze ook gewoon haar eigen kind. Ze geeft aan dat ze dingen niet goed heeft gedaan. Daarmee zegt ze dat eigenlijk ook wel
Ik heb zelf ook geen makkelijke band met mijn moeder, toen mijn oudste dochter geboren was heb ik ook een tijd geen contact gehad met mijn moeder. Vrij logisch ook. Mijn vader heeft ons door wat te verdraaien weer bij elkaar gekregen. Uiteindelijk heeft ze toen haar fout benoemd en dat was fijn. Het contact gaat nu wat beter. Ook omdat ik het los laat en het goed met mij gaat, maar ik kan niet zeggen dat ik mij gezien en gehoord voel door mijn moeder. Al denk ik dat ze echt wel trots is op mij. Misschien is dat haar verdriet wel. Inmiddels is het belangrijker dat ik het zelf zie. Ik ben trots op wie ik ben en hoe ik mijn leven leidt, en wie ik ben geworden. Ik heb af en toe nog wel een mes in mijn rug gehad van mijn moeder. Maar ik heb ze kalm en rustig opgevangen .De afstand helpt daarbij. Ook zie ik hoe waardevol het voor mijn kinderen is om het contact met oma te hebben. En weet ik nu hoe belangrijk het is om je kinderen het gevoel te kunnen geven dat je ze ziet.
We zullen zelf ook niet alles goed doen. En misschien wat vast zitten in ons verleden, of emotie. Het is niet altijd eerlijk. Maar zolang je goed bent voor jezelf en zelf ziet wie je bent kun je een een wat moeilijkere band met je moeder best aan.
deze reactie is zo herkenbaar. Alsof ik het zelf heb geschreven.. keer op keer trapte ik erin, ze was lief en aardig om vervolgens weer koud en kil te zijn..diepgang is er niet.. in haar beleving heeft ze het goed gedaan, was ze zelfs een goede moeder zo zegt ze. Mujn beleving is anders maar dat deert haar niet. ondanks dat ik 2 keer het contact heb verbroken met haar omdat de discussies elke keer ontaarden in veel.pijn voor mij. Heb ik mijn kinderen laten gaan en in toen ze jonger werden tot aan de tuinpoort gebracht. Het is wat het is en ik houd het oppervlakkig en luchtig. Meer zit er niet in. Maar ook ik had graag een diepere verbinding gehad.
moeders zijn ook maar mensen met menselijke fouten.
Ze hebben nergens een cursus kunnen volgen of examen kunnen doen voor het moederschap.
maar moeders hebben altijd het goede en het beste met haar kinderen voor.
lijkt mij.
Kinderen hebben een onvoorwaardelijke liefde voor hun ouders, omgekeerd is dit niet het geval. Ik zie het plots wel tijd hebben voor kleinkinderen als een egotripperij om aan de buitenwereld te tonen dat ze beter kunnen moederen dan hun eigen dochter die heel wat wat ballen in de lucht moet houden vandaag te dag.
Ik hoor moeder geen woord reppen over het missen van haar dochter. Dus die contact breuk zal niet voor niks zijn lijkt mij.
je dochter had het nodig om afstand van je te nemen omdat jullie relatie ,,te,, pittig was voor haar en haar teveel energie kostte. of ze haar kinderen hier ook voor wil behoeden door ook hen van je weg te houden, weet ik niet. Mss heeft ze de reden hiervan met je gedeeld? Gun je dochter de tijd die ze nodig heeft. Je enige kans, denk ik, dat het ooit nog hersteld wordt. En hoe ga je het aanpakken, als ze daar dan plots weer is? Ben eerlijk tegen haar en jezelf wat jou rol is geweest. ik zit nl in hetzelfde schuitje. Alleen bij mij zijn er nog geen kleinkinderen bij betrokken. Prima toch dat je nu bonus kleinkinderen hebt in je leven. Geniet daar van. xx
Schrok weer heel erg van de kop van het verhaal. Maar zie wel een genuanceerd verhaal. Triest voor alle partijen.
Om te beginnen, wat fijn dat je dat andere gezin, en daarbij jezelf kunt helpen/troosten.
Toch zou ik je adviseren, en dan misschien het beste met hulpverlening/interventie, nog eens in gesprek te gaan met je dochter. Je zegt heel eerlijk dat je geen makkelijke moeder bent geweest, maar geloof me, ondanks dat je dochter afstand heeft genomen, dat doet haar ook ( nog steeds) pijn. Waar er 2 “vechten” zijn er 2 “schuld” Proberen, zoals ik al zei met hulpverlening, de patronen te doorbreken. Als jullie zoals ze zeggen zoveel op elkaar lijken heeft je dochter net zoveel verdriet als jij van de breuk. Breken met iemand, en al helemaal zulke close familie blijft altijd pijn doen….
Heel herkenbaar. Ik heb sinds 6 jaar ook geen contact meer met mijn dochter. Mijn enige kleinkind is nu 8 jaar en ze weet niet eens wie ik ben. Ik heb verschillende keren geprobeerd contact te zoeken maar de laatste keer (4 jaar geleden) kreeg ik een kaartje terug op mijn brief dat ze op geen enkele manier contact meer met mij wilde. Iedereen zegt dat ik het moet accepteren en het los moet laten maar ik blijf hopen.
Hoe pijnlijk, tgaat maar over de kleinkinderen. ik lees nergens dat ze haar dochter mist.
Elk verhaal kent 2 kanten, dochter zal dit vast niet zomaar besloten hebben en ook zij zal verdriet hebben. Geen enkel kind, jong of volwassen, kiest er ‘zomaar’ voor om contact te verbreken – wat mij ook direct opvalt is hoe deze mevrouw het alleen over het gemis van haar kleinkinderen heeft…
Ik zie hier en daar verschillende reacties … graag ik van mijn kant vertellen: ik herken veel in je dochter, zelf ben ik ook een dochter die de contact verbrak met mijn moeder, nu helaas ouders).
Ik heb nooit tegen mijn kinderen gezegd dat ze hun opa en oma niet mogen zien!
Wel wil ik hun niet zien en of een woordje wisselen.
Nu niet, ik ben jarenlang op zoek naar mezelf en heeft veel tijd, verdriet, boosheid, etc … gekost!
De energie heb ik voor mezelf nodig om sterker te worden….
Nu lees ik van je hoe je voelt als een moeder, zou mijn moeder ook zo gaan voelen?! Denk wel.
Dan snap ik je wel, het moet ook niet energievretend worden zonder frustraties, irritaties, boosheid, verdriet zijn.
Vaak geprobeerd om erover te praten, het lukte niet naar mijn tevredenheid 🤷🏽♀️
Wat ’n rotmeid.
ieder verhaal heeft twee kanten.
Wat een oordeel!!
ik herinner me nog dat mijn moeders. mijn oma ook een goeie twee jaar ruzie hebben gehad. toch mochten mijn broer en ik altijd zelf kiezen of we naar opa en oma mochten…
Het is niet fijn. Ik zou heb dag zonder mijn 6 kleinkinderen kunnen. Hun puurheid en de onvoorwaardelijke liefde over en weer, nee móet er niet aan denken. Persoonlijk zou ik de telefoon pakken en zelf de stap nemen om met mijn dochter te gaan praten en ook te vragen waarom ik zo enorm gestraft wordt. Mijn kleinkinderen zijn mij heilig.
ik wens je heel veel steegje en wens en hoop dat je snel weer het contact mag oppakken met de kleinkinderen.
Bizar dat iemand dat haar moeder aan doet. Hoe moeilijk is het om je eigen ik en die van je man even opzij te zetten.
Ik had ook niet de ideale schoonmoeder in dit geval maar ik heb nooit mijn kinderen bij haar weggehouden. Dat vind ik werkelijk not done.
Waarom zou iemand over hun eigen grenzen heen moeten gaan om iemand anders tevreden te houden?
oh ja natuurlijk, het is altijd die “boze” schoonmoeder, er wordt vergeten dat er ook schoondochters zijn die altijd de boel verstieren, en goed laten merken dat ze niet op de ouders van haar vriend zit te wachten, al 20 jaar een bak ellende, en mijn zoon kan niet tegen haar op
ze zet haar eigen ik waarschijnlijk al jaren opzij en dit is nu de druppel
Zou toch de stoute schoenen aantrekken en naar mijn dochter toegaan. Zeggen dat ik ze zooo mis. En of of ik aub weer contact met de kinderen mag hebben.
Zelf contact zoeken en eerlijk zijn. Dat je jouw dochter respecteert en met rust zal laten maar dat je de kinderen erg mist en graag hun oma wil zijn want dat ging goed.
Dat je je niet met de opvoeding of wat dan ook zult bemoeien en altijd achter je dochter zal staan tegenover de klein kinderen. Dat doe ik altijd om de relatie met mijn dochter goed te houden , zoveel als het kan, de waarbij ik ook oprecht vind dat ze een hele goede moeder is. En
leuk dat je bonus kleinkinderen hebt. Die heb ik ook via mijn man en dat voelt geweldig. Geniet daarvan.
Ik voel helemaal met je mee: je rouw om het verlies van het contact met je kabouters…. én de blijdschap om het contact met je pleeg- kleinkinderen , wat jullie voorzichtig opbouwen…
Wat mooi, wat een geluk!
Je dochter vraagt je expliciet hun weloverwogen wens het contact (tijdelijk) te verbreken en jouw reactie daarop: kaartjes blijven sturen, bellen, voicemails inspreken. Heb je niet in de gaten dat dit niet helpt en zelfs averechts werkt?
Ik vind dat je als kind best afstand kan nemen als je een pittige relatie hebt met je ouders. Maar om de kleinkinderen bij je weg te houden? Zij zullen hun oma toch ook missen?
Mee eens Erika. Moeder en oma hebben een probleem samen. Niet kleinkinderen en oma. Ik zou het niet in mijn hoofd halen mijn moeder het contact met de kinderen te ontzeggen. Nou kan ik me sowieso moeilijk voorstellen dat je überhaupt geen contact meer wil met je eigen moeder…. wat voel ik mij gezegend!!
Zooo blij voor jou.