Toen ik het rapport opende, schrok ik van de eerste zin
Ik had het niet verwacht. Niet bij mijn dochter Aimy. Ze Judith: “’De juf overdrijft vast’, zei mijn man, Toen ik het rapport opende, schrok ik van de eerste zin, dit had niemand mij ooit verteld over mijn dochter”was altijd vrolijk, behulpzaam, een beetje dromerig misschien, maar nooit een probleem. Haar juf, juf Denise, had ook nooit echt iets bijzonders gezegd tijdens de ophaalmomenten. Ja, ze was wat stil in de kring. Ja, ze vergat weleens haar jas. Maar dat waren kleinigheden. Toch?
Het rapport lag al een paar dagen op het aanrecht
In die week voor de zomervakantie had ik het steeds voor me uitgeschoven. Geen zin, geen tijd. Tot die ene avond. Het was warm, Aimy lag eindelijk te slapen na een lang gevecht over tandenpoetsen, en ik pakte het rapport erbij met een glas wijn in mijn andere hand. Gewoon even bladeren, dacht ik. Maar toen ik het opensloeg, las ik het meteen. “Aimy kan niet op alle gebieden meekomen dit jaar. Op sociaal-emotioneel gebied zien we een achterstand.”
Dat was niet wat je verwacht
Niet bij de eerste zin. Niet zonder enige waarschuwing. Ik lees het nu honderd keer opnieuw, denk ik. Elke keer hoop ik dat het er toch anders staat. Milder. Maar het staat er. In dat strakke handschrift van juf Denise, onderstreept zelfs. Vanaf dat moment begon het malen. Wat bedoelden ze daar precies mee? Had ik iets gemist? Had ik niet beter moeten opletten? Ik dacht aan al die keren dat Aimy zei dat ze buikpijn had voor school. Dat ze liever bij mij thuis wilde blijven. Dat ze zei dat de andere kinderen haar ‘raar’ vonden als ze met haar poppen speelde.
Waarom had ik dat niet serieuzer genomen?
De rest van het rapport was eigenlijk best oké. Rekenen op niveau. Lezen prima. Motoriek goed. Maar die ene zin kleurde alles. Alsof het hele rapport opeens door een donkere bril werd bekeken. De volgende ochtend belde ik meteen de school. Ik kreeg de juf niet te pakken. “Ze is vandaag druk met de eindgesprekken,” zei de receptioniste. “Wilt u misschien een afspraak maken voor volgende week?” Een week. Met dat zinnetje in mijn hoofd. Hoe moest ik daar in hemelsnaam op wachten?
Ik besprak het met mijn man Bart
Hij had het rapport nog niet gelezen. Toen ik hem de zin liet zien, fronste hij. “De juf overdrijft vast,” zei hij. “Dat klinkt veel zwaarder dan het is. Je weet toch hoe dat gaat op die scholen, ze gebruiken altijd van die dramatische woorden.” Misschien had hij gelijk. Misschien was het gewoon zo’n schooltaal-ding. Maar het zat me niet lekker. Die week kroop tergend langzaam voorbij. Aimy leek niets door te hebben. Ze was vrolijk, speelde met haar knuffels, tekende eindeloos regenbogen. Maar ik bleef haar observeren. Ieder trekje, elk gebaartje ging onder een vergrootglas.
Maandag, elf uur
Het gesprek met juf Denise. Ik zat stijf rechtop op een van die kinderstoeltjes in het klaslokaal. “Wat bedoelde u precies met dat zinnetje?” vroeg ik meteen. Juf Denise keek me aan. Haar blik was serieus, maar niet onaardig. “Ik begrijp dat het misschien hard overkomt, maar ik wilde eerlijk zijn. We maken ons een beetje zorgen om Aimy’s plek in de groep. Ze trekt zich vaak terug, speelt zelden met andere kinderen. En als iemand haar iets vraagt, kijkt ze vaak hulpeloos naar ons.”
“Maar… ze is gewoon rustig,” zei ik
“Rustig, ja. Maar ook angstig, soms. Ze raakt snel in paniek als dingen anders lopen dan gepland. En we merken dat ze vaak niet goed weet hoe ze moet reageren in sociale situaties.” Ik kreeg instant buikpijn. “Heeft u dat eerder gemerkt dan?” Juf knikte. “Ja, al vrij vroeg in het jaar. Maar we dachten eerst dat het gewoon wennen was.” Ik slikte. “Waarom heb ik dat dan niet gehoord? Waarom is daar nooit iets over gezegd?” Ze haalde haar schouders op. “We wilden het eerst observeren, kijken of het vanzelf zou bijtrekken. Maar nu het schooljaar voorbij is, kunnen we er niet omheen.”
Ik voelde me schuldig
Alsof ik een belangrijk signaal had gemist. Maar ook boos. Waarom had niemand dit eerder gezegd? Waarom kreeg ik het zo, zwart-op-wit, in een eindrapport? “We willen komend jaar extra ondersteuning inzetten,” zei ze. “Een gedragsspecialist die af en toe meekijkt. En misschien gesprekken met de intern begeleider.”vIk knikte. Wat moest ik anders doen?
Toen ik thuiskwam, zat Aimy in de tuin te spelen met een bak water en een stel Barbies
Ik ging op het gras naast haar zitten. “He meisje,” zei ik. “Wat vind je eigenlijk van school?” Ze haalde haar schouders op. “Gaat wel.” “Zijn de kinderen lief tegen je?”. Ze knikte traag. “Wil je wel graag spelen met andere kinderen?” Ze dacht na. “Soms. Maar ik weet niet wat ik moet zeggen.” Mijn hart brak. Hoe vaak had ze dat gedacht, zonder dat ik het wist?
In de weken die volgden voelde ik me zo klote
Aan de ene kant wilde ik de school serieus nemen, en Aimy helpen. Aan de andere kant voelde het alsof ze mijn kind in een hokje probeerden te duwen. ‘Onvoldoende sociaal-emotioneel’. Alsof ze dat op zesjarige leeftijd al vast konden stellen. We spraken met de intern begeleider. Ze was vriendelijk, begripvol, maar ook zakelijk. “We zien dit vaker bij kinderen met een meer introverte aard. Soms speelt hooggevoeligheid mee. We kunnen de orthopedagoog laten meekijken.” Ik stemde toe. Alles om haar te helpen. Maar elke stap voelde als een bevestiging dat er ‘iets mis’ was. Dat beeld bleef me achtervolgen. Want in mijn ogen was Aimy niet raar, niet afwijkend. Ze was zachtaardig. Ze observeerde. Ze voelde alles. En ja, misschien was ze niet het kind dat het hardste lachte in de kring. Maar dat betekende toch niet dat ze tekortschoot?
Op een dag, vlak voor de meivakantie, liep ik Aimy’s kamer binnen
Ze zat in haar eentje te spelen met een theeserviesje. “Ik speel dat ik een feestje geef,” zei ze. “Maar iedereen zegt af.” Ik voelde een brok in mijn keel. Ik ging bij haar zitten en fluisterde: “Mag ik dan komen?” Ze knikte. “En wie nog meer?” “Misschien juf Denise. Als ze een beetje liever doet.” Ik moest lachen. Het luchtte iets op. In de vakantie probeerde ik haar wereld groter te maken. We deden speelafspraakjes, gingen naar de bibliotheek, lieten haar knutselen bij dorpslessen. Ze bloeide langzaam op. Maar ze bleef voorzichtig, afwachtend. En dat was oké.
Toch lag ik veel avonden wakker
Niet alleen om Aimy, maar ook om mezelf. Was ik tekortgeschoten als moeder? Had ik haar teveel beschermd? Had ik haar juist teveel laten gaan? Waar zat het dan? Soms dacht ik terug aan vroeger. Hoe mijn eigen moeder altijd zei: “Ze moet gewoon wat harder worden, daar wordt ze sterker van.” En hoe ik me dan als kind altijd alleen voelde met m’n gedachten. Wilde ik Aimy ook zo’n gevoel geven? Nee. Maar deed ik dat onbewust wel? Ik had haar nooit gepusht. Als ze niet naar een partijtje wilde, bleef ze thuis. Als ze huilde bij een logeerpartijtje, ging ik haar halen. Was dat liefde, of was dat een gemiste kans om haar te laten groeien?
Ik voelde me verscheurd tussen de wens om haar te beschermen en de druk om haar voor te bereiden op een wereld die hard en snel is
Hebben meer moeders dat? In deze wereld vraagt niemand of je je even wil terugtrekken. In deze wereld betekent ‘anders’ vaak gewoon ‘lastig’. En dan die zin. Die verdomde zin in dat rapport. Alsof iemand met één pennenstreek haar had gedefinieerd. Als ‘onvoldoende’. Alsof je dat kunt zeggen over een kind. Alsof het een toets was. Ik voelde boosheid maar ook verdriet. Want ergens wist ik: ze heeft het moeilijk, en ik heb het niet gezien. Of ik wilde het niet zien.
JUDITH
in mijn schoolrapport in de jaren 80 stond precies hetzelfde. Nu 45 jaar later: hbo en universitaire master afgerond en goede baan, beter dan mijn toenmalige klasgenootjes die mij raar en angstig vonden. Besef: het schoolsysteem wil gauw een stempeltje plakken. Mijn redding was dat mijn vader ervoor koos om mij over te plaatsen naar een antroposofische school.
Mijn beide zoons kregen een achterstand. Maar ik kon het niet kwijt bij andere ouders. Toen de VTO team onderzocht hadden bleken beide een verwante contactstoornis te hebben en me oudste zoon slechthoort. Hij kreeg hoortoestellen. Me jongste zoon moest naar speciale onderwijs. Hij heeft autisme en is moeilijk lerend. Zwakbegaafd vind ik een rot woord. Wat mij verdriet deed is dat ik geen moeder had mogen worden. Ik geef hun beide liefde.
Hmm.. dit lijkt mij niet een realistisch verhaal.
– leerkracht heeft nooit bij ouder aangekaart dat het zorgen had op een essentieel ontwikkelgebied.
– en niet samen het rapport bekijken met je kind zodat je kan vertellen hoe trots je bent dat het kind zo hard gewerkt heeft vind ik gekkig :).
Ik snap de strekking van het verhaal wel hoor. Ik denk dat iedere ouder op enig punt denkt ‘heb ik iets gemist? Wat had ik anders kunnen doen voor mijn kind?’ etc
Lieve ouders, onthou nou alsjeblieft. Ieder kind is uniek en ontwikkelt in zijn eigen tempo. Focus op je kind. Wees aanwezig en bereikbaar voor je kind. Geef het liefde en aandacht. Help en ondersteuning waar je kan.
Betekent dat dat het allemaal vwo-ers worden? Zeker niet! Betekent dat dat we alles voor ze kunnen voorkomen? Was dat maar waar!
Maar het betekent wel dat het kind gezien en gehoord wordt. Dat het mag zijn zoals het is. En dat is, voor mij, het aller belangrijkste.
Een basisschool met een receptioniste? Wow.
Op wat voor school krijgen kinderen het eindrapport al voor de meivakantie? De periode vanaf de meivakantie tot de zomervakantie is nog 25% van het schooljaar…
‘Even aankijken of het bijtrekt’ is logisch – je slaat niet gelijk alarm. Maar je wacht niet maandenlang (of tot het eindrapport) zonder er tussentijds eens (informeel) over te spreken. Dat slaat nergens op.
Het lijkt wel of je tegenwoordig niet meer introvert mag zijn… Onze dochter, intussen 27, heb ikzelf altijd als hoogsensituef bestempeld maar uiteindelijk ligt dat ook dicht tegen kenmerken van ASS aan. Er is ooit 1 juf op de basisschool geweest die zei dat ze opvallend gedrag vertoonde, maar verder niemand. Ze is zelf intussen wijzer geworden door het leven en geeft ook therapie gehad. Ze heeft een relatie met een rustige jongen, heeft nog steeds die ene vriendin van de basisschool en gaat prima om met haar collega’s. We zijn geel trots op haar (en op onze andere dochter met “label” ADD).
Waarvan akte. Elke ouder is trots op zijn of haar kind, hoop ik. Ook als ze introvert zijn.
Nu al wat jaren geleden zei de juf tegen mijn zoon: “jij bent een dubbeltje en je zal nooit een kwartje worden”.
Op het moment dat een kind niet in de pas meeloopt krijgt hij/zij een label opgeplakt.
Jammer dat niet de kwaliteiten worden genoemd in zijn/haar leven.
Elk kind is uniek en mooi. Laat dit kind weg gaan van deze school en ga op zoek naar een plek waar een kind zijn/haar potentie kan laten groeien !
P.s. mijn zoon is gelukkig met het werk wat hij doet. Daar gaat het om, niet ?
Ik denk dat ze dit vroeger ook op mijn rapport hadden kunnen zetten. (Al vind ik het echt bizar dat dit er op staat.. kan echt niet) Ik ben hoogsensitief, bleek jaren later. Het komt echt wel goed met jullie meisje. Iedereen is anders. Laat aan haar merken dat dat oké is, ze hoeft niet harder of anders te worden. Ze mag er zijn zoals ze is.
6 jaar groep 3 of 4 en wat is gebeurt in groep 1 en 2 dit gedraag komt niet aanwaaien dit is al in 1 en 2 hetzelfde, en de 10 minuten drie keer per jaar wat is dan besproken dat ze alles goed doet en dat was het. Van mijn oudste kreeg ik in groep 1 tot en met drie te horen het duurt voordat hij zich op zijn gemaakt voelt van tussen groep 1 en 3 heb ik gepleit om hem nog een jaar te laten overdoen hij was 5 toen hij in groep 3 begon. In de eerste periode van groep 4 kreeg ik een juf die zij je zoon past niet in mijn groep. En ik zij dat is een jou probleem ik heb drie jaar gepleit om hem de jaar te laten overdoen vanaf dit jaar gaat hij door tot groep acht te laat. indertijd leek het dat het woord onderwijs advies mij moest laten schrikken het deed bij mij het tegendeel ik zij waar moet ik tekenen en daar keken ze van op verder gaf ik aan wat ik van school wel en niet verwachte en begon de malen molen van 3 jaar waar elke ouder op de plein iets te zeggen, waar met in niet verbloemen woorden tegen mij werd gezegd dat mijn zoon hun geld heeft gekost omdat hij de budget heeft opgeslokt en hun kind niet gratis geholpen kon worden. Dus school is zeker hier te verwijten met hun ik wilde het aankijken
Ik begrijp er niets van.
Bijzonder dat moeder de opmerking als iets volkomen nieuws ervaart. Als er speelafspraken zijn dan merk je toch van alles. En als er geen speelafspraken zijn moeten alle alarmlichten sowieso gaan branden. Hoeveel echt contact hebben deze ouders eigenlijk met hun kind. En met school?
Het etiketteren van kinderen is een van de slechtste dingen die een school kan doen. En al helemaal om de sociaal emotionele ontwikkeling op deze manier te ‘beoordelen ‘. Ik krijg er de kriebels van!
Ondersteun een kind om de beste versie van zichzelf te worden! Dat doe je niet op deze manier!
Iedereen plakt etiketten op kinderen, niet alleen school. Ouders roepen tegenwoordig vaak dat hun kind ‘hoogsensitief’ is of ‘introvert’ als het niet speelt met andere kinderen.
Ik reageer eigenlijk nooit, maar wilde hier toch ons verhaal delen. In groep 1 werd over onze zoon gezegd dat hij “kinds” was en hierdoor niet goed meekon. Wat een onzin dachten wij, hij is nota bene 4, natuurlijk is hij “kinds”. Maar achteraf gezien hebben de juffen het toen al goed gezien. Onze zoon is de oudste, we hadden zelf niet echt een referentiekader hierdoor en hadden zelf al veel aanpassingen gedaan om onze zoon goed te begeleiden, maar in groep 3 en 4 gingen dingen echt opvallen. Begin groep 5 heeft hij de diagnose autisme gehad. We willen hem niet in een hokje plaatsen maar de diagnose helpt ons maar vooral onze zoon in het begrijpen waarom zijn hoofd soms net wat anders werkt dan het hoofd van een ander. We zien hem niet anders, hij mag nog steeds zijn wie hij wil zijn, maar we (wij als ouders en op school) kunnen hem wel beter helpen nu. Dit heeft ervoor gezorgd dat hij weer groei laat zien, waar hij eerst geen energie voor had omdat de dag doorkomen hem al zoveel energie kost. Het belangrijkste is dat hij goed in zijn vel blijft zitten.
Wat ik dus wil meegeven;
– Neem juffen serieus, ze zien zoveel kindjes dus bepaalde gedragingen vallen hun wellicht eerder op dan jou als ouder.
– Heb echt contact op school, dit zorgt voor wederzijdse informatie en is helpend voor je kind en voor jezelf om dingen beter te begrijpen en in een context te plaatsen.
– “Anders” zijn is niet slecht of negatief. Natuurlijk je hebt een bepaald toekomstbeeld wat misschien veranderd of onzeker maakt, en dit kan rouw met zich meebrengen, maar je kind heeft daar niks aan, die heeft jou nodig en de bevestiging dat hij of zij ALTIJD goed genoeg is!
– Geef niemand de schuld. Dus ook jezelf niet. Dit brengt je niet verder (en hooggevoelige kindjes voelen dit heel erg goed aan). Kijk vooruit en wat je allemaal nog kunt doen om je kind te helpen. Ze is 6 en heeft dus nog een heel leven voor zich waarbij ze jou nodig heeft.
– 1 op 1 tijd is heel belangrijk, je hoeft niet meteen de diepte in, maar als ze die ruimte voelen komen verhalen/ twijfels/ onzekerheden vaak vanzelf
Heel veel succes en wees niet te streng voor jezelf en de juf.
Wat een mooie reactie!
Of je een schoolrapport nu wel of niet meteen opent en leest, een dergelijke opmerking van de juf vind ik not done. Het hele jaar aangeven dat alles oké is met je kind en dan zoiets lezen! Dat vind ik misleiding en niet nodig, slechte communicatie vanuit de school. Ik ben al oma en vind dat deze ouders wel heel goed gereageerd hebben en vooral heel mooi dat de moeder haar dochter wat meer persoonlijke aandacht geeft. Misschien een “deskundig” oog erbij het komend schooljaar en geduld hebben. Ze is pas 6 jaar, ieder kind is anders. Ze zal zich zeker goed ontwikkelen met deze liefdevolle ouders. En als ze geen haantje de voorste is of wordt, niks mis mee. De lat wordt van alle kanten hoog gelegd tegenwoordig, maar ga uit van je kind. Als ze gelukkig is, begrip en liefde ontvangt van de betrokkenen om haar heen, haar eigen talenten kan ontwikkelen, dan is dat toch waar het om draait.?!
helemaal mee eens. Toen het met onze zoon minder goed ging op school ging dat heel anders.
In de kleuterklas werden al dingen opgemerkt. Ik kwam ooit nietsvermoedend het schoolplein op gelopen en een aardige dame sprak me aan en zei: “Maak je maar geen zorgen hoor, ik hou je zoon in de gaten tijdens het buitenspelen, en als het hem te druk wordt, pluk ik hem er tussenuit en mag hij even binnen spelen.”
Ik had geen idee en dit was het eerste signaal vanuit school waarna langzaam meer volgde tot het keihard duidelijk werd dat hij dik autisme had.
Aan het einde van de kleuterklas noemde de juf (die hem door covid maar krap 2 maanden in de klas had gehad) dat hij ontzettend slim was, maar dat sommige dingen ook bij alarmbellen zorgden bij haar, vooral sociaal gezien.
Ze gaf ons advies voor volgend schooljaar en zorgde ervoor dat de nieuwe leerkrachten ook op de hoogte waren.
In groep drie ging het langzaam bergafwaarts en werden de kenmerken van autisme onherroepelijk zichtbaar. dankzij de door de wol geverfde docenten kwam hij aardig goed door dat jaar heen. In groep 4 werd hij getest en kreeg hij fysio. om zijn zintuigen te prikkelen. Hij zat door zijn autisme zo in zijn hoofd vast dat hij nauwelijks besefte dat de rest van zijn lijf ook nog bestond. Aan elke slok drinken en hap eten moest hij herinnerd worden, en naar het toilet gaan was ook niet vanzelfsprekend.
Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en heeft hij na de diagnose erg goede begeleiding gekregen. Hij heeft zelfs behoorlijk wat vriendjes in de klas, waarvan dat eerst haast onmogelijk leek.
Elk kind heeft zijn of haar eigen pad, en wij als ouders doen maar wat. want voor vader of moeder zijn is helaas geen gebruiksaanwijzing.
Dus beste moeder in dit verhaal: neem jezelf niets kwalijk. Je doet overduidelijk je best en dat is alleen maar een getuigenis van een goede moeder zijn.
Hoewel ik vind dat de juf het inderdaad eerder had moeten aankaarten, zijn de ouders minstens net zo frustrerend.
Hoezo lees je het rapport van je kind niet gelijk? Is je kind niet je prioriteit? Net zoals zovele, werd mijn rapport gelijk gelezen toen ik klein was.
Ook snap ik de woede van de moeder niet buiten het onbeleefd niet aankaarten van de juf om.
Wel degelijk kan het op een leeftijd als 6 goed duidelijk zijn of een kind sociaal meekomt of niet. Hierom werd ik op mijn 5de al gediagnosticeerd met autisme, toendertijd PDD-NOS.
Ik vind hoe fel de moeder reageert over het idee dat haar kind anders kan zijn nogal zorgzaam.
Mijn moeder vocht juist keihard om mij een diagnose te laten krijgen omdat ik depressief werd omdat ik werd buitengesloten. Zij zei nooit dingen zoals dat ‘ik te kort schiet tegenover de rest’ omdat ik problemen had. Ik was gewoon anders.
Hoewel mijn moeder het niet heeft, hebben beide mijn ooms ook autisme dus zij reageerde met veel meer begrip i.p.v deze koppige afzetting van het idee dat haar kind anders kan zijn.
Echt, deze reactie doet me denken aan de schoolmoeders op het plein van toen, die reageerde op mijn diagnose alsof ik een lepra had. ‘Wat zonde, het is zo’n mooi meisje’, klonk het o.a.
Je kind is misschien anders, niet te min of wat dan ook. Zolang jij degene bent die zich zo verzet tegen het idee, zal je dochter hier nooit over durven te beginnen tegenover jou.
Al die pijnlijke gedachtes over de afwijzing die ze vind op schook waar je pas na een jaar achter bent gekomen, had je misschien al lang geweten als je je dochter zichzelf prettig voelde om dat te communiceren.
Dat ze er niet over durft te beginnen is misschien ook wel aanwijzing over jouw houding. Mijn moeder had nog geen eens de juf nodig om te merken dat ik sociaal niet meekwam; want ik gaf het zelf aan en mijn moeder luisterde altijd.
Je dochter had al duidelijk op subtiele wijzen aangegeven dat school haar angstig maakt met meerdere klachten over buikpijn en niet willen gaan. Rinkelt er dan geen enkel belletje in je hoofd?!
(sorry van de typfouten hier en daar)
elk probleem is anders.elke moeder is ook anders.wie bent u om zo te oordelen neem aan dat iedere ouder het beste wil voor zijn kind. oordeel niet zo hard
Je hebt precies verwoord wat ik dacht…
Beetje rare tijdslijn in dit verhaal maar misschien heeft de dochter in dit verhaal wel AD(H)D, dat uit zich bij meisjes meer in “dromerig” en “teruggetrokken”.
Kan je prima mee groot worden hoor, bij mij is de diagnose ook pas op latere leeftijd gekomen.
Best triest dat anno 2025 hier nog steeds geen rekening mee wordt gehouden en dat iemand die anders leert als vervelend en raar wordt gezien omdat ze iets andere aandacht nodig hebben dan de gemiddelde leerling waar alle lesmethodes voor zijn gemaakt.
Bijzonder verhaal weer. Ouders die een rapport lezen dagen nadat hun dochter daarmee thuis komt. Waar ligt je interesse dan?
Verder herken ik in het verhaal mijn dochter die nu 22 is en floreert in de zorg voor mensen met een beperking. Als ik haar nu vergelijk met klasgenoten van de basisschool (die wij hier met regelmaat in de wijk zien en waarvan wij weten wat zij doen) dan is mijn dochter een stuk volwassener in haar gedrag en echt de enige met een serieuze baan. Kan niet anders zeggen dat ik vanaf de basisschool het volste vertrouwen in mijn dochter had ook al had de basisschool dat beslist niet. Vooral omdat zij niet ik het stramien van school mee ging.
Het is weinig zinvol te oordelen over openen tijdstip rapport. Daar gaat het toch niet om. Altijd dat oordeel weer. In wat voor wereld wil je je kind groot brengen? Toon begrip, de moeder vraagt if zij iets gemist heeft.
Die drukke ouders toch, die hadden gewoon even een weekje geen tijd om dat rapport even (samen met het kind) door te bladeren… Kan toch?!
(sarcasme, voor de zekerheid)
Al die stempeltjes tegenwoordig en die hoge eisen zoals je je moet gedragen. ik word er verdrietig van. Geen wonder dat dit meisje onzeker, verlegen wordt. Ze wordt met afstandelijkheid, vanuit observatie bekeken. Ze voelt echt wel aan dat haar juf vindt dat ze niet oké vindt. Betrokkenheid, haar uitnodigen vanuit menselijkheid en warmte door de juf doet veel meer goed dan het (ver)oordelen.
Ik herken me in het verhaal. Je bent overdonderd door het nieuws dat je kind anders blijkt te zijn c.q. anders blijkt te leren. Als je terugkijkt blijk je signalen van docenten re hebben gemist, gewoon omdat je je eigen kind bijzonder vindt en met een beetje struisvogel politiek hoopt dat het wel overwaait. En dan de realitei: het hobbelige pad dat je samen met je kind en experts gaat bewandelen.
Wat ik triest vind is dat het rapport een paar dagen later pas wordt bekeken en door de vader nog later. Reden geen tijd geen zin!!!! En dan de juf/ school verwijten dat ze het niet eerder hebben besproken.
klopt dat viel mij ook als eerste op rapport lag er al een paar dagen en nooit samen met de dochter door genomen .volgens mij hebben de ouders ook echt advies nodig hoe het anders te doen
Als je nooit signalen vanuit school gekregen heb dat er iets “mis” was, ga je er vanuit dat het wel goed gaat. Dus heeft het geen haast en loopt het geen vaart, denk je.
lieve moeder, je doet altijd je best…neem je tijd en kijk waar ze behoefte aan heeft. Ook ik werd opeens gebeld voor een rapport bespreking dat het niet goed ging. ik had dit ook graag eerder willen weten. Of ze nu hoogsensitef is of wat anders ..volgens mij heb je/jullie een prachtige dochter. Stap voor stap kom je er achter wat goed bij haar past en wat nodig is. Neem je tijd en vertrouw op je gevoel…en kijk dan wat ze nodig heeft en of dat ook nodig is …gelukkig is niet ieder kind gelijk en er gebeurd al zoveel in die koppies….
liefs een van een moeder met 2 totaal verschillende dochters…met ieder hun eigen gevoelens, angsten, fantasie en talenten
Wat ik triest vind is dat het rapport een paar dagen later pas wordt bekeken en door de vader nog later. en dan de juf/ school verwijten dat ze dr niet eerder kver hebben gehad.
Jammer dat de volgorde niet klopt.
Het rapport is voor de zomervakantie, bijzonder genoeg heeft moeder een afspraak met de juf in de zomervakantie?
Vlak daarna is het ineens meivakantie…
Dat vind ik ook raar.
Tegelijkertijd lezen we ook alleen de kant van de ouder. En soms zijn dingen echt wel besproken, maar wil de ouders het nog niet horen.
ik denk dat dit een redactioneel stukje is.
Leerkracht en ouders zullen in een leerjaar echt wel vaker contact hebben, vooral als er iets speelt. En een slecht bericht wordt niet plomp verloren op een rapport gezet.
Dat hoeft niet. onze school heeft 2 rapporten. 1 in maart ergens en 1 vlak voor de grote vakantie. Dus dat moeder het heeft over de mei vakantie kan dus prima. Want dan gaat het over de rapport van maart.
Ze noemt het expliciet een eindrapport. In mijn wereld komen die in de week voor de zomervakantie, niet voor de meivakantie. Dan is slechts 75% van het schooljaar om… Er staat ook dat de extra ondersteuning in het komende jaar (dus het volgende schooljaar) zou worden ingezet. Erg verwarrend.
Precies! En ze heeft het ook over een week voor de zomervakantie.
wat mij opvalt is dat moeders pas het rapport opend als het haar uit komt, bij mijn rapporten werd er altijd direct gekeken en toen mijn kinderen de rapporten er was keek ik ook altijd direct. Waar ik het raar vind dat school bv bij het kerstrapport of bespreking daar niks over heeft gezegd en ik ze daar ook op aanspreken. Het zal vast goed gaan komen met een beetje begeleiding en misschien is een teamsport iets voor haar. sterkte maar laat je niet uit het veld slaan door een dom zinnetje
ik ben het eens met de mensen die aangeven dat dit nooit aan het eind vh schooljaar uitsluitend via een rapport voor het eerst gedeeld had mogen worden met ouders. Dat is raar. Dat de docent even de boel wilde aankijken, tot aan de kerst bijvoorbeeld, had ik begrijpelijk gevonden. Wel vraag ik me af of en in welke mate er tussentijds contact is geweest tussen school en ouders. Waren er 10min gesprekken? Wat is daar dan in gezegd? Ouders kunnen zelf ook wat meer proactief (doch vriendelijk) handelen richting hun kinderen, valt mij op als docent. Sommigen laten het afweten. Ik kan niet helemaal opmaken uit dit verhaal hoe het verdere contact is verlopen.
het verhaal heeft maar 1 kant.
de leerkracht doet het natuurlijk weer fout.
het rapport ligt al een aantal dagen op het aanrecht voordat mama het met een wijntje in de hand gaat lezen, en dan pas papa.
dat vind ik ook niet echt betrokken.
Wat was de eerste zin? Wat had die juf opgeschreven?
Onvoldoende sociaal-emotioneel.
“Aimy kan niet op alle gebieden meekomen dit jaar. Op sociaal-emotioneel gebied zien we een achterstand.”
Zoiets had eerder besproken moeten worden en niet zo kin het rapport moeten staan. een kind zou dit graag ook aan opa en oma en anderen willen laten zien.
Afgezien daarvan: je kind krijgt een rapport en jij laat het dagenlang op het aanrecht liggen???
Ben ik de enige die het een raar verhaal vindt. Het rapport voor de zomervakantie wordt besproken in een ouder gesprek (10 minuten gesprek), dus dit weet je echt al eerder dan 1 week voor de zomervakantie. Volgende week kun je een afspraak maken met de juf, maar dat is dan in die zomervakantie. Even later gaat het over de meivakantie en dezelfde juf. Dan is het kind 6, heeft geen vriendinnetjes, fantaseert over kinderfeestje die niet doorgaat en dan wel is ze heel vaak uitgenodigd voor slaapfeestjes waar ze zelf niet heen wil.
Kortom volgens mij wordt het hier heel anders voorgesteld dan het gegaan is. Op een rapport halverwege het jaar zou ik een observatie als deze dan ook niet gek vinden.
Als leerkracht kan ik mij hier helemaal niets bij voorstellen. Een rapport mag nooit deze nieuwe informatie bevatten! Ook moet een rapport altijd trots aan de opa’s en oma’s kunnen worden getoond. Het is geen afrekendocument!
het kind heeft hsp dat is geen ziekte maar een gave. helaas kan de wereld hier niets mee maar koester het.
Heeft ze dat of denkt u dat?
Serieus, op het eindrapport? Ze had het meteen aan het begin van het jaar moeten delen, in een persoonlijk gesprek en jullie meenemen in haar observaties en zorgen. Op deze leeftijd kan je nog niet alles zeggen. Somkige kinderen ontwikkelen op dit gebied pas later. Maar het kan wel een teken zijn dat er meer is. Fijn om dat te weten. Onze dochter kreeg (op ons aandringen) op 11 jarige leeftijd de diagnose ASS wat een hoop dingen verklaart. Al dingen die we deden om haar te helpen vanaf dat ze een baby was. Ik dacht dat ze gewoon gevoelig was. Nu is het een tiener van ruim 13 en kan je er niet meer omheen. Ik vraag me regelmatig af of ik een bord voor mijn kop had al die jaren, maar dan hebben heel veel leerkrachten dat ook gehad….. Dus het is wel fijn als je een leerkracht hebt die verder kijkt, maar de manier waarop is diep triest
Nee hoor, je hebt geen bord voor je kop gehad. Hier hetzelfde verhaal. Op 13-jarige leeftijd kreeg onze dochter de diagnose ASS. Meiden zijn nu eenmaal heel goed in op hun tenen lopen helaas. Maar dat breekt ze ooit op en dan vallen de dingen meer op. Een buurvrouw kwam uiteindelijk met een vermoeden. De leerkrachten, poh, consultatiebureau en noem maar op; NIEMAND had een vermoeden. Ook wij niet.
laura en ook wietske: verstandig antwoord.
zeker bij meisjes, die passen zich de hele tijd aan zodat je niks in de gaten hebt. meesteressen in wenselijk gedrag vertonen. maar de strijd vindt plaats in stilte in hun hoofd. ik denk dat zulke kinderen erg gebaat zijn bij psycho-educatie. hoe werkt mijn brein en hoe werkt dat bij anderen.
succes gewenst voor jouw lieve meid!
En zo iemand staat voor de klas. Schandalig om met kinderen en ouders om te gaan. Zo plaats je iemand in een hoekje en dat kan verstrekkende gevolgen hebben voor kind en ouders
Klacht indienen bij schoolbestuur.
Helaas heel herkenbaar. Onze zoon is nu 15, is (hoog)sensitief en was vanaf dag 1 ‘anders’. Wij kregen ook te horen dat hij sociaal-emotioneel achter liep. Sinds vorig jaar is hij thuis. Uitgeput van op z’n tenen lopen. Hij wil graag naar het MBO. Met z’n handen werken Dat geeft hem rust in z’n hoofd. Veel sterkte met jouw dochter. Probeer wat milder te zijn voor jezelf. Niet iedereen past in het hokje ‘normaal’. Gelukkig niet!
mijn zoontje had precies hetzelfde, altijd afwachtend en speelde vaak alleen op school.
Ik heb er toen bewust voor gekozen dat hij een jaartje langer bij de kleuters bleef waardoor hij ineens de oudste was in de klas “superkleuter” noemde de juf dat, waardoor hij ineens veel meer zelfvertrouwen kreeg.
Hij zit nu in groep 3 en heeft een berg vriendjes en vriendinnetjes en speelt met iedereen
Hier precies hetzelfde Naatje! in het begin lastig omdat zijn vriendjes wel naar groep 3 gingen en het jaar daarna de vriendjes naar 2 en hij naar 3 maar inmiddels helemaal opgebloeid!
We horen hier alleen het verhaal van de ouder. De juf kan zich hier niet verdedigen. Veel ouders willen nu juist dat het kind een stempel krijgt want dat bevestigd dat zij gelijk hadden. Gelijk waarin? Dat ieder kind uniek is?
Dat er een tijd was dat je drukke en stille kindreen had en dat een druk kind met een bezem het schoolplein mocht vegen zodat hij daarna weer verder kon? Het stille kind per definitie werd gemist omdat we nu klagen over grote klassen. Het toen klassen waren van 42 waarbij tussendeuren vaak open stonden.
De huidige ouder gooit graag alles over de schutting van de school. Als we zoals een nieuwe generatie gelukkig in ziet, de socials is naast ons neerleggen. Als ouders weer meer naar elkaar luisteren. Hoe los jij dit op etc.
Kinderen heerlijk bij elkaar laten spelen en als dat niet gaat ook zelf kijken. Wat is hier aan de hand.
De huidige juf/meester heeft minimaal 25 kinderen in de klas. Vaak een over bagage aan activiteiten. Sport, Muziek, Toneel. Noem maar op.Tussen deze kinderen zitten de stille kinderen. Het verschil is nog nooit zo groot geweest.
We zijn geen eenheidsworst. We zijn uniek. Als ouder heb je de taak om de unieke mensen in wording samen te laten spelen. Lukt dat dan komt het leerproces vanzelf op gang.
Nu is de focus van thuis, we doen we alles aan dat ze mee kunnen komen zonder her kind nog kind te laten zijn.
De school is niet alleen verantwoordelijk.
Dat die je in een driehoek. kind, ouder en school
Ik snap dat je je beroep verdedigd. Als leerkracht ben je ook niet perfect.
Maar om in de laatste weken voor de zomervakantie een bom te droppen vind ik niet kunnen.
Dit is ons ook overkomen. Ik vind dat slechte communicatie van school.
Al die stempeltjes hoeven van mij ook niet. Maar zijn helaas soms wel nodig om de juiste hulp en aandacht te krijgen op school.
Want je hebt leerkrachten die elk kind zien en je hebt leerkrachten die helaas pas gaan handelen of begrip hebben als er druk achter wordt gezet (een stempeltje).
Wij zijn nu ook met een traject bezicht omdat ze in de puberteit er toch wel achterkomen dat ze anders is. Dan maar met stempel en hulp.
Die stempel hoef je in je loopbaan niet te blijven benoemen. Het is een richting aanwijzer voor hulp, zelfliefde en hopelijk begrip van een ander waar dit nodig is.
ik vind het schandalig dat de juf zoiets opschrijft in het rapport zonder dat er het hele jaar 1x met jullie gesproken is over je dochter! dat vind ik echt niet kunnen want ja nu staat het er en gaat het niet meer weg.
elk kind is anders zoals jijzelf al zegt en mag groeien op zijn eigen manier zolang ze er zelf geen problemen mee heeft.
dat ze aangeeft nuet te weten wat te zeggen tegen kinderen vind ik persoonlijk dat ze daar wat hulp bij mag krijgen om zich daarin zekerder te gaan voelen.
een kinderspeltherapeut kan zoiets heel goed zonder dat er druk op je kind komt te liggen of zonder dat er een diagnose nodig is. gewoon een beetje hulp spelenderwijs. sommige kinderen hebben dat nou eenmaal nodig en daar is niets mis mee. het kan namelijk zijn omdat ze niet weet hoe ze de kinderen moet benaderen of wat te zeggen dit haar belemmerd om contact te leggen en ze zich dus afzonderd en alleen speelt.
ik zou er dus niet te lang mee wachten en dit gaan doen met haar op een hele lasgdrempelige wijze.
ze is een mooi kind en mag zijn wie ze is en ik zei altijd tegen mijn kinderen vroeger..ieder kind heeft iets en ieder kind kan iets heel goed, de 1 tekenen en de ander rekenen en alles is goed en we zijn mooi om wie we zijn!
succes met je prachtige dochter!❤️
komt goed met dit meisje, ze heeft tijd nodig.