Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van Ivy, voelde het alsof alles op z’n plek viel. Mijn man Jasper en ik hadden er zo naar uitgekeken. Ik was gezond, sportief, en dacht: dit ga ik fluitend doen. Je leest veel over kwaaltjes, maar ik dacht dat ik daar wel redelijk doorheen zou glijden. Spoiler: dat gebeurde dus niet.
De eerste signalen
In het begin van mijn zwangerschap ging het eigenlijk fantastisch. Geen misselijkheid, geen vermoeidheid. Ik voelde me energiek, zelfs stralend. Maar rond week 13 begon ik ineens iets geks te merken. Als ik moest niezen, voelde ik… nattigheid. Eerst dacht ik dat het misschien afscheiding was. Maar het gebeurde steeds vaker. Na een paar keer was het overduidelijk: ik verloor urine. Gewoon, zomaar. Tijdens het niezen, hoesten, lachen. En niet een paar druppels, maar echt een flinke hoeveelheid. Ik ben geen type dat zich snel druk maakt om een beetje lichamelijk ongemak. Maar dit was anders. Dit voelde als controleverlies. En het werd snel erger.
De angst om de deur uit te gaan
Tegen de twintig weken durfde ik bijna niet meer zonder voorzorgsmaatregelen de deur uit. Ik droeg al maanden inlegkruisjes, maar die hielden het amper vol. Dus stapte ik over op incontinentiemateriaal. Dat vond ik zó’n drempel. Alsof ik ineens twintig jaar ouder was geworden. En toch had ik geen keus. Ik wilde niet midden op straat of in de supermarkt een natte plek in mijn broek.
Ik herinner me één keer, op een warme middag, dat ik besloot een stukje te wandelen. Het was maar tien minuten van huis, gewoon even frisse lucht. Op de terugweg moest ik ineens hoesten, en voelde meteen dat ik nat werd. Niet een beetje. Echt nat. Ik droeg een lichte zwangerschapslegging. Alles was zichtbaar. Ik was nog zeker vijf minuten van huis en ik schaamde me kapot. Ik heb mijn jas dichtgeknoopt, mijn hoofd omlaag gedaan en ben zo snel mogelijk teruggelopen. Sindsdien dacht ik drie keer na voordat ik de deur uitging.
En dan de opmerkingen…
Je zou denken: dit is iets waar andere vrouwen ook mee te maken krijgen. Dus ik deelde het voorzichtig met een vriendin die ook zwanger was geweest. Haar reactie? “Ja, dat hoort erbij hè, veel plassen en zo.” Ik voelde me totaal niet begrepen. Dit was niet ‘veel plassen’. Dit was mijn blaas die volledig z’n eigen leven leidde. Ik verloor urine zonder het zelf te voelen aankomen. En het ging niet weg, het werd erger.
Ik heb het zelfs een keer genoemd bij de verloskundige. Ze vroeg: “Heb je je bekkenbodem al getraind?” Tuurlijk had ik dat. Sinds week 8 zat ik elke ochtend braaf mijn knijp-oefeningen te doen. Ik kreeg geen echte tips, behalve: “Blijf het proberen.” Ondertussen voelde ik me steeds minder op m’n gemak. In de bus, op visite, zelfs tijdens het boodschappen doen: ik checkte constant of ik niet nat was. Ik nam standaard een schoon onderbroekje mee in m’n tas. En extra maandverband. Het voelde alsof ik terug bij af was. Als een kind dat nog zindelijk moest worden.
Ik voelde me ineens zo onaantrekkelijk
Gelukkig had ik Jasper. Hij was begripvol en zorgzaam. Als ik met natte ogen uit de badkamer kwam na weer een ‘ongelukje’, hield hij me vast en zei: “Het maakt me niks uit. Het is tijdelijk. Je lichaam doet iets ongelooflijks.” En dat klopte. Maar het knaagde wel aan mijn gevoel van vrouw-zijn. Ik voelde me ineens zo onaantrekkelijk. Mijn lichaam was niet meer van mij. Ik voelde me log, nat, ongemakkelijk. En dat terwijl ik eigenlijk van mijn zwangerschap had willen genieten.
Waarom wordt hier zo weinig over gepraat?
Wat me het meest verbaasde? Dat ik hier vrijwel nooit iets over had gehoord. Als je googelt op zwangerschap en incontinentie, vind je wel iets, maar het lijkt altijd in de categorie: “Oh, dat hoort erbij.” Of: “Je bekkenbodem is wat slapper, komt goed.” Maar niemand zegt: je kunt als jonge, gezonde vrouw maandenlang niet durven fietsen, wandelen of gewoon even de supermarkt in, omdat je bang bent dat je weer nat wordt. Ik voelde me soms zo alleen.
Een dagboekje vol ongelukjes
Ik ben op een gegeven moment een dagboekje gaan bijhouden. Niet om mezelf te kwellen, maar om overzicht te houden. Wanneer gebeurde het? Wat had ik gegeten of gedaan? Zat er een patroon in? Het antwoord: nee. Er was geen patroon. De enige constante was dat het erger werd naarmate mijn buik groeide. Het was alsof Ivy bovenop mijn blaas ging liggen kamperen. Vanaf week 30 verloor ik bijna elke dag wel meerdere keren urine. Er zijn dagen geweest dat ik drie keer moest verschonen. En ja, ik voelde me soms net een bejaarde. Dan stond ik onder de douche en vroeg ik me af: Ben ik straks wel een goede moeder als ik niet eens mijn eigen blaas onder controle kan houden?
En toen werd Ivy geboren
De bevalling was pittig, maar mooi. En na de geboorte… verdween het urineverlies bijna meteen. Niet 100%, maar 90% wel. Alsof mijn blaas ineens weer wist: o ja, dit is mijn taak. Ik weet nog dat ik een paar dagen na de bevalling met Ivy in de kinderwagen naar buiten ging, en halverwege dacht: Ik voel niks. Geen lekkage, geen spanning, geen paniek. Ik begon te huilen, midden op straat. Omdat ik me eindelijk weer mezelf voelde. Nu is Ivy 1 jaar. En ik durf weer in een witte broek over straat. Dat klinkt misschien onbenullig, maar voor mij was dat een overwinning. Ik heb zelfs weer een keer gerend met Ivy in de buggy. Iets wat ik al die maanden niet durfde.
Daarom deel ik dit
Ik vertel dit verhaal niet omdat ik medelijden wil, integendeel. Ik wil dat andere vrouwen weten dat dit kan gebeuren. En dat je je er niet voor hoeft te schamen. Dat het niet betekent dat je zwak bent, of vies, of iets fout doet. Soms doet je lichaam gewoon z’n eigen ding. Zeker als je zwanger bent. Dus als jij dit leest en je herkent je erin: je bent niet alleen. Echt niet. Zwanger zijn is prachtig. Maar soms is het ook gênant en frustrerend. En dat mag óók gezegd worden.
SHEILA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ok ja. Dan heb ik wel nieuws. Meestal hebben vrouwen die hier last van hebben, dit juit na hun zwangerschappen, en dan voor de rest van hun leven. Niezen, hoesten, springen, huppelen: allemaal momenten waar je heel snel je benen kruist. Een trampoline is een no go. Zelfs paardrijden kan niet met een vollere blaas. Dat zijn leuke gesprekken in een vriendinnengroep met vrouwen rond de 45.