Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik vind het alleen buiten spelen altijd wat spannend
Ik sta in de halfdonkere keuken, de ramen beslagen van het kokende water voor de pasta. Het is woensdag, de enige middag waarop de school om half 1 uit is en Stef zonder haast naar de speeltuin kan. Ik heb hem zijn belhorloge omgedaan, een geruststellend oranje knipperlicht aan zijn pols, alsof ik daarmee alle zorgen kan verdoven.
Stef komt binnen maar kijkt mij niet aan
Dan schuift de achterdeur. Stef stapt binnen. Zijn wangen gloeien van de kou, maar hij kijkt me niet aan. Hij drukt zijn rug tegen het aanrecht, alsof hij zich wil ingraven in de keukenkastjes. Ik wil hem juist omhelzen, vragen of hij dorst heeft, maar mijn blik blijft haken aan een bruine hoek die onder zijn jasrand uitpiept. Iets knispert wanneer hij beweegt. Een chocoladereep. Te groot om weg te moffelen, maar hij probeert het toch.
Ik besluit hem er direct mee te confronteren
‘Hé grote man,’ begin ik luchtig, ‘Wat heb je daar?’ Ik trek zachtjes aan de stof van zijn jas. De reep glijdt tevoorschijn als een betrapt dier. Stef schuift zijn voeten tegen elkaar, ogen groot, lip beeft. Hij haalt nog drie rolletjes mentos en een potje kauwgom uit zijn zak, legt ze moeizaam op het aanrechtblad. Daar liggen ze, in onnatuurlijk stilzwijgen, alsof ze elk moment zelf kunnen verklaren hoe ze hier verzeild raakten.
‘Niet bellen Mam’
‘Je zei dat je bij Mason was?’ vraag ik. Zijn stem is dun. ‘Ja…’ Ik zie hoe hij zoekt naar de volgende leugen om het gat dicht te stoppen. Maar ik noem direct Masons moeder, dreig te bellen. Het masker valt. Tranen wellen op, zijn schouders schokken. ‘Niet bellen, mam… het komt uit de supermarkt.’ Even kan ik alleen knikken, verstijfd door het woord “gestolen”. Hij is zeven, mijn zevenjarige die nog twijfelt welke schoenveters het langst zijn. Hoe kan stelen al in zijn handelen passen?
Ze wilden iets ‘stoers’ doen
Ik zet me op mijn hurken zodat onze ogen gelijk komen. ‘Vertel me wat er gebeurde. Van het begin.’ Tussen snikken en hikken komt het verhaal: Mason durfde niet, Stef wel. Ze wilden iets doen dat ‘stoer’ was, bijna spel. De supermarkt is om de hoek, bekend terrein. De schuifdeuren gingen open, de karretjes stonden op een rij, niemand die keek. In zijn hoofd klonk het als een uitdaging, zei hij, alsof de reep een prijs was. ‘En toen was het ineens in mijn zak.’ Ik hoor de echo van mijn eigen lessen over eerlijkheid, maar besef hoe difuus grenzen zijn voor een kind dat net het verschil leert tussen fantasie en feit.
Ik besluit dat we direct terug naar de winkel gaan
‘We gaan terug,’ zeg ik, zacht maar stevig. Hij schrikt, maar knikt. Ik doe mijn jas aan, neem de buit in een tas mee alsof het bewijsmateriaal is. De weg naar de supermarkt is slechts twee straten, maar toch lijkt het ineens best een stuk. Stef houdt mijn hand vast; het is de grip van een kind dat bang is om los te laten, letterlijk en figuurlijk. Bij de servicebalie staat een vrouw met felblauwe bril, een badge waar “Filiaalmanager” op staat. Ik leg uit, rustig, bijna klinisch. Stef haalt de spullen uit de zak, legt ze voor haar neer, ogen op de vloer. Ik moedig hem wat aan en hij zegt, piepklein: ‘Ik heb dit meegenomen, sorry.’
De manager pakt het op een fijne manier aan
De manager buigt zich voorover, ontmoet zijn blik. Ze praat over vertrouwen, over hoe winkels open kunnen blijven omdat mensen netjes betalen. Geen stemverheffing, geen dreiging. Alleen feiten, en de kans om het goed te maken. Stef luistert, slikt, knikt. Ik betaal de reep en de rest. Als we teruglopen, laat Stef af en toe los om zijn tranen weg te vegen.
Heeft hij ervan geleerd?
Thuis gaan we eten en praten we aan de keukentafel. Over hoe verleiding werkt, dat moed niet schuilt in nemen wat niet van je is, maar in eerlijk zijn wanneer niemand kijkt. Ik vertel hem hoe fouten geen einde zijn, maar kruispunten: je kiest de weg terug of je loopt verder het duister in. Hij luistert met de stille ernst die kinderen kunnen hebben wanneer de wereld even te groot wordt.
Maar is dit echt een les voor hem? Heeft hij nu iets geleerd? Ik vraag het mij af, en dan ineens heb ik een idee.
Lees HIER verder.
GERMAINE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Waarom het snoepgoed kopen? Je beloont hem op deze manier. Sorry zeggen en terug brengen zeg ik direct ja op, maar belonen nee. Ik had de winkel het snoepgoed laten houden
respect voor je aanpak!
Ok, goed dan.
Uit ervaring weet ik dat dit een goede les is.
Mijn grootouders hadden een melkzaak. Bekend dus met hoe hard er gewerkt moet worden om de eindjes aan elkaar te knopen.
We woonden beneden mijn grootouders.
Er was net een supermarkt geopend.
Net als uw zoon was ik met een vriendje.
Ik nam een zakje chips meegenomen. Niet betaald. Samen met oma terug gebracht.
Deze les was er één voor het leven.
Jaren later liep ik met mijn meiden door de Hema. Druk kletsend hadden de meiden en ik wat dingen gepakt. Zonder na te denken liepen we de winkel uit. Voordat we aan de overkant waren had ik door dat we niet goed bezig waren. ik ben teruggelopen en heb de spulletjes netjes betaald. Winkel personeel keken na mijn verhaal of ze water zagen branden.
Eerlijk duurt het langst. Wat anderen doen dat is niet aan mij. Ik blijf erbij als iedereen netjes betaalt is het winkelen een stuk goedkoper.