Juliet: “‘We vinden het spannend maar Lisa (7) wil het graag’, zei ik door de telefoon, ik dacht dat alles goed geregeld was, maar toen ging het totaal mis” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben Juliet, moeder van Lisa, een meisje van zeven. Een slim, gevoelig kind met een grote fantasie én een allergie waar we dagelijks omheen moeten plannen: lactose-intolerantie. Geen zware, levensbedreigende allergie, maar wel eentje met vervelende gevolgen als het misgaat. En dat is precies wat er laatst gebeurde.

Lisa’s lactose-intolerantie werd vastgesteld toen ze drie was. Een peuter die telkens buikpijn had na een toetje, die zich opkrulde van de kramp en dagenlang winderig was. De puzzelstukjes vielen pas echt op z’n plek toen een kinderarts voorstelde om eens een tijdje volledig lactosevrij te eten. Binnen twee weken hadden we een ander kind. Blijer, energieker, geen buikpijn meer. En sindsdien is het een vast onderdeel van ons leven.

Altijd plannen, altijd vragen

Ik weet inmiddels precies waar lactose in zit; of beter gezegd, waar het allemaal in verstopt kan zitten. Van cakejes en cruesli tot chips en bouillonblokjes. Buiten de deur eten is dus een soort sport geworden. Ik heb een standaard riedeltje dat ik afdraai bij kinderfeestjes, schooltraktaties of etentjes. “Ze kan niet tegen lactose, dus geen melk, geen room, geen boter. Maar: ik stuur graag iets mee!” En meestal gaat dat goed. De meeste ouders zijn begripvol.

Logeren bij Puck

Vorige maand was het eindelijk zover: Lisa ging voor het eerst logeren bij haar nieuwe vriendinnetje, Puck. Ze zaten sinds een paar maanden bij elkaar in de klas en waren onafscheidelijk geworden. Eerst wilde Lisa nog niet logeren, maar nu was ze er helemaal klaar voor. “Mam, ik ga mijn tandenborstel zelf inpakken, oké?” Puck had een stoere kamer met een klamboe boven haar bed en een kat die Lisa helemaal geweldig vond.

Ik had vooraf met Pucks moeder gebeld. “Ik vind het best spannend,” zei ik eerlijk. “Maar Lisa wil zó graag, dus ik laat het los.” Ik legde uit wat Lisa wel en niet mocht, gaf aan dat ik een tasje met eten zou meegeven. “We vinden het juist fijn dat je meedenkt,” zei Pucks moeder. “Ze gaan pizza eten en ik doe er lactosevrije kaas op. En voor het ontbijt geef jij maar iets mee.” Ik gaf lactosevrije muffins mee, een plantaardig ontbijtdrankje en zelfs wat lekkers voor de filmavond. Alles netjes gelabeld.

De ochtend erna

Zaterdagochtend, iets voor achten, trilde mijn telefoon. Een appje van Pucks moeder. “Goedemorgen! Lisa voelt zich niet lekker, ze klaagt over haar buik. Zou jij haar kunnen ophalen?” Mijn maag draaide zich meteen om. Ik belde haar gelijk. “Ze is een beetje bleek,” zei ze. “Ze werd vannacht al een paar keer wakker en had toen buikpijn, maar nu zegt ze dat ze echt naar huis wil.” Toen ik aankwam, stond Lisa al met haar jas aan in de hal. Ze viel me in de armen en begon meteen te huilen. “Mama, ik wil naar huis,” snikte ze. Pucks moeder keek bezorgd toe en nam me apart. Ze was zichtbaar van slag. Puck vertelde me net dat ze Lisa gisteren een stukje cake had gegeven. Ik heb het niet gemerkt.. ik voel me zo schuldig.. Ik dacht dat ik alles onder controle had.

Ik wilde haar geruststellen, maar voelde tegelijkertijd frustratie opborrelen. Dit had niet hoeven gebeuren, maar je kunt ook niet van iemand anders verwachten dat ze alles in de gaten houden, vooral niet als ze het niet gewend zijn.  “Lisa heeft er nu even last van,” zei ik. “Maar gelukkig is het niet levensbedreigend.”

Een halve dag op de bank

Thuis installeerde ik Lisa op de bank met een deken en een warme kruik. Ze viel al snel in slaap. Pas halverwege de middag knapte ze een beetje op en vroeg ze of ze een filmpje mocht kijken. “Ik wil even niet meer logeren,” zei ze zachtjes. En ik snapte dat. Hoe goed je ook je best doet om alles mee te geven, om alles uit te leggen, je hebt nooit alles in de hand. Er hoeft maar één plakje cake tussen te zitten. Eén klein momentje van onoplettendheid. En het gaat mis.

Ik wil niet die moeder zijn

Soms voel ik me die ‘moeilijke moeder’. De moeder die altijd weer komt met haar tas vol “alternatief voedsel”. De moeder die bij ieder feestje moet checken wat er op tafel komt. De moeder die aan het begin van elk schooljaar de juf aanspreekt over traktaties. Maar ik bén die moeder. Omdat ik weet wat er gebeurt als ik het niet doe. Omdat ik zie hoe Lisa kromligt van de pijn als het fout gaat. Omdat het mijn taak is om haar te beschermen, ook al voelt dat soms als overbeschermen.

Een les voor iedereen

Een paar dagen later stuurde Pucks moeder me nog een berichtje. Ze had met Puck gepraat, uitgelegd waarom Lisa zich zo beroerd voelde. “We hebben afgesproken: de volgende keer eet Lisa alleen iets wat van jou komt, of wat ik heb gecheckt.” Ik vond het dapper dat ze dat zei. En eerlijk gezegd: het luchtte me op. Want het gaat hier niet om schuld. Niet echt. Het gaat om bewustzijn. Een kind met een intolerantie of allergie is niet ‘moeilijk’, het vraagt gewoon een andere vorm van aandacht. En soms betekent dat: even dubbelchecken. Zelfs bij iets simpels als een stukje cake.

En Lisa?

Die vroeg vanochtend: “Mag ik binnenkort wéér logeren bij Puck?”, “Zeker mag dat”, zei ik. Want dat het een keer misging betekent niet dat het nooit goed kan gaan. Lisa blijft ook een kleuter die dingen wil ondernemen en dat ga ik haar absoluut niet afnemen.  

JULIET

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.