Maja: “Mag het mam?”, mijn dochter (11 jaar) heeft verkering en deed een heel onverwacht verzoek”

Het was vlak voor het avondeten

Mijn dochter Nomi zat aan de keukentafel haar huiswerk te maken. Topografie. Ze zat in groep 8 en alles draaide tegenwoordig om de musical, het kamp en de eindtoets. En blijkbaar ook… om verkering. “Mam,” zei ze plotseling zonder op te kijken van haar schrift. “Ik heb met Youp.” Ik fronste mijn wenkbrauwen. “Je hebt wat met Youp?” Ze keek op en haalde haar schouders op, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Ja. We hebben verkering.”

Ik moest even schakelen

Mijn dochter, mijn kleine Nomi met haar slungelige paardenstaart en glitterpennen, had verkering. “Wat betekent dat eigenlijk, voor jou?” vroeg ik voorzichtig. “Hou je dan handjes vast of geef je kusjes?” Ze keek me aan met een blik die ergens tussen afkeurend en geamuseerd lag. “Nee mam! Natuurlijk niet. Dat is vies.” Ik lachte. “Oké, duidelijk. En praten jullie veel?” Ze knikte. “Ja, eigenlijk alleen maar. In de klas. En op de telefoon.” “Je bedoelt bellen en appen?” “Ja, duh. Hij stuurt altijd gifs. Van katten die vallen.”

De dagen erna viel het me op dat ze steeds vaker met haar telefoon zat

Ze lachte dan zachtjes, of typte geconcentreerd terug. Het was schattig. En ook… nieuw. Een paar weken later gingen we op vakantie. We hadden een midweek geboekt in een huisje op de Veluwe. Even met zijn drietjes: mijn man Marcel, Nomi en ik. Op de laatste dag, toen we Nomi van haar laatste schooldag ophaalden voor vertrek, kwam ze stralend naar buiten. “Kijk mam!” Ze hield een klein doosje omhoog. Ik keek erin. Een zilverkleurige ketting, met een klein hartje eraan. “Van wie heb je die gekregen?” “Van Youp. Als afscheidscadeautje voor de vakantie.”

Ik slikte

Het was lief. Maar ook serieus. Dit ging verder dan alleen katten-gifs. Tijdens de vakantie vertelde ze af en toe iets over hem. Dat hij haar goed kon laten lachen. Dat hij net als zij van autodrop hield. Dat hij haar vroeg of ze hem nog leuk vond, ook al waren ze even niet op school. Thuis is Nomi een kind dat zich vaak terugtrekt in haar eigen wereld. Ze is nadenkend, en kan zich verliezen in haar tekenspullen, haar boeken of de muziek die ze luistert via haar koptelefoon. Ze is geen kind dat schreeuwt om aandacht of de boel op stelten zet. Juist daarom vind ik het belangrijk om goed aan te voelen wanneer ze iets wil delen, want ze zal het niet snel van zichzelf uit zeggen.

Vanaf dat ze klein was, hebben Marcel en ik geprobeerd haar op te voeden met openheid

We praten veel aan tafel, stellen vragen zonder te oordelen, en geven haar mee dat ze alles met ons mag bespreken, echt álles. Soms geloof ik dat ze dat ook doet, maar soms zie ik ook de aarzeling in haar ogen. Alsof ze haar gevoelens eerst zelf probeert te verwerken voor ze ze uitspreekt. Nomi is ook verantwoordelijk. Ze vergeet zelden iets, houdt zich aan afspraken en is zorgzaam voor haar omgeving. Dat maakt het verleidelijk om haar meer ruimte te geven dan haar leeftijd eigenlijk toestaat. Maar dat is de valkuil van een kind dat ‘altijd zo volwassen is voor haar leeftijd’. Toch is ze ook gewoon elf. Ze kan nog steeds woedend worden als haar veters niet strak genoeg zitten. Ze slaapt nog met een knuffel naast zich. Ik bedoel maar…

Toen we terug waren, kwam Youp een keer bij ons spelen

Ze zaten eerst beneden, dronken sap, praatten honderduit over school en klasgenoten. Ze kletsten ook met mij. Daarna vroeg Nomi of ze op haar kamer mochten zitten. “We willen tekenen,” zei ze. Ik knikte: “Is goed. Laat de deur maar open.” Na een tijdje kwam Nomi naar beneden. “Mogen we een film op Netflix kijken? Op mijn iPad?” Ik vroeg: “Wat voor film?” “Iets met dieren. Gewoon iets scahttigs,” zei ze. “Oké, dan. Maar tot het eten.”

Youp ging tegen etenstijd naar huis

Hij kwam rustig de trap af, schoof zijn schoenen aan in de gang, en keek me even aan. “Bedankt voor het spelen,” zei hij beleefd. Zijn stem trilde een beetje. Zenuwen, dacht ik. Daarna zwaaide hij nog even naar Nomi, die bovenaan de trap stond te glimlachen, en verdween hij richting huis. Ze gaven elkaar een knuffel in de gang. Ik deed alsof ik het niet zag, maar keek vanuit mijn ooghoek. Ze waren verlegen, maar oprecht blij met elkaar.

Op het schoolplein zwaaide hij altijd naar mij en Marcel als hij ons zag, iets wat me opviel

Niet elk kind doet dat. Maar Youp wel. Met een verlegen glimlach en een klein handgebaar. Ook waar anderen bijzijn, bijvoorbeeld z’n vrienden. Voor de avondvierdaagse had de moeder van Youp iets voor Nomi gemaakt. Niet zomaar iets, een snoep en chipsketting, met een klein kaartje erbij. Ze wist dat Nomi en Youp samen de avondvierdaagse gingen lopen – weliswaar met hun vriendengroep erbij – maar toch. Ze had er aandacht aan besteed.

Twee dagen later kwam Nomi naar me toe

“Mam, mag ik na school mee naar Youp? Zijn ouders zijn er niet, maar we mogen gewoon thuis zijn van zijn moeder.” Mijn eerste instinct was nee. Meteen nee. Maar ik hield me in.“Zijn ouders zijn er niet?” vroeg ik, om het zeker te weten. “Nee. Maar we doen echt niks geks. Gewoon een film kijken of gamen,” zei ze. Ik keek Marcel aan. We wisselden een blik uit. “Ik snap dat je graag naar hem toe wilt,” zei ik. “Maar we vinden het belangrijk dat er een volwassene thuis is. Dat heeft niets met jou te maken, maar met hoe we dat met iedereen doen.” Ze zuchtte. “Dus ik mag niet?” “Niet als zijn ouders er niet zijn. Maar hij mag wél hier komen. Of jij mag dáárheen als er een ouder is.” Ze knikte. Teleurgesteld, maar begripvol.

Een paar dagen later kwam Youp dus weer bij ons thuis

Ze aten samen een tosti, lachten om filmpjes en gingen weer naar boven om op de Ipad. Deze keer kwam ik na twintig minuten even de kamer binnenlopen met een glas limonade. De deur stond open, ze zaten naast elkaar met viltstiften en een kleurboek. Ze tekenden iets na.

Het gesprek met Youp beneden, later, was luchtig

We praatten over school, katten, en of hij ook meeging naar het schoolkamp. Hij was beleefd. Nerveus ook. Maar lief. En ik begreep waarom Nomi hem leuk vond. Toch bleef het in mijn hoofd hangen. Elf jaar oud. En al verkering. En die verkering voelde oprecht. Ik wil haar vertrouwen. Echt waar. Maar ik weet ook hoe kwetsbaar elf is. Hoe snel je groeit. Hoe snel de wereld groter wordt dan je slaapkamer en je knuffelbeer. Ze heeft nog alle tijd. Voor katten-gifs. Voor kettingen. Voor echte liefde. Maar nu? Nu is ze gewoon Nomi. En ik ben haar moeder. Met hartkloppingen. En open armen.

Moeders, zouden jullie je dochter van elf bij haar vriendje thuis laten, zonder ouderlijk toezicht? Of voelen jullie ook die kriebel? Die twijfel?

MAJA