Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik zat op de rand van het bed, mijn ogen nog zwaar van de korte nacht
Priscilla lag naast me in haar eigen bedje, haar ademhaling zacht en gelijkmatig. Ze was net anderhalf en sinds een paar weken weer een onrustige slaper. Ik zat daar maar, luisterend naar het ritme van haar adem, mezelf toesprekend dat het vast weer over zou gaan. Ik was sinds een paar weken weer aan het werk. Het voelde alsof ik er nooit echt tussenuit was geweest. Mijn hoofd zat meteen weer vol met taken en verantwoordelijkheden. Op kantoor was het drukker dan ooit, iedereen was overal mee bezig en ik probeerde gewoon niet achter te lopen. Maar elke dag voelde als een race.
Ik had Priscilla bij de opvang gebracht
Een crèche met een huiselijke sfeer, tenminste – dat vond ik toen we haar inschreven. De leidsters leken aardig, de ruimte was licht en gezellig. En meestal ging het goed. Die ochtend had ik alles voorbereid: haar tas ingepakt, haar lievelingsknuffel erbij, en ik had haar haar in een klein staartje gedaan. Ze was vrolijk toen we vertrokken, maar bij de deur van de opvang begon ze al te huilen. “Mama niet weg,” zei ze zachtjes, haar handen stevig om mijn been geklemd. Ik bukte me en kuste haar voorhoofd. “Ik kom straks weer terug, liefje,” fluisterde ik. Maar ze bleef huilen toen Marleen haar van me overnam.
Marleen was een van de leidsters
Een vrouw van in de veertig met een gezicht waar ik geen hoogte van kreeg. Soms was ze warm en vriendelijk, maar de laatste tijd leek er altijd iets te zijn. Een frons, een korte zucht, een blik die zei dat ik niet helemaal begreep wat er speelde. Die ochtend keek ze me aan terwijl ze Priscilla optilde. “Heb je het druk vandaag?” vroeg ze. Haar toon was licht, maar ik hoorde iets onder die vraag. Ik knikte. “Altijd druk,” zei ik, half lachend. Ze glimlachte, maar het was niet meer dan een streepje om haar mond. Haar ogen bleven op me gericht, en ik voelde me ineens alsof ik een examen niet haalde.
Op kantoor probeerde ik me te concentreren
Ik had een vergadering om half negen en daarna een rapport dat af moest. Maar telkens als ik even stil stond, dacht ik aan Marleens blik. Aan hoe ze me aankeek, met een soort medelijden, maar ergernis voerde de boventoon. Ik wilde niet dat het me zo raakte. Maar het deed het wel. Want ik wist dat ik te laat was de afgelopen dagen. Ik wist dat Priscilla moe was als ik haar haalde. Maar ik wist ook dat ik niet zomaar weg kon lopen op werk.
Aan het eind van de dag stond ik weer bij de deur van de opvang
Priscilla zat op de grond te spelen, maar haar gezicht was rood en haar ogen stonden glazig. Ze keek op toen ze me zag en stak haar armpjes uit. “Dag meisje,” zei ik zacht, terwijl ik haar optilde. Marleen stond erbij, haar armen over elkaar. Ze zuchtte. “Misschien moet u toch iets eerder komen,” zei ze toen. Ik voelde hoe ik verstijfde. “Hoe bedoel je?” vroeg ik, terwijl ik Priscilla’s jasje dichtknoopte. “Maar… ik ben toch op tijd?” stamelde ik. “Ze is zo moe,” zei Marleen. “En eerlijk? Ze is het laatste uur gewoon niet te genieten. Huilt om alles, wil niks. Het is echt niet fijn meer voor de groep.” Ze zei het op zo’n toon – kalm, maar ook bijna ongeduldig. Alsof ik iets fout deed door mijn eigen kind zo laat op te halen. Andere ouders konden ook ons hele gesprek horen, waarom hier op de groep bespreken in alle openbaarheid? “Ze is anderhalf,” zei ik zacht. “Ze heeft gewoon een moeilijke dag.” Marleen snoof. “Ja, dat kan. Maar ik heb hier nog elf andere kinderen. Ik kan niet de hele tijd bezig zijn met één dreumes die niet wil. U begrijpt toch ook wel dat het zo niet werkt? Ze is de laatste. Dat is elke dag zo.”
Ik liep naar huis met Priscilla in de kinderwagen
Ik was boos. Die Marleen was echt hondsbrutaal. Ik kwam binnen de geldende uren van opvang. Toch voelde de woorden van Marleen als een steen in mijn maag. Ik had geen keus – ik moest werken. Ik had geen oma of opa om haar eerder te halen. Er stond zoveel druk op mij. En dan had ik Marleen ook nog in mijn nek. Mijn man, Ben, kan al helemaal niet naar de kinderopvang. Hij werk nog langer dan ik. Geen optie. Ik moest het oplossen. Thuis was Priscilla hangerig en snel boos. Ze gooide haar eten op de grond, huilde om niks. Inderdaad lastig. Ik probeerde geduldig te blijven, maar ik was ook moe. Ik wilde het goed doen, maar ik wist niet meer hoe. Ben nam haar die avond gelukkig over. Zoals hij iedere avond deed. Erg fijn. Dat gaf me even adem. Iedere keer weer. Hij deed ook wat hij kon.
Elke dag leek hetzelfde
’s Ochtends een haastig afscheid bij de opvang, de rest van de dag mijn hoofd op werk, maar mijn hart bij Priscilla. Marleen bleef dezelfde toon aanslaan. Soms zuchtte ze als ik binnenkwam. Soms zei ze niks, maar ik zag haar blik. Die ogen die net iets te lang op me rustten. Alsof ik altijd te laat was. Altijd tekortschietend. Op een avond trok ik het niet meer. Priscilla had die nacht ervoor nauwelijks geslapen. Ik dus ook niet. Bij de deur van de opvang zei Marleen alleen: “U bent weer laat.” Geen begroeting, geen glimlach. Ze had haar armen in haar zij. Ik slikte en probeerde iets terug te zeggen, maar er kwam niks. Niks. Ik was leeg. Op.
Ik dacht aan hoe ik altijd haastte, altijd rende, altijd net op tijd kwam
Tegen sluitingstijd. En ik dacht aan hoe Marleen gelijk had. Priscilla was moe. Ze had lange dagen, net als ik. Maar wat moest ik doen? Ik had geen keus. Ik kon niet eerder. En de opvang sloot pas om zeven uur. Dat was de afspraak. Toch? Iedereen moest het er maar mee doen. Iedereen moest haar best doen. Dit was het. Meer kon niet.
SJANEL
Ik denk dat het heel goed is om in gesprek te gaan met de leidsters(eventueel manager) eens even rustig te zitten en te praten over wat precies het probleem is. uitleggen waarom je niet eerder kan komen. waren er hier bij inschrijving geen afspraken over gemaakt?
Daarnaast zou je echt een klacht in moeten dienen over de manier hoe de leidster tegen jou is. zeer onprofessioneel!
en op zoek naar een andere kdv of gastouder?
Bovenal zou je het beste kunnen kijken of je minder dagen zou kunnen werken. Anders maar even geen vakanties? eventueel je man ook. je hebt bovendien je kind niet op de wereld gezet om er niet voor te zijn toch?
al moet ik wel zeggen dat ik heel blij ben dat ik thuis kan blijven voor mijn kinderen. dat dit financieel mogelijk is. en ja wij moeten daardoor ook dingen voor laten. maar dat heb ik er voor over! ik ben heel blij dat ik elke dag, vanaf baby zijnde, kan genieten van mijn kinderen. maar ook ik vind het wel fijn dat mijn man het savonds en weekend overneemt hoor!
1 leidster op 11 kleine kindjes en die 1e leidster van s ochtends vroeg tot s avonds laat. (Lees dat je haar s ochtends en s avonds ziet.) Daar gaat sowieso iets niet goed.
Hoe lang zijn de dagen die je kindje maakt thuis? (op vrije dagen)
misschien kun je je werkdagen meer spiegelen aan de opvang dagen, daar avond eten bijvoorbeeld en thuis ff knuffelen en naar bed.
Het is niet ideaal maar als haar ritme 5 dagen per week erg afwijkt van haar natuurlijke ritme is dat niet wenselijk. Bij ons op de opvang geven ze de kleintjes (wel zelf meegeven) al avondeten als je dat wilt bijvoorbeeld.
rare opvang. verkeerde werk gekozen?
hebben ze zelf geen oplossingen? slaapttijden aanpassen?
heeft ze genoeg gegeten?
vervul de behoeften en je probleem is opgelost.
ik vraag me dan wel af hoe ze voor de rest met (de behoeften van) de kinderen omgaan.
ik herken me in de moeder en zit met een kind dat snel overprikkeld raakt. vervul de behoefte was in dit geval echt eerder ophalen, zodat hij het ophalen van de andere kindjes niet mee hoefde te maken, want dat was wat hem zo onrustig maakte.
gelukkig heb ik schoonouders die daarin kunnen bijspringen en dat heeft de schrijfster helaas niet. dan is het roeien met de riemen die je hebt en zijn helaas niet alle behoeften te vervullen door de opvang.
Wel mag de toon van de leidster wat anders en had ze het beter in een 1 op 1 aan kunnen geven ipv zo op de groep. Geen reden om een vstlopende mama zo voor de bus te gooien…
als je alle 2 fulltime wil werken waarom dat kind? in Nederland is het echt niet nodig om 2 fulltime banen nodig te hebben, dan zou je tog voor je kind moeten kiezen en wat kleiner gaan wonen, goedkopere auto… goedkoopste vakantie en wat sober leven.
Dat is de juiste conclusie.
In Nederland is het niet nodig om twee inkomens te hebben? Denk dat jij in een ander Nederland leeft dan heel veel andere hoor want net alles dat ontzettend duur is geworden is het tegenwoordig steeds meer nodig juist
Mijn nicht paste vroeger op een jongen die ook naar een opvang ging. De moeder ging peilen en gesprekjes aan met andere ouders en zo was er uiteindelijk een vrouw die tegen betaling wel op haar zoon wou passen op de dagen dat zij thuis was met haar dochter (net zo oud). Op de andere dagen haalde mijn nicht de jongen op s middags na broodje eten van de opvang. Thuis deed ze de jongen gelijk in bed en bijna altijd sliep hij de gehele middag. Ondertussen kookte mijn nicht voor het gezin en deed de huishouding als hij toch sliep. s Avonds als de ouders thuis kwamen hoefden zij niets meer te doen. Later was oppassen niet meer nodig maar mijn nicht bleef voor de gezelligheid zijn tante en haalt hem vaak voor een weekendje op. De dochter van die vrouw die zij had leren kennen via de opvang komt uit school altijd met de fiets langs zijn huis en 9 van de 10 keer wipt zij aan om te spelen. Hij logeert regelmatig bij haar en vooral in de vakanties zijn ze onafscheidelijk. Zo gaan die 2 gezinnen dit jaar weer samen op vakantie naar Frankrijk omdat zij anders heimwee naar elkaar krijgen. De ouders kunnen onderling ook goed met elkaar overweg.
Een kind van 1,5 jaar hele dagen weg is zwaar, maar soms lijkt er geen andere keuze. Toch is het belangrijk actief naar oplossingen te zoeken. Hang briefjes op in de supermarkt, vraag rond in de buurt of zoek via websites zoals Sitly naar een oppas die uw kind eerder kan ophalen. Ook oudere vrouwen bieden soms kleinschalige opvang aan huis met meer rust. Verwacht niet dat anderen uw kind fulltime opvoeden, maar veel mensen willen best helpen als u het vraagt. Overleg met uw werkgever of u later kunt beginnen of denk aan ouderschapsverlof. Een combinatie van opvang en een rustige middag kan veel verschil maken. Denk creatief en neem initiatief — voor uw kind én voor uzelf.
Negeer de signalen niet die de begeleidster geeft !!
Als ze al zo tegen u is , hoe is ze dan tegen het kindje ???
Lastig ja. Wellicht heeft leidster een punt, die ziet jouw kind nl de hele dag. Maar niet professioneel om dat en publique te roepen. Eerst maar eens om de tafel met je man en zijzelf en wellicht nog een andere leidster/manager voor het totaalbeeld.
Dan zou ik zeker op jullie werk overleggen hoe dit beter in te passen. Ouderschapsverlof inzetten. Al is het maar dat je dagelijks een uurtje eerder weg kan en je man misschien een uurtje later beginnen. Omdat ze 1.5 is zit ze ook in hechtingsfase wat t extra moeilijk maakt. Ik ben geen psycholoog maar ik denk dat ze iets meer thuis moet zijn bij haar ouders en wat minder op de opvang, zeker niet zulke hele lange dagen. Dat is op alle vlakken nog te vermoeiend voor zo’n jong kindje. Maar ik begrijp je dilemma. Mijn dochter is licht autistisch maar dat wisten we toen nog niet . Ging dramatisch bij opvang. Ben teruggegaan naar 2 dagen werken en zelfs dat wilde ik opgeven totdat het na een klein jaar gelukkig wat beter ging. En dan kom je zelf ook weer wat tot rust en dat heeft weer zijn weerslag op je kind. Maar ieder kind en mens is anders natuurlijk. Mijn opa zei altijd niemand zegt op zn sterfbed met alle familie eromheen had ik maar wat meer gewerkt….sterkte met je keuzes!
Ik geef hier ook maar ongevraagd mijn mening: Ten eerste vind ik het verschrikkelijk zielig dat een kindje van anderhalf zo lang op de opvang zit! Hoe kun je? Dit gaat inderdaad hooguit als er nog een oma in het spel ik die de taak van de ouder (!) overneemt en de dreumes liefdevol op kan vangen tot papa en mama weer eens tijd hebben.
Maar dat je het kind in de opvang plaatst waar zo iemand werkt als deze! As zij al geërgerd doet tegen de ouders hoe doet zij dan tegen de kinderen, tegen jullie kind? Ik kan me niet voorstellen dat ze lief en begripvol doet tegen jullie kleintje als ze zich zo geërgerd gedraagt! Daar zou ik mijn kind helemaal niet aan toe vertrouwen. Als je dan je werk zo belangrijk vindt dat je je kleintje zo lang op de opvang doet, zoek dan in elk geval een opvang waar de leidsters zo vriendelijk,betrokken en professioneel zijn dat ze je kleintje begripvol kunnen opvangen totdat ze opgehaald wordt.
Jeetje Lisa, wat een oordeel. Vrouwen moeten tegenwoordig nu eenmaal ook werken. Van 1 salaris is geen huishouden meer te betalen. Er zijn weinig vrouwen die daarin echt een keuze hebben.
Ik vind jouw opmerkingen weinig steunend en constructief. Als je niet iets positiefs hebt bij te dragen voor deze worstelend moeder (weer de moeder die het dilemma bespreekbaar maakt, trouwens) zeg dan liever niks. Goed dat je dat meestal doet, nu was dat ook fijn geweest.
makkelijk praten, weet je hoe groot de personeelstekorten zijn, hoe extreem lang de wachtlijsten? dat is een landelijk probleem en het wordt normale mensen godsonmogelijk gemaakt om minder te werken. het is niet meer zoals vroeger, geloof ne: deze moeder geeft geen keus. niet echt.
Het spijt me, maar als je een kind hebt dat full time naar de crêche moet, omdat beide ouders zoveel uren werken, schiet je inderdaad tekort als ouder. Je bent dan ouder, of werker. Beide kan niet. Als jij op je werk bent, ben je niet bij je kind en je kind aan het opvoeden. Je bent dan de persoon die het kind naar bed brengt en de volgende dag weer weg brengt. Je kind heeft je nodig, als dat niet zo was, werden ze wel zelfstandig geboren.
Dat is uw mening, maar niet per se de waarheid.
Nou Joris kan je vertellen dat dat wel de waarheid is. Misschien kan je er zelf niet tegen dit te horen en zou je zelf of je vrouw wat minder moeten werken.
Maar je kind tot half 7 op de opvang als het anderhalf is? Dat is gewoon sneu. Iets regelen op je werk of een dag minder werken. Zo simpel is het.
Klinkt misschien hard; maar dan had
Je vooraf de keuze moeten maken carrière tijger of ouder.
Carrière tijger die kinderen er voor erbij nemen die zie ik genoeg en die komen ook vaak hun kind tegen half 7 ophalen helaas.
En ik kan het weten; zelf werkzaam in de kinderopvang en ouder
Het wordt niet meer waarheid als 2 mensen het zeggen. Mijn kinderen gaan niet 5 dagen per week naar de opvang, overigens, dus ik voel me absoluut niet persoonlijk aangesproken.
Wat een nare uitspraken lees ik hier! Alsof je niet van je kind zou houden als je het naar een professionele opvang laat gaan. Juist daar wordt alles geboden wat een kind nodig heeft, op een liefdevolle én professionele manier. Hoe vaak zie je niet dat kinderen de hele week op andere plekken worden ‘ondergebracht’, (opa’s, oma’s van beide kanten, andere familie of vrienden etc). Ook daar zal liefdevol opgevangen worden, maar daar mist de regelmaat en structuur die op de opvang steeds hetzelfde is voor je kindje, en doorgaans ook steeds dezelfde pedagogisch medewerkers die een band opbouwen. Jammer dat er in deze situatie niet gekeken wordt naar andere oplossingen. Zoals op de opvang al warme maaltijd aanbieden waardoor er meer rust en ruimte is voor ‘quality-time’ thuis. Een iets andere invulling van de middag zou ook kunnen helpen, daarin kan een andere activiteit of andere volgorde meer rust kunnen geven.
Jammer dat er veel ‘veroordeeld’ wordt….’hopelijk gaat ze niet 4 of 5 dagen naar de opvang’.. Je mag er zelf voor kiezen dat niet te doen (of niet te hoeven doen), maar laat iedereen in haar/zijn waarde wie hier wél gebruik van maakt. Mijn ervaring is dat ik sommige kinderen en juist meer tijd bij de opvang zou toewensen. Ik heb zelf jaren in de kinderopvang gewerkt, terwijl mijn 3 kinderen (op een andere plek) ook gebruik maakten van de opvang. Ook ik kreeg wel eens te horen dat ik mijn kinderen tekort zou doen door ze ‘al zo jong’ naar de opvang te laten gaan. Ik heb mensen altijd uitgenodigd eens te komen kijken en zich meer te verdiepen in hoe het er toe gaat op de opvang voordat ze dit veroordelen. Mijn kids studeren inmiddels (bijna) allemaal en hebben zeer plezierige herinneren aan hun kindertijd op kinderdagverblijf en BSO en hebben zich ontwikkeld tot vrije, zelfstandige jongvolwassenen.
Ik breng onze kinderen 3 dagen en ben het volledig met je eens! Wat hebben ze het er fijn. Anders dan thuis, maar heel leerzaam, sociaal, veel structuur en met de liefste leidsters die ik me kan wensen.
Los daarvan kan ik me best vinden in de vraag van de leidster. Het oordeel (als dat er echt is) kan ze misschien beter voor zichzelf houden en/of wellicht is een-op-een bespreken beter, maar ik vind het altijd veel waard als een leidster het ziet wanneer iets niet lekker gaat en iets voorstelt als eerder halen als dat kan helpen. Of dat mogelijk is (en met ouderschapsverlof kan er veel – het mag ook niet geweigerd worden door de werkgever) is natuurlijk een tweede. Ik begrijp de boosheid van de schrijfster daarom niet zo – je mag toch aannemen dat beiden het beste willen voor het kind (en daarnaast zichzelf / de groep).
Lieve ouder die het stukje schreef: misschien kan je met bijv. 4 uur ouderschapsverlof per week elke dag je kind een uurtje eerder halen.
En ook: als je kindje je zo heeft gemist de hele dag en daardoor lastiger is in de avond, zou ik het juist wel naar bed brengen. Is soms pittig voor jezelf, maar je kleintje kan het contact waarschijnlijk goed gebruiken. Misschien maakt dat het voor haar ook iets makkelijker.
Het verschil is dus dat dit kindje altijd zit te huilen op de opvang. Dit is dus niet de fijne en gezellige opvang zoals hij hoort te zijn en moeders is altijd gehaast en voelt zich er niet goed bij. Dat is een héle andere situatie dan in de meeste gevallen.
Vrij en zelfstandig….Ja, dat zal wel inderdaad.
Precies dit ja. Goed gezegd
Je hebt gelijk; maar je kleine tegen sluitingstijd halen is wel gewoon sneu. Je kind heeft gewoon tijd nodig om even de drukke dag van de opvang te kunnen verwerken
Ik ben een fulltime werkende moeder. Mijn kind ging naar de kinderopvang vanaf 12 weken. Dat kan wel, maar je moet goed overleggen met je partner en je werkgever. Grenzen aangeven, denken in oplossingen.
Je kunt bijvoorbeeld proberen te regelen dat je partner extra vroeg begint en jij later of andersom. Zo deden wij dat. En we wisselden dat iedere week van starttijd op het werk. Dat hadden wij met onze werkgevers geregeld. Dan brengt de ene ouder het kind naar de opvang en de andere haalt haar op. Mijn kind ging meestal van 9 tot 4 uur naar de opvang. En dat vonden wij al lang genoeg.
Afgezien van het onprofessionele gedrag van de leidster: als jij als moeder zelf al aangeeft dat elke dag hetzelfde is met vliegen, snel wegbrengen, huilend en moe kind enz. dan is het issue niet de leidster, maar de hoeveelheid uren die jullie werken. En ik zeg bewust ‘jullie’, want je man maakt blijkbaar nóg langere dagen dan jij. Jullie zien je kind dus nauwelijks, daar komt het op neer. Geen stabiliteit, rust en relaxte moeder. Vind je het gek dat het misgaat…. de leidster heeft niks te zeggen over wanneer je je kind ophaalt, mits binnen de geboden tijden, maar jullie als ouders kunnen denk ik zelf ook wel bedenken dat dit wellicht niet de meest gezonde situatie voor je kindje is. En daarmee dus ook niet voor jullie zelf…. misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben 13 jaar geleden bewust gestopt met werken. Dat kan niet iedereen om wat voor reden dan ook, maar heel veel kunnen dat wel. Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad. Als je het financieel niet kan hebben (wat meestal met bepaalde keuzes te maken heeft…. als je een groot huis wil, 3 keer per jaar op vakantie, 2 auto’s op de dam enz. dan zal je samen moeten werken) is het misschien een ander verhaal, maar als je man nóg meer werkt, vraag ik me wel af wat voor baan jullie allebei hebben. Kan het alleen op zijn loon, dan is de keuze minder te werken natuurlijk heel simpel.
Annelies, er zitten nogal wat aannames in je verhaal. Alsof alle tweeverdieners twee huizen en drie auto’s hebben. Tegenwoordig is twee keer modaal al niet eens genoeg voor een hypotheek.
De keuze om niet of minder te gaan werken is een hele persoonlijke. Laten we daar svp respectvol mee omgaan. Jij bent gestopt met werken, prima. Maar ga niet doen alsof dat de juiste keuze is.
Als full time werkende vrouw heb ik zo vaak het verwijt van niet-of part-time werkende vrouwen gekregen dat “wij onze eigen kinderen niet opvoeden”. Wat een onzin!Ik geniet van zowel mijn Kids als mijn baan. Mag dat alsjeblieft ook gewoon kunnen zonder verwijten uit de moedermaffia?
Daarom zeg ik ‘meestal’ en niet ‘altijd’….. mijn man werkt fulltime, verdient iets meer dan modaal en wij kunnen ruim onze hypotheek betalen. Bijzonder als je twee keer modaal verdiend dat dat nauwelijks lukt. Dat kan wel degelijk met bepaalde keuzes te maken hebben.
Ik verwijt niemand iets, maar de moeder in kwestie laat duidelijk weten dat ze zich niet fijn voelt als ze op haar werk is en dat ze elke ochtend opnieuw loopt te stressen en haasten. Dáárom vraag ik mij af of ze niet minder ‘moet’ gaan werken. Jij zou ook niet fulltime werken als je je daar niet prettig bij voelt om welke reden dan ook. Tenzij je financieel dus moet, zoals ik al aangaf. Al mijn vriendinnen met kinderen werken ook ‘gewoon’, maar zij zijn niet gestresst en voelen zich fijn. Dat lijkt in dit verhaal niet.
Waarom op zijn loon? Waarom wordt er meteen weer naar de moeder gekeken om dit op te lossen? Haar man kan ook minder werken. Of stoppen met werken. Of een deel van de oplossing zijn.
Tja, stoppen met werken. Stel dat je over 10 jaar gaat scheiden? En dan heb jij de rest van jouw leven nauwelijks genoeg inkomen om rond te komen. Feminisering van de armoede noem je dat? Heeft jouw man nooit overwogen te stoppen met werken?
Waarom stoppen moeders meestal met werken als het op de opvang niet goed gaat met hun kind? Het wordt hen ook verweten en niet de vader. Maar het is ook belangrijk dat vrouwen financieel onafhankelijk zijn, in het geval van een scheiding. Ik wens deze ouders veel wijsheid en sterkte.
Ik vraag me af waarom heb je in vredesnaam een kind.
Voor de weekenden?
Dat kind gaat dus 5 volle dagen naar de opvang.
Waarom zo zielig doen over hard werken.
Voor dat kind is het erg.
Hup wegwezen want mama en papa moeten werken.
Hopelijk willen jullie niet nog een kind
in de meeste Europese landen is dit heel normaal, behalve in Nederland omdat er zoveel part time gewerkt wordt.
Hoe onprofessioneel ik de reacties van de leidster ook vind, ik moet je gelijk geven. Dit is precies de reden waarom ik dus maar 20 uur werk. Mijn motto, je gezin gaat voor alles, je werkt om te leven, je leeft niet om te werken. Daarnaast is ouderschapsverlof ook een optie.
mijn pa zei altijd, ik kan niet ligt op het kerkhof en ik wil niet ligt ernaast!
Precies dat. Er moet tenslotte geld binnenkomen om te kunnen leven, maar om maar zoveel te blijven werken en je vervolgens ongelukkig te voelen…. dat kan het niet waard zijn.
Heel terecht! Je krijgt geen kind om vervolgens in de opvang weg te stoppen. Liever tijd met je kind dan fulltime moeten werken. zorg voor balans en die is hier ver te zoeken. Zet je kind op 1 en niet jezelf of je carriere.
Rare uitspraken lees ik hier allemaal in de comments…
Ik lees gewoon het verhaal van een jong full-time werkend koppel met een kindje (helemaal niet de uitzondering in onze maatschappij) maar zonder sociaal vangnet. Niet makkelijk…
Eenmaal jullie kindjes beter gaat slapen, zullen de dagen ook plots een pak vlotter aanvoelen. Laat je omringen door professionelen en vrienden die je wel vertrouwd. Wees niet te trots om hulp te aanvaarden of vragen.
Veel succes!
Ik heb geen idee hoeveel dagen je je dochter daar brengt, maar die Marleen moet echt even haar plek kennen met dat passief agressief gedrag. Ik zou daar samen met je man een gesprek voor aanvragen bij het management en desnoods een klacht indienen. Het is super onprofessioneel. Verder hier ook allerlei reacties die het alleen maar erger maken. Klaagt er ook iemand tegen de vader? Moet de moeder hier alleen voor verantwoordelijk zijn?
Wij hebben ons kind vanaf 4 maanden altijd 3 dagen per week gebracht. Voor ons het geluk dat we in de buurt werken. De dagen zijn altijd van ca 8.15u tot 17.30u geweest. Dat was oke. De andere twee dagen was mn kind thuis. Op die manier was de balans oke. Als jullie je dochter 3+ dagen brengen, zou ik wel proberen de dagen niet te lang te laten duren. Je man kan ook ouderschapsverlof opnemen. Ik weet niet hoe jullie verdeling is, maar voel je niet schuldig. Die Marleen moet even haar plek kennen.
Precies dit! Verbazingwekkend hoevelen met een vingertje naar moeder wijzen en vader buiten schot houden.
Vaders zeggen vaak dat ze geen ouderschapsverlof kunnen nemen op het werk omdat dit hun carrière schaadt. Daarmee komt alles op het bordje van de moeder te liggen. Als er iets niet goed gaat met een kind, krijgt de moeder vaak de verwijten.
misschien een optie om of minder of te stoppen met werken vraag je af waar je prioriteit ligt volgens mij bij het welzijn van je dochter en jij ,maak een keuze succes
ja anderhalf jaar en dan al hele dagen naar de opvang arm kind.
Wie? Zij? Of doet papa ook nog iets? Ipv een moeder nog meer schuldgevoel te geven, kan je ook support bieden.
Hoeveel dagen werk je dan? De opvang is open tot 19u? Als je je kind 5 dagen per week, van ’s ochtends tot ’s avonds 19 uur op de opvang laat, dan vind ik dat erg extreem. Lijkt meer op een kostschool dan he. Ik zou er als kind én als moeder diep ongelukkig van worden.
Gelukkig heb je verder geen oordeel, dat is wel fijn
Zoeken jullie het beste voor je lieve meisje??
Zo ja, dan weet je wat jij en je man moeten doen. Minder werken, meer rust in huis/hart/hoofd, er zijn voor je kindje, zelf weer gaan genieten van je meisje enz.
Heel zielig voor dit kleine meisje!
(en ja, dat kan financiële offers kosten. Maar bedenkt dan dat een kind liefde, rust, regelmaat, slaap, aandacht enz. nodig heeft. En geen dure kleertjes, uitjes, cadeautjes, mooi huis, nieuwe spullen enz).
Misschien dat het voor moeder hard is overgekomen. Maar wij allen waren er niet bij, bij dat gesprek. Wij hebben niet de precieze woorden en de toon gehoord.
En als moeder altijd als laatste is….dan staan er geen andere ouders bij….
Maar ik als pm’er zou dit gesprek met de manager van het kinderdagverblijf hebben gevoerd. Tot 19 uur open en zo laat ophalen is ook erg lang voor een kind.
Kan het niet alvast eten op de kinderopvang? Dan kan het thuis in bad en te bed. (Als je bij deze zin denkt; maar dan zie ik mijn kind toch niet. Dan stel je niet het belang van het kind voorop. Je vrijetijd met je kind is dan alleen nog maar ff spelen in bad. Mijn ervaring is dat veel kinderen te laat naar bed gaan want we willen ook nog tijd met de kinderen. En dan zit je in een visuele cirkel, wat weer negatief gedrag tot gevolg heeft.) Ik hoop voor het kind dat die niet 4 of 5 dagen naar de opvang gaat.
Een visuele cirkel of een vicieuze cirkel? De een kun je zien, de ander moeilijk aan ontkomen.
19:00? Mijn zoontje van 1,5 slaapt 18:15-9:00. en dan ’s middags ook nog een paar uur. Die zal ook hardstikke moe zijn van zo’n kort nachtje. Misschien is het idee om te vragen of ze haar een ootje kunnen geven en klaarmaken voor de nacht, zodat ze thuis gelijk naar bed kan. misschien veel beter vol te houden voor de kleine meid dan. na 19:00 eten is ook veel te laat. dan krijg je ook honger.
potje*
Welja, de kinderopvang ook maar het bedritueel over laten nemen.
Meestal hebben kinderleidsters hart voor kinderen. Maar het is moeilijk voldoening uit je eerk te halen wanneer je ziet dat een kindje echt niet meer gelukkig is na een lange dag binnen de kinderopvang. En inderdaad de laatste uren zijn voor de leidsters zelf echt zwaar. vaak met minder personeel en sommige kinderen die het niet meer trekken. Ja deze leidster heeft wat te leren wat communicatie betreft. Ze geeft in iedergeval wel een duidelijk signaal.
ik werk zelf ook in de kinderopvang en die Marleen gedraagt zich inderdaad buitengewoon onprofessioneel. wanneer je je zorgen maakt over een kind, heb je dat PRIVÉ met een vsn de ouders te bespreken, en meteen op het moment dat het zich voordoet. niet gaan lopen zuchten en steunen op zo’n passief-agressieve zeikmanier, want daar maak je het voor niemand beter mee. ze had je ook kunnen VRAGEN of je bepaald gedrag herkent: doet ’t meisje dat thuis ook, hoe reageren jullie thuis daar op, kunnen we samen naar een fijne oplossing zoeken? “lastig” gedrag van kinderen, zeker zulke jonkies, is altijd een hulpvraag. dat kind maakt iets duidelijk. dat die leidster niet eens een extra slaapje later op de middag voorstelt. belachelijk!
Dit! Perfect verwoord!
Doet dat kindje geen middagdutje? Verder vind ik dat als zo duidelijk is dat de dagen te lang zijn je als ouders toch iets moet bedenken. Daarbij praat ik het gedrag van de leidster niet goed.
je kunt haar ook naar een thuisoppas brengen. die hanteren geen vaste tijden, minder kinderen dus prikkels voor je dochter en lekker in huis.
ook kan je kijken naar een oppas aan huid zodat ze lekker in haar eigen huis is, bedje slaapt en meer rust krijgt. 1,5 is nog klein en zo vaak bij de opvang en lange dagen kan teveel zijn voor zo’n kleintje!
er zijn echt wel betere oplossingen dan zo’n opvang waar ze geen begrip en respect tonen.
Wat een onprofessionele leidster! Is een andere opvang een optie?
Doordat ik in de babytijd wèl ben blijven werken, heb ik nu een goede en flexibele functie. Ja het waren destijds lange dagen voor de kleine en voor mij- maar nu plukken we er de vruchten van! Brengen en ophalen van school- niet meer van 09:00-17:00 gebonden. Ik wil zeggen: hou vol! maar zoek wel een opvang waar ze daar begrip voor op kunnen brengen… We hebben al zoveel ballen in de lucht te houden en betalen ook nog eens fors voor de opvang- dan verwacht je wel ondersteuning en begrip. En als je wèl eerder kan halen dan altijd doen natuurlijk.
dat ze dit gesprek aangaat waar andere ouders bij zijn, dat is onprofessioneel. dat ze aangeeft dat het gewoon teveel is voor Priscilla niet. als ouder pas je je aan aan wat je kinderen aankunnen, ook als dat een financiële stap terug betekent. mag toch hopen dat daar van te voren ook over nagedacht is, wat als …….
tijd voor een andere baan, een waarbij Priscilla niet veel te lange dagen maakt
ik vind dat wanneer je zoveel ballen in de lucht moet houden en je baan zo belangrijk voor je is,dat je dan beter GEEN kinderen kunt nemen!
kinderen hebben ook recht op een fijn leven.
Ik vind het een raar verhaal. Sowieso kan Marleen kan toch niet de enige leidster zijn die de hele dag op een groep van elf staat? Zijn er geen andere leidsters? Op mijn kinderopvang was ze allang ontslagen met zulk gedrag.
En daarnaast: je zegt mijn man maakt lange dagen. Dat is toch geen excuus om je kind niet te kunnen halen of brengen? Jullie kunnen dit toch verdelen? Een van jullie brengt haar ‘sochtends na het ontbijt terwijl de ander vroeg naar werk gaat en bij het halen draai je het om. Dan gaat de andere ouder haar wat vroeger halen terwijl de ene langer doorwerkt. Zo kun je allebei een volle dag werken en is de dag voor je dochter wat korter. En dan kan je man ook zorgen voor het ontbijt en opruimen of voor het koken van het avondeten. Dan ben jij misschien ook niet zo moe.
Je hebt misschien geen ouders die kunnen oppassen maar jullie zijn wel met zn tweeën. Als jij zo moe bent zou je eens met je man moeten praten over een andere verdeling. Misschien kan hij ook een dag thuiswerken of een halve dag minder gaan werken zodat jullie wat ruimer in de tijd zitten.
De opmerkingen: je hebt een kind niet voor het weekend vind ik trouwens ook niet terecht. Ze zegt nergens dat het kind 5 dagen naar de opvang gaat.
Het verhaal gaat voornamelijk over de moeder. Maar dat kleintje? Wat is het voor haar om altijd als laatste gehaald te wirden. Wachten op mamma, met een kribbige juf.
Wat zielig voor dat kleintje van anderhalf. Als dat werken ECHT moet dan is het niet anders.
Maar, één kind en dan twee volle banen. En dan tot 7 uur ’s avonds?
Echt heel zielig
nou dat! sorry hoor maar waarom wil je als moeder zoveel blijven werken. Dit gaat ten kosten van je kind, en dan blij zijn dat je man de zorg overneemt terwijl je zelf alleen nog maar gegeten heb met je kind. Heb echt medelijden met dat meisje! Je kind is maar 1x klein, geniet daar gewoon van en zet je werk op nummer 2 ipv 1. En ja ik weet waar ik over praat. Heb zelf 6 kinderen en werk ook (1 avond per week). maar dan is mijn man thuis. We eten nog steeds elke avond, kunnen 1x per jaar een week op vakantie en we hebben blije kinderen. Zo kan het ook. Waar een wil is, is een weg. Is er geen weg, is de wil er ook niet.
1 avond per week werken, is geen werk. Dat is een hobby.
Natuurlijk is een kind moe aan het eind van de dag. Fijn voor Marleen dat de rest kennelijk eerder opgehaald wordt. Ze moet haar passief-agressieve opmerkingen en non-verbale communicatie maar achterwege laten en een baan zoeken waar ze wel voldoening uit haalt. Geef gewoon aan dat ze zich er niet mee te bemoeien heeft. Bij haar én haar leidinggevende.
Werk je elke dag? En ben je savonds echt te moe om voor je kindje te zorgen? Misschien kun je kijken of jij of je man een dag minder of minder uren per dag kunt werken. Als het nodig is, is het nodig, maar een kind heb je niet alleen voor de weekenden. Verder is het aan jou/jullie wat je hiermee doet en heeft Marleen niets te zeuren. 7 uur is 7 uur.