Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben oma van twee heerlijke donderstenen: Suus is 5, Bram is net 3 geworden. Ik hou van ze en ik pas met alle liefde op. Maar het werd op een gegeven moment… veel. Te veel.
Het begon onschuldig
Eerst was het elke woensdagmiddag. Dat ging prima. We bakten pannenkoeken, deden memory (Bram sjoemelt altijd), en Suus mocht mijn haar kammen tot ik eruitzag als een vogelverschrikker. Het was onze dag. “Kunnen ze vrijdag ook bij jullie?” vroeg mijn schoondochter Lianne op een dinsdagavond. “Ik moet langer doorwerken en de opvang zit vol.” Tuurlijk. Voor een keer. Geen probleem. De week erna kwam de vraag weer. En de week dáárna ook. En ineens waren het niet alleen de woensdagen en de vrijdagen, maar ook maandagen. Soms zelfs het weekend. Mijn man en ik keken elkaar op een gegeven moment aan en zeiden bijna tegelijk: “Wanneer hebben we eigenlijk voor het laatst een weekend voor onszelf gehad?”
“Ach, jullie vinden het toch leuk?”
Dat zei mijn zoon toen ik voorzichtig aangaf dat het een beetje veel werd. “Jullie zijn toch gek op ze?” Alsof dat alles verklaarde. Alsof liefde automatisch betekent dat je altijd maar beschikbaar moet zijn. Suus komt binnen en trekt meteen mijn keukenkastjes open. Bram roept al van bij de voordeur “iPad! iPad!” Ze trekken hun schoenen uit in de gang, gooien de jassen ergens op een stoel. En dan ben ik weer aan. Vol gas. Ranja, luiers, Play-Doh uit het kleed trekken, ruzies sussen, plasjes opruimen. En ik dan? Ik werd er op een dag gewoon misselijk van. Letterlijk. Ik stond ’s ochtends op, wist dat ze weer kwamen, en kreeg al buikpijn. Ik schaamde me rot. Want ik hou van ze. Maar ik was op. Doodop. Mijn vriendinnen gingen lunchen, naar het theater, op stedentrip. Ik stond weer luiers te verschonen en fruit te prakken. En dat voor iemand die al twéé kinderen heeft opgevoed. Er was een moment dat het echt te veel werd. Ik weet nog precies wanneer. Op een zaterdag werden drie geplande uurtjes oppassen acht volle uren. “Het is maar voor even,” had Lianne geappt. “We moeten nog even naar de bouwmarkt.” Drie uur later zat ik met twee jengelende kinderen, een overlopende vaatwasser, geen lunch in huis en een hoofd dat op ontploffen stond. Ik stuurde een appje: “Hoelang nog?” Geen antwoord. Een paar uur later stonden ze op de stoep. Geen sorry. Geen uitleg. Alleen: “Ooooh, het liep wat uit.” Toen was ik er klaar mee.
“Voed je eigen kinderen eens op”
Ik zei het hardop. Niet eens schreeuwend. Maar duidelijk.. In de keuken. Lianne had net haar jas uitgedaan. Mijn zoon stond ernaast, beetje ongemakkelijk met z’n autosleutels te spelen. Ze keek me aan alsof ik haar geslagen had. En ik dacht: Ja, dit komt hard aan. Maar dit móet gezegd worden. “Dit gaat zo niet langer,” ging ik door. “Ik ben hun oma. Geen opvang. En eerlijk gezegd… ik begin er zelfs minder van te genieten.” Het bleef stil.Mijn zoon probeerde nog iets van een grapje te maken. “Oei, ik geloof dat Omi streng is geworden.” Maar ik lachte niet. “Geloof je zelf dat dit nog gezond is?” vroeg ik. “Voor jullie, voor de kinderen, voor ons?” Lianne pakte Bram op. Suus begon te huilen, want ze wilde nog een koekje. Ik kneep mijn ogen dicht. Dit was het moment dat ze zouden denken: Laat maar. We zoeken wel iemand anders.
“Je hebt gelijk, maar we zitten er allebei zo doorheen”
Een dag later stond mijn zoon voor de deur. Alleen. Hij had koffie mee. “Je hebt gelijk,” zei hij. “Maar we zitten er allebei zo doorheen. En jij was de enige die we nog durfden te vragen.” Ik dacht: Waarom heb je dat dan niet eerder gezegd? Waarom moest het zover komen? En ik zei het ook. “Had me dat gewoon verteld. Dan hadden we samen kunnen zoeken naar een oplossing. Nu heb je het me opgedrongen.” We hebben nu nieuwe afspraken gemaakt. Ik pas nog steeds op. Maar alleen op woensdag. En soms vrijdagmiddag, als ik tijd heb. Dat is het. Geen weekends meer. Geen vage last-minute oppasdagen. En weet je? Sinds ik weer “gewoon oma” mag zijn, geniet ik er veel meer van. We gaan naar de speeltuin, lezen boekjes, maken mooie kunstwerken. Maar daarna? Dan gaan ze weer lekker naar huis.
TANJA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik durf het bijna niet te zeggen hier na zoveel meningen die soms recht tegenover elkaar liggen, maar ik ben 13 jaar geleden bewust gestopt met werken toen onze oudste geboren werd…. ik heb er nooit spijt van gehad en als ik de verhalen zo lees al helemáál niet…. mijn man werkt ‘gewoon’ 40 uur en ik draag zorg voor de kinderen overdag als hij er niet is, het huishouden, afspraken, school enz. Wij hebben onze kids toen ze klein waren alleen naar de psz gebracht. Niet omdat wij dat voor onszelf zo nodig vonden, maar omdat het ons goed leek voor onze jonge kinderen om te wennen aan anderen, een juf, een ander ritme enz. Tuurlijk pasten de opa’s en oma’s ook wel eens op. Vooral als ik naar het ziekenhuis, tandarts, huisarts enz. moest. Zowel mijn ouders als mijn schoonouders zijn de liefsten, altijd al geweest, maar ik ben blij dat ik niet zo afhankelijk van ze ben geweest moet ik zeggen… zelfs toen ik overspannen was (ja dat kan, zelfs als je niet in loondienst bent…) heb ik mijn eigen boontjes gedopt. Het gevoel van anderen niet willen ‘opzadelen’ met mijn problemen. Ik zat er ook doorheen. Onze oudste was een huilbaby. Toen zat ik er ook doorheen. Wij allebei overigens. Maar je bent samen en je moet dat samen oplossen vind ik. Niet er vanuit gaan dat je (schoon) ouders dat we ‘even’ voor je gaan doen. Maar ik zal nu wel een boel nare reacties over me heen krijgen…
van mij niet.ook ik dtopte met werken toen mn kid kwam en daarna kwa en er nog 2. ik ging pas weer werken toen de jongste naar groep 3 ging. en dan nog alkeen schooltijden
Echt alles is duur geworden, maar mensen ook verwend. de opvang is duur, maar er we rijden wel met 2 auto’s, en natuurlijk geen oude barrels. moeders zou parttime kunnen werken, maar we willen 3 X per jaar op vakantie en graag een mooi duur huis. iedereen moet zien hoe goed dat we het hebben, kinderen vreselijk verwend om ons schuldgevoel weg te nemen. wij kozen voor de kinderen om te zorgen dat een van de ouders altijd thuis was, dan maar wat minder luxe, maar wel een enorme band met elkaar. 1 X per jaar op vakantie, een 2e hands auto…maar de kinderen zijn er blij mee, en wij dus ook! het is een keuze, go with the flow…of doe het op jou manier,…en geniet van de vele mooie momenten
Precies, keuzes maken! En natuurlijk zijn er uitzonderingen op de regel, mensen die om wat voor reden veel móeten werken. Maar inderdaad, de keuze voor bijv. een groot huis, auto, vakanties enz. Mijn man verdiend goed, we kunnen groter wonen, maar kiezen bewust voor klein en goedkoop. Wil je wél groot (of groter) wonen, dan moet ik ook per se werken. Wij hebben dus een andere keuze gemaakt. Ieder zijn ding!
Wat een aannames! En een vrij grote steen waar je onder leeft. Sla een krant open, enorm veel gezinnen komen nauwelijks nog rond. ‘Drie vakanties’ is echt het probleem niet voor verreweg de meeste mensen.
dit verhaaltje is echt een fabeltje! er ligt een enorme stille druk op gezinshuishoudens. de bevolkingsgroep die jij op noemt die kiezen er bewust voor en hebben vaak al enorm veel geld. en de rest dan ? vrouwen moeten werken en het liefst fulltime. je moest eens weten hoe het echt zit. maar zolang dit soort neppe Andre berichtjes de wereld in geslingerd worden .. zal het nooit opgelost worden. plus je bent een man en geen enkele vooroordeel hoor, maar als mijn kinderen ziek worden belt de school toch echt de moeder. en als er wat geregeld moet worden… Dan regelt de moeder dit toch altijd.
Ik zie een oma die haar grenzen niet goed aan gaf, kinderen die hier weliswaar onbewust misbruik van hebben gemaakt. Maar een familie die dit goed heeft op gelost.
Als familie zorg je goed voor elkaar. Oma voor de kids maar de kids ook voor de oma.
In deze maatschappij redden we het niet zonder elkaar. Ouders hebben oma’s nodig en helaas met de zorgkloof (die groter gaat worden) )hebben omas straks ook hun kinderen hard nodig om voor ze te zorgen want er zijn straks geen betaalde krachten. In dit stuk word oma te veel voor lief genomen maar dat oma ook voor haar kleinkinderen zorgt vind ik ook gewoon een natuurlijk proces net zoals dat zoon later voor zijn moeder zorgt. Zorgen voor elkaar zouden we meer als een vanzelfsprekendheid moeten zien. Ipv daar huur je toch iemand voor in. Moet binnen de perken blijven en dat bleef het niet.
jullie krijgen toch kinderen.een opa en oma moeten helemaal niet zorgen. dan hadden ze niet aan kinderen moeten beginnen!
Jess, er wordt veel van ons verwacht!? Niet meer dan vroeger! Jullie kunnen of willen zich niet aanpassen aan een leven met kinderen! Wij gingen ook werken, maar wij deden al die bijzaken niet!
Daarbij spelen ze het emotioneel. Als oma en opa kan je moeilijk weigeren tot je ook zelf onderdoor gaat! Dan heb je ook het cliché schoonmoeder! Het is wat jullie ervan gemaakt hebben!
Ik snap niet waarom er vooraf niet met zoon is gesproken? Van: ik trek het niet?
Maar dit is dus de reden dat ik mijn schoonouders niet laat oppassen. Ze willen het graag, maar er kwam te vaak gedoe van. Enkel mijn eigen moeder past sporadisch op, maar met haar kan ik beter communiceren en zij kan goed haar grenzen aangeven.
Leg je hier nu serieus het bij de opa & oma neer. De schoonouders /schoonmoeder kunnen het weer niet goed doen. Ik vind dat erg oneerlijk en kortzichtig!
Heb je enig idee hoe lastig het kan zijn om met een schoondochter om te gaan, vaak is het een mijnenveld waarin je vooral niet teveel mag zeggen zodat je je kleinkinderen kunt blijven zien.
In het verhaal hierboven wordt veel te veel van de opa en oma gevraagd en ook nog eens op oneerlijke voorwaarden. Steeds maar uitbreiden van opvang en dan daarnaast “even” oppassen in het weekend. Even oppassen is niet 8 uur lang en dan nemen de ouders ook nog eens niet de telefoon op.
Leg je hier nu serieus het bij de opa & oma neer. De schoonouders /schoonmoeder kunnen het weer niet goed doen. Ik vind dat erg oneerlijk en kortzichtig!
Heb je enig idee hoe lastig het kan zijn om met een schoondochter om te gaan, vaak is het een mijnenveld waarin je vooral niet teveel mag zeggen zodat je je kleinkinderen kunt blijven zien.
In het verhaal hierboven wordt veel te veel van de opa en oma gevraagd en ook nog eens op oneerlijke voorwaarden. Steeds maar uitbreiden van opvang en dan daarnaast “even” oppassen in het weekend. Even oppassen is niet 8 uur lang en dan nemen de ouders ook nog eens niet de telefoon op.
Goed dat u uw grens heeft aangegeven. Voor mij persoonlijk is het ongelooflijk dat mensen denken dat dit wel oké was…..
Ik ben een alleenstaande werkende moeder. 2 kinderen van 11 en 7 en ik werk 32-36 uur per week. Geen opa’s en oma’s, geen opvang. Wij regelen het gewoon samen. Gelukkig kan ik ook regelmatig thuis werken, maar het is soms best heel heftig en ook ik zit er weleens doorheen. Maar het zijn mijn kinderen en we redden ons wel!
Wat doen sommige mensen negatief. Zeker was dit te veel en is het goed dat opa en oma dit hebben aangegeven, maar de ouders worden enorm bekritiseerd terwijl ze het nieuws eigenlijk best goed hebben opgevangen. Ik respecteer het dat ze het toegeven en excuses hebben aangeboden, en dat de vader van de kinderen nog terug is gegaan met koffie om het uit te spreken. Daar kunnen heel veel mensen wat van leren in een wereld waar normen/waarden en goede omgangsvormen steeds minder belangrijk lijken te worden. Neemt niet weg dat ik het met opa en oma eens ben hoor, absoluut, maar de reacties zijn wel erg fel en dramatisch.
Ik vond het artikel heel herkenbaar en natuurlijk volkomen logisch dat de oma hier een grens heeft gesteld als het haar te veel wordt. Bij het oppassen door grootouders is het belangrijk dat wens en verwachting aan beide kanten gehoord wordt, je moet het als grootouders kunnen en ook willen, want geforceerd oppassen is voor niemand goed. In denk dat contact met grootouders heel waardevol is ook voor beide zijden. Voor de kleinkinderen is het waardevol een andere leerervaring te ervaren door de andere opvoedstijl, een rijke en liefdevolle relatie te hebben, te leren van grootouders die in een andere tijd zijn opgegroeid en vaak andere kijk ook hebben op dingen. Voor grootouders, mits het niet te veel vraagt van hen, kan het hen ook veel brengen: zingeving, vitaliteit, meer in het hier en nu zijn, mentaal scherp houden, sterkere familiebanden en er zijn zelfs onderzoeken die aantonen dat grootouders die regelmatig contact hebben met kleinkinderen vaak gezonder en gelukkiger ouder worden.
Ik vind het jammer dat er wat eenzijdig wordt gekeken in de reacties naar de ouders in dit verhaal (en over het algemeen) die overlopen of hulp vragen. Ik heb zelf ook twee jonge kinderen en doe weinig beroep op familie en werk daardoor ook parttime en snap heel goed dat je je soms als ouder overspoeld kan voelen. Chronisch slaaptekort is uitdagend.
Ik geloof dat de verantwoordelijkheid voor de opvoeding in de eerste plaats bij de ouders ligt. Tegelijkertijd vind ik het heel normaal — en zelfs waardevol — om familie erbij te betrekken, als dat voor iedereen goed voelt. In veel culturen is dat de standaard. Ook in Nederland was het vroeger gebruikelijker dat grootouders, buren en andere familieleden actief meehielpen met de zorg voor kinderen, er was veel meer sociale controle. Tegenwoordig is het allemaal veel individueler geworden, maar de druk op jonge gezinnen is er niet minder om. Integendeel.
Er wordt tegenwoordig juist meer van ouders verwacht dan vroeger: het leven is duurder waardoor je vaak genoodzaakt wordt om allebei te werken voor je levensonderhoud, denk aan woningprijzen, eten, etc etc. hier hebben we het niet eens over ouders die ook op vakantie willen en willen sporten. Vroeger kon je prima op 1 salaris rondkomen. Daarnaast is er veel meer kennis over wat wel en niet goed is in de opvoeding en maatschappelijke druk: je moet veel lezen met je kinderen, veel praten, gezonder eten, niet meer te veel snoep (hoe snel sommige grootouders snoep toegooien om zoet te houden), niet te veel schermtijd (als kind heb ik uuuuren voor de tv gezeten op een dag), op twee sporten/hobbies in de week, op een bepaalde manier corrigeren, kinderen zelfvertrouwen/positief zelfbeeld meegeven, weerbaar, wegwijs maken in social media gebruik, goed presteren op school en je kind bijles daarin geven etc etc… als ouder ben je veel meer bezig met de ontwikkeling van je kind dan vroeger toen er ook veel minder kennis was en alles sneller goed was. Als een kind niet gehoorzaamde kregen ze een tik, nu weten we dat dat een absolute no go is en moet je liefdevol grenzen bewaken. Dat geeft ontzettend meer druk op het ouderschap dan vroeger, en ja, dan is het fijn dat je een ondersteunende omgeving hebt. Nu leven we veel individualistischer, er zijn veel minder steun structuren dan vroeger, nu breng je je kinderen maar naar een opvang waar ook een tekort in is.
Ik denk dat de sleutel zit in wederzijds respect en heldere communicatie. Grootouders moeten geen vanzelfsprekende oppas worden, maar hulp vragen mag wél. En als er scheefgroei ontstaat tussen aanbod en vraag, dan is het belangrijk dat daarover gepraat kan worden, zonder oordeel.
Kortom: ja, opvoeden is in de kern een taak van de ouders, maar dat betekent niet dat je het allemaal alleen hoeft te doen. Samenleven mag ook betekenen: samen dragen.
Jess, de tijden zijn anders. Opa en oma werken vaak ook langer en hebben ook een eigen leven. In andere culturen is dat misschien zo maar daar is het hele leven en wonen anders dat kun je niet vergelijken met hier. Ook vroeger werkten moeders vaak niet omdat de levensstandaard lager lag. He bent als ouder zelf verantwoordelijk en in sommige gevallen kun je een beroep doen op anderen maar in bovenstaand geval werd het wel erg veel en gewoon gevonden. Ook opa en oma hebben kleine kinderen gehad dus kennen dit ook maar dat is geen excuus voor dit gedrag van de ouders.
Opvang is tegenwoordig een stuk betaalbaarder dan toen mijn kinderen klein waren. Ik kreeg geen kindgebonden budget. Het is echt niet nodig dat opa’s en oma’s oppassen. Misschien af en toe, dan blijft het ook voor hen leuk. Gebruik je budget waar het voor bestemd is, voor opvang, en laat grootouders weer gewoon genieten van hun kleinkinderen.
betaalbaar? kosten zijn 40% omhoog gegaan en bij een bepaald salaris mag je alles zelf betalen. we hebben maandelijks met veel buikpijn de factuur betaald. toeslagen zijn niet voor iedereen.
De kinderopvangtoeslag is inkomensafhankelijk, maar er is geen 1 inkomen waarbij je 0 toeslag krijgt. Pertinent onjuist dat je bij een bepaald salaris dus alles zelf mag betalen.
opvang betaalbaar? niet iedereen krijgt kindgebonden budget. En met uurtarieven die heel ver boven de maximum uurprijs voor kinderopvangtoeslag liggen, betaal je voor 2 dagen opvang voor 2 kinderen rustig 1500 euro netto per maand. Het is maar wat je betaalbaar noemt.. Dat is overigens geen reden om grootouders iets op te dringen. Dat staat er los van.
Kindgebonden budget heeft helemaal niets met kinderopvang te maken. Alleen kinderopvangtoeslag is relevant voor de netto kosten van kinderopvang.
De maximale uurprijs voor dagopvang in 2025 is €10,71. U geeft aan er fors boven te zitten. Dat kan natuurlijk. Uitgaande van 2 kinderen op een kinderdagverblijf, 2 dagen à 11 uur tegen €12,50 per uur, en twee keer een inkomen van 80k, zijn de netto kosten veel lager dan 1500.
De door mij gebruikte uurprijs zit (procentueel) fors boven de maximale uurprijs voor kinderopvangtoeslag. Twee inkomens van 80k is uitzonderlijk. Maar hoe lager het inkomen, hoe hoger de toeslag dus hoe lager de netto kosten…
Benieuwd in welke situatie kinderopvang 1500 netto kost… Dan is of het uurtarief veel hoger, of het gezamenlijke inkomen veel hoger…
Die 10,71 is het deel dat je maximaal van de overheid vergoed kan krijgen: Kinderopvangorganisaties bepalen zelf hun uurtarieven voor opvang. Bij mij in de buurt zijn de uurtarieven bijvoorveeld rond de 11/12 euro en zijn er zelfs locaties met uurtarieven van 15 – 16 euro.
Met een hoog salaris krijg je minder terug van de belastint (terecht vind ik). Maar hier zijn mijn man en ik beide 1 dag per week minder gaan werken. En 2 dagen opvang. Dit kost ons toch 3000 euro per maand minder inkomen. Wij hebben het goed en absoluut niks te klagen. Maar er moest wel goed gerekend worden, waar dat geld vandaan moest komen. Als je het hebt geef je het toch uit (duurder huis/ duurdere boodschappen/ vakantie etc).
Dus ik vind opvang duur. Op opa’s en oma’s is dat voor op moeten draaien? Nee, dat staat er los van.
U bevestigt mijn punt grotendeels. Als 1 dag werk minderen 3k inkomensverlies oplevert, zat het gezamenlijke inkomen kennelijk op 15k. Dat kan natuurlijk, maar is tamelijk zeldzaam…
ik werkte 5 dagen in born…alleenstaand opvang koste 1478 euro voor 1 kind 5 dagen per week zonder vakantie ik verdiende alleenstaand 1600 per maand.
Bruto. EN wat kreeg je terug en betaalde je dus netto?
het klinkt standaard maar waarom wil je kinderen als je daar zelf niet voor kan zorgen?
Wie zegt dat er niet zelf voor gezorgd kan worden? Kinderopvang is niet 24/7, hoor. En heel gebruikelijk.
Tip:
Je kan ook opvang zoeken die de uurtarieven wel redelijk houden. De meeste Gastouders blijven binnen het bedrag van de kinderopvangtoeslag. De meeste van mijn vraagouders betalen slechts 25 euro per maand!
Je weet dat er in een groot deel van Nederland (en met name de randstad) een groot tekort aan opvangplekken is? Of het nu bij een kinderdagverblijf, BSO of gastouder is. Je hebt dan niet zoveel te willen of te kiezen, je mag al lang blij zijn dat je plek hebt. Hier is geen enkele opvang in welke soort dan ook dat op of onder het maximale uurtarief voor de kinderopvangtoeslag zit, ze zitten er allemaal boven.
Als jouw tarieven gelijk zijn aan het maximale tarief voor kinderopvangtoeslag, en ouders netto maar 25 betalen, verdienen ze wel heel weinig…?
Dat weet je als je aan kinderen begint. Bezint eer ge begint. Niemand hoeft op te draaien voor de opvoeding en zorg van kinderen waar jij voor hebt gekozen. Wil je dat wel, dat betaal je. Nee,niet de maatschappij. De helft heeft al betaald voor de eigen kinderen en een deel heeft er geen.
Ja, je offert je vrije tijd op,maar als het als een offer voelt, begin er niet aan. De laatste snufjes, me time, reizen, restaurantjes, een poetsvrouw,lekker uitslapen… en anderen pzadelen met jouw kinderen, liefst gratis of goedkoop…. Sorry, nogmaals bezint eer ge begint. Het oudergeklaag van de smartphone metime generatie begint mij en vele anderen de keel uit te hangen. Jij hebt voor kinderen gekozen en alleen jij dient de lasten te dragen. Wil je ze verlichten, betaal! Echt waar.
Kindgebonden budget is een bijdrage in de kosten voor minderjarige kinderen. Lang niet ieder ouder krijgt dit, omdat het recht erop afhankelijk is van inkomen en vermogen. Kinderopvangtoeslag daarentegen krijgen ouders altijd. Dit is alleen inkomensafhankelijk. Kinderopvangtoeslag is bedoeld voor kinderopvang.
Mijn man en ik hebben 2 dochters en 5 kleinkinderen. Toen de oudste geboren was, heeft mijn dochter gezegd: jullie zijn geen crèche, jullie zullen onze kinderen vaak genoeg kunnen zien om een fijne relatie op te bouwen. De eerste jaren kwamen ze vooral als ze (bijna) ziek waren: ik stopte ze dan vol met huismiddeltjes zoals zelfgemaakte vliersiroop, honing, rust en liefdevolle aandacht. Na een tijdje hebben we gevraagd of ze ook eens mochten komen als ze niet ziek waren. Nog wat later bleek dat ze zich een beetje ziek voordeden om naar oma en opa te mogen. Toen hebben we enkele (bijkomende) regeltjes ingevoerd: geen tv en geen snoep. Elke woensdagmiddag haalden we ze van school (alle 5) en voerden we ze naar hun hobby’s en sporten. De jongste 2 (14 jaar) komen nog bijna elke woensdagmiddag eten en bij verjaardagen zijn ze daar allemaal om pannenkoeken te eten. Eén van de kleinzoons (18j) komt binnenkort samen met zijn liefje mee confituur maken. Als er iets, bv kleindochter die een berg aardappelen verslindt, dan signaleer ik dat aan mijn dochter en vraag haar hoe ik dit het beste kan aanpakken.
Die Oma heeft helemaal gelijk!!!!!!!
Wat goed om grenzen aan te geven. Ik ben zelf moeder van een groot gezin en wij werken beiden als ouders met flinke banen. Dus hebben we veel opvang nodig, maar wij vragen nooit geen oppas van oma’s buiten ons werk of doktersafspraken. We hebben jonge meiden als oppas bij avondjes weg en voor bezoekjes aan bouwmarkten nemen we ze gewoon mee. Verder kinderopvang als vaste oppas bij werkdagen. De oma’s hebben het een tijdje voor vast gedaan, maar hebben ook grenzen aangegeven en dat is ook goed! De oma’s kunnen weer oma zijn, dus heel goed om dit aan te geven. Ik merk om me heen dat andere ouders veel gemakkelijker hierin zijn en voor onnodige dingen oppas vragen. Ik zou zeggen regel wat voor je eigen kinderen en niet opa en oma die alles moeten oplossen.
Ik sta er altijd van te kijken hoeveel andere ouders de kinderen dumpen. Erdoorheen zitten of niet, oma heeft wel gelijk. Ouders willen tegenwoordig kinderen maar hetzelfde sociale leven behouden als ervoor. Dat gaat gewoon NIET. Wij vragen opa en oma alleen op momenten dat het nodig of leuk is. Logeren? Pas 2 keer gedaan (omdat de oudste er nu zelf om vraagt). Onze kinderen gaan ook 3 dagen naar de opvang. Niet voor de lol of onze rust maar omdat wij werken. Wij werken beiden 4 dagen. Verder organiseren wij onze uitjes en weekenden met kinderen. Natuurlijk doen we ook dingen zonder de kids maar niet zoals veel andere ouders. Tegenwoordig lijken wij de uitzondering ipv de norm…..
Allebei 4 dagen werken vind ik nog veel. Ik werk onregelmatig in de zorg, terwijl mijn partner wel een maandag tot vrijdag baan heeft. In de thuiszorg werken we alleen ’s morgen en/of savonds. Dus smiddags zijn de kinderen thuis en kan ik ze zelf ophalen en naar sportclubjes (zwemles, dansles, judo, paardrijden) brengen. Dus de hele dag zo’n beetje in de weer. En in het weekend om en om werken, de andere week is het gezintijd. Daardoor hebben wij geen kinderopvang nodig, de jongste heeft alleen overblijfkosten (30 euro per maand). Nooit heb ik m’n (schoon)ouders hoeven vragen om op te passen. En dat wilde ik ook. Het is onze verantwoordelijk, niet die van anderen. Mijn schoonouders vragen soms of ze kunnen komen logeren. Gewoon voor de leuk. En m’n eigen moeder noemt zich een pretoma bij ons thuis. Omdat we samen leuke dingen doen. Bij m’n zus en broer heeft ze wel een vaste oppasdagen gehad. Het voordeel is wel wat wij dus ook geen gebruik maken van de kinderopvangtoeslag. Het is een beetje van de zotte dat men niet meer kunnen rondkomen van 1 salaris. En hoe meer we werken hoe meer de prijzen zullen stijgen. Het is goed voor de economie, maar voor het gezinsleven not so much.
” mensen kiezen toch zelf voor kinderen” lees ik. Ja, en diezelfde kinderen houden, als u oud en niet meer werkzaam bent de boel draaiende. Dus ajb niet meer deze dooddoener. Het is voor jonge ouders niet de makkelijkste periode en hulp van grootouders meestal welkom.
Maar dit uiteraard wel binnen grenzen.
Lyzabeth, Hoe deden die zelfde grootouders dat vroeger? Ook toen was het niet makkelijk. De kosten voor opvang was in verhouding met salaris ook een bedrag maar ik heb mijn ouders nooit opgescheept met verplichtingen. Dat is waar dit artikel om draait. ik ben blij dat we dit duidelijk aan de voorkant hebben aangegeven. We zijn er wanneer ze ons echt nodig hebben. Daarnaast gaat alles zoals het hoort via opvang.
Het woord opa en oma is er niet voor niets.
Opvang is het woord voor mensen die echt opvangen. niet voor opa’s en oma’s
Beetje minder smartphone,minder luxe, minder me time zou al veel helpen.
Het is jouw keuze punt. Dat is GEEN dooddoener. Maar deze generatie wil alles. Reizen, me time, luxe, restaurantjes enz….
Bezint eer ge begint.
En zij krijgen om later voor mij te zorgen een loon. Dat is geen liefdadigheid. Stop met te vinden dat anderen mee de lasten van jouw kinderen moeten dragen omdat ze later Pampers gaan vervangen van bejaarden. Jezus man. Jij draagt de verantwoordelijkheid en de lasten. En voelt dat als een offer dan had je moeten nadenken vooraf. Wil je hulp, dan betaal je. Willen grootouders helpen dan is een gunst. Maar jeetje, de dag van vandaag kunnen sommige ouders zanniken… Ouderschap gaat gepaard met PLICHTEN die je niet zomaar kan overdragen. En geen tijd voor jezelf? So?? Dat kon je weten. STOP met zeuren en aandacht zoeken. Wees in de eerste plaats moeder. Daar heb je hopelijk bewust voor gekozen.
Erg boos word ik hier van. Miljarden kinderen zijn er door de eeuwen heen grootgebracht maar sommigen hier… ze kunnen het niet aan. Echt…
Ga minder werken en van boterhammen met bruine suiker, een tent in het park, tweedehandskleding, een klein appartement, ravotten in een bos ipv op reis, geen auto, zelfgemaakt speelgoed en 1 kleine tv ga je niet dood!
ik sta er altijd van te kijken, dat deze generatie ouders zo makkelijk vragen.
ik ben een oudere moeder( zoon 10 dochter 31 jaar ) maar jonge oma.
Ik ben ervan je vraagt alleen als het echt nodig is.
iedereen voedt zijn eigen kinderen op.
Dat is goed voor de kinderen, de ouders en opa en oma.
het is voor 60 jarige niet lichamelijk mentaal / kwa energie niet natuurlijk om nog kinderen op te voeden.
en ja alles is duurder, maar dat is geen excusses.
we willen ook allemaal zoveel.
mooi koop huis , op vakantie auto, allebei drukke baan kinderen huishouden.
sporten ,uit gaan.
ja dat kan ook gewoon niet, dan moet je keuzes maken.
en de rust van het gezin op 1 zetten
zelf heb ik mijn moeder nog nooit gevraagd op te passen.
minder werken ,minder willen , en genieten
van je eigen kinderen.
voordat je het weet zijn je kinderen groot, en je ouders er niet meer.
en nee is ook een antwoord, vind ik ook een dooddoener.
zo werkt,dat helemaal niet.
dan leg je de verantwoording bij opa en oma neer.
ouders gaan er vanuit,( dat was in hun/mijn tijd) dat je alleen vraagt als het echt nodig is.
oma goed gegaan goed voor jezelf zorgen.
wel goed om grenzen aan te geven.
Je hoort het steeds vaker, dat ouders er een beetje doorheen zitten.
Beiden een baan, de kinderen, verplichtingen en steeds stijgende kosten. Je zou van minder overspannen kunnen raken. Maar ongevraagd oma’s en opa’s de kleinkinderen brengen is natuurlijk mal.
Je hebt het goed aangepakt.
Beiden waren er toen je aangaf dat het anders moet. Je schoondochter schrok natuurlijk want zij verwachtte de plotselinge uitbarsting niet.
Gelukkig is het opgelost en gaat het nu in overleg.
mensen kiezen toch zelf voor kinderen.
en dan zelfs 2.
wij zijn ongewenst kinderloos maar nu ik al die gestreste jonge vaders en moeders om me heen zie ben ik nu best blij dat we geen kinderen hebben.
hier nog 1 🙂
vreselijk, dat gezeur.
wij als oma en opa hebben vroeger hard gewerkt.
daar hebben ze nu een heerlijk leven van.
wij konden niet leren
geen tijd en geld voor.
op de leeftijd van 14 jaar mocht ik gaan werken als hulpje voor dag en nacht in Den Haag bij een dokter .
meen je dit nou echt?
Oef, je zal maar blij zijn dat je geen kinderen hebt kunnen krijgen omdat anderen in jouw ogen een beetje gestresst zijn.
nou, ik heb er 8 en 16 kleinkinderen
En weer een opa en oma die géén nee durfen te zeggen. Snap het gewoon niet dat dit zo moeilijk is voor velen. gelukkig is het nu weer opgelost, maar snap nu niet of ze dan nu niet extra werkt of dat het toen al niet zo was en dat ze op was en even eigen tijd wilden na de opmerking van zoon.
Even een puntje: Spreek je zoon erop aan. Hij is jullie kind. Niet zij. Goed dat hij met de koffie kwam hoor, maar zijn vrouw voelt zich rot, jij voelt je rot en hij blijft overal buiten?
ik heb dezelfde mening.. Altijd worden moeders aangesproken..
Dat heb ik nergens uitgehaald. Waar staat dat zij is aangesproken en hij vrijuit gaat?
klopt. staat nergens in het verhaal en ook niet dat de moeder zich nu rot voelt. Ze zijn er volgens het verhaal prima uitgekomen
De titel wekt op z’n minst de suggestie dat alleen de moeder is aangesproken:
‘Voed je eigen kinderen eens op’, zei ik tegen mijn schoondochter.
Het verhaal geeft een ander beeld, daar werden ze samen aangesproken. Tikkeltje misleidende kop dus. Maar alles voor de clicks.
Grenzen aangeven is heel goed! Ik denk alleen in dit geval dat het ook eerder had gekund, zodat het niet een tot ‘druppel die de emmer doet overlopen’- situatie leidt. Ik vraag ook vaak aan ouders/ schoonouders last- minute of ze willen oppassen. Met het idee, dat als ze het leuk vinden en als ze het niet zien zitten dit ook aangeven: ‘nee is ook een antwoord’, wat helemaal prima is! Ik zou het heel erg vinden als ze tegen hun zin oppassen terwijl ik wat leuks aan het doen ben en dit niet weet!
Is dit niet een beetje “de omgekeerde wereld”? Dat je als uitgangspunt neemt dat grootouders “het wel fijn zullen vinden” om (ook op meest onverwachte momenten!) altijd maar klaar te staan? Is het niet veel logischer dat je als ouders van kinderen eerst zelf de volle verantwoordelijkheid neemt?
Ja dat weet ik niet zo goed. Ik ga er altijd vanuit dat hulp vragen, juist verantwoordelijkheid nemen is. Bijvoorbeeld als mijn zoontje ziek is, dan bel ik eerst schoonouders/ vrienden of ze kunnen. Als ze niet willen/ kunnen, dan neem ik vrij van werk/ werk ik in de avonden/ weekend. Ik vind bijvoorbeeld het motto ‘it takes a village to raise a child’ een mooi uitgangspunt. Voor buren haal ik ook altijd hun kindjes op als ze bijvoorbeeld ziek zijn en de ouders niet kunnen. Ik ben dan eigenlijk erg benieuwd of dit dan een generatie dingetje is, of het niet nemen van verantwoordelijkheid. Want dat laatste zou ik absoluut niet willen!
Wow. Ik snap niet dat mensen het zo vanzelfsprekend vinden dat opa en oma lekker oppassen. Helaas hebben wij geen betrokken grootouders die op kunnen passen (door mentale redenen, de ander door werk) maar ik moet er niet aan denken mijn kids continu bij een ander te dumpen. Begin dan niet aan kinderen als je er geen tijd voor kan maken.
Jij brengt ze ook niet, nooit naar een peuterspeelzaal, kinderdagverblijf of bso, begrijp ik.
topper!! Goed gezegd want er werd duidelijk geen GEbruik maar MISbruik van gemaakt! Hun wilde 2 kids….en 3 en nog n luier?? laten ze mooi hun eigen kids opvoeden!
Wat goed dat je je grenzen hebt aangegeven. Zoals het hoort. Het is me niet echt duidelijk waar de kinderen nu heen gaan; de ouders zullen er toch niet van de een op andere dag niet meer ‘doorheen’ zitten en de opvang op magische wijze wel plek?
Ik heb vermoeden dat de ouders willen werken, kinderen, ?x op vakantie. Oma heeft gelijk. Ze willen liefst als vrijgezellen blijven leven. Feesten moet doorgaan. We zitten er doorheen. Nee, we kunnen niet meer doen wat we willen. Bij komt kind zal je andere prioriteiten stellen.
Wat een aannames zeg… Ik werk bv parttime, wij gaan één keer per jaar op vakantie, hebben ongeveer 3 max 4 date nights met oppas per jaar en ga nooit uit. En ik zit er zeer zeker ook af en toe (met enige regelmaat) helemaal doorheen. Er wordt gewoon erg veel gevraagd. En ja, ik doe het met liefde, en ja ik heb er zelf voor gekozen. Maar dan nog kan het soms gewoon even allemaal te veel zijn. Er meteen maar het label ‘feestbeest’ of ‘vrijgezellen leven’ eraan hangen vind ik echt veel te ver gaan. Misschien heb je gelijk, maar ik vermoed waarschijnlijker niet.
Goed dat jullie het hebben uitgesproken! Grenzen aangeven blijft een lastig ding voor een mens maar het lost zoveel op.
Heel goed dat je je grenzen hebt aangegeven!