Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
De deurbel gaat. Het is pas elf uur ’s ochtends, maar ik weet al wie er staat. Ik kijk even snel op mijn telefoon. PostNL. Weer een pakketje. Mijn hart slaat toch een beetje over. Ik sluip naar de gang en open de voordeur op een kier. De bezorger, een jongen met krullen en een beetje zweet op zijn voorhoofd, overhandigt me de doos zonder iets te zeggen. Alsof hij weet dat we elkaar te vaak zien. “Fijne dag nog,” mompel ik, en ik duw de doos snel achter de jassenkast in de gang. Het is maandag. Nieuwe week, nieuwe leveringen. Mijn man Joost is gelukkig aan het werk.
Mijn geheim
Joost weet het niet. Niet echt. Hij weet wel dat ik “van winkelen houd” en dat ik “af en toe” iets bestel. Maar hij heeft geen idee van de échte aantallen. En al helemaal niet van het bedrag. Laat staan van de betalingsherinneringen, de achteraf-betaalservices, en die ene creditcard die ik had opengesteld ‘voor noodgevallen’. Het begon klein. Wat nieuwe sneakers voor de kinderen. Een jurkje voor mezelf. Maar ineens kwamen de pakketjes om de dag. Soms zelfs drie op een dag. Ik begon ze op Joost z’n werkdagen te laten bezorgen. Soms op het adres van mijn moeder. Of bij de buren.
“Deze had ik al hoor”
De leugen rolt er soepel uit als Joost ’s avonds thuiskomt en ziet dat ik een nieuwe trui aan heb. “Heb je iets nieuws aan?” “Nee joh,” zeg ik, “die hing al in de kast.” Hij haalt zijn schouders op. Hij kent mijn stijl ook niet precies. Hij kijkt er niet zo naar. En ik maak daar misbruik van. Ik weet het. Maar ik kan niet stoppen. Soms denk ik echt: morgen. Morgen stop ik. Maar dan is er weer een sale. Of een nieuwsbrief in mijn mail. “Alle kinderkleding -40%” of “Laatste kans op jouw favoriete jurkje in maat M.” En dan voel ik het in mijn lijf: dat tinteltje. Dat geluksdingetje. En ik klik. En bestel. Alsof ik op dat moment gewoon even niet nadenk.
Het zit dieper
Shoppen is niet zomaar iets voor mij. Het is troost, afleiding, voldoening. Even het gevoel dat ik íets onder controle heb. Sinds ik ben gestopt met werken, nu drie jaar geleden toen ons tweede kind, Mees, werd geboren, voel ik me soms zo… onzichtbaar. Mijn dagen bestaan uit boterhammen smeren, kind naar school brengen, de jongste ophalen van de peuterspeelzaal, afruimen, schoonmaken, koken. Online shoppen geeft me even het idee dat ik er nog ben. Dat ik ertoe doe. Dat ik mezelf mag verwennen. Alleen… het is ontspoord.
De schuld groeit
Ik weet precies wat er openstaat, al durf ik het bedrag niet meer hardop te zeggen. Bij achteraf betalen: 787 euro en 216 euro. Dan nog de creditcard: 1100 euro. En bij een online warenhuis: 342 euro. Totaal: 2445 euro. En dat is alleen de schuld. Niet wat ik al heb betaald de afgelopen maanden. Niet wat er in mijn kast hangt. Niet wat er onder het bed ligt verstopt. Of in die doos in de berging. Ik ben er misselijk van als ik het zo opschrijf. Maar het is wat het is.
“We moeten een buffer hebben”
Laatst zei Joost ineens aan tafel: “Misschien moeten we onze financiën binnenkort even doornemen. Gewoon, even alles op een rijtje. Ik wil wat spaargeld opzijzetten voor als de auto het begeeft.” Ik voelde mijn maag samentrekken. “Nee, ja, goed idee,” stamelde ik. “Zullen we dat na het weekend doen?” Ik stelde het uit. Zoals ik alles uitstel. Maar ik weet: er komt een moment dat ik het niet meer kan verbergen. Ik kan straks de bedragen niet meer op tijd overmaken. De herinneringen worden aanmaningen. En als ik echt pech heb, komt er iets per post en pakt hij de envelop open.
Mijn moeder zegt: ‘Jij was altijd al zo’
Ze weet het niet. Niet hoe erg het is. Maar ze kent me wel. “Jij kon als kind al niet met je zakgeld omgaan. Altijd meteen op.” Ze zegt het met een glimlach, maar ik voel de schaamte door mijn lijf trekken. Want ik bén die vrouw geworden die dingen koopt die ze niet nodig heeft. Die ‘cadeautjes voor de kinderen’ bestelt omdat ze dan niet hoeft toe te geven dat het eigenlijk voor haarzelf is. De helft van de nieuwe kleren voor Mees hebben nog prijskaartjes eraan. Ze hangen mooi in de kast. Maar hij groeit sneller dan ik klik.
Waarom vertel ik het niet gewoon?
Omdat ik bang ben dat Joost me niet meer serieus neemt. Dat hij denkt dat ik onverantwoordelijk ben. Zwak. Kinderachtig. En misschien is dat ook wel zo. Maar ik wil niet dat hij het zegt. Hij werkt hard. Hij vertrouwt me. Hij denkt dat ik de boel thuis op orde heb. En dat wil ik ook. Alleen lukt het me niet. Ik heb al honderd keer gedacht: ik vertel het hem. Gewoon alles. Hup, eerlijk zijn. Maar dan hoor ik zijn stem in mijn hoofd. Zijn zucht. Zijn teleurstelling. En dan denk ik: nee. Nog even niet.
Een keer was ik bijna door de mand gevallen
Dat was toen er per ongeluk een doos van H&M binnenkwam met zijn naam erop. Ik had iets besteld op zijn account, per ongeluk niet omgezet. Hij kwam thuis, zag de doos staan, en zei: “Heb jij iets besteld via mijn account?” Ik stotterde. “Oh, ja… even snel wat dingen voor de kinderen. Was goedkoper via jouw account met een kortingscode.” Hij slikte het. Tuurlijk deed hij dat. Hij vertrouwt me. En daar voel ik me misschien nog het meest schuldig over.
Ik moet eruit komen
Ik ben nu bezig met een plan. Geen groot ‘aflosplan’ met spreadsheets. Maar wel: dingen terugsturen. Ik heb al vier pakketjes teruggebracht. Zes dingen op Vinted gezet. En ik heb besloten om één maand niets te bestellen. Helemaal niks. Ook geen kindersokken. Niets. Het voelt alsof ik moet afkicken. Elke keer als ik iets leuks zie, moet ik mezelf toespreken: “Je kúnt het niet betalen. Je wílt dit alleen maar om een leegte te vullen.” Het helpt een beetje. Maar de verleiding blijft.
En straks?
Straks moet ik het Joost vertellen. Want ik red het niet alleen. Ik kan het hooguit een paar maanden uitstellen. Misschien zelfs weken. Maar dan barst de bom. En dan moet ik zeggen: “Ik heb je voorgelogen. Ik heb geld uitgegeven dat we niet hadden. En ik heb een probleem.” Misschien gooit hij dan iets kapot. Misschien vloekt hij. Misschien loopt hij weg. Maar misschien zegt hij ook: “Oké. We lossen dit samen op.” Dat laatste hoop ik. Want ik hou van hem. En ik weet: dit gaat niet over geld. Dit gaat over mij.
Ik ben verslaafd aan kopen
Dat klinkt dramatisch. Maar het is waar. En ik weet niet precies hoe ik eruit moet komen, maar ik weet wel: ik wil het. Ik wil niet meer in paniek zijn van een deurbel. Ik wil me niet meer schuldig voelen in een nieuwe jas. Ik wil dat Joost me weer aankijkt en weet dat ik eerlijk ben. Daar begin ik nu mee. Eén klik minder per dag. Eén doos minder in de gang. En straks één gesprek met Joost. Hoe moeilijk ook.
YVET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Eerste stap is erkenning en eerlijkheid naar jezelf en de ander. Het kan waardevol zijn om er – vanuit zelfzorg – met een professional naar te kijken. Daarnaast is de site van Porterenee misschien motiverend om een andere mindset te krijgen t.a.v. geld.
t word tijd dat ze stopt dar fout ga naar de psyiayter en schuld hulp velenig of ga werken voor halve dagen
Een echte junk die nog niet wil toegeven dat ze een junk is.
De schade die ze aan het gezin toebrengt, het bedriegen van haar man. Het schenden van vertrouwen dat nooit meer terugkomt.
Wel leuk natuurlijk online winkelen…..
Zoek hulp: NU!
oefff wat moeilijk. goed dat je dit weet van jezelf en nú actie onderneemt!! ik denk dat dat ook voor je man heel belangrijk is, dat je dit doet en er over liegt is natuurlijk echt niet oké, maar dat je dat weet en nu op de rem trapt is heel erg goed.geloof me, deze schuld is nog niet eens zo groot. je bent er echt op tijd bij! en ja: het is absoluut een verslaving. onderschat dat ook niet. wees mild voor jezelf en begrijp dat je inderdaad junkgedrag vertoont en zult moeten afkicken. daar is hull voor, je hoeft dat niet alleen te doen. dit delen op het internet voor wat reflectie getuigt van moed en verantwoordelijkheidsgevoel. hou je daar aan vast! je hebt die ruggengraat, echt waar. leen boeken van de bieb, praat met vrienden en ga desnoods in therapie. praat met je man nu je deze eerste stappen hebt genomen. je laat zien dat je het probleem begrijpt en wil oplossen. ik raad je ook aan om een deeltijdbaan te zoeken. er is overal hard personeel nodig en het klinkt alsof je niet genoeg voldoening krijgt van fulltime mama zijn. succes ermee!
oh ja en online shoppen is een systeem specifiek gemaakt om mensen verslaafd te maken, vergis je daar ook niet in. je bent zeker niet de enige!
Inderdaad, je man heeft het recht om het te weten.
Ik denk dat er een hele last van je schouders zal vallen als je het verteld.
Desnoods laat je dit verhaal lezen.
Misschien heb je ook hulp nodig.
Suc6.
Nou het is niet dat ze misschien hulp nodig heeft. Ze heeft absoluut hulp nodig, als volwassen persoon zo met geld om gaan is en dit geheim houden voor je partner is geen goed teken.
Koopverslaving heeft een mooie naam: oniomanie. Ben je ermee behept is dat minder mooi. Zoals bij alle verslavingen is het ontzettend moeilijk om daarvan af te komen en hulp blijkt toch vaak noodzakelijk.
Mij lijkt het beste dit aan je echtgenoot op te biechten . Het is jullie beider geld en wie kan je hierbij beter helpen? Dit gaat zoniet langer en leidt zeer waarschijnlijk tot nog grotere schulden. Daarnaast: je werkt niet buitenshuis maar binnenhuis! Met een gezin zit je bepaald niet duimen te draaien dus wees wat trotser opjezelf en laat je niet zo beïnvloeden door wat ” men” vindt . Gezin en werk combineren eist nogal wat, rust is ver te zoeken. Het is maar net wat iemand ( of het gezin) aankan .
De eerste stap van werken aan een verslaving is erkennen dat je een verslaving hebt. Gefeliciteerd, die heb je al gewonnen. Nu door naar de volgende. Volledig met de billen bloot, zeg dat je een probleem hebt en het je niet lukt om het op te lossen. Niet over de schutting kieperen en je man het laten oplossen, maar het samen doen. Hem jou laten helpen met elke stap. De kans is heel groot dat hij kwaad wordt, maar dat heb je helaas te slikken. Een goede echtgenoot stapt daarna zo snel mogelijk over die boosheid heen en zet er samen de schouders onder. Je bent geen dom miepje, je krijgt dit alleen niet onder controle.
Mijn vrouw is jaren geleden gestopt met werken vanwege de kinderen. Zonder die beslissing had mijn carrière nooit zo gegroeid kunnen zijn. Voor ons betekent dat, dat ook al het geld simpelweg van ons samen is. Thuisblijfmoeder is meer dan een fulltime baan, er volgt alleen geen letterlijke loonstrook. De financiën nemen we elke maand door, maar zij beheert, puur uit praktische overwegingen. Openheid, eerlijkheid, gelijkwaardigheid en vooral samen run je een gezin, ieder met zijn/haar eigen kwaliteiten, maar niet minder belangrijk
je kan niet weglopen voor de werkelijkheid! het uitstellen zal je man je niet in dank afnemen. tenslotte worden hierdoor de schulden alleen maar groter en zal zijn vertrouwen in jou ontzettend beschadigd zijn.
het gaat niet van zelf over en het wordt ook niet beter. draag de consequenties van je gedrag en neem je verantwoordelijkheid hierin naar je man en kinderen toe.
zelf zou je het ook echt heel erg vinden als je wordt voorgelogen door iemand die je 100% vertrouwd.
dus wat kies je?
welk versie van jezelf ga je nu belichamen?
welke tijdlijn claim je vanaf hier?
Stel alvast voordat je het op biecht aan je man een plan op, waarbij je voor jezelf berekend, wat je oprecht uit mag en kunt geven. Doe het dan ook echt alleen van dat bedrag iets kopen. Dat is dan jouw kadootje. Je zult zien hoe trots je dan op jezelf bent.
Zoek je kleding uit wat je echt wilt houden. Verkoop de rest op Vinted. Maar daar dan een uitdaging van.
Succes An
lieve praat met je man kom tot een oplossing want dit gaat hem niet worden. je stort je alleen steeds verder in de ellende en uiteindelijk heb je zoveel schulden dat je er niet uitkomt. voor je gezin MOET JE NU KIEZEN. heel veel sterkte
Even de boeken van shopaholic lezen? Maar beter, direct aan je man bekennen. Alle dozen uitstallen, de rekeningen laten zien en dan aamen hulp zoeken. Want een verslaving in welke vorm dan ook daar kom je niet alleen uit!
Ik reageer alleen hier even op: “Mijn dagen bestaan uit boterhammen smeren, kind naar school brengen, de jongste ophalen van de peuterspeelzaal, afruimen, schoonmaken, koken. Online shoppen geeft me even het idee dat ik er nog ben. Dat ik ertoe doe. Dat ik mezelf mag verwennen.” Ik ben 13 jaar geleden bewust gestopt met werken en ja, heel soms voel ik me hetzelfde. Maar weet je wel hoe onmisbaar je als ‘niet werkende’ moeder bent?? Besef je wel hoeveel je doet om het huishouden en gezin draaiende te houden? Een thuisblijf moeder werkt soms harder dan een moeder in loondienst! Het verschil is dat de maatschappij het normaal vindt dat jij daar voor zorgt en dat je daarom geen enkele waardering krijgt. Het zou helpen als je man je waardering geeft voor alles wat jij regelt (tenzij hij dat al doet, dat weet ik niet). Zo voel je je hopelijk niet meer onzichtbaar. Blijft dat gevoel, dan moet je in loondienst of vrijwilligerswerk oppakken. Minder tijd om geld uit te geven en zeker met vrijwilligerswerk veel meer waardering voor wie je bent en wat je doet!
wow, thuisblijfmoeder werkt harder dan een werkende moeder?
ik ben al alleenstaande mama vanaf de kinderen 2 en 4 jaar waren en heb gewerkt en alle dingen rond het huishouden gedaan en nog steeds .
denk dat deze vrouw een baan moet gaan zoeken en dan zelf de schulden gaat betalen. verdient ze straks geld en heeft ze minder tijd om online te shoppen. en als ze dan werkt en salaris krijgt mag ze trots zijn en kan zij wat kopen.
Ik zeg ‘soms’, niet altijd of meestal. Even goed lezen alsjeblieft.
Tja dat kan je verwachten met zo’n reactie te geven. Je had het woordje ‘soms’ dan ook beter weg kunnen laten en daar voor in de plaats eerder kunnen zetten dat het voor thuisblijfmoeders misschien ‘in principe’ net zo hard werken is, als voor moeders in loondienst. Maar als ik eerlijk ben, geldt dat ook voor thuisblijfvaders en vaders in loondienst, om de heren absoluut niet uit te willen sluiten.
Mij inziens blijft het allemaal hetzelfde, alleen anders verdeeld in een week en misschien op verschillende manieren. Maar elke ouder zou hard moeten werken om het gezin draaiende te moeten houden, op welke manier dan ook.
“een thuiswerkende moeder werk soms harder dan een moeder in loondienst” ?
Denk je dat het huishouden en de zorg voor kinderen na een 40 urige werkweek op magische wijze gedaan zijn?
Ik zeg ‘soms’, niet altijd of meestal. Even goed lezen alsjeblieft.
Ja, opbiechten, ook al is dat moeilijk.
En een baan zoeken. Met al het geld wat je verspild met kopen kun je de opvang betalen.
Niet wachten maar doen en eventueel hulp zoeken.
Want je raakt steeds meer gestrest en dat is niet goed voor je.
Eerst eerlijk zijn tegen je man. Daarna samen het overzicht krijgen. Wat ik zou doen is gewoon voor elke week een bedrag pinnen voor boodschappen en de pinpassen aan je man toevertrouwen. Alle accounts opzeggen, mail opschonen, overal uitschrijven. Plus alles in je kasten van jezelf en je kind uitruimen en alles wat je niet gebruikt en niet gaat gebruiken online verkopen. Dat geld verdienen via vinted/marktplaats kan ook een kick geven. Schoon schip maken en misschien een avond baantje nemen om de kosten iets wat te compenseren, wel zo eerlijk naar je man. Het allerbelangrijkste is dat je erachter komt waarom je dat doet en nodig hebt. Er zit vaak een diepere oorzaak achter.
STOP MET KOPEN.
JE KAN HET.
SCHOUDERS ERONDER .
OPBIECHTEN AAN JE MAN.
EN HULP ZOEKEN.
JE ZAL ZIEN ZONDER AL BESTELLINGEN BEN JE VEEL GELUKKIGER.
GELUK ZIT NIET IN EEN JURK OF EEN JAS.
VEEL SUCSES.
ANNEKE
ik heb ookinstappers gekocht het was gewoon rommel heb ze naar hergebruik gedaan nooit weer.
Ach en net nu het lekker weer wordt zit jij zonder instappers? Balen, man.
Zo snel mogelijk opbiechten bij je man en hulp zoeken bij een verslavingsdeskundige. Daarna financieel onder curatele
Dit verhaal schrijven is een stap in de goede richting!! Nu doorpakken. Praat met je man, wees eerlijk en zoek hulp. Bij de huisarts of praktijkondersteuner.
Het is geen schande, je hebt een probleem en je komt er niet zelf vanaf. Maar met eerlijkheid en hulp gaat het je lukken!!!
Eens met alles wat hierboven staat. Ga naar de huisarts, zeg alle mails op en wees eerlijk! Liefst met overzicht van alle openstaande facturen zoals je dat ook in je verhaal hebt staan. ‘gelukkig’ heb je wel dat overzicht, weet je wel waar je alles hebt staan. Maar echt, wees zsm eerlijk!
Ik denk niet dat de huisarts met jou naar een overzicht van je facturen gaat kijken. Dat komt m.i. echt pas bij de hulpverlener waarnaar je eventueel doorverwezen wordt.
ik snap wel dat ze destijds gestopt os met werken. 2 kinderen naar de opvang kan niet uit. Ik betaal voor mijn zoontje van 12:00-18:00 opvang als hij in de middag 1,5 heen moet. keer ruim €10,- dus voor 2 kids zou dat €120,- dat moet je dan ook maar verdienen dan. Maar de oudste zal nu naar de basisschool zijn, dus nog maar 1 die naar de opvang gaat. of werken als je man thuis is. dan kan het wel.
Of ‘het uit kan’ hangt er maar vanaf. Ten eerste is het brutobedrag aan kosten voor de opvang niet relevant, maar het nettobedrag. Ten tweede hangt het af van je salaris (je uurloon, maar ook opbouw vakantiegeld, vakantiedagen, eventuele 13e maand en pensioen, ww-opbouw). En ten derde krijg je voor het tweede (en volgende) kind meer toeslag (en is opvang daarvan die dus netto goedkoper; twee kinderen is dus nooit niet twee keer zo duur als één kind naar de opvang). En tot slot: vergeet je kansen op de arbeidsmarkt niet mee te wegen; als je er jarenlang tussenuit gaat, is dat behalve een gat in inkomen, ook kans dat je niet meer hetzelfde eindsalaris zult bereiken als wanneer je doorgewerkt had.
Volgens mij heb jij een dieper liggend probleem. Er zijn veel verschillende verslavingen en dit is er één van. Je zult er zeker met jouw Joost over moeten praten (“ik heb een probleem “), wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat hij boos wordt? Maak hem duidelijk dat je eraan wilt werken (eerst figuurlijk), stap naar je huisarts en leg je probleem voor. De huisarts is er niet alleen voor lichamelijke klachten. Deze zal je doorverwijzen voor professionele hulp, want sommige dingen kun je niet alleen. Nu is de schade nog te overzien.
ga eerst alle nieuwsbrieven in je mail opzeggen, dan kom je veel minder in de verleiding.
Daarnaast toch een open en eerlijk gesprek met je man. zal best heftig zijn, alleen dan heb je wel eerlijkheid. ga daarin ook professionele hulp zoeken.
heel veel sterkte met dit proces.
als je tijd heb voor online shoppen, waarom ga je niet paar uurtjes in de week werken?? heb je zoontje geen peuterspeelzaal ? of anders opvang, dan komt niet alles op je mans ze schouders terrecht , Aangezien je aangeeft dat je er verslaafd aan bent zal dit probleem niet 1 2 3 oplossen en met alle aanmaningen die je ga krijgen lijkt het me wel zo fair als je op ze minst een beetje bij kan dragen
Nou, hup, biecht het op en ga werken aan je probleem. De schuld lijkt me nog prima te overzien. Schouders eronder en gaan met die banaan/
“Ik ben verslaafd aan kopen. Det klinkt dramatisch…” Euh, nee dat klinkt helemaal niet dramatisch, dat is zo. Blijkbaar vind jij zelf dat je nog niet helemaal aan de kwalificatie voldoet.
Ik zou zeggen, ga zsm aan het werk en betaal zelf je schuld af. Een peuter van 3 kan best een paar dagen naar de opvang.
En geef je man de zeggenschap over de gezamenlijke rekening,want jij bent verslaafd en niet te vertrouwen. Als je laat zien dat je zelf al aan het werk bent met een oplossing zal je man misschien wel meer vergevingsgezind zijn.