Angela: “Ik appte haar meteen: ‘Ik wil dat je hem verwijdert!’, ze poste een story over míjn kind, hoe durft ze?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben geen heilige, laat ik dat vooropstellen

Ik kijk heus op Instagram. Sterker nog, ik scroll regelmatig. Ik volg vriendinnen, oud-klasgenoten, interieuraccounts, receptenpagina’s, dat soort dingen. Maar ik post zelf niets. Geen selfie, geen vakantiefoto, geen story van mijn ontbijtje. En zeker geen foto’s van mijn dochter. Primrose hoort niet op sociale media. Punt. Dat is altijd mijn uitgangspunt geweest. Ik ben daar heel helder over. Al sinds ze geboren is. Geen gezichtjes. Geen tag. Geen filter. Niets. Toen Primrose baby was, heb ik op het geboortekaartje zelfs gezet: Graag geen foto’s op social media. Ik vond dat belangrijk. En het voelde goed om dat al meteen zo duidelijk te maken. Het ging me niet om ‘ik ben zo speciaal’ of ‘ik ben een beter soort moeder’. Helemaal niet.

Het gaat mij om controle

Om privacy. En om het simpele feit dat ik het niet wil dat een foto van míjn kind op een platform komt dat níét van mij is. Waar ik geen zeggenschap over heb. Waar de rechten niet meer bij ons liggen, maar bij een of ander Amerikaans bedrijf. En dan heb ik het nog niet eens over de enge kant van internet. Want ik hoef je vast niet uit te leggen hoeveel gekken er rondlopen. Mensen die kinderfoto’s opslaan. Bewaren. Doorsturen. Voor welke doeleinden dan ook. Dat wil ik niet. Nooit. Lynn weet dit. Al járen.

Mijn schoonzus Lynn is het tegenovergestelde van mij als het gaat om socials

Zij documenteert alles. Haar latte met havermelk. Haar boodschappen. De rij bij de tandarts. Het ontbijt van haar kat. En natuurlijk haar dochter Suze. Een meisje van acht, net als Primrose. Met wie ze ook nog eens veel optrekt. Ik snap het wel hoor. Het is haar manier van delen. Van leven. Maar… ik heb haar er vaak over aangesproken. Niet vijandig. Gewoon duidelijk. “Lynn, ik wil écht niet dat Primrose op jouw socials komt. Geen foto’s, geen filmpjes. Ook niet in de achtergrond. Alsjeblieft.” En telkens zei ze: “Natuurlijk niet joh. Dat weet ik toch.” Soms rolde ze er zelfs een beetje mee met haar ogen. Alsof ik overdreef. Alsof ik gek was. Maar ze zei ja. Dus ik vertrouwde erop dat ze zich eraan hield.

Een paar weken geleden vroeg Lynn of Primrose kwam eten

Ze zou pizza’s maken met Suze en daarna mochten ze op de PlayStation. Een relaxte vrijdagavond. Ed — mijn man — was die avond laat thuis en ik vond het prima. ‘Ik breng haar wel’, zei ik nog. Dan kon ik meteen even een rondje langs de supermarkt doen. Primrose had er zin in. Ze had haar favoriete shirt aan met regenboogjes en was al aan het fantaseren over wat ze allemaal gingen gamen. Toen ik haar afzette, deed Lynn zelf open. Lachend, zoals altijd. “Wat een knapperd ben je toch weer,” zei ze tegen Primrose. Ik gaf haar nog een extra knuffel bij de voordeur. “Veel plezier, Primmie. Tot straks!”. “Doe rustig aan!” zei Lynn nog. En ik geloofde haar. Echt waar. Ik dacht: ze weet het. Ze weet wat ik belangrijk vind.

De story

Thuis was het rustig. Ik deed boodschappen en kookte pasta voor mij en Ed. Tegelijkertijd opende ik Instagram. Gewoon even doelloos scrollen. En daar was het. In die bovenste balk met cirkeltjes. Een story van Lynn. Ik klikte erop. Verwachtte een filmpje van een bord pasta. Misschien haar kat. Maar het was een foto van de keuken. Twee kinderen aan het aanrecht. Twee. Kinderen. Aan het aanrecht.
Primrose. En Suze. In beeld. Vol in beeld. Gezichtjes. Lachend. Koken. Wat was dit nu? Ik klikte door. Een filmpje. Twee meisjes die een pizza aan het beleggen waren. Je hoorde Lynn lachen op de achtergrond.

“Koks in de dop! 🧑🏼‍🍳🍕”

Ik werd boos

Echt woest. Niet een beetje geïrriteerd. Niet licht geërgerd. Maar een diepe, rauwe woede die door mijn borst bonkte. Hoe dúrft ze.
Hoe dúrft ze. Ik heb het zó vaak gezegd. Zó duidelijk. En nu? Mijn dochter — mijn Primrose — zomaar online? In een story? Voor iedereen zichtbaar? Ik heb de screenshot-knop ingedrukt. Want ik wilde bewijs. En toen heb ik haar direct een bericht gestuurd. Geen emoji. Geen smiley. Geen verzachting. “Kan je die foto van Primrose verwijderen? Meteen?” Het duurde vijf minuten voor ze reageerde. En dat waren lange minuten. Ik zag aan het blauwe vinkje dat ze het had gelezen. “Oh joh, dat was echt onbedoeld. Ze stond er gewoon bij. Ik haal het wel weg.” Onbedoeld. Alsof dat het goedmaakte. Alsof ik niet vaak genoeg had gevraagd. Gesmeekt bijna. Ik kreeg er kippenvel van.

Ik voelde me verraden

Toen ik de story opnieuw wilde bekijken, was hij weg. Ze had het verwijderd. Prima. Maar daarmee was het niet klaar. Ik voelde me genegeerd. Ongehoord. Alsof mijn zorgen niets waard waren. Alsof ik een hysterische moeder was die zich druk maakt om pixels, terwijl het hier om iets groters ging. Het gaat om vertrouwen. Ik heb haar meteen ontvolgd. Klinkt kinderachtig? Misschien. Maar ik wilde het niet meer zien. Geen latte’s, geen selfies, geen kinderen die geen van haar zijn. Ik was er klaar mee.

Toen Primrose thuiskwam

Die avond haalde ik haar op zoals altijd. Ze had het zichtbaar leuk gehad. Ze kletste honderduit over de pizza, over het spel dat ze hadden gespeeld, over hoe Lynn chocola in het toetje had gedaan. Ik luisterde. Ik lachte mee. Maar ergens wrong het. “Mam,” zei ze ineens, “we hebben ook een foto gemaakt. Van de pizza.” Ik werd misselijk. “Werd jij ook gefotografeerd?” “Ja, maar Lynn zei dat ze het alleen in haar story deed. Niet op TikTok.” Ik voelde het opnieuw. Die boosheid. Dat knagende gevoel dat je kind je wereld is, en dat een ander er zomaar even een stukje van online knalt.

Het gesprek met mijn man

Die avond vertelde ik het aan Ed. Hij is milder dan ik. Maar zelfs hij fronste. “Ze weet hoe jij hierover denkt,” zei hij. “Dan moet je je daar gewoon aan houden. Dat is geen discussie.” “Maar dat is het dus wél. Voor haar wél,” zei ik. “Alsof ik gek ben. Paranoïde. Alsof het gewoon normaal is om kinderen te posten zonder toestemming.” Hij knikte. “Misschien moet je het nog eens rustig uitleggen.” Hij legde de nadruk op rustig. Maar ik wilde niet meer uitleggen. Ik had dat vaak genoeg gedaan. Kom op hee!

Het echte conflict

Twee dagen later kon ik het toch niet laten. Ik belde haar. Geen appje, geen voice memo. Gewoon, direct. Want ik wilde haar stem horen. Horen hoe ze zou reageren zonder tijd om na te denken. Ze nam na een paar keer overgaan op. “Hé,” klonk haar stem, luchtig. Ik wachtte niet op smalltalk. “Lynn, ik wil het even hebben over die story.” Ze zuchtte. Niet eens subtiel. “Angela, dit wordt nu echt groter gemaakt dan het is.” “Gáát het serieus weer die kant op?” Mijn stem schoot omhoog. “Lynn, ik heb je vaker gevraagd. Herhaaldelijk. Vriendelijk, duidelijk. Geen foto’s van Primrose. En jij wéét dat, maar kiest er toch voor om het te negeren.” “Ik negeer helemaal niks. Het was een spontane foto. Ze stonden in de keuken. Ik dacht er gewoon niet bij na.” “Maar dáár zit juist het probleem,” zei ik. “Jij denkt er niet bij na, terwijl ik daar wél heel bewust mee bezig ben. Dat is precies waarom ik jou niet vertrouw met dit soort dingen.” Het bleef even stil aan de andere kant. En toen kwam het. “Je doet alsof ik haar iets aangedaan heb, Angela. Alsof ik een slechte tante ben. Misschien moet je zelf even nadenken of je niet een béétje doorslaat.” Ik voelde het bloed in mijn wangen gieren. “Doorslaan? Sorry dat ik mijn kind wil beschermen. Sorry dat ik niet wil dat haar gezichtje in de cloud van Mark Zuckerberg eindigt.”

“Je hoeft niet sarcastisch te doen”

“En jij hoeft niet laconiek te doen. Weet je wat, Lynn? Misschien moeten we gewoon even afstand nemen.” “Misschien wel,” zei ze ijzig. En zo eindigde het gesprek. Zonder sorry. Zonder begrip. Zonder brug. Alleen een kloof, die sindsdien alleen maar groter lijkt geworden.

Ik blijf erbij

We hebben nauwelijks contact. Ik vertrouw haar niet meer. Mijn kind is niet van het internet. Niet van een story. Niet van een filter. Ze is van mij. En ooit, als ze groot genoeg is, mag ze zelf kiezen.

ANGELA