Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zijn scheiding vond ik bewonderingswaardig
Acht maanden geleden ging mijn zoon Tjeerd scheiden. Het was geen vechtscheiding, godzijdank. Sterker nog, ik denk dat het een van de meest volwassen en rustige scheidingen is die ik ooit heb gezien. Geen geschreeuw, geen geruzie over geld of omgangsregelingen. Gewoon… gesprekken. Met een mediator erbij, ja, maar altijd met respect. Ze hadden samen een dochtertje, Janna, en hun enige echte zorg was hoe zij er het minst onder zou lijden. Dat vond ik zo bewonderenswaardig.
Zou dit het bewijs zijn dat het ook op een goede manier kan?
En het werkte ook. Ze spraken duidelijke dingen af, hielden zich eraan, en binnen no-time hadden ze allebei een nieuw huis gevonden. Niet aan de andere kant van het land, gelukkig, maar in dezelfde stad. Zodat Janna haar ouders nooit ver hoefde te missen. Ik weet nog dat ik dacht: zou dit het dan zijn? Het bewijs dat je ook goed uit elkaar kunt gaan?
‘Eerst even wennen aan dit leven’
Tjeerd kwam er redelijk goed doorheen. Natuurlijk was het verdrietig, maar hij bleef nuchter. Hij werkte, zorgde voor Janna in zijn weken, belde mij meerdere keren per week om ‘even bij te kletsen’, zoals hij dat noemde. Ik kon daar zó van genieten. Gewoon zijn stem horen, hoe hij vertelde over het werk, over wat Janna nu weer had uitgespookt, of over een recept dat hij had uitgeprobeerd.
En bijna elke keer als hij belde, vroeg ik het hem even: “En? Nog vrouwen op je pad?”
Hij lachte dan, een beetje ondeugend: “Nee mam, rustig aan. Eerst wennen aan dit leven.”
En toen belde hij ineens
Ik vond dat eigenlijk best verstandig. Je moet eerst opnieuw leren wie je bent, voordat je iemand nieuw toelaat. Tot die ene donderdag.
Ik stond in de keuken, mijn handen onder de bloem – ik was koekjes aan het bakken met het deeg dat Janna gisteren bij mij had gemaakt. Mijn telefoon ging. Tjeerd.
“Hey lieverd,” nam ik op. “Alles goed?”
“Jawel mam, maar ik moet je wat vertellen.”
Zijn toon was anders. Niet verdrietig, maar gespannen. Op een rare manier zelfs een beetje… blij?
Hij had een verrassende boodschap
“Ik ben verliefd.”
Ik bleef even stil. “Wat?” zei ik uiteindelijk. “Verliefd?”
“Ja,” lachte hij. “Echt verliefd. Maar mam… het is iemand die je kent. Je gaat dit nooit raden.”
Nou, toen sloeg mijn fantasie meteen op hol.
“Iemand die ik ken?” herhaalde ik.
“Ja,” zei hij. “En iemand die je echt totaal niet zou verwachten.”
Ik ging meteen op een stoel zitten. “Wacht even hoor,” zei ik. “Ik moet even zitten hiervoor.”
Hij lachte. “Ik zei toch dat je zou schrikken.”
Mijn hoofd sloeg op hol
Ik dacht meteen aan de overbuurvrouw. Ze woont een paar huizen verderop bij hem. Altijd vriendelijk, altijd thee in huis. Ze is misschien iets ouder dan hij, maar ach, wie let daar nog op? Hij kwam daar wel eens over de vloer zei hij. “Gewoon voor de gezelligheid.” Maar ik had zo mijn twijfels. Zou zij het zijn? Of misschien… een moeder van school? Van één van Janna’s vriendinnetjes? Er zijn daar best wat jonge moeders, waarvan ik weet dat ze ook gescheiden zijn. Je hoort weleens dat er iets opbloeit op het schoolplein, tussen een vader en een moeder in dezelfde situatie. Zou hij iemand van het plein hebben leren kennen? Of – en dit was een hele wilde gok – iemand van vroeger? Iemand die hij toevallig weer tegen het lijf was gelopen?
Waarom had hij dit niet eerder verteld?
Ik kreeg het er warm van. Mijn zoon had een nieuw liefdesleven, en ik wist van niks. Terwijl we zo’n open band hadden. Waarom had hij mij dit niet eerder verteld?
“Nou?” vroeg ik, een tikkeltje ongeduldig. “Wie is het?”
Maar hij zei alleen maar: “Ik vertel snel verder mam. Maar ik wilde alvast mijn blijdschap met je delen.”
En met die woorden hing hij op. Ik bleef achter met m’n koekjesdeeg en een hart dat tekeer ging. Wat bedoelde hij nou met: ‘iemand die je kent, maar totaal niet verwacht?’
Lees HIER verder.
EVELIEN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zo kort gescheiden en dan al steeds naar zijn liefdesleven vragen. Sowieso een rare vraag ook al is het een zoon.
Maar lekker vaag verhaal. Zijn ex misschien die verwacht zij vast niet.
zal z’n ex schoonmoeder zijn.????
Nee.
Ben ik de enige die het raar vind dat een moeder aan haar pas gescheiden zoon, in elk telefoongesprek, meerdere keren per week, vraagt naar zijn liefdesleven, en dan ook nog op zo een vreemde manier?
En die moeder verbaast zich er dan ook nog over dat ze niets wist van zijn liefdesleven en wekt de indruk dat ze vindt dat ze te laat geïnformeerd is?