Isa: “Mijn kind had tranen in zijn ogen: ‘Ik heb opa en oma rare dingen over jou horen zeggen’, ik schrok me rot, wat was dit nu ineens?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik ben Isa. Getrouwd met Tibbe, de liefste man op aarde. We hebben samen twee kinderen, een meisje van zeven en een jongen van vijf. We wonen in een gezellig rijtjeshuis in een dorp waar iedereen elkaar groet bij de supermarkt. Ons leven is rustig, stabiel, liefdevol – een leven dat ik mezelf als klein meisje niet eens had durven voorstellen. Want mijn jeugd… die was allesbehalve stabiel.

Geen vader, geen moeder, maar gelukkig wel liefde

Mijn moeder overleed toen ik acht was. Jong, onverwachts, veel te snel. Borstkanker. Mijn vader raakte totaal de weg kwijt, ondanks dat hij ook hulp kreeg. Ik snap het ergens ook wel. Hij was nooit een man van veel woorden of veel zorg. En toen ineens moest hij alles alleen doen. Was zijn vrouw kwijt. Mijn zusje en ik werden van de een op de andere dag opgevangen door tante Els, de zus van mijn moeder.

Ze was zo’n lieve vrouw, maar toch mistte ik iets

Een warme, zachte vrouw, alleenstaand, geen kinderen. Ze kookte altijd vers, zat ’s avonds met ons op de bank, leerde ons vlechten, strijken, belastingbrieven openen. Maar… een vaderfiguur heb ik nooit meer gehad. En als puber voelde dat als een leegte die ik nergens kon vullen. Ik keek jaloers naar vriendinnen die klaagden over hun strenge vaders. Ik wilde óók iemand die mijn vriendje eens goed onder de loep nam. Iemand die me met kerst installeerde op zijn schoot, hoe gênant ook.

Het huwelijksaanzoek, zo mooi en zo pijnlijk tegelijk

Toen Tibbe me ten huwelijk vroeg, waren we al jaren samen. Het was geen grote verrassing, we hadden het er vaak over gehad. Maar toen hij daar écht op één knie ging, met onze kinderen erbij in het bos, met een ring en al… ik was overrompeld. Dolgelukkig. Tranen met tuiten. Die avond, toen we de kinderen op bed hadden gelegd en met z’n tweeën op de bank zaten, kwam het ineens binnen. “Ik word niet weggegeven door mijn vader,” zei ik zachtjes.

Zij was geen vader

Tibbe kneep in mijn hand. “Nee. Maar misschien door je tante Els…?” Ik schudde meteen nee. Alsof ik haar tekortdeed door dat te zeggen, maar zij was geen vader. En hoewel ik haar eeuwig dankbaar was, het beeld van een vader die je naar het altaar begeleidt, een vader die je trots aankijkt en je hand loslaat. Dat beeld zat diep in mij vastgebakken. Het zou nooit werkelijkheid worden. En dat deed pijn.

Een storm aan gevoelens

En intussen… verdriet. Ongemakkelijk verdriet. Want ik vond het moeilijk om te huilen over dingen die anderen als vanzelfsprekend hadden. Dat ik geen ouders had. Geen vader die een speech zou geven. Geen moeder die zou zeggen dat ik straalde. Ik voelde me zelfs schuldig als ik verdriet had, alsof ik daarmee tante Els tekortdeed. Terwijl dat nergens op sloeg. De maanden daarna waren intens. Alles rondom de bruiloft voelde dubbel. De jurk passen met mijn dochter erbij: magisch. Maar ook: waarom is mijn moeder er niet? De locatie boeken, met z’n allen proefeten: feestelijk. Maar ook: ik had dit mijn moeder zo gegund.

Mijn schoonouders waren zo lief betrokken

Tibbes ouders waren betrokken, warm, geïnteresseerd. Ze hadden geen dochter, en ik voelde me al snel als een dochter voor hen. Mijn schoonmoeder appte me elke week met ideeën voor bloemstukken, mijn schoonmoeder hielp Tibbe met het uitzoeken van zijn pak. Ze waren zó aanwezig, op een fijne manier. Ik voelde me gedragen. Tibbe had al eens voorzichtig voorgesteld: “Misschien zou je het aan mijn vader kunnen vragen, om je te brengen…?” Ik had dat toen weggewuifd. Het voelde raar. Het voelde niet van mij. Mijn verdriet had ik in een doosje gestopt, de sleutel ergens diep in mezelf verborgen. Tot die ene dag.

“Mama… ik hoorde iets raars”

We zaten met z’n drieën aan tafel, vrijdagavond. Tibbe was weg met vrienden. Pasta met spinazie en spekjes. Mijn zoon zat een beetje te wiebelen op zijn stoel, schraapte zijn keel. Ik schonk net appelsap in toen hij zei:

“Mama… opa en oma hebben iets raars gezegd. Over jou. ik weet het zeker”

Ik zette de fles neer. “Wat dan, lieverd?” Ik schrok me rot, de altijd lieve schoonouders. Wat was dit nu ineens? Kwam nu de aap uit de mouw hoe ze over mij dachten= Hij begon te stotteren, maar een samenhangend verhaal kwam er niet uit. Ik besloot het onderwerp te parkeren, hier moesten we samen in alle rust overleggen.

’s Avonds besloot ik het onderwerp te vervolgen

’s Avonds toen hij naar bed ging besloot ik het onderwerp te vervolgen. Hij keek me aan, serieus. “Ik hoorde ze praten in de keuken. Opa zei dat hij een idee had. Je mocht er nog niets van weten. Hij zei dat hij jou weg wil brengen. En oma zei dat ze dat een goed idee vond”

Ik voel even stil. “Dat heb je echt gehoord?”

Hij knikte. “Ze zeiden dat ze het met papa wilden bespreken. Willen ze jou echt weg doen? Vinden ze jou niet meer lief?”

Ik kon even niets zeggen. “Ze hebben niks tegen mij gezegd,” mompelde hij.

Ik slikte.

Tranen aan de keukentafel

Die avond, toen de kinderen in bed lagen, hebben Tibbe en ik lang gepraat. Over wat ik voelde. Over die gemiste vader. Over hoe zielsveel ik zijn ouders waardeerde – zó zelfs dat ze voelden als een soort ‘peusouders’ zoals mijn dochter het ooit zei. Niet officieel, maar toch helemaal van mij. En toch… er zat een knoop in mijn maag.

Ik besloot het ze gewoon te vragen. Zondag zouden we bij ze eten. En toen het toetje op was en we samen in de tuin zaten met een kop koffie, vroeg ik het. “Zeg… hebben jullie erover gesproken, dat jij mij zou brengen?” vroeg ik aan mijn schoonvader.

Hij werd rood. “Eh… ja. Ja, dat klopt. Sorry, we hadden het wellicht eerst met jullie moeten bespreken.”

Mijn schoonmoeder legde haar hand op mijn knie. “We zagen hoeveel het met je deed. Dat je geen vader hebt. En ik weet nog dat jij ooit zei dat je je zo eenzaam voelde op je achttiende verjaardag. En toen dacht je vader niet eens te bellen. Dat is me altijd bijgebleven.”

Mijn ogen vulden zich met tranen

Mijn schoonvader kuchte. “Ik weet dat ik je vader niet ben. En dat wil ik ook helemaal niet proberen te zijn. Maar als het voor jou goed voelt… zou ik het een eer vinden om je te mogen brengen. Gewoon… als iemand die jou lief heeft.” Ik kon niets zeggen. Alleen knikken. De tranen liepen over mijn wangen. Niet van verdriet dit keer. Van erkenning. Van gezien worden. Van liefde.

Mijn schoonvader stond aan mijn zijde

En dus, maanden later, op een stralende ochtend in juni, stond ik voor de kerk. In een jurk waarvan ik nooit had durven dromen dat ik hem ooit zou dragen. Mijn schoonvader aan mijn zijde. Geen bloed, geen DNA, geen echte vader. Maar wel iemand die mij jarenlang steunde, omarmde, welkom heette.

Hij fluisterde in mijn oor: “Je moeder zou trots zijn geweest.”

En ik wist: dit is hoe het had moeten zijn.

Geen sprookjeshuwelijk.

Maar wél een moment waarin alles klopte. Juist door hoe onvolmaakt het ooit begon.

ISA

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.