Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Zoey zit inmiddels aan het eind van groep 2. Mijn kleine meisje wordt groot, zeggen ze dan, maar ik blijf het wonderlijk vinden hoe snel de weken voorbijvliegen. Speelafspraakjes horen daar inmiddels ook standaard bij. En eerlijk gezegd: ik vind het altijd heel gezellig als er een kind komt spelen. Meestal dan.
Zoey had me voorbereid hoe Fleur kon reageren
Afgelopen woensdag had Zoey een speeldate met Fleur. Een meisje waar ik haar de laatste tijd vaker over hoor. “Ze speelt altijd in de poppenhoek, mama,” vertelde Zoey een paar weken geleden. “Maar soms wordt ze boos, heel boos. Dan wil niemand meer met haar spelen.” Toen ik daar op doorvroeg, haalde Zoey haar schouders op. “Ze schreeuwt dan heel hard, en soms gooit ze spullen. Maar ik vind haar vooral grappig.”
Ik kreeg een appje van haar moeder
Ik kende Fleur niet goed. Natuurlijk had ik haar weleens gezien op het schoolplein, een klein meisje met veel haar en felle ogen die nooit stil leek te staan, maar verder wist ik weinig van haar. Toen haar moeder mij die maandag ervoor een berichtje stuurde: “Wil Zoey misschien een keer met Fleur afspreken?”, was mijn reactie meteen enthousiast: “Leuk! Kan Fleur woensdag?” Binnen een paar minuten kreeg ik terug: “Ja, gezellig. Fleur speelt wel het liefste thuis. Ik besloot het niet moeilijk te maken en schreef terug: “Prima, het maakt Zoey niet uit.”
Ik ging snel naar huis toen ik Zoey ophaalde
Die woensdag was mijn vrije dag. Eindelijk tijd om wat op te ruimen, even naar de markt misschien. Maar net na de lunch, toen ik Zoey al bijna had opgehaald, ging mijn telefoon. Werk. Of ik alsjeblieft kon inloggen. Er was iets mis met een rapportage, en ik was de enige die de fout kon herstellen. Zucht. Er zat niets anders op. Ik haalde Zoey op bij school. “Kom, schat, we gaan snel naar huis.” Ik ontweek andere ouders want voor een praatje had ik echt geen tijd. Thuis zette ik Zoey met fruit, crackers en een iPad op de bank. Ze klaagde niet, ze begreep wel dat mama even moest werken. Ik opende mijn laptop en begon te typen. Tot de telefoon opnieuw ging.
Ineens ging mijn telefoon
“Weet je wel wat je hebt veroorzaakt?!” klonk het fel aan de andere kant. Het was de moeder van Fleur.
“Eh… sorry? Wat bedoel je?”
“Fleur stond klaar voor haar speelafspraak! Ze had zich er zo op verheugd! En toen bleek dat Zoey al naar huis was, en dat jullie haar gewoon vergeten zijn? Ze is ontroostbaar!”
Ik schrok. O, nee. Natuurlijk. Die afspraak. Ik kon wel door de grond zakken…
“Ik… oh, ik ben zo… ontzettend sorry,” stamelde ik. “Ik ben het helemaal vergeten, wat stom.”
Maar haar moeder reageerde niet rustig. En ergens snapte ik het. Fleur huilde op de achtergrond. Hard. En intens. Het sneed door mijn ziel. Ik voelde me vreselijk.
Ik besprak het met een andere moeder
Die avond vertelde ik wat er was gebeurd aan een andere moeder op school. We gaan elke week wandelen en dan komt er van alles voorbij. Ze kent me goed, dus ik wilde even stoom afblazen. Ze knikte begripvol. “Oh, wist je dat niet? Fleur heeft autisme. Als dingen anders lopen dan ze in haar hoofd heeft, raakt ze helemaal overstuur. Ze kan dan echt niks meer. Lief meisje hoor, maar je moet het wel weten.”
Ik wist het helemaal niet
Niemand had me dat verteld. En eigenlijk, nu ik eraan dacht, had ik Fleur ook nog nooit zien spelen buiten school. En Zoey had wel verteld over dat ze boos kon worden maar ik had geen linkjes gelegd. Misschien had haar moeder het me subtiel willen zeggen met die opmerking over ‘het liefst thuis spelen’ dat ze het spannend vond? Maar ik had het niet begrepen. Of gewoon niet tussen de regels doorgelezen?
Die avond belde ik Fleur’s moeder
Ik bood mijn excuses aan. Oprecht. En ik legde uit dat ik een fout had gemaakt. Dat ik me schuldig voelde. Ze luisterde. Eerst afwachtend, maar later iets milder. Ze legde me uit hoe belangrijk structuur voor Fleur is, en hoe één verandering haar hele dag overhoop kan gooien. Ze sloot af met de zin dat ze dacht dat ik het wist. Hoe dan dacht ik? Of loop ik zo achter met de tamtam? Ik vond haar niet heel hartelijk, maar nu had ik gedaan wat er in mijn macht ligt.
Ik deed een voorstel voor een volgende keer
“Weet je,” zei ik, “als Fleur nog eens wil spelen, zet ik een grote cirkel in mijn agenda. Dan ga ik ervanuit dat ik het écht niet kan vergeten. Ze lachte voorzichtig. “Misschien over een tijdje. Fleur moet eerst even bijkomen.” En dat snap ik. Volgende keer beter. Veel beter.
LISAN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Het zou me niet verbazen als de moeder van Fleur zelf ook autisme heeft….. maar het had wel slim geweest als het autisme van Fleur even op zijn minst was besproken met jouw i.p.v. er van uit gaan dat je het wel wist….
je moet er al ouder niet van uit gaan dat iedereen (al) weet hoe jou kind is. Zij had jou moeten vertellen, vooral omdat het een eerste speelafspraak betrof, hoe haar dochter in elkaar stak. Wat als je was komen spelen en het was compleet uit de hand gelopen. Jij had dan van niets geweten. Bijzonder allemaal
Helemaal mee eens.
Hoe lang moet een kind met autisme bijkomen van iets wat anders liep dan verwacht? Zou ze het nog redden om voor de zomervakantie een keertje af te spreken met Zoey?
Wat een enorm empathische opmerking van je. Duidelijk geen idee dus wat autisme voor een meisje van 5-6 jaar kan inhouden.
Het is een oprechte vraag. De zomervakantie staat voor de deur en ze wilden graag afspreken. Zou jammer zijn als de vakantie die plannen nu dwarsboomt.