Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Als je zwanger bent, droom je misschien ook van dat magische moment. Dat je baby geboren wordt, op je borst gelegd wordt, en dat ze daar vanzelf haar weg vindt. Haar mondje naar je tepel beweegt. Jij houdt haar vast, zij drinkt en je vormt een team. Dat leek me het meest natuurlijke, oermoederlijke wat er was: mijn dochter voeden met mijn eigen lichaam. Maar zo liep het dus niet.
De eerste keer aanleggen
Toen Luna werd geboren, voelde ik me euforisch. Ze huilde direct, lag warm en glibberig op mijn borst, en ik dacht: dit is het dus. Dit is het moment waar ik negen maanden naartoe heb geleefd. De kraamverzorgster hielp me haar aan te leggen. Ik weet nog dat ik met een half schuin hoofd naar beneden keek, naar haar kleine mondje. Haar zoekreflex was er wel, maar verder gebeurde er weinig. Haar lippen raakten mijn tepel, maar ze hapte niet goed. Ze zoog even, liet los, en begon te huilen. “Geeft niks,” zei de kraamverzorgster, “dit komt wel.” Ik geloofde haar. Ik wilde haar geloven.
Dag 2: kolven en tranen
De volgende dag kwam de stuwing niet. Geen klotsende borsten, geen melk, zelfs geen druppels. De kraamverzorgster stelde voor te gaan kolven, zodat mijn productie op gang zou komen. Wat een deceptie was dat. Daar zat ik, met een koude plastic kolf op mijn borsten, terwijl mijn dochter in haar wiegje lag te huilen van de honger. Ik voelde me zó machteloos. Het kolven leverde nauwelijks iets op. Hooguit 10 milliliter in totaal, waarvan Luna na twee slokjes alweer gefrustreerd losliet. Toen kwam de eerste keer kunstvoeding. Ik kon het niet aanzien. Mijn man gaf het, omdat ik het gewoon even niet kon. Ik zat op het bed en huilde. Dat klinkt overdreven, misschien, maar het voelde alsof ik gefaald had. Ik, de moeder, degene die dit kind gedragen had, kon haar nu niet eens voeden.
“Misschien moet je het gewoon loslaten”
Iedereen bedoelde het goed. Dat weet ik heus. Maar ik kon het niet loslaten. Mijn kraamverzorgster, de verloskundige, zelfs mijn eigen moeder: ze zeiden allemaal dat het oké was. Dat Luna gezond was, dat ik gezond was, en dat dát uiteindelijk het belangrijkste was.
“Kinderen met kunstvoeding worden ook gewoon prima groot.”
“Het zegt niks over je band, hoor.”
“Je moet niet zó streng voor jezelf zijn.”
Maar dat was ik dus wel. Omdat ik zó graag wilde dat het wél zou lukken. Ik gaf mezelf nog een week. Ik kolfde, bleef proberen aan te leggen, deed borstmassages, warm douchen, alles wat je maar kon bedenken. Maar mijn productie bleef hopeloos laag. Luna huilde na elke voeding.
Toeval, of een soort teken?
Op een slapeloze nacht, ik denk dat Luna toen vijf weken was, zat ik scrollend door mijn telefoon. Ik belandde op een forum waar een moeder vertelde dat zij donor moedermelk gaf. Ik had er weleens vaag van gehoord, maar ik dacht eerlijk gezegd dat dat alleen via het ziekenhuis ging, of bij prematuren. Maar deze moeder vertelde dat er ook op Facebook-groepen bestonden. Dat er moeders zijn die overproductie hebben, en die hun melk doneren aan andere moeders. Ik kon het haast niet geloven. Diezelfde nacht nog vond ik een groep. Ik vroeg toegang aan en werd toegelaten. En daar ging een wereld voor me open.
Een wildvreemde moeder doneerde haar melk
De eerste keer dat ik een oproepje plaatste, voelde ik me super ongemakkelijk. Wat moest ik zeggen? “Hoi, ik ben Nienke, mijn melkproductie is ruk, mag ik wat van jou?” Maar het viel mee. De reacties waren warm. Een moeder uit een dorp twintig minuten verderop stuurde me een berichtje. Ze heette Sanne, had een dochter van 4 maanden en kolfde zo veel dat ze een vriezer vol had. “Ik vind het alleen maar fijn dat ik iemand er blij mee kan maken,” schreef ze. We spraken af en Sanne had een sporttas vol ingevroren zakjes bij zich. Alles netjes gelabeld met datum en hoeveelheid. Ze overhandigde het alsof het goud was en zo voelde het ook. “Alsjeblieft,” zei ze, “hopelijk heeft Luna er wat aan.” Ik hield het niet droog, hoe bijzonder is dit.
Mijn dochter krijgt moedermelk. Maar niet van mij.
De eerste keer dat Luna de melk kreeg van Sanne, was ik zenuwachtig. Ze dronk het op alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En ze sliep daarna drie uur achter elkaar. Dat voelde als een wonder. Maar het bleef ook wringen. Want ja, het was moedermelk. Maar het was niet míjn melk. Ik weet nog dat ik tegen mijn man zei: “Ik ben zo blij dat ze dit krijgt. Maar ergens voelt het ook alsof ik een tussenpersoon ben. Alsof ik niet nodig ben.” “Jij hebt haar gedragen, gebaard, getroost, geknuffeld,” zei hij. “Dat ben jij allemaal. Die melk is maar één stukje.” En hij had gelijk. Maar het bleef een vreemd gevoel.
De eerste keer dat ik het hardop zei
Toen Luna 3 maanden was, kwam er een vriendin op bezoek. Zij had net haar tweede kindje gekregen en zat relaxt op mijn bank te voeden, zonder kolf of gedoe. Ik was jaloers. Ze vroeg hoe het ging, en ik besloot eerlijk te zijn. “Ik geef Luna donormelk.” Ze keek me aan en zei: “Echt? Wat bijzonder.” Geen oordeel. Geen vraagtekens. Alleen oprechte interesse. Ze wilde weten hoe ik aan de melk kwam, hoe ik wist dat het veilig was, hoe het voelde. Voor het eerst voelde ik me niet tekortschieten. Voor het eerst voelde ik me juist krachtig. Want ík had dit geregeld. Ík had ervoor gezorgd dat Luna kreeg wat ik haar zo graag wilde geven.
Er zijn zoveel moeders die willen helpen
Sindsdien heb ik contact gehad met nog drie andere moeders. Allemaal met overproductie, allemaal bereid om iets van hun melk te geven aan een ander kind. Soms kreeg ik vijf zakjes, soms een hele doos. Eén moeder kolfde speciaal voor mij een paar dagen extra. Het voelt zó bijzonder. Er is een onzichtbare lijn tussen moeders. Een soort stille solidariteit. Want melk doneren doe je niet zomaar. Dat doe je omdat je snapt hoe belangrijk het is.
En nu?
Luna is inmiddels zeven maanden. Ze eet groente en fruit, maar krijgt nog steeds flesjes met donormelk. Ik heb geleerd dat borstvoeding niet alleen over voeding gaat, maar ook over verwachtingen. Over jezelf. Over willen slagen. Maar ik weet nu: ik ben geslaagd. Alleen niet op de manier die ik van tevoren had bedacht.
Daarom deel ik dit verhaal
Omdat ik weet dat er zoveel vrouwen zijn zoals ik. Vrouwen die huilend kolven, die elke druppel als een overwinning zien, die zich schuldig voelen als ze een flesje kunstvoeding geven. Ik wil jullie zeggen: je bent niet minder moeder als het niet lukt. En: er zijn alternatieven. Donormelk is niet voor iedereen weggelegd, maar het bestaat wel. En er zijn geweldige vrouwen die dit delen, uit pure liefde. Luna groeit op met moedermelk. Niet van mij, maar wel dankzij mij. En dat maakt me trots.
NIENKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Wat fijn dat je het zo op hebt kunnen lossen.
mijn jongste zoon heeft de eerste 6 maanden volledig op donormelk geleefd en gegroeid. Ik wist dat ik zelf geen borstvoeding kon geven en had voordat ik beviel al donormelk verzameld inclusief colostrum. Ik ben al die lieve fantastische moeders nog steeds heel dankbaar dat zij die kostbare melk aan mijn zoontje gunde. Inmiddels is hij dik twee jaar en naast de peuterspeelzaal verkoudheden nooit ziek.
zo herkenbaar !ik heb net hetzelfde meegemaakt. geen stuwing, amper 10 ml en een gefrustreerde baby. Mijn man teleurgesteld want heel zijn familie was op borstvoeding groot gebracht de eerste maanden. een maand ben ik het blijven proberen met een dochter die na die tijd nog steeds niet terug op geboorte gewicht zat. toen heb ik het opgegeven en ben met flessenmelk begonnen. bij de 2e dochter stond het in mijn medisch dossier en werd ik direct opgevolgd. een gulden middenweg werd geboden, eerst Bv en dan een flesje, want ook dan was er geen stuwing. donormelk bestond 25 jaar geleden nog niet. ik heb ze gegeven wat ik had, meer kon ik niet doen ook al was het miniem.
Ben super blij dat je een manier hebt gevonden om donor melk te kunnen gebruiken!
Ben zelf ook een tijdje donor geweest voor de zus van mijn zwager, bij haar kwam de melk ook niet opgang en ik had meer dan genoeg. Dus toen ik hoorden dat ze het moeilijk had bood ik aan om voor haar er bij te kolven, na 2 weken kwam haar melk goed opgang en hoefde het niet meer. Maar ben toch heel blij dat ik die twee weken heb kunnen helpen, best bijzonder om een ander kindje te voeden met jou melk.
Wat ontzettend mooi dat dit kan, respect voor alle moeders betrokken bij deze operatie!
Na 1,5 jaar wachten werd eindelijk ons eerste kindje geboren. Roze wolk!! Maar ze was een huilbaby en ook zij kon niet aan de borst drinken. Na een paar dagen was ze zóveel afgevallen dat ze naar het zh aan de sonde moest. Ondertussen heb ik gekolfd. Veel. Heel veel. Ik voelde me net een melkkoe. Ik moest voorraad hebben voor ’s nachts en ’s morgens vroeg in het ziekenhuis. Nou na zoveel kolven kwam de productie wel op gang hoor! Het liep er gewoon uit, tot ik een borstontsteking kreeg en het per direct stopte. Daarna ben ik overgestapt op kunstvoeding. Ik ben zéker van mening dat moedermelk beter is, maar er zijn al zóveel kinderen groot geworden met kunstvoeding, dat ik het niet raar vond om daar op over te stappen. Ik kreeg een aanbieding van een moeder voor moedermelk, maar dat heb ik afgeslagen. Ik weet niet, voelde niet goed. Maar fijn voor jou dat het gewerkt heeft en dat je je er goed bij voelde!
Zo herkenbaar wat je schrijft over wat de omgeving “adviseerde”. Ik vond dat ook verschrikkelijk. Want je voelt je niet gezien, niet gehoord, niet erkend. Terwijl het al moeilijk genoeg is. En dat is iets wat de mensen die om een net bevallen vrouw heen staan moeten leren, moeten begrijpen. Dat iemand helemaal niets aan die woorden heeft, omdat dat niet de wens is en het niet als troost voelt.
Wat fijn voor jullie dat je kleintje donormelk krijgt. Dat is ook de tweede beste keus na moedermelk van jezelf.
Zelf had ik veel last van overproductie. Het was zo fijn dat ik anderen kon helpen met de vele liters die maar in onze vriezer lagen te liggen.
Die Facebook groepen zijn echt een uitkomst voor zowel de ontvangers als de gevers.
ik vind het heel normaal dat we onderling elkaar helpen. goud!