Lysanne: “Toxoplasmose? Maar ik had toch geen rauw vlees gegeten?”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Ik had al twee dagen hele erge bonkende hoofdpijn. “Zwangerschapskwaaltjes,” dacht ik nog. Ik was 11 weken zwanger van ons tweede kindje. Het hoort erbij, toch? Toch zat het me niet helemaal lekker. Ik voelde me al een paar dagen niet mezelf. Moe, een beetje koortsig ook. Het soort gevoel dat je hebt als je net een griep aan voelt komen. Alleen… die kwam niet. Het bleef zo zeuren. Ik besloot toch even te bellen met de verloskundige. “Kom maar even langs,” zei ze. “We willen het toch even checken.”

‘Maar ik doe toch alles goed?’

In de praktijk was het meteen duidelijk: ik zag eruit alsof ik onder een vrachtwagen vandaan kwam. Rode wangen, vermoeide ogen, en de thermometer bevestigde wat ik al voelde: koorts. “Het kan van alles zijn,” zei de verloskundige terwijl ze in haar kladblok schreef. “Maar we nemen wat bloed af om een paar dingen uit te sluiten. Voor de zekerheid ook op toxoplasmose.” Ik fronste. “Toxoplasmose? Maar ik heb geen rauw vlees gegeten en de kattenbak doe ik al maanden niet meer hoor.”
Ze glimlachte begripvol. “Heel goed. Maar soms zijn het ook andere dingen die toch voor een besmetting kunnen zorgen. Ga je bijvoorbeeld weleens mee naar de zandbak?”, “Ja…?”, “Daar kunnen ook besmette katten hun behoefte doen. Het is echt niet om je schuldig te laten voelen, maar we checken het gewoon uit voorzorg.”

De klap van de uitslag

Ik ging naar huis met een licht paniekgevoel. Ik haalde Ruben op, zette hem op z’n stoeltje en keek hoe hij zijn rozijntjes at alsof er niks aan de hand was. Maar in mijn hoofd tolden de gedachten. Stel je voor dat ik tóch iets had? Iets wat ik op mijn ongeboren baby had overgedragen? Ik ben altijd zo voorzichtig. Ik lees alle etiketten. Vraag drie keer na of iets gepasteuriseerd is. Eet geen sushi, geen rauwe ham. Wat had ik dan fout gedaan? Een dag later belde de praktijk. Mijn hart sloeg over toen ik het nummer zag. “Lysanne? Je bloeduitslag is binnen. Het is goed dat je bent gekomen. Je hebt inderdaad een recente toxoplasmose-infectie.” Ik zakte letterlijk op de grond. Ruben speelde met zijn autootjes, nietsvermoedend.

Schuldig tot op het bot

Dat schuldgevoel kwam als een golf over me heen. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Waarom had ik nooit nagedacht over die zandbak? Waarom had ik Ruben daar überhaupt in laten spelen, en erger nog: waarom had ik met hem zandtaartjes zitten maken alsof het een feest was? Het gekke is: niemand gaf mij de schuld. Niet mijn man Daan, niet de verloskundige, niemand. Maar ik gaf mezelf de volle laag. Want dit was míjn lichaam, míjn verantwoordelijkheid, míjn baby. En ik had gefaald. Die avond zat ik met natte wangen op de bank. Daan naast me, zijn hand op mijn been. “Weet je wat het belangrijkste is?” zei hij. “Dat ze er op tijd bij zijn. Dat je medicijnen krijgt. Dat de baby nog gezond is.”

Medicatie en onzekerheid

“De kans op overdracht naar de baby is er, maar we zijn er vroeg bij. Met antibiotica kunnen we het risico aanzienlijk verkleinen.” Ik kreeg een kuur voorgeschreven. De bijwerkingen waren dragelijk en ik wist waar ik het voor deed. Vanaf dat moment ging ik in de overlevingsstand. Alles draaide om die kleine in mijn buik. Bij elke controle luisterde ik gespannen naar het hartje. Iedere keer hield ik m’n adem in. Iedere keer was ik weer opgelucht. Toch durfde ik niet écht te ontspannen.

Een groeiende buik en groeiende zorgen

Terwijl mijn buik groeide, groeide ook de angst. Zou ze straks gezond ter wereld komen? Hadden we écht op tijd gehandeld? Wat als… wat als er toch iets was dat pas na de geboorte zou blijken? In m’n hoofd bleef dat zinnetje maar rondzingen: “Maar ik had toch alles goed gedaan?”

Waarom ik dit vertel

Ik vertel dit verhaal niet om paniek te zaaien. En al helemaal niet om met vingers te wijzen. Ik vertel dit omdat ik zelf altijd dacht: “Toxoplasmose, dat krijg je als je rare dingen eet of domme dingen doet.” Maar dat is het dus niet. Ik wist echt niet dat ook zandbakken een risico vormden. Of ongewassen groente uit een eigen moestuin. Kleine dingen, waar je misschien niet bij stilstaat. We weten het allemaal van de carpaccio. Van de filet americain. Van de kattenbak. Maar dit soort dingen? Daar heb ik dus nooit over gelezen. Tot het te laat was.

Een goede afloop

Onze dochter kwam met 38 weken ter wereld. Ze was klein, maar perfect. Alles zat erop en eraan. De kinderarts stond paraat om haar extra te controleren. Bloedonderzoek volgde. En het verlossende bericht: geen tekenen van overdracht, geen actieve infectie. Ik barstte in tranen uit. Ze is nu drie maanden oud. Ze groeit goed. Ze lacht, slaapt inmiddels een beetje door (halleluja!) en kijkt met haar grote donkere ogen de wereld in. En elke keer als ik naar haar kijk, denk ik: wat een geluk dat we er op tijd bij waren. Maar ook: wat ben ik dankbaar dat ik mijn verhaal mag delen. Want als ook maar één andere moeder hierdoor net iets alerter is dan heeft het zin gehad.

Als ik één ding mag meegeven…

…dan is het dit: laat je niet gek maken, maar laat je ook niet sussen. Vraag dat bloedonderzoek als je je niet goed voelt. Luister naar je gevoel. En vergeet bij al die lijstjes met ‘dit mag je niet eten’ vooral niet dat risico’s ook buiten je bord bestaan.

LYSANNE