Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik sta in de gang, jas nog in mijn handen, Roos op mijn heup. Ik hoor mijn schoonmoeder al schateren vanuit de woonkamer. Mijn man is al binnen, ik loop wat achter hem aan, alsof ik mezelf nog even tijd gun. Want eerlijk? Ik vind het echt heel lastig om met Roos bij mijn schoonouders te zijn. Het zit me niet lekker. Ik voel het aan alles.
Roos is een gevoelig meisje
Voor anderen is ze misschien een kind dat “wat anders” is. Voor mij is ze gewoon Roos. Mijn dochter. Zo gevoelig dat een scherpe toon haar kan breken, zo zorgvuldig in hoe ze dingen beleeft. Ze heeft meer geduld en finesse nodig in de manier waarop je met haar omgaat. Maar dat begrijpen mijn schoonouders niet. Ze zien het niet. Of willen het niet zien.
Veel wordt afgedaan met een grapje
Bij hen is alles rechtlijnig. “Zo doen we het nou eenmaal,” zegt mijn schoonmoeder vaak. Dingen die Roos van slag brengen, worden afgedaan met een grapje. Alsof het een komedie is, terwijl het voor haar juist serieus voelt. Als ze ergens gefrustreerd door raakt, roepen ze: “Nou, daar moet ze maar tegen kunnen, toch?” Maar dat werkt niet bij haar. Zo werkt het gewoon niet. NIET.
Het lijkt alsof mijn schoonouders het niet beseffen of willen ze het niet erkennen?
Roos heeft geen dikke huid zoals zij vinden dat hoort. Ze kan niet zomaar alles langs zich heen laten glijden. Ze pikt het op, alles. Ze heeft tijd nodig. Soms is het alsof mijn schoonouders niet beseffen hoe veel er in haar hoofdje gebeurt. Of misschien willen ze dat niet erkennen, omdat het niet past bij hun idee van “hoe een kind hoort te zijn”. Ze vinden haar overdreven, lastig, een aansteller zelfs. Ik zie hoe ze haar bekijken als ze weer eens boos, gefrustreerd of verdrietig wordt omdat iets haar raakt.
Ik zie telkens hoe moeilijk Roos het heeft
Ze passen nooit op, daar ben ik ergens ook opgelucht over. Maar die verplichte familiemomenten; verjaardagen, Sinterklaas, de brunch op Tweede Paasdag, daar moet ze mee. Ze hoort erbij, vinden mijn schoonouders. En ik snap dat, dat vind ik ook. Maar ik zie ook hoe Roos daar telkens tegenaan loopt. Roos wordt altijd wel weer boos, gefrustreerd of verdrietig als ze weer eens niet gehoord wordt. Als er grapjes worden gemaakt over wat zij eng vindt of vervelend. Of als ze snel even zeggen: “Ach joh, dat stelt toch niks voor!” Terwijl het voor Roos wél iets voorstelt. Heel veel zelfs.
We hebben het proberen te bespreken…
Mijn man heeft het al eens voorzichtig besproken. Hij probeerde uit te leggen dat Roos echt even iets anders nodig heeft. Dat ze niet zomaar een kind is dat je met wat strengheid wel in het gareel krijgt. “Oh, is dat zo?” zei mijn schoonmoeder toen alleen maar. Ze lachte er wat om. En het kwam totaal niet binnen. Ik zag het aan haar ogen, dat ongeïnteresseerde knikje. Het doet zeer. Want het gaat over mijn dochter. Maar dat begrijpen ze gewoon niet.
Soms denk ik eraan een smoes te verzinnen
Soms denk ik eraan om gewoon te zeggen dat we niet kunnen komen. Een smoesje te verzinnen. Want ik wil haar beschermen. Roos die in een hoekje van de kamer zit, met haar armen over elkaar, terwijl de rest van de familie lacht om dingen die zij niet snapt of fijn vindt. Dat beeld maakt me verdrietig. Maar ik weet dat dat geen oplossing is. Ik wil niet dat Roos het gevoel krijgt dat ze er niet bij hoort. Ze hoort erbij, altijd. Alleen moet ze misschien op een andere manier worden meegenomen in dat alles.
Mijn dochter hoeft niet steker of harder te worden
En dus blijf ik komen. Maar ik blijf ook waken. Ik let op haar ogen als het weer te veel wordt, ik zie de spanning in haar schouders als er iets gezegd wordt dat haar raakt. Soms trek ik haar even op schoot. Fluister ik in haar oor dat het goed is, dat ik zie wat er gebeurt. Dat ik er voor haar ben. Maar ik stel haar hier wel steeds weer aan bloot. Ik neem haar steeds met een schuldgevoel mee. Doe ik er goed aan? Straks ontstaat er een grote familieruzie. Ik weet het niet meer…
MARINA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.
Ik had ook zulke schoonouders. En hun verplichten me gezin ook te komen. Mijn zoons met autisme was ook het doelwit. Maar ik heb ervoor gezorgd dat me beide zoons krijgen wat hun toekomen.
ik ken alle details natuurlijk iets maar zoals in het lees wordt er hier inderdaad weer een prinses gekweekt die er later vanuit gaat dat de hele maatschappij zich wel even aan haar aanpast.
Het ene kind is gevoeliger dan de ander en natuurlijk mag/moet hier rekening mee gehouden worden. Maar veel belangrijker is dat het kind handvaten krijgt hoe om te gaan met woede, frustratie en overprikkeling.
Dat het leert hoe ze zichzelf kan zijn zonder daarmee af te dwingen dat een ander zichzelf niet meer mag zijn. Dat ze leert om te gaan met haar eigen emoties en niet daar de verantwoording voor
bij anderen neerlegt. Dat zal voor het ene kind makkelijker zijn dan voor de ander, maar als je als ouder het begin daarvan al niet maakt….
juist.
Ik vermoed dat de rest van de familie best inziet dat er een over een paard getild verwend nest zit, en ze daarom niet mee gaan in helikopter paraplu mama 2.8.
En gezien sommige reacties vrees ik ernstig voor hoe sommige zich gaan staande houden later als ze groot zijn.
Mijn zoon heeft ook zijn gebreken, ik leer niet de maatschappij om met hem om te gaan, maar leer hem om te gaan met de maatschappij.
ik was als roos. sterker nog ben ik nog steeds. heeft niks met handvatten te maken .als iemand hooggevoeligheid heeft. helpen handvatten niet. daar helpt alleen het luisteren naar het kind. want anders kan het wel eens verkeerd aflopen. ik ben op mijn 18 jaar letterlijk uit mijn familie gestapt. omdat ze het maar niet wilde begrijpen. en alleen met hun had ik deze problemen.
Vind het een zeer onduidelijk verhaal.
Wat wordt er gezegd? Met welke intonatie, kwetsend ? waarover wordt een al dan niet grapje gemaakt?
Iedereen of het nu gaat tussen puber, volwassene,kind enz verdient respect en verdient serieus genomen te worden
Desalniettemin is totaal onduidelijk voor mij of het gaat om denigrerende nare kwetsende grapjes of …
Het is mij totaal onduidelijk of het hier gaat om een kind met weinig zelfvertrouwen of eigenwaarde of om een kind dat zelf vind dat iedereen rekening met haar moet houden??? Heb veel prinsjes en prinsesjes de revue zien passeren.
De wereld als zij later groot is houdt ook geen rekening met….. dus zoek balans in wat haar sterker maakt en wat echt afbreekt. Afbreken en kwetsen is absoluut uit den boze. Weerbaar maken lijkt mij zinvol.
Tegenwoordig schijnen 9 vd 10 kinderen gevoelig te zijn of zou t zo kunnen zijn……
Je kunt je kind niet overal tegen beschermen.
Dat gebeurde vroeger ook niet en ik heb sterk de indruk dat de generatie waar niet steeds rekening mee werd gehouden ,beter bestand is tegen en zich veel beter staande kan/heeft kunnen houden dan al die kinderen/jong volwassenen van nu
Ik was vroeger ook dit meisje. Maar niemand nam het voor mij op, ik moest me inderdaad maar niet aanstellen want zo was de wereld nou eenmaal. Moest maar een dikkere huid krijgen. Het enige wat ik hiervan heb geleerd is dat mijn gevoel er niet toe doet en ben mezelf jaren lang compleet gaan weg cijferen. Masker op, neppe lach en doorgaan. Ik kan je vertellen dat dit niet de oplossing is, als mijn ouders meer begrip hadden gehad en ik anders had geleerd hiermee om te gaan, dat ik voor mezelf mag opkomen, had ik hier waarschijnlijk nu veel meer aan gehad dan dat ik het nu nog niet kan.
Kies voor je kind, het is mooi dat ze zichzelf van je mag zijn! Ze mag voor zichzelf opkomen en nare mensen hoef je niet maar te accepteren. Denk dat ze daar als volwassene meer aan heeft dan je ‘niet aanstellen’
Eens, ik was ook zo’n jochie.
Ga gewoon een keer niet en zeg ook gewoon waarom niet. Dan maar even zo. Doordat je telkens blijft gaan, hou je in stand hoe het is. Want voor hun verandert er niets, er is geen gevolg.
liefhebbende grootouders gedragen zich niet zo, of t meisje nou extra gevoelig is of niet , t is wreed en liefdeloos gedrag van de grootouders.
je wilt je kleinkinderen juist koesteren en volgooien met liefde.
zou daar nooit meer komen,
denk aan je kind.
zo is dat. de mijne paar jaar gewaarschuwd en heb toen 8 jaar geen contact gehad… nou dat heeft wel geholpen.
Ik heb de neiging het eens te zijn met de schoonmoeder ook flink te pakken te nemen, zoals Bibi aangeeft. Maar aan de andere kant…wat leert Roos daarvan? Voelt zij zich dan gehoord en begrepen…ik zou eerder gaan voor een directe aanpak en aangeven dat het contact voorlopig wordt stopgezet zolang er geen rekening wordt gehouden met Roos. Met uitleg daarover. En dan niet voorzichtig zoals je man het bracht, maar juist heel direktief. Anders snapt de schoonfamilie het niet.
Geef oma maar eens een koekje van eigen deeg: “Ja, dat zegt oma omdat ze een beetje dom is. Misschien is ze ook wel dement aan het worden. Oh kijk, oma is ook dik geworden de laatste tijd. Wat worden oude mensen toch fatsig he! Oh haha, nou oma dat is toch gewoon een grapje? Dáár moet je nou gewoon even tegen kunnen hoor. Onze familie heeft geen ouwe slappelingen. Toch?” Elke-keer-weer.. is het zó over.
mijn dochter is ook zo gevoelig. ze is nu 14. werd/wordt ook niet begrepen door de schoonfamilie. uitgelegd en besproken maar veranderde niets. gekozen voor mijn dochter. komen gewoon niet meer. toen ze vroegen waarom we niet meer kwamen, heb ik eerlijk gezegd dat het voor onze dochter niet leuk is. schoonfamilie komt wel bij ons. gaat onze dochter lekker op haar kamertje. 100% achter je kind gaan staan. het moet toch leuk zijn!
Ik
Zou jezelf en je kind beschermen tegen de inflexibele en intolerantie van je schoonouders.
Ik denk dat je dochter prima aanvoelt of iemand een fijn mens is. Misschien vind jij stiekem ook je schoonmoeder niks. Het klinkt niet echt als een vrouw waar je nou lekker jezelf kunt zijn.
Ga er niet te vaak heen.
Maak afspraken met je man hoelang jullie blijven.
Ik zorgde er altijd voor dat ik een ov chipkaart mee had. Ook voor de kinderen.
Ik was het na 2 uur zat. Dan maakte ik een grapje.
Jij weet hoe ik ben. Er was niemand gekwetst.
En wij konden lekker weg.
Neem het niet te persoonlijk. Zorg dat jij je eigen weg blijft volgen.
jeetje
ik schrik van de reacties hier..
wie zegt dat zij hun dochter te soft opvoeden?
wie zegt dat zij wordt gepampert?
ik herken veel in dit verhaal terug met mijn eigen kinderen
laten we niet vergeten dat kinderen tegenwoordig al veel druk en stress ervaren vanuit de huidige maatschappij, hoe ze al sociaal moeten zijn, alles wat ze al moeten kunnen op jonge leeftijd want als ze iets niet meteen of snel genoeg kunnen, juist dan moet er gelijk een diagnose komen, hoe ze niet mogen aangeven dat iets vervelend voelt voor ze.
Het stereotype wat er vaak nog zo in zit bij de wat oudere generatie van daar moeten ze maar tegen kunnen is ook niet oke, kinderen hoeven niet overal tegen te kunnen of alles te pikken want daar komen later juist problemen van.
Je kent je eigen kind het best om aan te voelen dat die ergens niet op zijn plek is en niet opbloeit, zich niet veilig en ontspannen genoeg voelt. Als dat meisje zich zo zou gedragen elke dag op school, gaan we ons toch ook afvragen waarom?
jeetje
ik schrik van de reacties hier..
wie zegt dat zij hun dochter te soft opvoeden?
wie zegt dat zij wordt gepampert?
ik herken veel in dit verhaal terug met mijn eigen kinderen
laten we niet vergeten dat kinderen tegenwoordig al veel druk en stress ervaren vanuit de huidige maatschappij, hoe ze al sociaal moeten zijn, alles wat ze al moeten kunnen op jonge leeftijd want als ze iets niet meteen of snel genoeg kunnen, juist dan moet er gekijk een diagnose komen, hoe ze niet mogen aangeven dat iets vervelend voelt voor ze.
Het stereotype wat er vaak nog zo in zit bij de wat oudere generatie van daar moeten ze maar tegen kunnen is ook niet oke, kinderen hoeven niet overal tegen te kunnen of alles te pikken want daar komen later juist problemen van.
Je kent je eigen kind het best om aan te voelen dat die ergens niet op zijn plek is en niet opbloeit, zich niet veilig en ontspannen genoeg voelt. Als dat meisje zich zo zou gedragen elke dag op school, gaan we ons toch ook afvragen waarom?
Juist. Zou als ouders zeker de dochter beschermen. Juist omdat je het al hebt uitgelegd. Een ieder is anders en daar mag rekening mee gehouden worden. Zou de dochter ook zeker vragen als ze wel naar die oma mee wil. Zo leer je haar gelijk grenzen aan te geven. Dat je mag zijn wie je bent. Geen please gedrag te hoeven tonen. Zorg dragen voor jezelf en de ander op gezonde wijze. Dat iemand niet zomaar over je heen mag lopen bij wijze van spreken. respect te tonen. Ik werk in de kinderopvang. Vind het erg belangrijk dat we de kinderen zien, horen en accepteren hoe ze zijn. Dat vormt gelijk een belangrijke, sterke basis in je leven. Ieder kind heeft zijn talenten en gaven. En ze zijn zo wijs.
Ouders kennen hun kind het best.
En een ieder voed hun kind op zoals zij dat willen. En denken dat het beste is voor hun kind. En natuurlijk vindt iedereen daar weer wat van. Maar het gaat niemand wat aan.
Die oma zou wel wat meer begrip kunnen opbrengen. Eerst eens kijken hoe het gaat op de manier waar het kind zich fijn bij voelt. En dan hele kleine stapjes maken.
Als je een jong kind gaat dwingen om anders te zijn , ze zichzelf niet mag zijn ja dan krijgt zo’n kind later problemen.
Laat lekker ieder zijn of haar tempo bepalen. Veel succes voor moeder en dochter.
Ik zou haar zowiezo wat weerbaarder maken want ze krijgt het in de maatschappij ook niet makkelijk.
Maar je schoonfamilie is niet erg aardig zo te lezen.
Als ze dat tegen mijn kind zouden doen ging ik niet meer.
Dan ging mijn man maar lekker alleen .
Mee eens!
je kunt een kind niet weerbaarder maken alleen verder traumatiseren dat resulteert pas rust vinden als je 38 bent en dan eindelijk eens rust en dan begint de overgang begint t hele gezeik overnieuw niets weerwaarder maken dat is de grootste onzin die er bestaat laat kinderen hun shizzles invoelen zodat t weg kan ebben mensen als je t ontkent en wegstopt word alles alleen maar erger weerbaarder maken bestaat niet is lulkoek
ze is toch geen hex wat en verstand
mischien ze zelf en hex is iederen voed zij kinderen op zo als hun willen er niet mee bemoeien klaar dst gezwets
het is niet normaal hoe deze Oma zich gedraagt naar haar eigen kleinkind .
Een echte Oma zou juist altijd rekening houden met haar gevoelens.
Op zo’n manier zal ze nooit een echte band met Roos krijgen . Dit is erg voor Roos , maar eigen schuld van Oma .
Het gebrek aan empathie van Oma zie je vooral bij mensen welke een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis heeft . Om met dit soort mensen om te gaan is zowiezo erg ongezond . En volledig gerechtvaardigd om haar hier tegen te beschermen
Dus Roos hoeft niet te veranderen maar is het Oma welke hulp moet gaan vragen .
Ook als iemand niet onder behandeling is van de GGZ betekent het niet dat deze mentaal gezond is maar zegt meer over zelfinzicht .
Zegt niemand in de familie zoals Opa er niet iets van ??
Klinkt inderdaad als iets van ass, add ( vaak bij meisjes) of hooggevoeligheid. Laat anderen maar praten en domme opmerkingen maken over ” moeten ze zo nodig een stempeltje”. Ja, soms is dat namelijk ook in het voordeel van het kind zelf of de familie.
Onze dochter werd pas op het HBO gediagnostiseerd met ADD (toevallig herkende een leraar het bij haar want die had het ook) en heeft het erg moeilijk gehad op de basisschool , HAVO niemand had het gezien aan haar gedrag blijkbaar, dit ondanks dat de signalen er achteraf blijkbaar waren.Nu heeft ze medicatie en dat is voor haarzelf ook prettig in haar werksituatie en thuis ook. ze snapt onze humor nog steeds niet altijd, maar hun hersenen werken vaak net iets anders dan die van jou en mij en vaak krijgen ze teveel prikkels binnen. Of de humor van deze schoonouders is gewoon slecht, dat kan ook.
Mijn advies is laat haar nu testen of anders over een paar jaar als ze iets ouder is, add of e.d. wordt vaak over het hoofd gezien ook op een school.
En net wat eerder gezegd is zet haar even apart van de drukte, dat is zeker een gouden tip.
Je moet als ouder wél zorgen dat je kind ietsjes harder en sterker wordt. De wereld gaat zich niet aanpassen aan haar, maar de manier waarop ouders met haar omgaan, leert haar alleen maar dat dat wél zo is. dan wordt het steeds moeilijker om in de maatschappij op een gewone manier mee te kunnen draaien. Niet dat dat op zichzelf niet erg discutabel is, maar veranderen zal het niet in het voordeel van dit meisje…
wat een onzin je kind een kind niet weerbaarder maken dat resulteert in nog meer trauma het kind moet alles invoelen op eigen tempo zo dat t ook weg kan ebben weg stoppen of ontkennen maakt alles alleen maar erger veel erger dan je je kunt voorstellen dat resulteert als zo iemand beseft dat ie hulp nodig heeft een emdr trauma traject gaat moeten volgen op volwassen leeftijd om dat trauma van niet gehoord te zijn een leven lang al die emoties ermee gepaard gaat opnieuw moet doormaken om t uit eindelijk weg te laten ebben t punt is zo iemand blijft in zijn. of haar hoofd precies die leeftijd ook al groeit t lichaam verder
Aan je verhaal te lezen, aan de manier waarop jeje kind beschrijft zou ze wel eens autistisch kunnen zijn? Ik herken veel punten in je verhaal. Mijn oudste dochter was ook anders in omgang, gelukkig hebben mijn schoonouders wel al het geduld. En zijn niet zo veroordeeld. Uiteindelijk heeft onze dochter de diagnose gekregen. En gaat ze naar het speciaal onderwijs. Je kent je eigen kind het beste uiteindelijk. Heeft ook niks met pamperen te maken. Zo vreselijk om zulke opmerkingen te lezen.
Tja, de overbescherming, het pamperen, kinderen voor iedere teleurstelling beschermen en ieder kind in een hokje of met een stempel ( Add,Adhd,pddnos, hooggevoeligheid en meer van deze nonsens). Dan krijg je dit. En dan moet het nog de maatschappij in
Wordt er weer 1 vd GGZ.
Ik zou even een andere toon aannemen en niet direct oordelen met je laatste zin: word weer eentje van GGZ.
Ik heb ook autisme en ben nooit beschermd of zit bij ggz.
in de omgang met naasten moet er wederzijds respect zijn. Grappen maken ten koste van mensen die dat niet willen is niet fraai. Laat oma haar kleindochter wat ontzien en de grappen richten op zichzelf en anderen. Wel belangrijk om je dochter niet teveel af te schermen, want verschillen kom je overal tegen. En ik zou toch een keer alleen iets met oma en kleinkind ondernemen, want in een groep zijn mensen anders. Misschien dat er dan meer band en begrip ontstaat. En de laatste tip is je eigen houding. Probeer er van er tegenop te zien het als een kans te zien. Een kans om dapper te zijn, een kans om je familie te laten zien dat je voor je kind opkomt als het moet. En als niets helpt twijfel dan vooral niet om weg te blijven. Je hebt niemands toestemming daarvoor nodig.
wow! hopelijk heb jij geen kinderen want anders heb ik heel erg met ze te doen. Jij kon dus zo die heks van een oma zijn.
ze is toch geen hex wat en verstand
mischien ze zelf en hex is iederen voed zij kinderen op zo als hun willen er niet mee bemoeien klaar dst gezwets
wat een trutopmerking Astrid!
Je hebt helemaal gelijk. de kinderen van tegenwoordig worden allen behandeld als prinsjes en prinsesjes en als ze later merken dat niet de hele wereld om hun draait storten ze in. ze zijn nergens tegen bestand. De echte wereld is hard heel hard en als ouder moet je je kind daarop voorbereiden. Het is juist zielig als je dat niet doet want de schok gaat dan zo groot zijn dat ze psychische problemen krijgen. Kortom niet zeuren en uitleggen dat ze zich niet overal zoveel van moet aantrekken. Juist door erin mee te gaan zoals deze moeder doet creer je problemen voor later.
Misschien als genoeg kinderen minder ‘hard’ worden opgevoed, dat de wereld ook wat minder hard kan worden. Verder is meermaals bewezen dat kinderen zie zich veilig kunnen voelen juist (en later ook) meer aan kunnen. Natuurlijk hoeft niet tegen elk mogelijk pijntje beschermt te worden, maar bewust blootstellen aan stress situaties werkt niet mee aan een veilige basis.
Wel veroordelen en niet meedenken. Ja hoor, toe maar!
Idd, ‘vroeger’ bestond dat allemaal zogenaamd niet! Het bestond wel, maar werd niet (h)erkend.
Ben zelf 58, altijd erg gevoelig geweest. Ik moest maar harder worden. Maar toen ik letterlijk terug ging slaan, was het ook niet goed.
Sinds een paar maanden weet ik dat ik een vrouw met adhd ben, alle ‘klassieke symptomen’ voor vrouwelijke adhd aanwezig. Maar toen ik jong was, (her)kende men dat nog niet. Eindelijk begrijp ik waar mijn reacties vandaan komen. En nee, ik ga me na 58 jaar niet ineens achter verschuilen, ik begrijp mezelf alleen ineens veel beter.
En nee, ik ben er ook geen eentje ‘voor de ggz’ geworden, heb wél mijzelf leren kennen en mijzelf aangeleerd ‘mij te kunnen weren’ zonder in uitersten te vervallen. En omdat ik ruim volwassen ben, kan ik zelf bepalen of ik ergens aanwezig blijf of weer vertrek als de benadering me niet aanstaat.
Een kind dat meegenomen wordt, kan dat niet zelf bepalen!
Zolang je geen ervaring hier mee hebt, kan je gerust reageren zoals jij. Maar ik kan en durf je zeggen dat jouw reactie bot en horkerig over komt.
Duidelijk geen weet van het daadwerkelijke probleem wat deze kinderen met een “stempel”hebben. Autisme,ADHD, hooggevoeligheid heeft niks met nonsens of pamperen te maken en betekend ook niet dat je bij het ggz eindigt. Als ik u antwoord zo lees en u zo kortzichtig bent bent u ook een pareltje uit onze maatschappij.
Jaja we hebben er weer eentje hoor.
Wellicht zou oma eens een liefdevolle oma kunnen zijn en Roos eens beter kunnen leren kennen i.p.v. alles steeds weg lachen.
Wellicht heeft Roos een serieuze aandoening, of heeft zij meer tijd nodig in haar emotionele ontwikkeling.
Oma zou mijn dochter niet meer zien als ze zich zo zou gedragen.
Dat mens is nie goed in d’r hoofd om een jong kind zo belachelijk te maken!
Misschien zou zij gebaat zijn bij een bezoekje aan de GGZ.
Kunnen jullie lekker samen gaan misschien.
Lesje, “Empathie: hoe verplaatst ik mij in mijn medemens” zou jullie goed doen.
simp
Lieve help, wat een ongevoeligheid. Te triest voor woorden.
is Roos misschien hooggevoelig?
Over welke grapjes hebben we het? Waar zit de scherpe toon waarvan ze steeds zo schrikt? Welke gesprekken tussen de familie begrijpt ze niet? Waar gaat het hier nou eigenlijk om. Veel woorden in het verhaal maar er wordt niks gezegd.
Tegenwoordig moet iedereen zich maar aanpassen aan die ene afwijkende, ik heb ook zo’n broertje. ggz idd, helemaal kapotgepamperd “want hij is zo lief, kan niet aan hem liggen” en dat denkt ie nu zelf ook: heel de wereld is tegen hem… tuurlijk
Jeetje.
ik vind dit erg overdreven mischien moet je der juist vaker laten gaan zodat ze een beter band krijgen ipv tege te houden alsof je der beschermd op school zullen ook dingen gezegd of besproken worden wat wel en niet leuk is hier zal je dochter toch aan moeten wennen n vooral als ze straks ouder word
Helaas staat er niet in je verhaal hoe oud Roos is. Het klinkt wel heel erg als hoe mijn dochter was als klein meisje. Zij heeft inmiddels de diagnose ASS gekregen wat heel veel dingen verklaard.
Je kan je dochter niet afschermen van de wereld. Dat wil je ook niet want ze moet leren om haar weg erin te vinden. Daar horen ook familiebezoekjes bij. Neem iets mee waarmee ze zich kan terug trekken als het allemaal even teveel wordt. Iets waar ze rustig van wordt en bij voorkeur geen scherm. Bijvoorbeeld een kleurboek of een puzzeltje of een boek als ze al kan lezen. Misschien is er een andere kamer waar ze even mag zitten, of in de keuken. Dan kan ze even opladen en de prikkels verwerken waardoor ze later mss wel weer even kan meespelen met de andere kinderen (als die er zijn) Mee praten met volwassenen en om hun grapjes lachen hoeft een kind sowieso niet.
Hoezo verplichte familie momenten? Je bent volwassen, je kiest zelf waar jij en je gezin behoefte aan hebben toch? Als jij aan alles merkt dat dit te veel is voor je dochter..
En het zinnetje “zo doen we dat nou eenmaal” zet je nu voort door nu maar gewoon naar de verplichte bezoekjes te gaan, verzin geen smoesjes maar ga gewoon niet. Trek een grens voor jezelf en je dochter. Ze zullen er vast van alles van vinden maar so be it. Je kan je tijd en energie wel in leukere dingen steken toch?
Dus, wat is er met Roos? Waarom moet alles rond haar draaien?
Waar staat precies dat alles om haar moet draaien? Elk kind is nou eenmaal anders en het is niet minder dan normaal dat je als opa en oma je kleinkind wil zien en ervoor wil zorgen dat ze zich op z’n minst veilig voelt wanneer ze bij je over de vloer komt. Dat is echt de bare minimum. Zéker als je wel verwacht dat ze erbij is dus eigenlijk geen keuze geeft om niet te komen.
serieus ?!
Waarom is er iets met Roos,volgens u?
Wellicht zou oma eens een liefdevolle oma kunnen zijn en Roos eens beter kunnen leren kennen i.p.v. alles steeds weg lachen.
Wellicht heeft Roos een serieuze aandoening, of heeft zij meer tijd nodig in haar emotionele ontwikkeling.
Waarom moet iedereen altijd hetzelfde zijn en even snel ontwikkelen ?!
Oma zou mijn dochter niet meer zien als ze zich zo zou gedragen.
Ik ben benieuwd naar de reden van dit alles.